Soms zit je in een flow, een soort roes en dan komt erop aan om die juiste gevoelens te verwoorden en op papier te zetten. Hier gaan we.
Via een gemeenschappelijke vriendin leerde ik een aantal jaren geleden een beginnend Vlaamse zanger kennen. Mooie kerel, prima stem en dito looks. Weet nog goed dat we mekaar tijdens de eregalerij voor het eerst zagen en dat er die instant klik was. Er werd toen vooral over muziek in het algemeen en Ronan Keating in het bijzonder gepraat. Dat beeld van jou toen David, dat staat in mijn geheugen gegrift. Iets in mij wist dat dit niet een kleindagelijkse ontmoeting was.
Daarna kwam de eerste fotoreeks, zaal Etropal, tegen het eind van België, dus een hele rit maar ook toen weer het vertrouwen. Zowel jij naar mij, als ik naar jou.
Onze lunch in Antwerpen toen je niet kon wachten om me te vertellen dat je een platencontract had. Je was trots, apetrots en je deelde dat gevoel met mij. Hoe kon ik anders dan mee-trots zijn? De cd voorstelling, het toeren door het land, je eigen magazine en privé je huwelijk me Isabelle. Ik mocht er altijd getuige van zijn. Je liet me toe en deelde je lief en leed.
Maak je niet ongerust, er zijn ook vele momenten geweest dat mijn vertrouwen grote deuken opliep en dat ik niet meer zo zeker was van de vriendschap, maar gaat dat in het leven niet altijd zo? De aard van je muziek is niet mijn leefwereld maar ook dat kan ik makkelijk aan de kant zetten. Eine echte Freundschaft die hat Kannten und is manchmal unbequem. Tja, ook onze westerburen slaan soms de nagel op de kop. De vriendschap is soms een eb en vloed en je danst mee op de golven van de onderstroom. Soms verlies je het evenwicht en soms sta je niet meer op.
Maar ik blijf geloven in je spontaniteit, in je toch wat uit de kluiten gewassen ego (smile) maar vooral in je oprechtheid om geluk en emotie te delen met al wie je lief is. Tussen het persgedeelte en het officïele gedeelte van de voorstelling van je tweede cd, wil ik graag een wens uitspreken : dat ik nog lang je huisfotograaf mag zijn! En als het op het knopje drukken niet meer moest lukken, dan mag die vriendschap blijven, tot we stokoud zijn en jij misschien toch nog een liedje voor me kan neuriën (liefst eentje van Sting)
Ik koester deze vriendschap en de weg die je me laat meelopen. Merci!
|
