Wat er zich in en om Laken afspeelt is een weinig verheffend schouwspel. Een oude man en dito echtgenote die post factum een verantwoording van hun leven proberen af te leggen maar tegelijkertijd uit het zwarte gat trachten te kruipen waarin ze duidelijk terecht kwamen na hun troonsafstand.

Hierbij wordt nog maar eens bewezen hoe gevaarlijk het is als mensen die uit een bepaalde functie stappen zich niet kunnen losmaken van hun oude rol, maar als kwade schoonvaders c.q. schoonmoeders in de buurt blijven. Dit gevaar werd vroeger al onderkend door de Kerk, als zij wilde dat ontslagnemende pastoors niet op hun oude parochie bleven. En dat geldt al evenzeer voor dirigenten die hun stokje neerleggen bij een koor of muziekvereniging. Het is moeilijk om te aanvaarden dat de tijd van gaan gekomen is, moeilijker nog om te erkennen dat een opvolger het minstens even goed, zij het misschien anders, aanpakt.

Zouden Albert en Paola niet beter ergens in Frankrijk of Italië gaan wonen en hun zoon erkennen als het (onverwacht goede) nieuwe hoofd van de familie en van het land.