Herman Van Veen ziet Antwerpen graag. Bij iedere nieuwe tournee kiest hij steevast voor de Arenberg Schouwburg. 

Net daarom is het zo bizar, dat ik nog nooit een voorstelling van hem zag. 

Gisteren kreeg ik door Concertnews de kans om dit als genodigde te doen. 

Als ik Kleine meid op je kinderfiets hoor, dan krijg ik het steeds warm en koud tegelijk. Dat lied pakt me iedere keer weer.

Ik zie de foto van het beeld dat hij beschrijft gewoon voor me. Keer op keer. 

Dus ja, ik was heel benieuwd wat deze Nederlander (leeftijdsgenoot van mijn pa) me zou brengen. 

De voorstelling begint en de rust die Herman uitstraalt, dwaalt als het ware door de zaal. Je voelt je veilig in je eigen cocon, die hij in alle eenvoud voor je ter beschikking stelt. Het afwisselen van zang, muziek en tekst is zo prachtig in mekaar gestoken dat het als een geheel aan je voorbij speelt. Je staat even buiten de wereld en laat je met alle gemak meevoeren in zijn fantasie. 

Een woordenkunstenaar, een acrobaat, een muzikant, een imitator en zoveel meer. Ik vraag me zeker af of ik in het verleden al zo'n complete artiest aan het werk zag. Er zijn flarden die sowieso blijven hangen. Woorden of zinspelingen die je mee naar huis neemt en die je niet meer loslaten. 

Het deel voor de pauze lag me meer dan het tweede deel. Dit is een persoonlijke voorkeur natuurlijk. Het geheel zit gewoon prima in mekaar. Zelfs van de presentatie van de bis nummers maakt hij iets bijzonder. Hoe creatief kan je zijn? Hoeveel talent kan je meegekregen hebben bij je geboorte? Het spoort me enkel aan om m'n eigen talenten weer intenser te gaan gebruiken. 

Hoed af voor Mijnheer Van Veen uit Utrecht.