Hallo iedereen, Een niet aflatende stroom van gevoelens, indrukken, belevenissen... dat is wat reizen in feite is. Die mengelmoes van alle indrukken, laat een stempel na op een pagina uit mijn boek: sommige mensen verzamelen een hele encyclopedie tijdens hun levensloop, anderen hebben slechts een paar pagina's, die dan nog meestal maagdelijk wit zijn. Mijn boek begint vorm te krijgen: natuurlijk heb ik nog wat werk om het een samenhangend geheel te maken, maar iedere dag waarop ik reis, worden er me puzzelstukjes aangereikt. Geef me tijd (en ook wat geduld) en er komt een dag waarop ik kan zeggen dat het boek van mijn leven , een leesbaar geheel geworden is...
En nu ik toch in de literatuur verzeild geraakt ben : ergens in me borrelt de drang op, om zelf een pen ter hand te nemen en alles wat me beroert, neer te schrijven. Misschien zal er geen haan naar kraaien maar heel misschien, kan ik vrouwen, die op een kruispunt in hun leven staan, inspireren om bepaalde keuzes te maken.
Oef, dat klinkt wat zwaar op de maag en dat op een dag, die zo licht begonnen is. Deze morgen was ik wakker voor het krieken van de dag, om tezamen met mijn gastvrouw een wandeltocht te gaan maken, nog voor Canberra tot leven komt. " Il est cinq heures Paris s' éveille", zou lichtjes moeten worden aangepast... (niet dat we om 5 uur al op stap waren!) om weer te geven, wat je bij een dergelijke vroege wandeling ervaart. De zon kwam groot en fel van achter de heuvelrug vandaan, met een warme gloed, die de vroege kilte van de morgen zo uit je kleren verdreef. De stilte was indrukwekkend, af en toe verscheurd door een kraai of ekster, die luid protesteerden, tegen die vroege indringers. Ik moet eerlijkheidshalve toegeven, dat ik niet bepaald wild enthousiast was, toen de vraag me gesteld werd om bij het krieken van de dag te gaan wandelen. Natuurlijk wandel ik graag, maar moet het dan echt zo vroeg op de dag gebeuren? Mij zal je niet meer horen klagen hierover: de paar uur slaap, die ik eerst onwillig heb ingeleverd, kunnen nooit opwegen tegen de rust die zo'n wandeling je geeft. Ik heb weer een stukje van mijn puzzle gevonden en tegelijkertijd mijn klein stukje hemel.....
Daarnet nog een telefoontje van een majoor gekregen: of ik nog tijd heb om bij hen langs te komen? Wanneer ik duidelijk maak, dat dit echt niet meer kan voor mijn vertrek overmorgen, wordt het zware geschut boven gehaald. Ok, dan verwachten ze dat ik bij mijn volgend bezoek bij hen verblijf en dan zal er wel voldoende tijd zijn om bij te praten. Deal... voor zover het van mij afhangt, richt ik mijn steven terug in de richting van deze stad, na mijn Nieuw Zeelands avontuur. Nu ik Canberra in de herfst heb mogen ontdekken, wil ik best wel weten hoe deze stad, met al zijn natuur, er in de lente zou uitzien. Met quasi zekerheid durf ik te stellen dat ik September opnieuw op de Anzac Parade zal wandelen...
Na verschillende maanden zonder mijn vertrouwde kapper, begint mijn haar meer en meer op dat van de aboriginals te gelijken. Ik ben net meer dan een uur in de weer geweest om er ietwat vorm aan te geven, want voor het feest van vanavond wil ik er toch wel goed uitzien. Wat ik daarvan mag verwachten, is nog één groot vraagteken al werden er in de loop van de voorbije week, verschillende keren wilde verhalen verteld over voorgaande parties. Indien de Aussies even uitbundig feesten als ze leven, dan kan ik best een paar verrassingen verwachten. Hou een oog op mijn blog de komende dagen, is de boodschap, die ik nu kan meegeven.
Nog een paar uur te gaan voor ik zal worden opgehaald voor een avond waarvan ik hoop, dat die onvergetelijk wordt. Het is jaren geleden, dat ik de dansvloer nog onveilig gemaakt heb. Hopelijk zijn er Australiërs, die ook van dansen houden en zijn er dames, die zullen toelaten dat hun man met iemand anders over de dansvloer beweegt. Zoniet, ja dan heb ik een probleem want alle gasten komen als koppel. Voor de eerste keer in mijn leven wordt het dan pijnlijk duidelijk, dat ik echt wel alleen sta op deze wereldbol. En zal ik misschien een danspartner missen, nu al weet ik dat dit het minste van mijn zorgen zal zijn. Maar soit, no regrets, de wereld wacht op me, om me de weg naar het geluk te tonen...
En met die positieve gedachte ga ik afsluiten voor vandaag. Of ik mijn dansschoenen van doen zal gehad hebben, vertel ik jullie morgen wel. groetjes charlotte
Hallo iedereen, Een titel als deze geeft een ietwat triest gevoel aan. En dat is precies hoe ik me voel na het vertrek van mijn gastgezin, waar ik meer dan een maand verbleven heb. Dit wordt geen verslag van kommer en kwel hoor. Ik heb de volgende fase van mijn reis aangevat en die brengt me naar nieuwe horizonten...
Eén zekerheid had ik na mijn rampzalige ervaring op maandag: de dag nadien zou beter worden! Positief denken, helpt een mens al een stuk op weg. Ik had besloten om het rustig te houden, in die zin dat ik van plan was om de achterstand om mijn Engelse blog en in mijn mailbus aan te vallen. Goede intenties helpen een mens ook al een stuk op weg... al blijkt die weg soms net iets te lang te zijn. Je hoort het al van ver: ik ben er niet in geslaagd om beide te doen, mijn Engelse blog schreeuwt om nieuws. Het ritme van het leven verandert wanneer men reist; niet dat ik mezelf nu als aartslui zou omschrijven, maar wat ooit zo belangrijk was, blijkt dat nu in veel mindere mate te zijn. Ik had al heel wat uren op mijn klavier getokkeld, toen mijn gsm dat monotone geluid met schril gerinkel doorbrak. Of ik zin had in een dinner, gevolgd door een lezing? Daarop hoor je me geen neen zeggen, natuurlijk neem ik zo'n uitnodiging graag aan. Lijkt het vooruitzicht van een maaltijd me meer een last dan een lust, ik weet dat er een lezing volgt en dat is wat mij betreft, meer dan voldoende reden om volmondig "ja" te zeggen. Het bleek al snel dat er een onderliggende reden voor de uitnodiging was. Een auteur, die momenteel aan een nieuw boek over Passchendaele werkt en die een van mijn lezingen had bijgewoond, wou graag nog wat informatie hebben voor zijn schrijfwerk. Al betreft het een verzonnen verhaal, hij wil de omgeving zo accuraat mogelijk beschrijven. Een spervuur van vragen kwam op me af. Een barrage, die makkelijk te overleven was omdat het voor mij over basiskennis ging. Het is zonneklaar, dat wat ik als evident beschouw, hier als gespecialiseerde kennis wordt aanzien...
Ik heb eerder al geschreven dat de Australische keuken niet direct thuishoort in de Michelin guide. Wat niet betekent dat het eten hier niet te smaken valt. Ze kunnen er alvast prat op gaan, dat ze de kunst van het frieten bakken perfect onder de knie hebben. Kon de vis mijn smaakpapillen niet beroeren, de frietjes brachten een stukje België weer tot leven.
Na het avondmaal, dat we met een select gezelschap hebben gegeten, was het tijd om naar de lezing te trekken. Ditmaal een schrijver, die zijn laatste geesteskind kwam voorstellen. Iemand met kennis van zaken in de eerste plaats, maar tevens met kennis van praten : geen leegtes in zijn betoog, geen "hm", die je onbewust begint te tellen, maar een enthousiast verhaal over hoe hij ertoe gekomen is om een aantal mythes, die na WO I zijn ontstaan, te gaan beschrijven en in zijn geval : ook te ontmaskeren. Was het echt wel zo dat de Australische strijdkrachten in WO I, het enige leger met enkel vrijwilligers was? Misten een aantal soldaten hun VC omdat ze het "verkeerde" geloof aanhangig waren? Schoten de soldaten van de Light Horse Cavalry echt hun eigen paarden af, toen bleek dat ze niet gerepratieerd zouden worden? Kregen soldaten niets anders te eten dan bully beef en droge koeken??? Een handvol uit het lijvige boek waarin de auteur, aan de hand van feiten en cijfers, probeert duidelijk te maken dat de mythes,door de jaren heen, alleen maar sterker en verder van de werkelijkheid zijn gegroeid. Meteen blijkt dat Hiler's minister van propagande , Goebbels, het bij het rechte eind had, toen hij beweerde dat een leugen bewaarheid wordt, als je die leugen maar lang en luid genoeg blijft verkondigen. Het is al met al een heel aangename avond geworden voor me, die te laat tot een einde kwam om mijn indrukken nog dezelfde dag met jullie te delen.
Op woensdag begon ik mijn laaste volledige dag in dit huis met een missie. Ik wou en zou dat ene geschenk vinden, waarmee ik mijn gastgezin kon duidelijk maken hoezeer ik hun gastvrijheid apprecieer. Het is een speurtocht geworden, die zelfs Sherlock Holmes het nakijken zou geven maar uiteindelijk was het er eentje met resultaat. Bedoeling was om iets te vinden, dat niet in een lade zou verdwijnen en dat de uitbundige natuur van mijn gastvrouw zou onderstrepen. Alle verwachtingen werden beantwoord door een stel oorringen, in een heel speciaal ontwerp, waarin een locale soort steen verwerkt was. Ik wist op voorhand dat Stacey hiervan zou houden...
Daarna was het tijd om me naar de plaatselijke dienst voor toerisme te reppen. Ik stel me wel de vraag hoe actief een carrière in deze dienst hier kan zijn, want toeristen lijken hier niet in massale getallen te komen. Behalve het Novotel , heel strategisch naast de dienst van toerisme gepositioneerd, heb ik zelfs geen enkel ander hotel van formaat kunnen bespeuren. Op de juiste plaats, op de juiste timing... voor een nieuwe les over Australië. Nauwelijks aangekomen, zag ik een jonge vrouw, vergezeld van een boxer hond, door de deuren zwalpen om direct rechtdoor op de drukke straat te lopen. Geen enkele actrice zou er ooit in slagen om dit levensecht na te spelen! Zonder ongelukken bereikte ze de overkant al vraag ik me af hoe lang het geluk nog aan haar zijde zal staan? Bewuste jonge vrouw bleek onder de invloed van drugs te zijn. Niets nieuws onder de zon dus : ook hier halen drugs mensen onderuit. Canberra is een stad waar er nauwelijks armoede te bespeuren valt. Er zijn een aantal daklozen, maar ernstige problemen met drugs of dronkenschap, heb ik zeker nog niet gezien. Een scene als deze licht een tipje van de sluier op... iedere maatschappij heeft zijn mensen, die niet in het kader passen. Dat is hier niet anders.
Ian, een man die een carrière in de diplomatieke wereld achter de rug heeft en die zowat in de meest uiteenlopende landen ter wereld gewoond en gewerkt heeft (dan hoef ik er niet aan toe te voegen, dat hij een meer dan aangename gesprekspartner is), bracht me naar Mount Pleasant. Een heuvel gelegen achter de militaire academie van Duntroon. Voor iemand, die in Washington geconfronteerd was geworden met een tot de tanden toe bewapend agent op bijna iedere straathoek, was het bijna niet te vatten, dat iedereen hier zomaar vrij het terrein van de militaire academie kan oprijden. Het betreft een heel uitgestrekt domein dat in de jaren 1800 oorspronkelijk een schapenboerderij was, maar dan wel eentje van groot formaat. Duntroon Military Academy werd hier nog voor de stad Canberra gesticht, ver van Australië's kust omdat men toen (1911) een invasie uit Rusland vreesde.
Terwijl ik het altijd indrukwekkende landschap in me opnam vanop de top van Mount Pleasant, kwam een jong militair naar boven gelopen met gezwinde pas. Een rondje boven om daarna onmiddellijk terug naar beneden te lopen. Blijkt dat dit de Aussie way is om een cadet, die ergens een fout gemaakt heeft, te laten boeten voor zijn dwaasheid. Er wordt dus niet gelachen met gezag, zelfs al hebben de Aussies de reputatie, dat ze er een losse discipline op nahouden.
Volgende fase was de Australian University waar we een vriendin van Ian ontmoetten, die op doorreis was. Canberra heeft niet minder dan 5 universiteiten, die gelijklopende cursussen aanbieden. Op de vraag hoe de uniefs, zonder hoge reputatie kunnen overleven, krijg ik al heel snel het antwoord: Chineze studenten, die brengen heel wat geld in het laatje.
Terug naar huis, voor de laatste nacht in een kamer, die ik ondertussen als "mijn" kamer was gaan bestempelen. Stacey had vrienden uitgenodigd om afscheid te komen nemen van hun Belgische gaste. Het werd een avond vol van emoties en verhalen: een komma in een zin waarvan het laatste deel nog moet geschreven worden...
En dat ik wel degelijk op mijn elleboog gevoel kan vertrouwen, werd duidelijk toen ik, laat op de avond, mijn gastvrouw wist te verrassen met haar geschenk. Oprechte verbondenheid, dat is hoe wij elkaar aanvoelen.
Op naar donderdag : een vroege start want ik wou mijn kamer volledig kuisen, de was doen en het bed weer opgemaakt krijgen, voor ik deze deur voor de laatste keer achter me dichttrok. Zelfs Skipper voelde dat er iets aan de hand was, want hij leek wel aan mijn benen te kleven. Mijn kleine viervoetige vriend zou het zonder mij moeten stellen vanavond. In de namiddag nog een laatste bezoek aan de universiteit voor de derde leeftijd om een lezing over Napoleon's veldslagen in Spanje (waar ik geen flauw benul van had) bij te wonen. Geen geboren voordrachtgever dit keer, eerder iemand, die zich vastreed in eindeloze aantallen van soldaten, kanonnen, gewonden en diens meer. Zo moet het dus niet... weer wat bijgeleerd
Beladen met een valies, die steeds maar zwaarder wordt, kwam ik bij mijn nieuwe gastgezin aan. Ik schreef het al: een prachtwoning met heerlijke mensen. Een beter recept voor een geslaagd verblijf, bestaat er niet. Een snelle check in, om dan richting een pizzeria te vertrekken waar we een dinner met vrienden des huizes zouden nuttigen om daarna een film te gaan bekijken. Wat kan ik zeggen, anders dan dat beide gelegenheden speciaal waren. Het is een boeiende avond geworden want die man werkt nu achter de schermen aan een plan om alle landen van de G 20 te overtuigen van de noodzaak om steden groener te maken en op die manier de ecologische voetafdruk te verminderen. We hebben een meer dan goed gesprek gehad over de Belgische kijk (voor zover ik die kan ventileren) hierop.
En hoe klein de wereld wel kan zijn, is gisteren ook nog eens gebleken : Michael was aanwezig op de herbegrafenis van de Australian 5 in Buttes in 2007. Toen ik hem vertelde dat ik een lid van de organisatie achter de plechtigheid was, kreeg ik meteen een warme handdruk en een welgemeend dank je wel. Een pluim op de hoed van de Genootschap Passchendaele 1917.
Op naar de film dan en dat werd "Salmon fishing in the Yemen". Ik kan nu doorgaan als wandelende ( of in dit geval :bloggende) reclame voor die film. Een perfecet mix van humor, romantiek en vooral van mooie onderliggende gedachten. Indien er meer films van dit kaliber zouden gemaakt worden, dan wil ik de volgende Jo Ropke wel worden!
De dag kwam tot een einde in een kamer, met een wijds zicht over Canberra, het geesteskind van een Amerikaans architect, die honderd jaar later met voldoening zou kunnen terugkijken op zijn werk.
Hallo iedereen, Algemene stilte gisteren, geheel te wijten aan Sauvignon Blanc. Niet dat ik danig in de wolken was, al moet ik toegeven dat een aantal glazen van deze godendrank mijn schrijflust danig ondermijnd hebben.
Gisteren is een dag geworden, die zonder twijfel in de map "warme herinneringen " zal bewaard worden. Omdat mijn gastvrouw door griep geveld werd, moesten zij beiden forfait geven voor de lunch waarop we met zijn allen waren uitgenodigd. Gelukkig was Chuck wel zo vriendelijk om me naar daar te brengen. Ok, dit zou dus mijn tweede ervaring worden met de Australische keuken.. vol verwachting keek ik ernaar uit. Het werd me al vanaf het eerste moment duidelijk dat dit een andere wereld was: de woning van mijn gastheer ligt wellicht op een van de meest prestigieuze plaatsen in Canberra. Hoe vaak heb ik op tv niet gehoord dat de waarde van een huis een stuk hoger was omwille van de "stunning views". Ik wil zelfs geen gokje wagen op de waarde van dit huis maar kan wel vrijgeven dat het uitzicht over de stad onmiddellijk duidelijk maakt, dat deze familie niet bepaald een doorsnee gezin is.
Mijn gastheer had meerdere keren bij ons verbleven door de jaren heen. Op één van zijn bezoeken was hij vergezeld door een groepje van 4 andere hoge militairen. Die mensen, die ik voor de laatste keer in 2006 gezien had, waren gisteren ook uitgenodigd. Toen ik dat hoorde, ging mijn grijze massa direct in overdrive: zou ik hen nog wel herkennen??? Wel neen, dat deed ik niet. Hoezeer ik ook in mijn geheugen ging spitten, geen van hen kwam me bekend voor... Oeps , misschien was mijn tijdelijk geheugenverlies aan de champagne te wijten??? Wanneer champagne als aperitief geserveerd wordt, dan worden verwachtingen gecreëerd naar de rest van het verhaal. En dat de rest in lijn lag, werd direct duidelijk met het hoofdgerecht. De Australische keuken valt moeilijk te omschrijven, er zit van alles iets in. Net als hun maatschappij, lijkt het een versmelting van verschillende culturen te zijn. De gastvrouw, een heel warme vrouw, die zonder twijfel haar persoonlijkheid kwijt kan in haar werk als verpleegster, had zichzelf overtroffen. Er werd een soort "pie" (dat doet heel Brits aan) bereid met gerookte zalm, prei (die hier meer dan 1 dollar per stuk kost!) en een soort exotische kaas, geserveerd. Wat zou ik nu mijn kleine maag willen inruilen voor een groter exemplaar: zonde dat ik maar een klein stuk aankon...maar de smaak zal me bijblijven! De maaltijd werd rijkelijk overgoten met rode en witte wijn (en al heb ik geen enkele ambitie om als wijnkenner door het leven te gaan : geloof me vrij... dit was klassewijn). De gesprekken gingen over alles en nog wat: best wel aangenaam om te horen hoe er down under over de rest van de wereld gedacht wordt. Verhelderend ook, dat is het minste wat ik kan zeggen.
Volgende statie is het dessert : wat te verwachten van een "Missisipi Mud Pie? " of van een soort perentaart waarvan ik de juiste benaming zelfs kwijt ben? Ik kan alleen maar zeggen dat het verdorie lekker was!
Omdat mijn gastgezin, waar ik de laatste 4 weken verbleven heb, hun familie zal verwelkomen vanaf donderdag, dien ik naar een nieuw onderkomen uit te kijken. Ik ga op de ladder : de laatste 4 dagen van mijn Canberra stop mag ik deze heerlijke omgeving doorbrengen.
En van "statie" gesproken : daar kan ik vandaag een boekje over opendoen. Ik werd verleden week uitgenodigd om een lezing te geven in een college in Bowral (2,5 uur ten noorden van Canberra) en op terugweg nog eentje in Goulburn. Omdat ik er niet aan denk om me in het verkeer te wagen "on the wrong" side, zou ik de afstand met de trein overbruggen. Ruimschoots op tijd, bracht Stacey me deze morgen naar het station, dat niet echt in verhouding is met de grootte van de stad, want het is in feite niet groter dan de terminus van Poperinge, terwijl er hier toch wel 350.000 inwoners zijn. En ook dit is Australië, gaf ik aan in de titel. Daarmee bedoelde ik een bediende, die met een maandagmorgen humeur, zijn taak vervult en die me zonder blikken of blozen , vertelde dat de trein volboekt was. Ik kan best wel overtuigend zijn, zeker wanneer ik de trein zie staan en er daar een meneer verveeld zit te kijken, terwijl hij me probeert diets te maken dat ik niet meekan. Hoewel, dit is een veldslag die ik verloren heb : er was geen praten aan . Een technisch mankement had als gevolg dat 1 rijtuig onbruikbaar was en dat hield meteen in dat het volume van de trein met 33% naar beneden ging! In zo'n omstandigheden zou Angelina Jolie zelf geen plaatsje bekomen hebben... tenzij haar charme meer effect zou uitoefenen op deze onwillige man achter de balie. Er moest een moment van ontnuchtering komen (geen verwijzing naar de witte wijn van gisteren!) : er moest toch een dag komen waarop de spreekwoordelijke vriendelijkheid tekort zou schieten? Maandagmorgen 21 mei, die datum zal als dusdanig in mijn dagboek genoteerd worden.
Een goed veldheer heeft altijd een plan B, een koppige vrouw heeft dat ook! Indien niet per trein, dan maar per bus.. Een vriendelijke Australische mevrouw bood me een lift aan naar het centrum (het station kan onmogelijk heel populair zijn... je hebt al een trein van doen om er te geraken!) waar ik mijn geluk bij busmaatschappijen kon beproeven. Laid back... dat zijn ze hier dus wel degelijk. Wat is het probleem???? Indien je er vandaag niet kan geraken, ga dan morgen, dat is hoe er met een vraag van een ongedurige toerist wordt omgegaan. Al snel bleek dat er vandaag geen enkele bus richting Sydney gaat: ik zat dus op een dood spoor.
Dat dood spoor heeft me naar een McDonalds' s gebracht : een bakje troost en... internet toegang. Ik kan mijn frustratie verdrinken en van me afschrijven tegelijkertijd! Tenminste, zolang de batterij van mijn laptop coöperatief is.!
Ja mensen, het kan niet alle dagen koekenbak zijn. Ondertussen zijn beide scholen ingelicht over het feit dat hun falend openbaar vervoer me heeft klemgezet in Canberra. Niet dat je me daarover zal horen klagen, er zijn ergere plaatsen op deze aardbol om vast te geraken! Ondertussen is mijn frustratie een heel stuk gedaald: ik wordt met de dag meer een meer een Australische... wat vandaag niet kan, doe ik morgen wel!
Wat niet wegneemt dat ik vandaag nog wat van deze heerlijke, zonovergoten stad, zal gaan verkennen!
Hallo iedereen, "De vlag dekt de lading", wordt er al eens gezegd. Laat de titel van mijn blog vandaag dan maar de vlag zijn... en die dekt de lading meer dan volledig! Ik hoef nochthans geen crack te zijn om te verhinderen dat ik de fout, die ik gemaakt heb, niet opnieuw maak. Eerste les in de computerklas : sla uw werk op. Ik heb gezondigd tegen het eerste gebod en mag daar nu de prijs voor betalen : al mijn geschrijf is in lucht opgegaan...
Genoeg gezeurd nu: het leven down under is heus niet zo slecht hoor. Ik heb me maandag terug bezig gehouden met het doorsnuffelen van oude foto's ( heeft zo'n zijn voordelen: de bediende hier herkent me al van ver en komt direct met een hoop dozen aanzeulen van zodra ze me bespeurt). Kwestie van hun buitenlandse gaste tevreden te stellen, denk ik. Feit is dat ze onmogelijk nog meer hulpvaardig zouden kunnen zijn: waar ze tekort schieten aan efficiëntie (de dozen bevatten soms echt een niet te overziene mix) compenseren ze dat ruimschoots met dienstverlening. Ze kunnen gerust zijn : de eindbalans is positief!
De wandeling van het AWM is keer op keer een ontspannende tocht : hoeveel steden kunnen er hun toeristen een wijd gamma aan vogels aanbieden terwijl je in het centrum wandelt? Wel Canberra passeert die test met vlag en wimpel. Mijn weg leidt me iedere keer doorheen de city centre en dat betekent dus : door het winkelcentrum. Wel letterlijk te nemen he : een galerij van ontelbare winkels, die zowat alles wat een mens mogelijk kan kopen, in de aanbieding hebben. Net als eten, is winkelen niet mijn ding, wat niet wegneemt dat ik me nooit eens aan window shopping bezondig, al wordt dat hier niet bepaald gemakkelijk gemaakt. In tegenstelling tot ons Belgenland, valt er geen enkel prijsaanduiding te bespeuren. Probeer dan maar eens te achterhalen wat iets kost. Komt daarbij nog dat er een soort taks van 10% bestaat. Wanneer er een prijs gegeven wordt, mag je dan nog eerst even navragen: taks in begrepen of niet? Zeker voor verbetering vatbaar, dat is hoe ik het zou omschrijven
Op dinsdag ben ik weer eens opgestaan met mijn toeristenjasje aan :geen werk in het museum die dag, maar een verdere verkenning van de stad. Ik had met een van onze gasten afgesproken voor een koffie in het centrum ( en dat zijn er uiteindelijk meerdere geworden want er valt wel een en ander te vertellen soms). Daarna werd me aangeboden om naar de Telstra toren te gaan. Aha, die Aussies weten dus niet dat ik al wat gewoon ben: de CN toren in Toronto, met zijn 553 meter, ja die kon me van de kaart brengen. Zelfs al hebben ze de Telstra toren boven op een berg gezet, 195 meter is niet van dien aard om me van mijn voeten te blazen. De toren op zich slaagt daar misschien niet in, het zicht vanop die toren echter : ja, dat is andere koek. Het wordt heel snel duidelijk dat Canberra in een grote kom ligt, omgeven door bergen (en dan bedoel ik een stuk hoger dan het kaliber van onze Kemmelberg he). Het groen, dat men constant ziet in de stad, komt hier overduidelijk naar voren...
Zelfs een toerist krijgt honger van het nietsdoen, m.a.w. tijd voor de lunch. En is dit land in vele opzichten groots , wanneer het op koken aankomt, mag ik een meer bescheiden adjectief gebruiken. Een Belgische kok met een beetje durf, zou hier zonder problemen een gouden zaak opbouwen. Misschien moet Piet Huysentruit zijn boeken hier eens op de markt brengen. Wat een revelatie zou dat betekenen!
Verschillende culturen hebben ook een verschillend gevoel voor humor... Ik had in de loop van de morgen gezegd, dat ik me wel kan inbeelden hier ooit te komen wonen. En dat was duidelijk in geen dovemansoren gevallen : 's avonds vind ik een mail in mijn bus met de boodschap dat dit voor 6000 $ zo geregeld kon worden. Terwijl mijn bloeddruk gevaarlijk naar omhoog schoot (wat denken ze hier wel, deze madam is vast van plan om haar leven op een wettelijke manier in te richten) kwam er een 2de mail met ... "Aussie joke.. but still 6000 $ is a real bargain!" . Ja dan kan een mens niet anders dan lachen... De eerste die me nog een grap lapt, zal verdorie met gelijke munt betaald worden. Zijn wij Belgen niet gekend voor onze humor, daar zou wel eens verandering in kunnen komen!
Gisteren was het werken geblazen voor me. Voor de middag een voordracht in een lagere school, na de middag mijn 2de lezing voor de universiteit van de 3de leeftijd. Het was de eerste keer dat ik te maken had met een groep van 11 jarigen, maar laat het duidelijk zijn dat het me meer dan goed bevallen is. Het verhaal moet natuurlijk aangepast worden aan hun leeftijd, dat is waar. Dat gezegd zijnde bleken deze jonge kinderen meer interesse te hebben dan jongeren van 14. Ik werd uitgenodigd om hen een uur lang over Wereld Oorlog I te vertellen. Gezien ik tijd had en gezien de kinderen (na een plaspauze van 5 minuten) heel erg nieuwsgierig waren om meer te horen, is het uiteindelijk anderhalf uur geworden, aangevuld met een halfuurtje vragen. En dat die kleine gasten met aandacht geluisterd hebben, bleek snel uit de vragen die ze stelden. Dit is een morgen, die niet alleen ik, maar zeker ook dit jonge volkje, nog lang zal herinneren. Mijn dag kon al niet meer stuk maar het werd helemaal goed, net voor ik vertrok... De vragen bleven maar komen: over België, onze taal, onze scholen enz... Op een gegeven moment vraagt een meisje :hoe oud ben jij eigenlijk? Ik antwoord: 53, waarop een 11 jarig jongentje, onmiddellijk luidop zegt : Really??? ik dacht dat je 35 was! Wiskunde is in de Australische scholen geen prioriteit : misschien wordt het toch eens tijd dat er daar aan gewerkt wordt? Mij zal het geen zorg zijn : ik voel me met de dag jonger!
En van taal gesproken : de lerares Frans wou me persé in het die taal begroeten. Ik geef grif toe dat mijn Frans niet half zo goed is als mijn Engels maar toch wel dubbel zo goed als dat van de lerares Frans hier. Toen ik lachend zei dat ik naar een job uitkeek, werd me zowaar een job als lerares geschiedenis en Frans aangeboden! Waar zijn mijn oude schoolboeken Frans ook weer???
Net op tijd terug van de ene lezing, om opgehaald te worden voor de 2de. Een dik uurtje rijden en we komen opnieuw aan in de deftige club waar de universiteit van de 3de leeftijd, zijn zaal heeft. Nu de mensen me beginnen te kennen, word ik van de ene tafel naar de andere uitgenodigd (o ja, voor de lezing wordt eerst een lunch geserveerd : dat is nu eens wat ik als klasse onderwijs omschrijf!). Het grote gevaar is dat ik nauwelijks kan volgen met koffie en wijn: iedereen wil me wel iets aanbieden.
Op naar de zaal dan : om tot de vaststelling te komen dat de projector niet voorhanden is omwille van een communicatie stoornis (die is blijkbaar in gebruik door een andere groep). Of ik kan praten zonder powerpoint? Natuurlijk kan ik dat, al is het een stuk moeilijker om de draad te houden. Het grote voordeel als voordrachtgever is het feit dat het publiek niet weet welke draad ik normaal volg... laat me zeggen dat het deze week eentje met frullekes was...Ik heb ongetwijfeld een prijs voor volharding verdiend, want het is niet zo evident om zomaar uit de losse hand te praten. De 2 uur werden afgerond met een kwartiertje vragen stellen, waar ik tot mijn grote verbazing hoor dat België de 3de zwaarste ecologische voetafdruk heeft, per inwoner in Europa... Kan er iemand dat even checken voor me???? Wanneer ik zie dat alle vuilnis hier in dezelfde container verdwijnt, dat er kwistig omgesprongen wordt met energie en aan de andere kant niet geïnvesteerd wordt om milieuvriendelijke energie te produceren: ik heb nog geen enkele windmolen gezien,(... eerlijkheidshalve moet ik dan ook zeggen dat ik nog geen wind van betekenis gevoeld heb ook) en zonnepanelen lijken een Europees gegeven te zijn,( en dat in het land van de zon!), stel ik me heel sterk de vraag hoe de Belgen het in Godsnaam slechter kunnen doen dan de Aussies... Het werd zowaar een beetje een emotioneel afscheid: in de 3 weken dat ik hier te gast geweest ben, heb ik een aantal nieuwe vrienden gemaakt. Bill, de lancaster bomber piloot, die op zijn 90ste net nog de test voor zijn rijbewijs met glans doorstaan had, zal me altijd bij blijven : een wijze oude man van het kaliber dat je niet vaak meer ziet.
De maand die ik in deze stad heb doorgebracht, heeft me zeker een ander mens gemaakt. Ik voel van mezelf dat ik rustiger ben geworden, iets wijzer ook (tenminste dat hoop ik toch..): er zal een stukje van mezelf hier achterblijven en al heb ik er geen benul van of ik in de toekomst nog zal kunnen reizen, ik weet nu al dat deze stad een blijvende aantrekkingskracht op me zal uitoefenen. Met nog 10 dagen te gaan (waarvan 2 dagen in Goulburn en Bowral) begin ik al de aan de volgende fase te denken en dat is de stad die dichtst bij Europa aanleunt : Melbourne
Het is vandaag net een maand geleden dat ik hier doodmoe, na een tocht van 30 uur, de eerste indrukken in me heb opgenomen. En al mag ik nu niet beweren dat ik doodmoe ben: met de klok die naar middernacht toegaat, wordt het toch stilletjes aan tijd om af te ronden...
Hallo iedereen, "All Quiet on the Western Front" zou in mijn geval, vrij
vertaald, klinken als : geen nieuws uit het land der kangoeroes. ... Dat gezegd
zijnde, betekent het niet dat ik op Koala modus ben overgeschakeld. Ik ben
gewoon aan het integreren en dat houdt in dat mijn snelheid wordt aangepast aan
die van de omgeving. Voor een actieve Vlaming betekent dat : op de rem gaan
staan!
Wat heb ik dus uitgemeten de laatste paar dagen? Ik blijf trouw
aan mijn eerste liefde hier: het Australian War Memorial, in die zin dat ik er
op vrijdag namiddag wat snuffelwerk in hun research afdeling ben gaan doen. Er
werd me gevraagd om research te doen (time permitting) naar luchtfoto's van het
Passchendaele front in 1917. Toen ik de archivaris dat verzoek overmaakte, kreeg
ik een ietwat meewarige blik als antwoord. Mijn hoop op resultaat zonk sneller
dan een getorpedeerde duikboot, tot ik begreep dat die blik een andere betekenis
had... Zowat een half uur later, bracht de meer dan mollige bediende (ben ik
terug in de VS????) me een serveerwagentje met zo'n 10 tal behoorlijke dozen
erop. Meteen begreep ik de boodschap : COURAGE... en veel plezier! Ik heb me
eerst geconcentreerd op de mapreferenties om zo hopelijk de Zonnebeke /
Passendale foto's te vinden. Het was me inmiddels ook al duidelijk dat dit
archief geen KEW (voor de leek : KEW is de plaats, dichtbij Londen, waar de
Britse Nationale Archieven bewaard worden) is maar laat ons zeggen, eerder een
versie met "Australische inslag", een beetje (zacht uitgedrukt) minder goed
georganiseerd. Er werd me direct gezegd, dat hun foto archief eigenlijk nog niet
geclassificeerd is... dat beloofd! Hoe dan ook, het is een heel verrijkende
namiddag geweest : heel wat foto's gezien die, wat mij betreft, op de maan
konden genomen zijn, maar ook wat buit gemaakt. Ik heb een behoorlijk aantal
goede luchtfoto's uit de streek in mijn handen gehad. Toch wel een raar gevoel
hoor : om ergens in een archief aan de andere kant van de wereld, foto's te
vinden met een stuk geschiedenis van de plaats waar ik zo lang gewoond heb...
Gebrek aan tijd en een memory card die er de brui aan gaf, hadden als resultaat
dat ik vandaag weer zal weten wat gedaan.
Op zaterdag zouden we naar
Sydney gaan met de nadruk op "zouden" want dat is dus niet doorgegaan. Geen nood
in een goede maand tijd zal ik die stad sowieso onveilig maken! In de plaats van
3 uur rijden, werd het een 3 uur kletsen met wat werk tussenin: wat mij betreft
de betere optie want ik ben nog steeds geen fan van grote afstanden. Het is een
rustige familiedag geworden, die werd afgerond door de laatste opvoering van het
schooltoneel. Een algehele triomf voor Joseph, want zijn werk is geselecteerd om
mogelijks in het locale stadstheater te worden opgevoerd. Indien hij die
selectie haalt, dan zullen er zeker deuren open gaan voor deze verlegen
jongeling, die zo graag zijn weg zou vinden in de wereld van het toneel. Ik duim
alvast voor hem: qua passie en inzet zullen er weinigen zijn die hem de loef
zullen afsteken.
Bijna schreef ik "Het werd zomer" met Rob de Nijs in het
achterhoofd. Maar nee, het werd zondag. En wat voor één: moedertjes dag en dat
zal ik geweten hebben. Nauwelijks wakker werd er op mijn deur geklopt (Skipper
had die al netjes op een kier gezet, want die had halverwege de nacht besloten
dat hij van zijn baasjes kamer naar die van mij wou verhuizen) en bracht Joseph
me een rode roos. Ja, wat zeg je op zo'n moment? Niet veel... alleen even denken
aan de voorbije jaren zonder rozen.... De volgende stap was een ontbijt met vers
gemaakte pannenkoeken. Chuck was al van voor dag en dauw in de weer om de zorgen
dat beide dames verwend zouden worden. Laat die pannenkoeken maar komen!
Australië: groot land met pannenkoeken die mini mini zijn! Qua omvang kunnen ze
geen lap leggen aan de Belgische hoor, qua smaak daarentegen... even dacht ik
"size doesn't matter" : dat is een waarheid als een koe! Mijn vast
ochtendritueel is dat ik de vaat doe. Ho maar, niet op moedertjes dag.. Ik werd
met dwang uit de keuken gewerkt, weliswaar met een Aussie knipoog dat die regel
slechts voor één dag geldig was!
En dat Chuck zijn taak van toegewijd
echtgenoot ernstig neemt, bleek al gauw uit de rest van de planning. Tezamen met
zijn gezworen vriend Jeff, had hij een etentje uit gepland. Zonder te vergeten
zijn vrouw eerst met een halssnoer van parels te verrassen. Zouden alle
Australische mannen zo zijn, vraagt het duiveltje in mij??? Een dik uur rijden
in een adembenemend landschap met steeds wisselende kleuren en we komen aan in
een godvergeten dorpje waar een bevriend echtpaar een voormalig hotel gekocht
heeft. De bedoeling is om het op de lappen en dan weer van de hand te doen.
Iemand geinteresseerd? Voor 900.000 dollar is het van u. Met mijn ervaring zou
ik het zelfs niet gratis willen, laat dat duidelijk zijn. Wat hier als country
style wordt omschreven, leest voor mij : blijven stilstaan in de jaren 50. We
kregen een rondleiding om ons te overtuigen wat voor een koopje deze zaak is.
Ok, er zijn 24 kamers met de gemiddelde afmetingen van een ruime badkamer dan
wel te verstaan en... zonder dat er een badkamer te bespeuren valt. Zelfs een
rugzak toerist zou niet weten waar zijn rugzak te plaatsen. Ik heb de plaats
verkend, met één zin in het achterhoofd : "this place has potential" al zal het
heel veel werk en nog meer inzicht vereisen om hier een succes van te maken.
Iets in mijn achterhoofd zei me dat dit koppel op beide fronten te kort schiet.
Het eten was in lijn met de rest : het had potential! (al kwam dat er
jammer genoeg niet uit). Alle gekheid op een stokje: ik had geen Michelin
verwacht ( dat zou trouwens een verloren investering zijn voor mijn maag), maar
dit scoorde niet hoger dan mijn (povere)kookkunsten. Op zo'n momenten prijs ik
mezelf gelukkig dat eten bijzaak is voor mij. Mensen ontmoeten, dat is waar het
echt om draait en daar halen de Aussies probleemloos een tien op tien. Op
terugweg kon ik me niet weerhouden van de vraag, hoe ik zelf zo'n plaats zou
inrichten.. Misschien toch eens met de lotto spelen volgende week???
No
rest for the wicked... en zeker niet voor een Australische huisvader op
moedertjes dag. Hij werd verwacht om nog eens voor ons te koken 's avonds. Wat
mij betreft heeft hij absolutie gekregen: wanneer ik niet werk , zijn 2
maaltijden per dag ruim voldoende. Hoeft het gezegd dat hij bepaald ontspannen
was te horen dat beide dames niets meer van doen hadden??? Stacey wist me nog te
zeggen dat dit een weg is om te tonen hoe zeer iemand je waardeert. Zij doet
precies hetzelfde voor hem op vadertjesdag. Arme Chuck.. ik heb de bonussen van
moedertjesdag gehad maar niet de lasten van de vadertjesdag want dat is pas in
september. En God weet waar ik me dan zal bevinden!
Ik weet alvast waar
ik het volgende uur zal zijn (ervan uitgaande dat de buschauffeur de time table
niet met al te veel Australisch optimisme leest): Australian War Memorial, here
I come!
