Nu wij ons klaarmaken om op zangweek te vertrekken naar Tarragona, zat ik mij af te vragen waarom ik nu al voor de derde keer naar dezelfde locatie ga om te zingen, en dat ondanks het feit dat er ook boeiende programma's waren in Belgrado en Venetië. Ik denk dat het gezelschap er voor iets tussen zit. Onbewust wil ik waarschijnlijk dat mensen die ik graag heb of waar ik van houd eenzelfde gelukservaring hebben als ik voordien. Het is zo iets als willen delen van de schoonheidsmomenten die ik mocht ondervinden.

Tarragona is daarvan een mooi voorbeeld: twee topmomenten zijn voor goed gemarkeerd in mijn ziel. Eerst was daar een heel boeiend atelier met Pep Prats en katedraalmuziek van Tarragona uit de XVIe eeuw gecombineerd met een massauitvoering van de Carmina Burana onder leiding van Laszlo Heltay, concert dat ik nooit vergeet zo lang ik leef. De tweede keer Tarragona bracht dan weer een hartveroverend atelier van Engelse romantische muziek o.l.v. mijn favoriete Engelse dirigent Malcolm Goldring.

Er zijn nog zo van die plaatsen waar ik altijd opnieuw naar toe wil, liefst in het gezelschap van iemand waar ik veel om geef. In Londen wil ik de verstilde ontroering delen van de vespers in Westminster Abbey of de grootsheid van de mis in St. Paul's Cathedral. In Parijs kan ik niet komen zonder het machtige orgel van Saint Eustache gehoord te hebben. Praag is een onvergetelijke herinnering aan een koorreis waar we concerteerden in de residentie van kardinaal Vlk. Een Romeinse koorreis bracht ons naar de Kerk van de Friezen, waar we meteen met het koor St. Gregorius de mis opluisterden voor de Nederlandse TV ter gelegenheid van de aanstelling van Mgr. Muskens tot bisschop van Breda.

En Sint-Petersburg blijft de stad van mijn dromen: de balletten in het Marinsky-theater, de concerten in het muziekacademie, de orthodoxe liturgie met zijn tijdloze gezangen en de warmte van goede lieve vrienden.