Je stond altijd voor me klaar, decennia lang. Als ik het moeilijk had in m’n relatie, als het zwaar was met de kinderen, als mijn ex me onheus behandelde,… altijd stond je deur open. Ik heb hier dankbaar gebruik van gemaakt zonder me ooit af te vragen of jij misschien ook iets te vertellen had.

Gisteren stond je aan m’n deur, m’n gesloten deur, letterlijk en figuurlijk. Ja we hadden afgesproken, maar het weer was zo mooi dat ik meer zin had in een wandeling met m’n vriend. Dus sloeg ik de deur achter me dicht en vertrok. Je belde aan en nog een keer, maar er deed niemand open.

Had je het moeilijk, wou je ook je hart eens luchten? Ach hoe spijtig toch. Volgende keer beter, misschien?  Jij komt er zelf wel uit, dat deed je altijd toch wel. 

Sommige vriendschappen raken over datum en worden daarna nog leeg geconsumeerd. Wordt het dan niet eens hoog tijd om de ketting te doorbreken en een punt te zetten achter oude verroeste gewoontes? Als klaarstaan voor mekaar een één richtingsstraat was, is en blijft dan laat je die straat beter doodlopen. Zet gewoon een ander bordje aan het begin en klaar is kees.

En dan valt het stil. Het is toch een vriendschap opgeven die zovele jaren standhield. Nostalgie komt op je pad lopen en je vraagt jezelf af : moet dit echt op deze manier eindigen. Je hebt geen keuze. Kies voor jezelf. Besef dat niemand waardevoller is voor je eigen persoon dan het “ikje”. Nee dit is geen egoïsme maar jezelf beschermen voor de harde mensenwereld. Als jij het niet doet, wie zal het dan wel voor je doen?