Beste Mijnheer Wauters,

’t Is de laatste keer, zeg ik elke keer, maar ik wil het weer, ik heb het nodig, geef me nog meer. Je verwoord prima waarover het gaat als ik je voor m’n lens krijg. Er mag geen camera of fototoestel in de buurt komen of je zet je er klaar voor. Daarom is het zo’n uitdaging om je in een onbewaakt moment te kunnen fotograferen.

Je maakt een beter fotograaf van mij. Je legt de lat hoog en ik probeer er telkens in mee te gaan. Van alle artiesten zitten er de meeste foto’s van jou in mijn portfolio. Ik probeer die fictieve brug op te stellen en daarop halverwege te komen. Geen angst verder kom ik niet. De waardering en het respect is te groot om in jouw bewegingsvrijheid binnen te dringen. Die kleine afstand is prima, zowel voor jou als voor mij.

Want ook jij hebt je verdriet en je dagelijkse beslommeringen. De nood van je kinderen aan een blije en gelukkige papa. Maar het mag ook al eens ietsje minder beste kerel. Je hoeft niet altijd sterk en groot te zijn. Laat wat ruimte zodat je ook voor jezelf wat eigenheid kan creëren zodat het hoofdje wat minder vol wordt. Let niet iedere keer op elke stap die je zet maar durf ook eens onbevangen je eigen ik te laten zien. Of vind je het misschien niet kunnen? Wil je het gordijn niet echt laten vallen? Het is jouw keuze natuurlijk maar weet dat het niet onmogelijk is.

Het is een drukke zomer en er zoemt zoveel rond je heen. Iedereen wil wel wat van je want je bent nog steeds de absolute nummer één. Weet dat het verder in de rij ook goed vertoeven is. Het hoeft niet allemaal stralend en glanzend. Het leven is ver van een afwasmiddelreclame.

We zien mekaar snel weer en weet dat ik je afstandsbehoefte altijd zal respecteren. Aan jezelf ken je de halve wereld en ook ik voel met het beste met die figuurlijke anderhalve meter aan ruimte tussen ons. Toch kan ik het niet nalaten om je te bedanken voor het deurtje dat je soms op een kier laat. De sprekende foto’s zijn hiervan een regelrecht bewijs.

Tot gauw voor een volgende Wauters versus Goris