Ik zat zo wat te mijmeren over de kortzichtigheid van sommige mensen in casu sommige parochieverantwoordelijken die het eigen kleine onmiddellijke belang laten voorgaan op een ruimere visie. Vasthouden aan 4-5 mensen die 's zondags zogenaamd een zingende gemeenschap moeten voorstellen en dan verwonderd zijn dat er geen nieuw leven in een parochiekoor komt. De beste motivatie is nochtans dat een koor soms eens kan optreden op een andere (en mooiere) locatie om dan achteraf met frisse moed zijn gewone taken terug op te nemen. Ik vrees dat zo een kortzichtigheid op niet te lange termijn zichzelf zal wreken, wat heel jammer zou zijn voor koren die vaak een groe traditie achter de rug hebben.
Werk je in een school? Dan weet je dat na 15 augustus de activiteiten al hernemen: klassen in orde brengen, nog wat huisbezoeken, ... In een koor is het niet anders. Volgende week beginnen we er terug aan: de repetities hernemen in MaN, KORILE en Ter Looveren. Wat er gebuert als je een valse start neemt, heb je dagelijks kunnen zien op de Olympische Spelen: je bent definitief verloren. Ik reken er dan ook op dat het maximaal aantal koorleden aanwezig zal zijn, niet in het minst omdat zowel KORILE als Ter Looveren begin september ook nog een optreden hebben. En tussendoor is er de koordag van 9 september, geen vrijblijvend uitje, maar een absolute must. Je moet al van goede huize zijn om een excuus te vinden om er niet aanwezig te zijn.
Met dit tekstje dat we naar Koor & Stem stuurden, sluiten we definitief het hoofdstuk Torino.
Met zijn vijven trokken we naar Torino voor Europa Cantat, drie routiniers en twee nieuwelingen. Feest onder de staalblauwe hemel, te midden van meer dan vierduizend deelnemers uit 40 landen. Straten en pleinen gevuld met muziek, jongeren (zo veel!) die dansten en zongen. Terwijl wij ons over gaven aan het geweld van Gounod, waren anderen bezig met ateliers als Groovy Ladies (met onze Belg Benoît Giaux), Sing it and cook it of met motetten van Bach (weer een van de onzen, Erik Van Nevel). Händel leefde vreedzaam naast de muziek van Eric Whitacre, Body Percussion stond naast Monteverdi.
De kick bij het uitvoeren van de Sint-Ceciliamiszindert nog altijd na bij ons. Maar evengoed waren de optredens van de Choraline (jeugdkoor Muntschouwburg) of het Magnificat Youth Choir uit Hongarije onvergetelijk. En het Open Zingen dat elke dag weer duizenden harten verwarmde, mondde uit in een slotconcert waar Witloof Bay de hoofdact was. Zoals steeds was de bundel voor het Open Zingen een openbaring: ik zag mijn medereizigers enthousiast aankruisen wat ze thuis willen doen (Love of my life van Freddy Mercury, As torrents in summer van Elgar, en de onvermijdelijke canons als Dito van Jürg Siegrist en Makumana van Jesus Debon).
Feilloze, hartelijke organisatie; muziek die de harten verwarmde; ontmoetingen met oude bekenden en nieuwe vrienden; pareltjes van koormuziek; oude meesters herontdekten popmuziek verheven tot kunst. Wij zijn alvast aan het sparen voor een volgendekoorweek en voor Europa Cantat 2015 in Pecs (Hongarije). Ga je mee?
In de middeleeuwen stond aan elke kerk aan de westfaçade een zuilengalerij. Dit was de asielruimte, heilig en onschendbaar. Hier zochten de daklozen, de armen en de vervolgden bescherming. Bij elke kerk of kathedraal konden ze zich laten inschrijven op een lijst (matrikel). Ze werden opgedeeld in groepen van 13 en kregen voedsel en onderdak . Sommigen van hen hadden een misdaad gepleegd of werden hiervan beschuldigd. Er waren voortvluchtige slaven bij, moordenaars, verlaten vrouwen, zwervers en schooiers. Soms kwam er zelfs een hele familie aan. Hun vijanden stonden wel eens net buiten deze ruimte woedend en ongeduldig te wachten tot hun slachtoffer per ongeluk een voet buiten het asiel zou zetten. Dan vermoordden ze hem meteen.
Het asielrecht was echter al een zeer oud gebruik. In het oude Griekenland waren tempels en altaren onschendbaar. Het met geweld onttrekken van iemand aan het recht op asiel betekende een misdaad tegen de religie. In Rome werd een misdadiger die op weg was naar de terechtstelling vrijgelaten als hij/zij een Vestaalse maagd ontmoetten en zich ter aarde wierpen. Hetzelfde gold voor een misdadiger in een legerkamp die de legerstandaard omarmde. Onder keizer Constantijn de Grote werd asielrecht tegen publiek- en privaatrechterlijke vervolging verleend in alle christelijke kerken en kerkhoven.
En dan nog dit:
Franciscus van Assisië schreef een brief aan één van de oversten van zijn orde waarin het volgende:
Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen, maar om zondaars te roepen Hieraan herken ik dat je van de Heer houdt als welke broeder ter wereld ook na zoveel als maar mogelijk is te hebben gezondigd, jouw blik kan ontmoeten en jouw vergeving vraagt en jij vergeving achterlaat. En als hij geen vergiffenis vraagt, vraag hem dan zelf of hij vergeven wilt worden. Zelfs als hij daarna nog duizendmaal tegen jou zondigt, heb hem dan nog meer lief dan je mij lief hebt en wel om hem bij de Heer te brengen. Heb altijd medelijden met deze ongelukkigen.
Vandaag meer dan ooit toe te passen: het christendom is er niet voor doetjes. Zelfs al werd je in het diepst van je ziel geraakt, dan nog is er uiteindelijk recht op vergeving.
Het is wel afkicken na de geweldige Europa Cantat. De echte koorliefhebbers onder ons zouden wel kunnen blijven doorgaan met te zingen. Maar niet getreurd, stilaan worden de programma's van de zangweken van 2013 bekend. Ook hier is het weer moeilijk kiezen: wordt het de Choralies in Vaison-la-Romaine, gaan we naar Novi Sad of keren we toch nog eens terug naar Briançon? Om maar niet te spreken van een atelier in Vic (Catalonië) o.l.v. Jordi Savals. En als het de Choralies worden, kiezen we dan voor de grijsgezongen toppers: Carmina Burana, de Krönungsmesse, Fauré's Requiem, of gaan we voor de 'Best of Simon and Garfunkel' of misschien voor het mij onbekende 'Duos moraves' van Antonin Dvorak. Nog even en we kunnen (moeten) weeral inschrijven en beginnen dromen van 2013.
Het zal hopelijk de Antwerpenaars niet ontgaan zijn dat deze zomer de 19e reeks Orgel na de noen loopt in de Antwerpse kathedraal. Elke vrijdag is er een kort concert op het Schyvenorgel telkens om 12.45 uur. Op 17 augustus is het de beurt aan Peter Maus (België) met werk van Weitz, Ch-M. Widor, C.H. Parry, J. Jongen en H. Mulet. Voor de 5 EUR toegangsprijs (inclusief programma) moet je het niet laten.
Met zijn 4158 zangers en een team van 1000 vrijwilligers en medewerkers was Europa Cantat een massaal gebeuren. 10 dagen lang was het feest met deelnemers uit 40 verscillende landen. Om er maar enkele te noemen: Argentinië, China, Ijsland, Japan, Kazakstan, Libanon, Rusland, de USA ... Opvallende aanwezigheid van - naar ik schat - meer dan de helft jonge mensen, die niet alleen de ateliers bevolkten, maar ook straten en pleinen vulden met muziek. De aanwezigheid van België ging ook niet ongemerkt voorbij. Benoît Giaux gaf met zijn Choraline (meisjeskoor van de Koninklijke Muntschouwburg een schitterend concert. En diezelfde Giaux was op het slotconcert de geweldige hoofdact met de groep Witloof Bay (herinner je Eurosong). Op naar de volgende Europa Cantat in 2015 in Pecs (Hongarije).
We zijn terug in de ether. En zoals men zegt: moe en voldaan. Omdat het moe-zijn nog een beetje overheerst, vandaag alleen maar het bewijs dat we er inderdaad waren. Het (enthousiast verslag volgt wel één van de volgende dagen.
Sinds kort staat er op de website van Koor & Stem een aankondiging van een nieuw korenproject onder de naam "Are you ready to sing groovy?": pop- en jazzmuziek voor driestemmig (jeugd)koor + beatbox. Leider van de aanzinggroep Witloof Bay is Benoît Giaux, die wel meer pijlen op zijn muzikale boog heeft. Eén van mijn mooiste herinneringen was zijn optreden in Pecs twee jaar geleden, met zijn jeugdkoor van de Munt La Choraline. Een prestatie om "u" tegen te zeggen. Ik ben ze nog altijd niet vergeten. Diezelfde Giaux zal nu ook op Europa Cantat een workshop leiden 'Groovy ladies'. Fun verzekerd en resultaat evengoed.
Het is nog vroeg dag, maar toch wil de leden van KORILE al wijzen op een paar repetities waar niemand mag ontbreken. Op 18/9, 2/10 en 16/10 hebben we een bijzondere gastvrouw: Elise Caluwaerts komt dan ons koor coachen, om een hoger niveau te proberen bereiken. Samen met de koordag van 9 september zijn deze dagen een absolute must om weer helemaal mee te zijn. Zeg niet dat je het niet op voorhand wist. Zet maar een groot kruis op je kalender, en voor diegenen die zich niet veel wassen, een dikke bol op je hand.
Eindelijk is de zomer er, juist op tijd om de twee olympische evenementen van dit jaar met zon te overgieten. Jaja, twee olympiades: eentje van het zingen met Europa Cantat, dat deze week van start gaat, en eentje in Londen dat net iets meer aandacht krijgt. Dat de twee verzoenbaar zijn blijkt uit de programmatie van Europa Cantat: de opening van de spelen in Londen wordt in Torino vrijdagavond op groot scherm uitgezonden. En ondertussen is er een klein zweempje van ongerustheid, nu dochterlief met haar kinderen een voettocht maakt in de Pyreneeën. Hopelijk wordt het vuur haar alleen figuurlijk aan de schenen gelegd.
Het verscheen enkele maanden geleden al eens enkele minuten op de blog, maar nu is het toch wel echt definitief. Gert en Karen kunnen binnen enkele weken hun intrek nemen in de 17e-eeuwse Fonteinhoeve in Temse, samen met de Kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Zeven Weeën, geklasseerd als beschermd dorpsgezicht. Misschien het stamhuis van een nieuw geslacht.
Wie leest Het Belang van Limburg? Een hoop Limburgers natuurlijk. Zij konden het volgend bericht lezen:
Een archeologisch onderzoeksteam denkt de stoffelijke resten van Lisa Gherardini (1479-1542) te hebben ontdekt in een verlaten klooster in Firenze. Deze vrouw zou geposeerd hebben voor da Vincis wereldberoemde schilderij, de Mona Lisa.
Een jaar geleden startte een ploeg wetenschappers de opgravingen naar het beroemdste model uit de kunstgeschiedenis. Historische documenten beweerden dat la Gioconda begraven ligt onder het altaar van de kerk bij het klooster SantOrsola in het centrum van Firenze. Na de dood van haar man, de rijke zijdehandelaar Francesco del Giocondo, bracht Lisa daar de rest van haar leven door.
Het hoofd van het onderzoek, professor Silvano Vinceti, spreekt van een opwindende ontdekking. Een forensische analyse moet uitwijzen of het gevonden skelet inderdaad dat van Lisa Gherardini is. Het DNA van de gevonden botten zal worden vergeleken met dat van haar twee zonen, Bartolomeo en Piero. Zij liggen begraven in een nabijgelegen kerk. Bovendien zullen experts aan de hand van haar schedel het gelaat van de roemruchte dame reconstrueren. Als dat gelijkt op het aangezicht van da Vincis portret, is een van de grootste mysteries van de schilderkunst eindelijk onthuld.
Makeblijde uit Zele (koor van het jaar 2005-2006) nam deel aan een gerenommeerde wedstrijd in Istanbul, het Istanbul International Chorus Competition & Festival, georganiseerd van 4 tot 9 juli. Met deze wedstrijd werden vijftien koren verwelkomd van Estland tot Hongarije.
In hun categorie namen ze het op tegen 2 vrouwenkoren uit Bulgarije en 1 uit Turkije. Met een krachtige uitvoering van zowel binnen- als buitenlandse werken hebben ze de jury kunnen overtuigen. Hun score van 97,66% leverde hen 2 bekers op: de eerste prijs in de categorie vrouwenkoren én de eerste prijs in het totale klassement.
Hun eerste internationale titel is een feit!
In concert te beluisteren in Zele op 23 september in het gemeentehuis.
Het is verre van mij om de oorlog en zijn gruwelen te romantiseren of te verheerlijken. Maar toch is er iets dat er ons telkens weer toe drijft om herinneringen op te halen en in beeld te brengen. Mijn oom en peetvader werd 96 jaar oud; tegen het einde aan begon een stukje van zijn geheugen te vervagen, maar wat hem nooit in de steek liet waren zijn belevenissen in WO II. Zijn vermelding op de dagorder van het leger, zijn voor hem onvergetelijke tijd gedurende de mobilisatie, de vrienden die hij daar vond, ... dat alles leek bij hem het hoogtepunt van zijn leven, wat het de moeite waard maakte om geleefd te hebben. Omdat hij mij zo dierbaar was, is het dan ook niet verwonderlijk dat sommige films en de daarbij horende muziek, mij aan hem herinneren. Ik vind de muziek die bij de tv-serie van Spielberg "Band of Brothers" hoort op een speciale manier ontroerend. Dat het dan nog eens om een serie gaat van heel hoge kwaliteit, versterkt dit alleen maar.
De muziek van het orgel is vandaag de dag wereldwijd een essentieel onderdeel van elke kerkdienst en bijna synoniem voor heilige muziek geworden. Geworden? Is het dan niet altijd zo geweest? Nee. Kijken we naar de orgelgeschiedenis dan zult u opmerken dat de kerk tegen wil en dank de thuis van het orgel is geworden:
Het orgel werd niet uitgevonden door een musicus maar door een ingenieur genaamd Ktesbios uit Alexandrië/Egypte die leefde in de 3de eeuw voor Christus. Hij bouwde verscheidene rijen van pijpen die verschillende klankkleuren konden produceren. De luchtdruk die hiervoor nodig was werd door zuigerpompen geleverd die met de voeten werden aangedreven.
Het orgel zag zijn eerste hoogtepunt in de 1st eeuw voor Christus, toen er zelfs openbare orgelspelcompetities werden gehouden. Het was de Romeinse keizer en Christenvervolger, Nero, die, in 67 na Christus het orgel introduceerde in Rome, een instrument dat hij via zijn Griekse leraren heeft leren kennen. Spoedig werd het een statussymbool van de Romeinse aristocratie.
De keizer Constantijn bracht later het orgel in het Byzantijnse Rijk. Toen het Westromeinse Rijk verloren ging en daarmee ook het orgel daar, bleef het orgel in Europa nog steeds een statussymbool in de keizerlijke paleizen in het Byzantijnse Imperium (zij hadden zelfs orgels met gouden pijpen die met kostbare edelstenen werden gesierd) tot het einde van dat rijk in 1453. Zo was het orgel het essentiële instrument in keizerverering gedurende ongeveer duizend jaar.
In de Westerse Wereld verscheen het orgel pas weer in 757 na Christus, toen koning Pippin de Kleine ode de Korte (vader van Karel de Grote) een orgel cadeau kreeg van de Byzantijnse Keizer Constantijn de Vijfde. Een eeuw later werd het eerste Europese orgel gebouwd in Aken.
De kerkvaders en pausen keurden muziekinstrumenten tijdens de kerkdienst af. Dit was vooral op het orgel van toepassing, dat het ultieme symbool van werelds genot zou zijn door het sensuele opwindende geluid van Aulos te imiteren (een oud dubbel blaasinstrument bestaande uit twee speelpijpen: een lange pijp voor begeleiding en een korte pijp waarop, gelijktijdig, de melodie werd gespeeld).
Echter, na de millenniumwisseling, verschenen de eerste orgels in kloosters, en, vanaf de 13de eeuw ook steeds meer en meer in kerkgebouwen. En, ver afgelegen van Rome, vond het orgel, wegens de speciale mogelijkheden voor onderwijs die het had, langzaam maar zeker zijn weg in de kerken. Uiteindelijk hadden in de 14de eeuw de meeste belangrijke stadskerken een orgel. Nadat de raad van Milaan in 1287 was overeengekomen het orgel goed te keuren als het enige muzikale instrument dat in de kerkdiensten mocht gebruikt worden besloot de Generale Raad van Ferrara in 1290 om het spelen van het orgel tijdens de diensten te verbieden".
Tussen de 14de en 16de eeuw werden vele verbeteringen geïntroduceerd in de orgelbouw, onder andere het pedaal. Na deze periode van glorie bracht de Hervorming een nieuwe crisis. Terwijl Martin Luther het gebruik van het orgel steunde, verwierpen Johannes Calvijn en Ulrich Zwingli het gebruik van het orgel rigoureus. Vele orgels werden vernietigd of moesten tijdens de kerkdienst worden gesloten.
Komkommertijd ook op de blog. Maar waar komt dat gekke woord vandaan? (alleszins niet van mijn grote goesting naar komkommers, want iedereen weet dat de reuk alleen al voor mij een perfect voorbehoedsmiddel is).
In Engeland werd het voor het eerst opgetekend in een bargoens woordenboekje met de uitleg taylers holiday, when they have leave to Play and Cucumbers are in season. Komkommers worden in de zomer geoogst, de adel verliet de stad waardoor er voor kleermakers niet veel te verdienen was. Volgens enkele etymologische woordenboeken, werd het woord in Engeland vooral gebruikt door kleermakers van Duitse origine (Sauregurkenzeit).
In het westvlaams werd deze komkommertijd ook wel plattebonentijd genoemd.
Iets meer dan 1000 jaar geleden leefde er aan het hof van kalief Harun Al-Rashid in Bagdad, het toenmalige centrum van de Islamitische wereld, een briljante muzikant van Perzische afkomst; Ali ibn Nafi, genaamd Ziryab (de merel). Ziryab
had heel eigenzinnige ideeën over de bouw van de ud en hij verbeterde dit instrument zodanig dat het nog verfijnder en hemelser klonk tijdens zijn spel. Maar Ziryabs leermeester en koninklijk hofmuzikant Ishag-al-Mawsili, verteerde het
succes van Ziryab niet. Toen de intriges aan het hof te erg werden, besloot Ziryab te vluchten naar de verste uithoek van het rijk: Andalusië in Spanje. Daar aangekomen, aanschouwde hij de steden Cordoba, Sevilla en Granada waar het
bruiste van culturele, artistieke en religieuze activiteiten. Eens Ziryab zich aan het hof in Cordoba gesetteld had, introduceerde hij daar een nieuw muziekgenre dat een mengelmoes was van Griekse, Perzische en Arabische elementen die
hij tijdens het reizen vergaard had.
Het was dit genre dat het fundament van onze (latere) westerse klassieke muziek
diep beïnvloedde. Aan Ziryab wordt ook het toevoegen van een vijfde snaar aan de ud toegeschreven. De kruisvaarders en rondtrekkende muzikanten die deze muziek hoorden, werden er zo door geroerd dat ze de muziek meenamen naar
huis en zo over heel Europa verspreidden.
Je hebt vast al gehoord over de troubadours die met hun luit in Europa rondtrokken om de mensen te vermaken met hun muziek en liederen? Wel, de troubadours namen deze levenswijze over van de Arabieren die Spanje en Noord-Afrika in hun macht hadden in de 8ste eeuw. De luit heet in het Oosten ud. In Europa maakte de luit een ontwikkeling door die ervoor zorgde dat het aantal snaren werd uitgebreid. Daarnaast kreeg het instrument ook fretten, waardoor het spelen van akkoorden werd vergemakkelijkt, maar de Arabische kwarttonen niet meer mogelijk waren.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
