Het jaar loopt weer op z’n einde en er zijn zoveel fijne dingen om op terug te kijken. Count your blessings, zeggen ze wel eens en sinds een paar jaar doe ik dat ook effectief. Dit jaar ging ik weer aan de slag. Ik kwam in een hele fijne groep mensen terecht, zo anders dan ik in het verleden gewoon was. Een kantoor vol met positieve mensen, het doet je echt enorm goed. De waardering was er weer. Ze vinden het gewoon fijn om mij in hun groep te hebben en dat geeft het zelfvertrouwen toch een boost. 

Ik heb er lang over gedaan, om de negativisme van de vorige werkgever los te laten. Maar goed, voorbij is voorbij en ik kan ondertussen ook alle contacten met die gezondheidsfirma loslaten. Het voelt als een bevrijding.

Een nieuwe titel mag ik onder m’n naam zetten : huisfotograaf. Het nieuwe album van David Vandyck bracht een aantal cd voorstellingen met zich mee en daar heb ik echt mijn hartje kunnen ophalen. Kaartjes volgeschoten en heel tevreden over m’n werk. Dit resulteerde in een samenwerking voor het nieuwe blad : magazine David 2 bevat heel veel van mijn hand, zowel fotowerk als schrijfwerk. Ik kreeg zijn vertrouwen om deze kans te grijpen en dat deed ik met beide handen. Het is mooi dat zowel hij als ik van onze hobby dat ietsje meer kunnen maken wat wil zeggen dat de inzet meer dan 100% is. We zitten op een rollercoaster in iets wat we vooraf niet voor mogelijk hebben gehouden. Zo zie je maar : what you believe is true.

Ook het afgelopen jaar stonden er weer wat internationale concertjes op het programma. Ik mocht Sting vanop een eerste maar strontnatte rij zien in Tienen en voor Ronan reden we net de grens over voor jawel, weer die eerste rij.
Boeken verslinden was er ook dit jaar weer bij. Iets meer dan 60 werken passeerden de revue met als uitschieter Zoveel Hemels Boven De Zevende, voor mij toch echt wel mijn boek van het jaar.

We kijken ook alvast even vooruit. Net na de jaarwisseling gaat het naar Michael Bublé. Volgende week reeds starten we met 3 x 50, een project waarbij 50 fotografen gedurende 50 weken met een 50 mm lens op pad gaan. Iedere week dus een foto inleveren wat wil zeggen dat de NIkon altijd paraat moet zijn.

Twee werkvakanties liggen alvast (wat een straf) eentje naar de zon en eentje naar de sneeuw. Privé ga ik een oud collega in Istanbul bezoeken en staat ook UK weer op het programma.

Ik ben een gelukkig mens, ik geef dat gewoon toe.

Als ik en m’n dierbaren gezond mogen blijven dan is er niks meer wat ik mezelf kan wensen. Enkel doorgaan op dit elan en vooral doen wat het hart me ingeeft.

Het is zo simpel en toch had ik daar bijna een halve eeuw voor nodig om dit te beseffen. Het is nooit te laat….