De oorsprong van de koormuziek is te vinden in de traditionele muziek, waar het zingen in grotere groepen zeer verspreid was/is. Zoals zo veel zaken erfden wij de zangtraditie van het oude Griekenland.Uit de 2e eeuw voor Christus kennen wij de Delphische hymnen.
Het oorspronkelijke Griekse koor had een belangrijke rol in het Griekse drama. In papyri zijn fragmenten van Euripides en Sophocles bewaard. Het Seikiloshandschrift is een complete song (al is men er niet over uit of het een werk voor koor of voor solostem was). Eén van de recente voorbeelden is de Oxyrhyncushymnen die zeer belangrijk blijkt te zijn voor de vroegste christelijke muziek.
Zo kom je in een koor, en dan leer je nog eens wat voor of na de repetitie. Gisteren viel bijvoorbeeld het woord psychische decompensatie. Dus dan maar effe googelen, want al is internet met zijn soms ongecontroleerde bijdragen niet altijd even betrouwbaar, het zet ons toch wel wat op weg.
Indien een mens langere tijd aan te grote spanningen of druk wordt blootgesteld, kan hij psychisch decompenseren. Dit decompenseren betekent hier het niet meer kunnen compenseren of opvangen van gebreken en problemen. De bewuste en onbewuste verdedigingsmechanismen schieten tekort. Bij ernstige lichamelijke verzwakking, rouw, traumatisering of het plotseling stoppen van bepaalde medicijnen kan decompensatie optreden. Dan kunnen er verschijnselen optreden als angst, verwardheid en depressie. Decompensatie is in bijna alle gevallen tijdelijk. Het is meestal goed te beïnvloeden door de veroorzakende omstandigheden aan te pakken.
Roger Raveel is overleden. De kunstenaar, vooral bekend van zijn kleurrijke schilderijen, werd 91 jaar oud. Raveel overleed vannacht in het ziekenhuis van Deinze. Hij was er opgenomen met een longontsteking en was erg verzwakt.
Raveel was een van de belangrijkste naoorlogse kunstenaars van ons land. Raveel combineerde in zijn werk beelden uit het alledaagse leven met geometrische figuren. Hij integreerde ook objecten in zijn schilderijen en ooit zelfs een levende duif. Raveel was vooral actief als schilder, maar hij maakte ook beeldend en ceramisch werk en was actief in de literatuur.
Het grote thema van Raveel was de invloed van het moderne leven op de landelijke omgeving van zijn dorp Machelen-aan-de-Leie, dat hij nooit verliet.
Vlaams minister van Cultuur Joke Schauvliege (CD&V) reageert "met grote droefnis" op het overlijden. "Het is een trieste dag voor Vlaanderen, België en de kunsten, maar een grote geeft nooit de geest", zegt ze.
Ik ben nog aan het bekomen van de bijna-ongelukken in MaN en KORILE. Dan ga je al eens naar een feestje van de oud-scouts in Mechelen en dan word je letterlijk de adem afgesneden. Nu moet toegeven dat Jacqueline er nog heel goed voorkwam op de TV en dat ook pastoor Stefaan gelukkig nog flink zijn zeg kon doen. Ik mag het niet dromen dat ik ineens goede en trouwe koorleden zou kwijt geraken. Ik wens de Korile-ers een flinke dosis zuurstof en onze MaN-er een goed herstel!
We kregen een vooraankondiging van de traditionele Mattheuspassie van de Chorale Cecilia, die doorgaat op 25 en 27 maart in de Sint Pauluskerk in Antwerpen. Extra medewerking komt er van In Dulci Jubilo. Solisten zijn : Annelies Van Gramberen (sopraan), Inez Carsauw (mezzo), Bart De Kegel (evangelist), Koen Vereertbrugghen (tenor), Joris Derder (Christus) en Matthew Zadow (bas). Kamerorkest La Passione. Het geheel staat onder leiding van Paul Dinneweth. Wellicht gaan de twee uitvoeringen weer snel uitverkocht zijn. Daarom, als je interesse hebt, vlug mailen naar info@choralecaecilia.be. Kaarten ; 25 en 20 EUR.
Bij de erbarmelijke resultaten die leerkrachten in spe liene zien op de bevraging over algemene kennis, dacht ik eventjes dat ik toch wel op mijn borst mocht kloppen. Geschiedenis, aardrijkskunde, politiek, kunstgeschiedenis ... horen bij mijn interesses en laten mij soms toe om hedendaagse gebeurtenissen en toestanden in een wat ruimere context te plaatsen. Maar al bij al is ook deze kennis zeer fragmentarisch en is ze vaak aanleiding tot het opzetten van een bril met vele filters. Niet zo in het monumentale boek van Norman Davies "Vergeten koninkrijken" (een verborgen geschiedenis van Europa) dat je (niet in je bed, want daarvoor is het met zijn 880 blz. te zwaar) een heel nieuwe kijk geeft op de opkomst en ondergang van staten. Wie kent nog het koninkrijk Tolosa, het koninkrijk Alt Clud, de grandioze geschiedenis van het mediteraanse imperium Aragon? Een studie als deze relativeert het belang van de huidige landen en zet grootsprekers als een David Cameron op hun eigen relatief plaatsje. Overigens voorspelt Davies dat België ooit een plaats zal krijgen tussen de vergeten koninkrijken. Maar tegelijk laat dit onovertroffen werk zien, hoe jammerlijk het is dat toekomstige leerkrachten geen perspectief geven aan hun leerlingen. "Historia, magistra vitae " (prof. Lousse).
Brugge verwerft zich een reputatie met zijn Internationale Bachdagen. Zondagmorgen (27 januari) om 11 uur wordt het slotconcert gegeven in de Sint Jacobskerk. Ludo Claessen en Ignace Thevelein dirigeren Johan Schelle's "Barmherzig und gnädig ist der Herr", en van J.S. Bach 7 koorgedeelten uit diverse werken.
Het bericht op de radio vanmorgen dat toekomstige leerkrachten een ontstellend gebrek hebben aan algemene kennis verwondert mij helemaal niet. De achtereenvolgende onderwijshervormingen die zogezegd moesten zorgen voor democratisering van het onderwijs, hebben er alleen maar voor gezorgd dat de culturele bagage bijna tot een nulpunt is gedaald.
O tempora, o mores! Gisteren had ik het nog over de jezuïeten. Ik blijf dankbaar dat ik hun opvoeding en onderwijs heb meegekregen in het college van de Jezuieten in Turnhout. Van hen kreeg ik een onafhankelijke, onderzoekende, kritische geest. Van hen kreeg ik de belangstelling voor geschiedenis, kunst, literatuur. Door hen leerde ik dingen in een ruime context plaatsen. Schitterende leraren zoals pater Versmissen en pater Van Assche drukten een onuitwisbare stempel in ons gemoed.
Is het nu zoveel beter? In elk geval leverde Turnhout mensen af als Jos Gheysels (Groen), Jan Peers (hoogleraar geneeskunde en gewezen directeur UZ Leuven) , Edward Schillebeeckx (theoloog), Luc Van Looy (bisschop van Gent), Christian Van Thillo (persmagnaat), Paul Janssens (Janssens Pharmaceutica) En dat allemaal door het onderwijs zogezegd moest verbeterd worden.
Onze voorzitster Rita (Ter Looveren) kon ons gisteren fier als een bleompot aankondigen dat zij voor de eerste keer omais geworden van een kleinzoon die de trotse naam "Inigo" draagt. Met die naam wordt de Baskische traditie van de familie in ere gehouden.
Baskisch, jawel, maar ook de naam van één van grootste heiligen van de 16e eeuw. In het Latijn noemen we hem Ignatius, in het Spaans (wat geen optie is voor een echte Bask) Ignacio en zijn familienaam de Loyola. Hij kwam voort uit een adelijke familie en bracht zijn eerste 26 levensjaren door in de galante en wufte sfeer van het koninklijk hof. En hij werd een vechtersbaas, die uiteindelijk in een oorlog met de Fransen zwaar gewond geraakte. In de daarop volgende herstelperiode kwam hij tot een diepgaande bekering. Ik bespaar u de hele geschiedenis van zijn zoektocht naar diepe geestelijke waarden (de tocht liep van Parijs, langs Rome, met de bedoeling om in Palestina te gaan "strijden"). Hij verzamelde rond zich een groep vrienden ("socii") en stichtte uiteindelijk de Sociëteit van Jezus, beter bekend als de Jezuieten. De orde werd de grootste strijdmacht van de paus tegen het protestantisme. Hun geleerdheid en discipline waren direct ondergeschikt aan de paus. Uiteindelijk werd hun macht zo groot dat de "generaal" van de Jezuieten wel eens de "zwarte paus" wordt genoemd.
Met de sneeuw en de koude duiken er ook heel wat afmeldingen op voor de repetities. Sommigen zijn natuurlijk wat bang om de gladde wegen te trotseren. Maar ik zie ook nogal wat zieken verschijnen in mijn mail. En ongelukkig genoeg zijn het niet zomaar de winterkwaaltjes die ons teisteren. Nu moet ik toegeven dat ik ook al in een betere conditie weekends heb doorgebracht. Maar je kan je natuurlijk niet permitteren om afwezig te zijn als er zoveel mensen op je rekenen. Ik doe dus mijn best en vooral ... veel beterschap voor hen die het bed of de zetel houden.
Elf boeken publiceerde Hilary Mantel tussen 1985 en 2005: elf intrigerende, vaak sombere verhalen waarin ons onvermogen een ander echt te begrijpen tot misverstanden en eenzaamheid voert. Dus toen Mantel een paar jaar geleden verklaarde dat haar twaalfde roman de wreedste van allemaal zou worden, vreesden de Britse critici het ergste: ook dit zou een diep duister verhaal worden over menselijk falen en lijden.
De critici kregen gelijk. In Wolf Hall, een roman over Thomas Cromwell (ca. 1485-1540), de vertrouweling van zowel kardinaal Wolsey als Hendrik VIII, passeren bijna alle menselijke tekortkomingen de revue. Toch is dat maar de helft van het verhaal. Want deze meer dan vuistdikke roman gaat evenzeer over liefde, vertrouwen, hoop, begrip en eerlijkheid over alle goede menselijke eigenschappen die ons voortbestaan waarborgen. Ook in dat opzicht is Wolf Hall een echte Mantel, want welk donker onderwerp deze schrijfster ook aansnijdt, ze laat ons nooit in vertwijfeling achter.
Toch is er een immens verschil tussen Wolf Hall en Mantels vorige romans, die af en toe vastlopen in besluiteloosheid en zelfreflectie. Van oponthoud is in Wolf Hall geen sprake. Integendeel, het zindert en dendert van begin tot einde, het sleurt je mee, of je wilt of niet. Niet de lezer slokt dit boek op, zoals Salman Rushdie opmerkte, dit boek slokt de lezer op.
Dat Wolf Hall zo'n diepe indruk maakt, heeft verschillende redenen. Daar is allereerst de intrigerende Thomas Cromwell. Die werkte zich met duizelingwekkende snelheid op van knechtje bij Vlaamse textielhandelaren tot advocaat en politicus. In 1536 maakte Hendrik VIII hem tot zijn plaatsvervanger, waardoor Cromwell absolute macht kreeg over de Anglicaanse kerk. Vier jaar later werd hij beschuldigd van hoogverraad en ter dood veroordeeld.
Cromwell is zonder twijfel een van de belangrijkste mensen in de Engelse politieke geschiedenis. In handen van Hilary Mantel wordt hij daarin bovendien een van de meest fascinerende en indrukwekkende.
Razend knap is ook de opzet van dit boek. Het begint al meteen op de eerste bladzij. Daar rolt de jonge Thomas huilend van de pijn door het stof, geschopt en geslagen door zijn dronken vader. Hij vlucht naar zijn getrouwde zuster, en vandaar naar de haven, waar drie Vlaamse handelaren hem onder hun hoede nemen. Het volgende hoofdstuk verplaatst ons midden in de ontruiming van het paleis van kardinaal Wolsey, die bij Hendriks geliefde Anna Boleyn in ongenade is gevallen.
Daarna volgen de scènes elkaar in hoog tempo op. Via flashbacks, herinneringen, dialogen en gedachtenflarden worden we heen en weer geslingerd tussen Cromwells jeugdjaren, zijn eerste stappen op het pad van de diplomatie en zijn opzienbarende ontwikkeling tot staatsman. Die constante wisseling, die nergens tot verwarring leidt, geeft de roman een enorme dynamiek.
Toch is het vooral Mantels oog voor het alledaagse dat Wolf Hall zo meeslepend maakt. Midden in een gesprek over staatszaken valt Cromwells oog op de kwaliteit van een tapijt of de snit van een fluwelen cape. Als hij hoort dat Thomas More zich dagelijks met een zweep kastijdt, bedenkt hij dat er iemand moet zijn die de kost verdient met het maken van dit soort vreemde instrumenten: Iemand kamt paardenhaar tot grove kwasten, bindt ze samen en knipt de rafelige einden recht, wetende dat die diepe, schrijnende wonden onder de huid moeten veroorzaken. Dergelijke beeldende, schijnbaar onbelangrijke observaties maken Mantels Cromwell tot een man van vlees en bloed, een machtige en geslepen politicus, en verheffen Wolf Hall tot indrukwekkende, eigentijdse biografische fictie
In Musica ad Nives zijn we begonnen met het instuderen van de Missa Eucharistica van Hermann Schröder. Deze Schröder (1904-1984) is één van de belangrijkste katholieke Duitse kerkmusici uit de 20e eeuw. Hij was professor koordirectie, contrapunt en compositie aan de Hochschule für Musik Köln en ook korte tijd organist aan de Dom van Trier. We hebben ondertussen al gemerkt dat het gebruik van gregoriaans ondersteund door kwarten en kwinten tot zijn stijlkenmerken behoren. Ook middeleeuwse technieken zijn hem niet vreemd.
In oktober 1995 werd de Hermann-Schroeder-Gesellschaft opgericht om zijn werk, pedagogische en muzikale erfenis levendig te houden.
Loubistok is een ensemble van vijf dames met prachtige stemmen uit Lviv, de belangrijkste stad in West-Oekraïne. Ze hebben allemaal een conservatoriumopleiding gevolgd en zijn stuk voor stuk actief in het muziekleven van Lviv. De dames begeleiden zichzelf op een 20-tal traditionele instrumenten, brengen overwegend volkse melodieën uit Oekraïne, treden op in traditionele dracht en zingen daarbij als engelen.
De naam Loubistok betekent zoveel als liefdesdrank. Meisjes gaven de drank in het geniep aan de jongens in de hoop dat deze op hen verliefd zouden worden . Vandaag betekent Loubistok veel meer: vijf Oekraïense dames willen het publiek verleiden met enkele schitterende stemmen: hùn liefdesrecept bij uitstek.
Hun repertoire halen ze grotendeels uit de traditie van de Hutzulen, een bergvolk uit de Karpaten, en uit de rijke "kozakkentraditie",maar ze wagen zich ook aan enkele van onze Vlaamse klassiekers...
De meerstemmige zang vormt het hoofdbestanddeel van hun repertoire naast de vaak adembenemend mooie begeleiding op kobza ,(een instrument dat sterk lijkt op een gitaar), op bandoura of knieharp (een buikvormig snaarinstrument dat buiten Oekraïne nauwelijks bekend is), op viool en op een schare fluiten.
Jef ik zie hem voor mij, als hij op een koorfeest begint aan zijn Reis rond Europa, sole mio, kalinka, Ik zie zijn lachende oogjes als hij vertelt over Parijse avonturen. Ik zie hem als een ranke jongeling aangefietst komen naar de repetitie. Ik hoor hem met vuur de tenoren op gang trekken. Toonbeeld van waardig ouder worden. Niet te stoppen als tenor, dirigent, zanger. Enthousiaster over de grote opera arias dan over moderne onbenulligheid. . Stamvader van een muzikaal geslacht. Lang geleden onderwijzer, voor hij een lange loopbaan begon bij de ASLK.
En dan zou hij wat afbouwen, misschien in plaats van zeven dagen muziek er maar zes vol maken. Ik hoorde vertellen dat hij in de nazomer van zijn leven al eens pendelde tussen het ziekenhuis en zijn tuin. En nu is Jef gaan rusten, tenzij hij een nieuwe loopbaan begint als dirigent van een koor van gepensioneerde engelen.
KORILE bewaart hem als een mooie herinnering in het hart.
Villa in pastorijstijl gelegen aan een waardevol natuurgebied
Palingsgatstraat 46 - 9111 Belsele
770.000 EUR.
Ruime moderne woning (bouwjaar 2008) met landelijke karakter en stallingen (+/- 16 x 6.5m) gelegen op 3211m² grond waarvan ongeveer 1250m² gelegen in woongebied met landelijk karakter en het overige gedeelte in waardevol landschappelijk gebied. De woning is gelegen in een landelijke straat (naast natuur- en stiltegebied) op 4-5km van centrum Sint-Niklaas. Gelijkvloers: ruime inkomhal, toilet, open moderne geïnstalleerde keuken / eetkamer , living met plaats voor openhaard, bureau/bibliotheek/leeshoek en berging. Eerste verdieping: 4 ruime slaapkamers , ruime badkamer, apart toilet en dressing met ingebouwde kasten.Tweede verdieping bestaat uit een geïsoleerde zolder. Vloeren uit volle parket of natuursteen.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
