Trots, dat ik een periode mag afronden, een hoofdstuk mag afsluiten. 

Ja, ik was wat afgedwaald. De hoofdweg was nog steeds in zicht maar ik nam steeds meer bijwegen. 

De chaos was niet veraf en de rust heel ver weg. 

Dan ga je even figuurlijk tegen de grond. Ai, het doet pijn. Nog eens, ja het doet toch wel heel erg zeer. 

Ik sta recht, klop het stof van m'n jas en m'n broek en ga weer recht in mijn schoenen staan. 

Zo doen we dat. Een eenzame traan rolt langs m'n wang naar beneden. 

Maar ik zie het licht van de hoofdbaan weer. Een klein fel lampje dat me wel lijkt te wenken. 

Zonder aarzelen ga ik die richting weer uit. 

Hoe dichterbij ik kom, hoe meer het weer als vanouds voelt. 

De schram op m'n wang herinnert me nog aan de val, maar die verdwijnt binnen een paar dagen wel weer. 

Net als de pijn. Die mag wegebben en plaats maken voor iets moois, iets van en voor mezelf

Weer iets geleerd, weer een stap dichter bij de kern

Trots. 

Harde noten 
opgelucht kraken
Verder
naar een beter zijn 
Hop en je gaat
met tranen op de wangen 
maar vastberaden 
zoals altijd
Het komt wel goed.