De folklore van vroeger is niet meer: de tjeven en de rooien met elk een fanfare in het dorp. Don Camillo, die de klokken luidt om Peppone het spreken onmogelijk te maken, de bisschop die op de kansel met doodzonde en hel dreigt wanneer men op een bepaalde partij stemt. Niet langer is de zuil het allesbepalende adagium om op één bepaalde partij te stemmen. Nooit was het aantal zwevende kiezers zo groot, evenals het aantal mensen dat niet gaat stemmen, of het aantal dat ongelukkig is omdat ze geen tekeningentjes meer kunnen maken op hun stembiljet.

Buikgevoel haalt het op de rede, populisme op de doordachte redenering. Misschien moeten we dat afstraffen als we in het stemhokje staan, eerder dan te denken aan de beste pose voor een selfie.