Ze was mijn schoolmaatje, ze wordt mijn politieke chef.

Het klinkt een beetje hard maar dat is het in werkelijkheid absoluut niet.Zo mooi om te zien hoe mensen het maken in het leven.Hoe iemand als jong volwassene al een bepaalde drive heeft en hoe die iemand toekomstgericht ook haar stempel kan/mag drukken.

Ze was altijd enorm creatief en enorm gedreven. Ik herinner me de lessen verbale expressie waarin ze zonder schroom de hoofdrol op zich nam. Niet om haantje de voorste  te zijn maar gewoon omdat dat haar ding was.Improviseren was haar van moeder natuur meegegeven en we lagen meermaals in een deuk met rollende tranen over de wangen als ze in haal element was.De lessen Frans waren voor leraar Maurice een hel. De speelvogel werd losgelaten omdat de taal voor haar kinderspel was. Opgevoed in een meertalig milieu voelde ze zich als een vis in het water in de taalvakken. Fysica en scheikunde waren voor ons allebei een ander paar mouwen. Ik denk spontaan aan de wet van Galileo die erin gedramd werd maar waarbij we allebei de mist ingingen op het examen toen we naar de wet van de zwaartekracht werden gevraagd.

Twee jaar was ik haar klasgenootje en reeds toen zag je een glimp van wat ze nu geworden is. Door wie ze is, waar ze voor staat en omdat ze steeds haar eigen koers vaart.

Ik las ergens "'t stad is van A", .... "A"wel dat is de nagel op de kop zie. De madame van Turnhout komt eraan. Respect Astrid.