Heuglijke dag vandaag: vanaf vanavond is de ruimte
in het echtelijk bed terug ingekrompen. Ik blijf met open mond staan maar ook
vol dankbaarheid - bij de wonderen die het team van de hartchirurgen in Aalst
verricht. Warme dankbaarheid ook voor de lieve wensen en bloemen die de laatste
dagen Marina een hersteld hart onder de riem staken.
Wat er zich in en om Laken afspeelt is een weinig
verheffend schouwspel. Een oude man en dito echtgenote die post factum een
verantwoording van hun leven proberen af te leggen maar tegelijkertijd uit het
zwarte gat trachten te kruipen waarin ze duidelijk terecht kwamen na hun
troonsafstand.
Hierbij wordt nog maar eens bewezen hoe gevaarlijk
het is als mensen die uit een bepaalde functie stappen zich niet kunnen
losmaken van hun oude rol, maar als kwade schoonvaders c.q. schoonmoeders in de
buurt blijven. Dit gevaar werd vroeger al onderkend door de Kerk, als zij wilde
dat ontslagnemende pastoors niet op hun oude parochie bleven. En dat geldt al
evenzeer voor dirigenten die hun stokje neerleggen bij een koor of
muziekvereniging. Het is moeilijk om te aanvaarden dat de tijd van gaan gekomen
is, moeilijker nog om te erkennen dat een opvolger het minstens even goed, zij
het misschien anders, aanpakt.
Zouden Albert en Paola niet beter ergens in
Frankrijk of Italië gaan wonen en hun zoon erkennen als het (onverwacht goede)
nieuwe hoofd van de familie en van het land.
De rittenwedstrijd voor zang, KEW, heeft
zaterdagavond de finish bereikt. De Zuid-Koreaanse Sumi Hwang en de Belgische
Jodie Devos bezetten de eerste twee stoeltjes achter de jurytafel. Ik heb dit
jaar maar flarden kunnen beluisteren, zodat ikzelf geen lijstje kon maken van
mijn favorieten. Als ik de krantencommentaren mag geloven, was het een editie
die niet lang zal blijven hangen in het geheugen. Wat wel al opviel is dat
muzikaliteit het moest afleggen tegen vocale hoogstandjes. En voor zover ik
het zag en hoorde was het orkest (nochtans van een gerenommeerde instelling)
niet geschikt voor zijn taak. Mogelijk lag dat aan de dirigent, die meende te
moeten zwaaien en wippen als er ook barokarias gezongen werden. Hoe cruciaal
de rol van een dirigent is, hebben we vorige jaren gemerkt, waar Marin Alsop
met groot respect voor de solisten het orkest tot ongekende hoogten kon tillen.
De ideale wereld van TV Vier is nu niet iets wat ik
regelmatig bekijk. Ik moet het dus hebben van berichtgeving daarover in de
kranten. In de aanloop naar de verkiezingen werd in Aalst een kleine enquête
gehouden over de redenen die aangedragen werden om niet als bijzitter te moeten
fungeren. De Aalstenaars, toch al niet verlegen om een creatieve benadering van
de zaken (carnaval het torenevenement van de voormalige burgemeester) hebben
hun nog eens langs hun beste zijde laten zien.
Waarom kan je niet als bijzitter aanwezig zijn: Een
allergie voor turnzalen, een alcoholprobleem, een priapisme, een IQ lager dan
75,... Werkelijk alle excuses zijn goed! En wat priapisme is, ga ik niet
uitleggen, je moet maar eens googelen, dan leer je nog wat.
Op zondag 29 juni is er de eerste editie van
AlbaNova een festival dat een brug slaat tussen vroeger en nu. Eigentijdse
creaties met het verleden als inspiratie staan er naast oude muziek die klinkt
als nooit tevoren. Improvisatie en de menselijke stem vormen een rode draad
doorheen het programma. Niet te missen voor al wie graag zingt en houdt van
mooie stemmen.
Workshops
voor zangers
Boventoonzang,
ook bekend als keelzang, is een fascinerende zangtechniek die vooral in Azië
gebruikt wordt. Tijdens een workshop met Raphael De Cock (Osuna) ondervinden
zangers dat er veel meer klanken in onze stem huizen dan ze zouden denken.
De muzikanten
van Le Chant sur le Livre dompelen gevorderde zangers onder in de historische
uitvoeringspraktijk Cantus super librum - improvisatie rondom een geschreven
melodie. Alle zangers lijken te lezen uit een boek, maar eigenlijk doet er dat
slechts één.
Het
gregoriaanse ensemble Psallentes laat het Vlaamse topstuk Antifonarium
Tsgrooten opnieuw klinken als weleer. Het publiek werpt een blik over de
schouder van de zangers en zingt zelf mee uit dit wonderbaarlijke manuscript.
Hemelvaart een feest
dat een beetje gekneld zit tussen de hoogfeesten van Pasen en Pinksteren. In de
evangelische betekenis een afscheidsfeest, dus niet iets om echt vrolijk van te
worden. Wisten zij veel, die mannen van Galilea , dat ze tien dagen later bij
mekaar zouden zitten en dan iets van het vuur zouden voelen ontbranden in hun
hart.
In de muziek zijn er
wel enkele heel mooie cantates en motetten geschreven, waaruit blijkt dat dit
voor de componist geen trieste maar een triomfantelijke gebeurtenis. Ik heb ze
wel zelf gezongen voorvieringen en concerten, maar had nog nooit de kans om ze
ook te kunnen dirigeren. Meestal is men in volle voorbereiding voor Pinksteren.
Woensdag. Stilaan mede door wat zorgen thuis
zijn we eindelijk afgekickt na de tsunami van de verkiezingsprogrammas. Je kan
je echt afvragen of de moeder van de verkiezingen op de tvniet nog meer vermoeidheid of desinteresse
van de kijker heeft teweeg gebracht. Ik ben alvast blij dat er weer eens wat
andere gezichten opduiken.
Vandaag begint de finale van de Koningin
Elisabethwedstrijd. In het driejaarlijkse rad van dit evenement is zang toch al
het minst tot de verbeelding sprekend en het minst prestigieus. Misschien dat
insiders het met mij oneens zijn, maar ik kan mij nauwelijks vorige laureaten
voor de geest halen. En als ik de krantencommentaren mag geloven, dan is er ook
dit jaar geen waw-factor. Hopelijk hebben de finalisten het beste opgespaard
voor hun finale. De wedstrijd heeft ook een nieuwe beschermvrouwe: koningin Mathilde.
De traditie van de koninklijke belangstelling blijft.
Voor meer informatie, verslagen en rechtstreekse
uitzendingen: VRT. Blij weerzien met de altijd uitstekende presentatoren!
Uit de privésfeer: gisteren werd het uiteindelijk
nog een heel zware dag voor moeke, voor ons thuisblijvende nagelbijters en voor
het chirurgisch team van OLVZ Aalst. 12 uur operatie lieten flink wat sporen
na. Een chirurg die nauwelijks nog recht geraakte toen hij uitleg kwam geven,
en wij die op zoek moesten naar wat evenwicht. Nu is het even afwachten hoe het
verder op de intensieve zorgen verloopt, maar toch met het vertrouwen dat alles
in orde komt. Een routineklus was het in elk geval niet.
De folklore van vroeger is niet meer: de tjeven en
de rooien met elk een fanfare in het dorp. Don Camillo, die de klokken luidt om
Peppone het spreken onmogelijk te maken, de bisschop die op de kansel met
doodzonde en hel dreigt wanneer men op een bepaalde partij stemt. Niet langer
is de zuil het allesbepalende adagium om op één bepaalde partij te stemmen. Nooit
was het aantal zwevende kiezers zo groot, evenals het aantal mensen dat niet
gaat stemmen, of het aantal dat ongelukkig is omdat ze geen tekeningentjes meer
kunnen maken op hun stembiljet.
Buikgevoel haalt het op de rede, populisme op de
doordachte redenering. Misschien moeten we dat afstraffen als we in het
stemhokje staan, eerder dan te denken aan de beste pose voor een selfie.
Onze tweede Belgische laureate van de Koningin
Elisabethwedstrijd verdedigt haar kansen op de slotavond. Sheva Tehoval (1991) begon haar zangopleiding in de
Kinderkoren van de Munt in Brussel, en vervolgde haar studies aan de Hochschule
für Musik und Tanz in Keulen in de klas van Christoph Prégardien, waar ze
momenteel de graad heeft van bachelor. In 2009 was ze laureate van de Dexia
Classics Wedstrijd in Brussel en dit jaar behaalde ze de 1e Prijs van de
Nationale Zangwedstrijd Jacques Dôme. Ze trad op in Duitsland, Italië, België,
Frankrijk, de Tsjechische Republiek en Korea. Sheva Tehoval werkte mee aan
verschillende opnames, onder andere met de Kinderkoren, en vertolkte rollen in
meerdere operaproducties, zoals Carmen van Bizet, La Bohème van Puccini, Golden
Vanity van Britten en Werther van Massenet.
Wij die Benoît Giaux bezig zagen en hoorden met de
Choraline zowel in Pecs als in Torino zijn niet verwonderd dat er uit dit
schitterend koor twee solisten komen die de internationale jury weten te
bekoren.
Klein land, grote daden. En dat geldt niet alleen
voor onze Rode Duivels, voor de mannen en vrouwen die deelnemen aan het WK
Hockey, voor de stille kracht van Herman Van Rompuy, maar wordt nu ook weer
bewezen in de prestigieuze Koningin Elisabethwedstrijd 2014 voor zang, waar nog
maar eens twee van de twaalf finalisten Belg(ische) zijn.
De kandidate die we eerst zullen horen is Jodie Devos (°1988). Na haar
studies aan het IMEP (Namen) bij Benoît Giaux en Elise Gäbele behaalde Jodie
Devos een Master of Art aan de Royal Academy of Music in Londen, in de klas van
Lillian Watson. Ze volgde ook masterclasses bij H. Deutsch, J. Streets en M.
Minkowski. Ze was laureate in verschillende wedstrijden, zoals de BellArte
Zangwedstrijd, het Fonds Thirionnet, Les Nouveaux Talents de lArt lyrique en
de Prix Jacques Dôme. Momenteel is ze lid van de Académie de lOpéra Comique in
Parijs. Jodie Devos vertolkte onder andere de rollen van Serpina (La Serva
padrona), Blondchen (Die Entführung aus dem Serail), Miss Wordworth (Albert
Herring) en trad op in recital of als soliste, zowel in België als in Duitsland
(Stuttgart), Nederland (Maastricht), Groot-Brittannië (Wigmore Hall) en in
Frankrijk.
We hebben gisterenavond een succesvolle reeks van
koorcoaching afgerond met KORILE, reeks die boeiend geleid werd door Ines
Carsauw. Voor mij een bevestiging van zo veel kleine dingen die we tijdens
gewone repetities soms maar terloops aanraken, maar die onze koorleden ongetwijfeld
herkennen als er de vinger op gelegd wordt.
Als ik er één ding mag uitpikken, dan wel het
belang van een doorgedreven opwarming voor we aan het echte zingen beginnen.
Zangers zijn de enige musici die hun eigen instrument overal mee naar toe
nemen. Een slechte lichamelijke conditie betekent meteen een minder mooi
gestemd instrument. Wie fysiek zwak is, kan onmogelijk alles uit zijn
instrument halen. Blijft voor mij het bijna onmogelijk dilemma om tijd genoeg
te hebben op een gewone repetitie voor én een juiste opwarming én het moeizaam
aanleren van de muziek (die vaak op het gehoor moet verworven worden) én het
finaal afwerken van een stuk.
Geen wonder dat bvb. de Engelse topkoren, die we
vaak vinden in scholen verbonden aan een kathedraal, twee uur of meer per dag
nodig hebben om hun niveau te bereiken. Anderhalf uur per week blijkt dan wel
een heel schamele tijd te zijn om iets te bereiken. Dat houdt ons niet tegen om
op de ingeslagen weg voort te gaan. Want deze coaching heeft bewezen dat we de
spreuk indachtig moeten blijven: Plus est en vous.
Vergankelijkheid
is een thema dat kunstenaars door de eeuwen heen steeds geboeid heeft. Zo zijn
in een groot aantal 17de eeuwse vanitas-schilderijen verwijzingen te vinden
naar de vergankelijkheid van het aardse bestaan. Schilders herinnerden hun
publiek aan de tijdelijkheid van het leven met afbeeldingen van bijvoorbeeld
schedels, verwelkte bloemen, zandlopers, muziekinstrumenten enz.
Geef mij Nescio en Tsjechov, oude
boeken.
Geef mij na mijn zoveelste kale reis
iemand die mij twee haren uittrekt
en glimlachend zegt: je wordt grijs.
Geef mij alles en zeg: het is niets.
Geef mij niets en zeg: dat is alles.
Geef mij mezelf, geef mij jou.
Ik heb gezocht naar wist ik maar wat.
Geef mij nu eindelijk
wat ik altijd al had.
Op 22 en 23 november 2014 zal u in de St.-Romboutskathedraal ondergedompeld worden in een intense beleving rond het thema 'Mechelen in WO I'. Rotary Club Mechelen Opsinjoor, Dhr Geert Clerbout (schrijver van 'Oorlog aan de Dijle'), het vocaal ensemble CantusAmici en het orkest Chapelle de Lorraine organiseren samen een... muzikaal, visueel maar vooral nooit gezien project. De zorgvuldig gekozen teksten zullen door Fernand Verreth worden voorgedragen, begeleid door uittreksels uit verschillende requiems van componisten zoals Mozart, Webber, Rutter en Brahms. Tegelijkertijd wordt deze opvoering visueel ondersteund met uniek fotomateriaal en authentieke beelden van zo'n 100 jaar geleden. U zal dus, in het grijze licht van WO I, kunnen zien en voelen wat de 'Oorlog aan de Dijle' voor Mechelen en zijn inwoners heeft betekend.
De Koningin Elisabethwedstrijd in Brussel staat dit jaar
in het teken van zang. 73 jonge zangers zijn tot de eerste ronde toegelaten,
die op 14 mei van start gaat in Flagey in Brussel. Van 28 tot en met 31 mei
vindt de finale plaats in het Paleis voor Schone Kunsten.
De Koningin Elisabethwedstrijd een internationaal
muziekconcours, opgericht door Koningin Elisabeth van België in 1937 staat
afwisselend in het teken van piano, viool, compositie en zang. De laatste
zangeditie was in 2011. Toen won de Koreaanse sopraan Hong Haeran de wedstrijd.
Het concours is bedoeld voor vergevorderde muzikanten
die klaar zijn om aan een internationale carrière te beginnen. Een jury met
bekende zangers als Maria Bayo, Sophie Karthäuser en José Van Dam selecteerde
uit 214 dvd-inzendingen 73 kandidaten van 27 verschillende nationaliteiten die
volgens hen aan die eisen voldoen: 42 sopranen, 14 mezzosopranen, 1 alt, 2
countertenoren, 7 tenoren, 4 baritons en 3 bassen.Deze zangers moeten zich door de eerste ronde (14 t/m 16
mei), de halve finale (18 t/m 20 mei) en de finale (28 t/m 31 mei) werken om
met de eer van winnaar te kunnen gaan strijken. In de finale is plek voor
twaalf zangers, die verspreid over vier avonden elk drie tot zes werken zullen
zingen. Ze worden daarbij begeleid door het Symfonieorkest van de Munt onder
Roland Böer. De hoofdprijs bestaat uit 25.000 euro. Daarna komen prijzen van
20.000 euro (tweede prijs) tot 8.000 euro (zesde prijs).
De Koningin Elisabethwedstrijd krijgt op tv, radio en
internet ruim aandacht. Zo is het mogelijk om onder meer de halve finale en de
finale live en on demand te bekijken op de website van het concours.
Nadat hij een gepland concert op 11 april in
Brussel moest uitstellen wegens een rugblessure, ligt er nu een nieuwe datum
vast voor een optreden op 27 juni om 20.30 u in Paleis 12 in Brussel van Ennio
Morricone (85 jaar jong!).
Morricone componeerde de afgelopen 50 jaar de
soundtracks voor meer dan 500 films. Een aantal van die composities zijn een
onderdeel van het collectief geheugen geworden en overstegen ruimschoots hun
functioneel doel in de film. Bekendste voorbeelden hiervan zijn de muzikale
themas van A Fistful of dollars, The Good, the Bad and the Ugly, For a
few dollars more, Once upon a time in the West, Bugsy, The Mission, The
Untouchables, Cinema Paradiso en - meer recent - Inglourious Basterds.
In een recent interview in De Morgen reageerde de
maestro zeer duidelijk op de vraag of hij dan nooit zal stoppen: Nee. Muziek
maken is mijn werk. Bovendien blijven ze mij maar vragen. En goed, vijfhonderd
soundtracks lijkt veel. Maar in vergelijking met wat Mozart en Bach allemaal
hebben gemaakt, ben ik nog niet eens begonnen.
Geef het maar toe, jij hoorde wellicht bij de
miljoenen kijkers die gisteren naar Eurosong 2014 hebben gekeken. Sceptisch
wellicht wanneer Conchita Wurst/TomNeuwirth als travestiet Oostenrijk kwam verdedigen. Maar zelfs Rusland,
dat toch niet bekend staat om zijn vriendelijkheid voor sommige holebi- en
andere subvormen, gaf er volop punten aan.
Wat mij echter het meest opviel tijdens de editie
was het feit dat er weer opnieuw succes is voor de melodieuze song. En ook: weg
van de extravagante acts met monsters e.d.m. Daar van waren de eerste drie
sprekende voorbeelden. Nederland en Zweden stonden terecht mee op het podium.
Als je s morgens voor je pc zit, besef je pas hoe
moeilijk het voor column schrijvers moet zijn om elke dag iets nieuw (en hopelijk
relevant en boeiend) uit je mouw te schudden. Nu is een blog natuurlijk geen
column, was integendeel oorspronkelijk bedoeld als kleine reflectie en
geheugensteun. Maar stilaan krijg ik het gevoel van moeten, als ik zie dat er
ongeveer 500 hits per dag gehaald worden. Ik vraag mij af wie al die volgers
zijn, die zich elke keer opnieuw de moeite getroosten om hier op bezoek te
komen.
Niet dat mijn inspiratie zo snel uitgeput geraakt.
Het is vaak meer een kwestie van lembarras
du choix. En je kan ook niet steeds dezelfde onderwerpen naar voor halen.
Ik ben een fanatieke krantenlezer en nieuwsopvolger. Ik zou dus zeggen: koop
vandaag nog maar eens De Standaard en lees daar hoe voor de zusjes Caluwaerts
muziek op de eerste plaats komt en mannen pas op de tweede. Voor mijzelf zou
het al heel wat moeilijker kiezen zijn.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
