Je zal wel zeggen dat het nog vroeg is om al te beginnen overwegen of je meedoet met Europa Cantat 2009 in Utrecht: 17 tot26 juli 2009 is nog veraf. De brochures zijn al een tijdje in de brievenbus gerold en dan weet je dat ze allemaal wakker worden in Europa. Wil je één van de atliers van je voorkeur, dan moet je er vlug bij zijn.
Ik zou het geweldig vinden, mocht ik volgend jaar met een groepje bekenden naar Utrecht kunnen. Mijn voorkeur gaat uit naar een atelier waarin er Mendelsohn en Diepenbrock gezongen wordt: om duimen en vingers van af te likken. Koor met orkest en solisten.
Neem maar gauw contact met mij dan kunnen we samen inschrijven. Voor de nieuwsgierigen: www.ecu2009.nl
Nu we mekaar zo lang hebben moeten missen, is het ogenblik gekomen om terug van start te gaan met onze koorrepetities. Ik verwacht dan ook iedereen met frisse moed en veel enthousiasme op
woensdag20 augustus 08
19.30 uur stipt
Op het programma staan uiteraard de voorbereiding van onze twee grote concerten.
In een koor zingen is leuk, maar het is ook een engagement. Ik durf hopen dat jullie er even veel zin in hebben als ik, en verwacht dat je zo weinig mogelijk repetities gaat missen (en zeker de koordag van 13 september niet).
Woensdag krijg je ook een uitgebreide nieuwsbrief over het komend jaar, inclusief alles wat je wil weten over onze Romereis en ons jubileumjaar.
De vakantie heeft al lang genoeg geduurd, nu heb ik er echt zin in om terug aan de slag te gaan. Ik heb gisteren een zalig kerst/slaapliedje ontdekt. Italiaans van Perosi: Dormi, non piangere. Dat wordt misschien een cadeautje voor de koordag van het Ruysscheveldekoor, die we op 13 september houden.
En straks bestuursvergadering in Stekene. Het werkjaar gaat beginnen en het is wat speciaal: een lustrumjaar met een paar grote concerten en de Romereis. Of het vergaderen wordt is niet zeker, maar het wordt zeker al een blij weerzien.
Nog maar net terug van Tarragona en Barcelona en nu maken we ons klaar voor een korte trip naar Parijs. Ik verheug mij bijzonder op de Hoogmis op 15 augustus in de Saint Eustachekerk. Het koor stelt niet zo bijzonder veel voor (maar is dit niet typerend voor het hele Franse koorlandschap?). Maar het Vandenheuvel orgel en zijn titualris-organist Jean Guillou zijn schitterend. Een must voor iedere bezoeker van Parijs.
En ondertussen kan je wegdromen bij de rijke geschiedenis van de Saint Eustache. Van de 17e euw tot aan de Franse revolutie was het de "koninklijke parochie", vlakbij het Louvre. Richelieu, Madame de Pompadour en Molière werden hier gedoopt. Lodewijk XIV deed er zijn plechtige communie, en o.m. Lafontaine, maar ook de moeder van Mozart kregen er een begrafenisdienst.
En als we toch aan de kerken bezig zijn: Saint Sulpice staat zeker ook op het programma en dat zeker niet (alleen) om zijn rol in de Da Vinci code. Het Cavaillé-Collorgel is één van de grootste van de wereld en werd bespeeld door groten als Charles-Marie Widor en Marcel Dupré.
Ook gekeken naar de weergaloze opening van de Olympische Spelen in Peking? Prachtig thema ook: "One world, one dream". Ooit wordt het misschien eens waar, en hoe dan ook mogen we er blijven van dromen.
Maar achter dit alles zit competitie die de komende weken hoogtepunten van geluk, en diepe dalen van verslagenheid zal zien. Competities kennen we ook in de muziek: wie van ons kent niet een van de meest prestigieuze wedstrijden van de wereld: de Koningin Elisabethwedstrijd?
Maat vandaag wil ik iets overnemen van Fred Brouwers, uit zijn eerste verzameling "Brouwerijen" uit 1993, waar in hij als volgt vertelt over Louis Marchand. Op 2 februari 1696 werd in Lyon de Franse componist-organist Louis Marchand geboren. De man geniet waarschijnlijk meer bekendheid om zijn muzikale 'confrontatie' met Johann Sebastian Bach dan om zijn artistieke waarde. Nochtans was hij destijds over heel Europa bekend als toetsenimprovisator en als rijkelijk betaalde hoforganist van Lodewijk XIV. Hij trok in zes kerken tegelijk een salaris op, hoewel hij zich daar overal maar even liet horen. Hij vroeg één louis d'or per lesuuur waar vooral vrouwelijke kandidaten zich voor verdrongen. En al gauw werd hij "Jean-Louis pour les intimes" want ze wilden nog wel wat meer dan muziekles. Omdat hij er nogal op losleefde en zijn vrouw had verlaten, hield de koning de helft van zijn salaris in om het direct aan Marchands vrouw te betalen. Tijdens een mis hield hij -pal in het midden van de eredienst - op met spelen. Iedereen dacht dat de maestro onwel was geworden, maar hij gaf later zelf tekst en uitleg aan de koning. Omdat de helft van zijn salaris naar zijn echtgenote ging, vond hij het billijk dat zij dan ook de andere helft van de mis speelde.
Hij werd uit Frankrijk verdreven en kwam aan het hof van Dresden terecht, waar hij zich opnieuw een Parijse status wist te verwerven en waar die memorabele wedstrijd met Bach plaats vond. Er werd een 'match' op het getouw gezet tussen een musicus strijdend voor Frankrijk, en eentje die opkwam voor de Duitse muziek. De proeven : het op zicht spelen van een onbekend muziekstuk, het spelen van een fuga op een opgegeven thema en het vrij improviseren. Net als nu was er publiek, een jury, maar ... slechts één deelnemer. Terwijl de volle zaal naar de wachtende Bach zat te kijken, kwam een bode meedelen dat Marchand uit pure schrik met de ijlpostkoets Dresden had verlaten.
Wat is de overeenkomst tussen een trombonesolo in de jazz en een vroegtijdig orgasme? Je voelt het aankomen maar je kan het niet tegenhouden
Wat is de overeenkomst tussen een stier en een zangkoor? Ze reageren allebei op iets dat zwaait.
Wat is de definitie van een russische strijkkwartet? Een russische symfonieorkest na een wereldtournee.
Je joopt op een weg en je komt aan een driesprong. Op de ene weg staat een goede dirigent, op de middenste een slechte dirigent, aan de andere kant een goede fee. Welke van de drie zou je volgen? Antwoord: de slechte dirigent, de andere twee bestaan niet.
Als uw vijand u kwaad heeft gedaan ... koop dan voor elk van zijn kinderen een viool.
Nog is de vakantie niet ten einde, en ik heb al heimwee naar verre reizen, nieuwe ontdekkingen, grote muzikale belevenissen.
Ik denk aan mijn reizen naar Sint-Petersburg, de avonden in het Mariinskytheater met zijn onvergetelijke balletten, schitterende optredens in het conservatorium, varen op de Neva, wodka drinken met vrienden, paddestoelen zoeken bij de datsja van Genadi, ... Ik denk aan een lange autoreis door de Verenigde Staten in tempore non suspecto, de Rocky Mountains doorkruisen, de zon zien opkomen boven de Grand Canyon, dwalen door de jachtvelden van de Hope-indianen. Ik denk aan Israel vijandig en intrigerend, de gesprekken in de kibboets, het gebogen binnenkruipen in de geboortekerk van Bethlehem, de gezangen op vrijdagavond bij het begin van de sjabbath. Ik denk aan Istambul, zijn Aya Sophia, zijn buikdanseressen, het Topkapipaleis, de unieke schat aan christelijke mozaieken in de buitenwijk.
Ik denk aan Marokko met zijn luidruchtige bevolking, de roots van vele van onze landgenoten, de blauwe stad, de nachten in Rabat, de frissen morgenden in Tetouan, de warmte van de avonden in Marrakech. Ik denk aan Romeinse nachten, aan Barcelonese muziekavonden, aan de fado in Lissabon, aan het ontbijt met zalm in Noorwegen, aan de vikingen van Stockholm, aan de doedelzakspeler die ons wekt in Saint Andrews in Schotland, aan het orgel van de Saint Eustache in Parijs. Ik zie de Acropolis in Athene en de Abbeye van Westminster.
Maar vooral zie ik veel lieve mensen die ik in al die jaren mocht ontmoeten, mij aan warmen, rijker worden dankzij hun aanwezigheid. Ik denk, ik zie, ik droom ...
Op zondag 16 november luistert KORILE de zondagsdienst op in het UZ Gatshuisberg in Leuven. We worden verwacht tegen 10 uur in de kapel van het ziekenhuis (eerste verdieping). Inzingen om 10 uur en de viering starten om 10.45 uur. Na de dienst worden we uitgenodigd op een kopje koffi in de cafetaria, samen met de pastorale werkers. We spreken nog verder af wat we nog gaan doen in Leuven nadien.
Dit optreden kadert in een initiatief van de pastorale dienst van het UZ, waarbij iedere zondag een ander koor uitgenodigd wordt. Andere geïnteresseerde koren kunnen contact opnemen met Monique De Wil. (monique.dewil@uz.kuleuven.ac.be).
Deze week heb ik mij doodgesakkerd. Met geen middel geraakte ik op internet. Maar we zijn er terug, hopelijk deze keer voorgoed. Zullen we maar doorgaan met in stukjes en brokjes over Tarragona te vertellen?
Tijdens de zangweek in Tarragona hebben we o.m. muziek gezongen van twee componisten die allebei in de bloei van hun leven van ons zijn heengegaan. Franz Schubert werd 31 jaar en Felix Mendelssohn was 38 toen hij stierf. In een thema over liefde en dood worden de ultieme vragen en gevoelens van de mens aan de orde gesteld: wat drijft ons in het leven? Wat gebeurt er als eenmaal de winter is aangebroken?
Kijk maar eens naar de tekst van het prachtige Herbstlied van Mendelssohn op tekst van Nikolas Lenau.
Holder Lenz, du bist dahin!
Nirgends, nirgends darfst du bleiben.
Wo ich sah dein frohes Blühen,
Braust des Herbstes banges Treiben.
Wie der Wind so traurig fuhr
Durch den Strauch, als ob er weine,
Sterbeseufzer der Natur
Schauern durch die welken Haine.
Wieder ist, wie bald, wie bald!
Mir ein Jahr dahin geschwunden. Fragend rauscht es durch den Wald
Bijna vijftig jaar geleden schreef Godfried Bomans in zijn "Wandelingen door Rome" hoe kleine jongentjes zich oefenden op een pop met belletjes om zich te bekwamen in de edele kunst van het zakkenrollen. Waar ze tegenwoordig op oefenen is mij niet bekend, omdat ik deze kringen niet frequenteer. De afstand die ik in deze bewaar, behoort niet tot de kwaliteiten van de hedendaagse Barcelonese specialisten. Na een heerlijk maal in Set Portes (echt een aanrader als je in Barcelona wil eten) , voelde ik in de metro dat er iets tekort was aan mijn gevoelig plekje (portefeuille in de voorzak van mijn broek). Om zeker te zijn dat ik mij in mijn gelukzaligheid van de paëlla niet vergist had, vroeg ik aan mijn maatje Emmy om even mijn rugzak te checken. Grote verbijstering toen ook zij zich realiseerde dat ze vlak ervoor een duwtje had gekregen en dat ook haar portefeuille was verdwenen. Na 5 uur Barcelona eindigde onze eerst avond op het politiebureel, waar we het leger lichter gemaakte mensen mochten vervoegen. Leuk was echt wel anders, al kon Emmy de aanwezigheid van een charmante Catalaanse politieman achteraf - toen zij bekomen was - wel appreciëren. Met heel wat geld minder, geblokkeerde lredietkaarten, en een bezoek aan het consulaat voor een voorlopig identiteitsbewijs, kon onze echte zangweek beginnen.
11 dagen Spanje om muziek te maken, cultuur op te snuiven, te genieten van een stralend hete zon. Je zou voor minder je blogvriendjes in de steek laten. Maar nu zijn we er weer, met een verslag in schuifjes over deze laatste dagen.
Zullen we het eerst maar over de muziek hebben? (Dat hoort bij de naam van deze blog).Het thema van het atelier dat wij gekozen hadden luidde: "Liefde en dood". Het werd geleid door een befaamde Hongaarse dirigent: Peter Erdei. Met zijn charme, zijn onuitputtelijk geduld, zijn diepe gevoelens over leven en dood, maar vooral met zijn fenomenale muzikale bagage, was hij de ideale man om ons door de in te studeren muziekstukken te loodsen. Het was dan ook een geweldig succes wanneer wij op het einde van de zangweek Schubert, Mendelssohn en Bardos aan een opgetogen publiek presenteerden. 90 zangers en zangeressen waren heel gelukkig met deze studieweek in Tarragona (Spanje).
Onze grootste zorg: Pakoetnal van Bardos (waar we bleven struikelen over Hongaarse woorden) werd een mooie apotheose. Later deze week vertel ik je wel meer over elk van de liederen, en breng ik het verhaal van liefde, dood, én diefstal.
Men vraagt mij wel eens van welke muziek ikhet meest houd. Het zal niemand verwonderen dat ik, als koordirigent, het in de vocale muziek ga zoeken. Dan wordt het een beetje afhankelijk van de positie die ik inneem. Als zanger gaat mijn voorkeur uit naar Händel en Bach, twee reuzen in dat genre. Eigenlijk is het de bezieling van Laszlo Heltay, waarmee ik Joseph in Egypt, en de Chandoz Anthems heb gezongen, die een beetje mijn voorkeur bepaalt. Maar ook uitvoeringen van het Magnificat van Bach blijven mij bij. Gisteren heb ik al gezegd dat de Carmina Burana (andermaal o.l.v.Heltay) een onvergetelijk moment was. Als ik het echt voor het liezen had zou ik mij met mijn koren willen verdiepen in Mendelssohn. Maar dat is waarschijnlijk te hoog gegrepen. Ik zal dan maar luisteren wat onze grote Vlaamse meester Philip Herreweghe er van maakt en zweven en hopen dat de hemel er zo uit ziet.
Nu wij ons klaarmaken om op zangweek te vertrekken naar Tarragona, zat ik mij af te vragen waarom ik nu al voor de derde keer naar dezelfde locatie ga om te zingen, en dat ondanks het feit dat er ook boeiende programma's waren in Belgrado en Venetië. Ik denk dat het gezelschap er voor iets tussen zit. Onbewust wil ik waarschijnlijk dat mensen die ik graag heb of waar ik van houd eenzelfde gelukservaring hebben als ik voordien. Het is zo iets als willen delen van de schoonheidsmomenten die ik mocht ondervinden.
Tarragona is daarvan een mooi voorbeeld: twee topmomenten zijn voor goed gemarkeerd in mijn ziel. Eerst was daar een heel boeiend atelier met Pep Prats en katedraalmuziek van Tarragona uit de XVIe eeuw gecombineerd met een massauitvoering van de Carmina Burana onder leiding van Laszlo Heltay, concert dat ik nooit vergeet zo lang ik leef. De tweede keer Tarragona bracht dan weer een hartveroverend atelier van Engelse romantische muziek o.l.v. mijn favoriete Engelse dirigent Malcolm Goldring.
Er zijn nog zo van die plaatsen waar ik altijd opnieuw naar toe wil, liefst in het gezelschap van iemand waar ik veel om geef. In Londen wil ik de verstilde ontroering delen van de vespers in Westminster Abbey of de grootsheid van de mis in St. Paul's Cathedral. In Parijs kan ik niet komen zonder het machtige orgel van Saint Eustache gehoord te hebben. Praag is een onvergetelijke herinnering aan een koorreis waar we concerteerden in de residentie van kardinaal Vlk. Een Romeinse koorreis bracht ons naar de Kerk van de Friezen, waar we meteen met het koor St. Gregorius de mis opluisterden voor de Nederlandse TV ter gelegenheid van de aanstelling van Mgr. Muskens tot bisschop van Breda.
En Sint-Petersburg blijft de stad van mijn dromen: de balletten in het Marinsky-theater, de concerten in het muziekacademie, de orthodoxe liturgie met zijn tijdloze gezangen en de warmte van goede lieve vrienden.
Terug van weggeweest, in afwachting van weg van teruggeweest. De zomer was deze week op zijn allerbelgiëst. Zeeweer is wat anders. Maar nu heb ik wat tijd gehad om het Kerstconcert van het Ruysscheveldekoor helemaal op punt te zetten: een mix van klassieke kerstmuziek en van wat modernere zettingen van toppers, als daar zijn Amazing Grace, I am dreaming of a white Christmas ... Het blijft zoeken naar een evenwicht tussen cultuur met een grote C en cultuur met de P van populair. We moeten in elk geval zorgen dat we over ons zelf tevreden blijven en dat ons (trouw) publiek het allemaal blijft apprecëren.
Zullen we in het putje van onze zomer al eens een kerstbolletje erbij zetten?
Middenin de vlakte van juli kwam ik je tegen. Ik woon hier, zei je. Ik keek naar de bloemen. Ja, dat zie ik, zei ik, en waar leerde je de kunst om niet lang te duren? Ook hier, zei je.
Je was lenig; en je woorden waren zo doorschijnend, ik kon je er helemaal door zien. En daar lag ik al in het gras en wat hield ik in mijn hand? Een oortje, waarin het lange woord 'lieveling' uitgoot, zonder morsen.
~Herman de Coninck
Met handen kun je alles: een sigaret opsteken, haren strelen, een borst aanraken, een borst niet aanraken - dit allemaal opschrijven.
Men moest maar eens ophouden, tenminste in de vakantie, met daar zo'n, waardeonderscheid tussen te maken.
Ik heb hem in mijn valies gestopt, Herman De Coninck.
Hoe hield ik platonisch van je gedachten en onnoemlijk veel van de rest Je borsten waren zachte kolfjes naar mijn hand, twee afgeronde verhalen met een pointe waarop ik erg was gesteld. En sta me toe dat ik ook onze goede verhouding vermeld tussen poëzie en leven: ik wist dat ik zó met jou naar bed kon als ik zulk gedicht had geschreven.
Ga mij klaarmaken om met 4 kleinkinderen naar de zee te trekken. Wat een mens niet allemaal moet meeslepen om een week te overleven. Truitjes en bikini's (allé niet voor mij), fietsen voor het kleine grut, een boek om toch eventjes te kunnen uitblazen. Het wordt hier dus een beetje stil deze week, maar ik hoop jullie allemaal terug te zien tegen zaterdag. Voor eventjes toch, want dan trek ik er weer op uit de 17e juli. Ik zal seffens eens proberen of ik al een paar berichtjes kan klaarmaken om het toch niet helemaal te laten platvallen hier op de blog. See you!
De grote uittocht begint weer. Dagjesmensen naar de zee, Turken met hoogopgestapelde wagens naar de familie, grootouders die het probleem van de kinderopvang helpen oplossen. En ook: zoeken naar een bakker, pastoors die de preek weglaten in de nog dunner bevolkte kerken, van het ene naar het andere zomerfestival sjeeken. IJsjeskarren die zich met hun hatelijk lawaai verdringen voor de thuisgebleven kinderen en anderen. Vuilniszakken die niet worden opgehaald en die de muizen en katten uitnodigen om te komen spelen.
Goede reis, Roos, ik zal je berichtjes missen. Dag Krisje, tegen dat wij terugkomen sla jij je vleugels uit. Dag kriekebolletjes. Goede vaart Koriletjes en Ruysscheveldertjes, ik wou dat het al midden augustus was. Dag dag dag
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
