In de middeleeuwen stond aan elke kerk aan de westfaçade een zuilengalerij. Dit was de asielruimte, heilig en onschendbaar. Hier zochten de daklozen, de armen en de vervolgden bescherming. Bij elke kerk of kathedraal konden ze zich laten inschrijven op een lijst (matrikel). Ze werden opgedeeld in groepen van 13 en kregen voedsel en onderdak . Sommigen van hen hadden een misdaad gepleegd of werden hiervan beschuldigd. Er waren voortvluchtige slaven bij, moordenaars, verlaten vrouwen, zwervers en schooiers. Soms kwam er zelfs een hele familie aan. Hun vijanden stonden wel eens net buiten deze ruimte woedend en ongeduldig te wachten tot hun slachtoffer per ongeluk een voet buiten het asiel zou zetten. Dan vermoordden ze hem meteen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het asielrecht was echter al een zeer oud gebruik. In het oude Griekenland waren tempels en altaren onschendbaar. Het met geweld onttrekken van iemand aan het recht op asiel betekende een misdaad tegen de religie. In Rome werd een misdadiger die op weg was naar de terechtstelling vrijgelaten als hij/zij een Vestaalse maagd ontmoetten en zich ter aarde wierpen. Hetzelfde gold voor een misdadiger in een legerkamp die de legerstandaard omarmde. Onder keizer Constantijn de Grote werd asielrecht tegen publiek- en privaatrechterlijke vervolging verleend in alle christelijke kerken en kerkhoven.

En dan nog dit:

Franciscus van Assisië schreef een brief aan één van de oversten van zijn orde waarin het volgende:

“Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen, maar om zondaars te roepen… Hieraan herken ik dat je van de Heer houdt … als welke broeder ter wereld ook na zoveel als maar mogelijk is te hebben gezondigd, jouw blik kan ontmoeten en jouw vergeving vraagt en jij vergeving achterlaat. En als hij geen vergiffenis vraagt, vraag hem dan zelf of hij vergeven wilt worden. Zelfs als hij daarna nog duizendmaal tegen jou zondigt, heb hem dan nog meer lief dan je mij lief hebt en wel om hem bij de Heer te brengen. Heb altijd medelijden met deze ongelukkigen.

Vandaag meer dan ooit toe te passen: het christendom is er niet voor doetjes. Zelfs al werd je in het diepst van je ziel geraakt, dan nog is er uiteindelijk recht op vergeving.