 |
|
|
| ons tweede adoptieavontuur |
|
|
| 08-01-2012 |
 één jaar |
Vandaag is het precies één jaar geleden dat A. voet op Belgisch grondgebied zette. Knus in mijn draagzak. Na een vermoeiende procedure konden we eindelijk een punt plaatsen achter dat hoofdstuk. En een nieuw beginnen: een leven met twee zonen. Twee prachtige kinderen, die wij op hun weg mogen begeleiden. Ik heb het geluk gehad het voorbije jaar volledig te kunnen thuisblijven. Het werk loslaten om een andere fulltime job op te nemen: het moederen. Nu, een jaar later, hebben we echt het gevoel dat A. is thuisgekomen. Het wankele basisvertrouwen opgebouwd. Hij straalt van de levenslust, evolueert rustig verder op zijn tempo. Morgen gaat hij voor het eerst naar de onthaalmoeder. We zijn twee keer gaan kennismaken. Bij de eerste kennismaking verborg hij zich achter mij, gluurde van achter mijn rug naar haar. De tweede keer ging hij op ontdekking door het huis. Liet zich gewillig door haar oppakken. Benieuwd hoe het morgen zal lopen, zonder mama op de zetel. Het zal ons allebei wel deugd doen. Een lesje in loslaten. Een oefening voor straks, als het echt wordt, en mama weer aan het werk is.
08-01-2012, 20:47 geschreven door Inge 
|
|
|
Categorie:boeken
|
|
| 07-12-2011 |
| gil-giller-gilst |
Ok, A. kan gillen. Luid. En best wel lang. Dat is niet fijn voor zijn directe omgeving. Meestal proberen we dat te negeren en stopt het vanzelf. Maar net zorgde het voor overlast, in een copyzaak. Hij zat in de buggy, werd door grote broer geanimeerd. Mama was in gesprek met de vrouw achter de toog. A. zet het op een gillen. Ik probeer hem tot stilte aan te manen door zachtjes mijn vinger op de mond te leggen en ssst! te fluisteren. Maar plots komt daar ook een man achter de toog vandaan. Hij buigt zich over de toog en snauwt: "ség, zo kunnen wij hier wel niet werken, hé" Het had effect. Het gillen stopt. A. valt zelfs helemaal stil. G. ook. En ik ook. Voel allerlei vluchtreacties opkomen. Handel gauw mijn zaakje af en snel dan toch naar buiten. In de auto praten G. en ik over het gegil. En over de reactie van de man. G. vond de man niet lief. Nam het op voor zijn kleine broer. Ik was zelf te geschrokken om op een rustige manier iets terug te zeggen. Tja.
07-12-2011, 15:51 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 02-12-2011 |
| in de ban van letters |
Ik wilde daarstraks een boodschappenlijstje opstellen. Nam pen en papier. G. zei dat hij het wel even voor me zou opschrijven en vroeg wat we nodig hebben. Hij is vijf en in de ban van letters. Aardappelen. Hij begint te spellen. Schrijft A-R-T-A-P-O-L. Ik wil zeggen dat het een D moet zijn, maar bijt een stuk van mijn tong. Dit vind ik te mooi. Ik bedenk dat er wel eens dringend een nieuwe spellingscommissie moet worden samengesteld. Bestaande uit vijf en zesjarigen, die het nog fonetisch doen. En logisch.
Ik heb toch maar voor mezelf ook een lijstje opgesteld. Het blaadje van G. stond vol. Vol letters, vol woorden. Kriskras door mekaar.
02-12-2011, 21:08 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:nieuws
|
|
| 29-11-2011 |
| Mizie! |
"Mizie" zegt A., terwijl hij wijst naar de cd-speler. Dol op muziek. "Pa!", en hij strekt zijn armen verlangend naar me uit. Ik pak hem. We dansen samen. "Ba" kan bal of bad zijn. Als hij het bad bedoelt, maakt hij er meestal wasbewegingen bij. Zijn handjes in mekaar wringen, of over zijn buikje wrijven. Maar "ba" kan ook betekenen dat hij iets van de grond heeft geplukt. Heeft hij zin in zijn flesje melk dan zegt hij "mé", en maakt daarbij smakgeluiden. Ook "kaa" kan voor verwarring zorgen. Soms wil hij een stukje kaas, soms wil hij rijden met de kar. "Kaa" is ook kaart. En dan bedoelt hij de kaarten van het spel waarmee grote broer en mama spelen. Of de kaart in de supermarkt, die hij wil vasthouden en aan de kassa wil overhandigen. "ma" is mandarijn, "appe" is appel. "Tita!" en een vinger wijst verlangend naar de televisie. Hij wil tik tak zien. A. maakt ons heel goed duidelijk wat hij wil. Na het gebrabbel en gestamel van losse klanken beginnen er zich stilaan woorden te vormen. Ook "ja" en "nee" maken deel uit van zijn nieuwe woordenschat. Al nemen we die "nee" niet altijd als een antwoord... En oja, er is ook nog "pipi" en "kaka" dat hij graag overal en luid laat weerklinken.
29-11-2011, 00:00 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 22-11-2011 |
| And Now For Something Completely Different... |
Sint staat voor de deur. Of toch bijna. Hier lag een tijdschrift van een veel te grote speelgoedketen waar we eigenlijk nooit of te nimmer een voet binnenzetten en die gaf ik aan G. "Mama, wat is dit? Wat moet ik hiermee doen?" Ik vertelde hem dat dit een boekje vol speelgoed is. Dat de meeste kinderen daar heel hongerig in bladeren. Er vanalles uitknippen of scheuren om op hun brief naar de Sint te kleven. Ze stellen er hun verlanglijst mee samen. Hij deed een poging. Keek er vluchtig in. Legde het weer aan de kant. Ik vroeg of hij ook niet stilaan aan zijn brief voor de Sint zou beginnen. Of hij al enig idee heeft wat hij wil krijgen. "Maar mama, ik heb al alles! Ik wil gewoon chocolade."
Gisteren begon ik er toch nog eens over. Hij wil echt niks. Ik zei dat de Sint dan wel zou weten wat hij moest brengen. "Wat dan?" wilde hij weten. Dat ik dat ook niet wist. Maar de Sint wel. En toen kwam het eruit: "Mama, dan weet ik het ook. In mijn schoen gaan allemaal chocolade centen zitten. En dan, helemaal onderin, een intendo."
22-11-2011, 20:49 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 10-11-2011 |
| voor altijd |
We eten koekjes en drinken thee. Gezellig rond de keukentafel. A. slurpt drupjes thee mee van mijn lepel en zegt met zijn fijn stemmetje en langgerekte ee: "téééé". G. lacht en zegt plots dat hij dacht dat A. nog terug zou gaan naar Ethiopië. Ik reageer verbaasd. Ik dacht dat we altijd open en duidelijk waren, van in het begin. Nu, na tien maanden, beseft G. blijkbaar pas echt dat zijn broertje er voor altijd zal zijn.
Wat later observeer ik hen vanuit mijn ooghoek. Ze spelen verstoppertje. Het valt me op hoe G. zijn broertje toespreekt en aanmoedigt, ik hoor een echo van mezelf. Dan wil hij A. optillen. Ik hou mezelf in. Kijk toe hoe A. een beetje onhandig wordt vastgegrabbeld. Maar A. is vol vertrouwen. Geeft een beetje later zelf heel duidelijk aan dat hij het niet meer leuk vindt. Ze gaan elk hun eigen weg. A. duwt een autootje vooruit, "brrrrr", en G. draait wat radslagen.
10-11-2011, 23:09 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 17-10-2011 |
| ondertussen... |
- kruipt A. aan steeds hogere snelheden door het huis
- heeft hij ontdekt dat het ook fijn is om rechtop te staan. Hij begint zich dan ook meer en meer recht te trekken aan stoelen, zetels, lage tafels en vooral: mama's benen
- beginnen klanken steeds meer op woorden te lijken
- zijn we gaan kennismaken met de onthaalmoeder en dat verliep zeer positief: A. verstopte zich maar bleef wel gluren en oogcontact zoeken met haar
- plukken we nog steeds even lustig de dagen....
17-10-2011, 08:49 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 02-09-2011 |
| communicatie |
A. heeft de kracht van zijn wijzende vinger ontdekt. Hij wijst en ondersteunt met geluid. Iets dat klinkt als hééé. Hij wil naar buiten. Wijst naar de deur. Glimlacht als we deze opendoen. Straalt wanneer we ook naar buiten gaan. Het priemende vingertje wijst naar de schommelbank. We nestelen ons gezellig op de bank. A. kijkt en lacht. We wiegen zachtjes heen en weer.
In bad wijst hij naar de lavabo. Ik volg zijn blik. Neem zijn tandenborstel. Hij kijkt me aan, brede glimlach. En stopt zijn tandenborstel in zijn mond.
Hij leest een boek. Wijst naar een banaan en begint smakgeluidjes te maken. Hij glundert wanneer hij even later in zijn stoel zit en stukjes banaan op zijn vork prikt. Wanneer hij genoeg heeft trekt hij aan zijn slabbetje. Met een geluidje erbij.
Heerlijk hoe we mekaar begrijpen. Hoe hij ook ons steeds beter begrijpt.
Toch fascinerend, taalontwikkeling. Blij dat ik op de eerste rij mag zitten!
02-09-2011, 11:20 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 07-07-2011 |
| de kikkertjes |
Langzaam maar zeker... Onze jongste neemt rustig zijn tijd om het sluipen verder onder de knie te krijgen. Tegenwoordig met poep in de lucht. Hij heeft intussen ook ontdekt dat hij het echt wel fijn vindt om op zijn voeten te staan. Of toch: de tippen van zijn tenen. Hij kan het nog niet alleen. Dat moet ook niet. Hij heeft tijd nodig en we geven hem tijd. Ondertussen oefent hij zijn andere vaardigheden. Zijn reeds vaardige handen willen steeds meer als zelfstandige instrumenten optreden. Zelf de boterham in stukjes kruimelen. Zelf de bosbessen of rijstkorrels van zijn bordje plukken en in zijn mond stoppen. Zelf de lepel hanteren. Maar dus ook zijn handen laten kwaken. Als ik in een boek een kikker aanduid en benoem beginnen zijn handen te kwaken. Zoals in het liedje van de kikkertjes die aardig zijn om te zien. Zelfs als we het melodietje fluiten beginnen zijn handen te kwaken. A. lacht. En wij ook...
07-07-2011, 21:27 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 22-06-2011 |
| sluiperdesluip... |
A. vond het niet leuk om op zijn buik te liggen. Als we hem op zijn buik neerlegden duurde het nog geen vijf seconden of hij had zich al weer op zijn rug gedraaid. En dan lachte hij. Alsof hij er een sport van maakte.
Sinds enkele dagen blijft hij liggen op zijn buik. En heeft hij door dat er vanuit deze positie meer autonoom bewogen kan worden. Hij sluipt. Achteruit. Komt dan klem te zitten onder stoelpoten. Probeert zich onderweg vast te klampen aan wat hij tegenkomt. Grote broer volgt het parcours. Helpt hem bij hindernissen. Zet zich op het stoeltje als A. zich eraan wil optrekken. "Anders valt het om, hé mama!"
Het vergt een grote inspanning, het sluipen. Hij lacht en huilt, weet niet goed wat hij van deze nieuwe avonturen moet vinden. Wij juichen en moedigen aan. Nu nog voorwaarts. En dan op handen en knieen.
22-06-2011, 10:21 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 21-05-2011 |
| wiebeltand |
G. kruipt nog vol slaap in ons bed. Het eerste wat me aan hem opvalt zijn z'n bovenste snijtanden. Er zit een spleet tussen! Die was er toch niet? Ik vraag of hij op zijn mond gevallen is, of op iets hard heeft gebeten, of met iets hard in zijn mond heeft zitten spelen. G. kijkt me verdwaasd aan. Ik vraag of ik even mag voelen. Zijn linkerbovensnijtand wiebelt. Ik ben even van mijn melk. Een wiebeltand! G. gaat wisselen. Krijgt "grotemensentanden". Ik vertel hem dat zijn tand losstaat. Dat die binnenkort gaat uitvallen. En dat hij dan nieuwe tanden krijgt. Hij is niet echt onder de indruk. Dat komt pas in de loop van de dag. Hij zit voortdurend te voelen, te wrikken. En wil in de spiegel kijken. Vraagt wanneer het nu zover is. A. is nog steeds meneertje tweetand. Bijt en kauwt en zabbert op alles wat in zijn handen komt. Maar ik zie nog geen doorbraak. Komen en gaan. Melktanden. Grote broer wordt echt groot. Al is hij nog steeds een viertje...
21-05-2011, 22:13 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 16-05-2011 |
| dames & heren |
We zijn op een feest. Ik draag een jurk. G. moet pipi doen. We staan voor de toiletten. "Gaan we bij de dames of bij de heren?" vraag ik. G. kiest voor de dames. We gaan samen een hokje binnen. G. zegt dat ik een dame ben. En soms een prinses. Dat hij later een heer wordt. Ik glunder. Nog nooit was ik een prinses. Tot ik moeder werd. Moeder van een zoon. Mijn kleine prins neemt het ridderlijk voor me op. Toen we naar een ander feest gingen en ik in zijn ogen een prinsessenjurk droeg. Manlief en ik kibbelden in de auto over de te volgen route. Tot G. plots riep vanop de achterbank: "Papa, pas op, hé, mama is een prinses en ik ben een ridder en ik heb een zwaard."
16-05-2011, 11:57 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 15-05-2011 |
| Hoor je me? |
A. kan gillen. Eerst klonk het als een flinke kreet. Nu als een oorverdovende gil. Hij doet het onaangekondigd. Zomaar, voor de lol. Vooral hij heeft er plezier in. Hij gilt: hoor je me? Zie je me? En dan lacht hij. En nu: G. gilt met hem mee. Alsof A.'s gillen hem een vrijgeleide geeft het ook op een gillen te zetten. Om ter hardst. Ik heb geen decibelmeter in huis. Mijn oren zeggen dat het meer dan luid genoeg is.
Vroeger (lees: nog niet zo heel erg lang geleden) zette ik het ook vaak op een gillen. Als iets me te veel werd. Maar ik deed het alleen. En in openlucht. Gillen lucht op. Ik laat A. lekker ventileren. Hopelijk glijdt zo stilaan alle spanning die nog in zijn lijfje zit, die nog zo aan hem kleeft, van hem af...
15-05-2011, 22:11 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 04-05-2011 |
| keizer G. for president! |
Flash Back. Addis Abeba, november 2010. We reden met het busje Entoto Mountain op en bezochten er het paleis van Menelik II. G. ging helemaal mee in het verhaal van de keizer. Schrok zich een hoedje in het museum. Een oude man zat gehuld in een warme deken op een stoel en glimlachte breed. G. fluisterde "of dat misschien de keizer was"... Hij kon zijn ogen niet afhouden van de man. Besloot toen om zelf keizer te worden. Keizer van Ethiopië.
Een paar dagen geleden somde hij op wat hij allemaal wil worden. Naast piloot, rijmpjesman en jongleur herinnerde ik hem aan zijn belofte keizer van Ethiopië te worden. G. wil geen keizer meer worden. Geen keizer, maar president. Ik zei dat hij alvast zijn Amhaars moest oefenen. In één adem zei hij: "Banana juice, fruit bowl, selam, awo, ajdelem, ameseginalehu". Dat laatste klonk toch zo. Ongeveer.
04-05-2011, 20:11 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 19-04-2011 |
| zandmannetje |
We zijn aan zee. G. leeft zich helemaal uit. Met zijn netje gaat hij op zoek naar beesten in het water. Komt trots de opgeviste kwallen laten zien. Graaft forten en bouwt kastelen. Zoekt schelpen. Is op bekend terrein. A. kijkt zijn ogen uit. De zee. Het water. Het ritmisch geluid van golven op het strand. Het is allemaal nieuw voor hem. Het zand. Ik doe een beetje strand in een potje met gaatjes. Het fijne zand sijpelt korrel voor korrel door zijn handjes. Hij kijkt. Voelt. Betast de korrels. Stopt wat zand in zijn mond. Proeft. Hij kijkt en brabbelt. Ervaart. Groeit. Ik zit erbij en kijk ernaar. En geniet.
19-04-2011, 22:22 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 05-04-2011 |
| negeer neger |
"Kijk, daar heb je dat schattig babietje weer," zegt een mama enthousiast tegen haar dochter. Ze lopen net achter ons, A. zit in de tri cotti, G. loopt naast me. Ik draai me even om, glimlach. "Ja, ze is dol op baby's. En ze speelt zo graag met negerpopjes." Zucht. Weg glimlach. Negeren. Négeren. Hoe komt het dat mijn maag altijd omdraait als ik het woord "neger" hoor? Ligt het aan mij? Ben ik overgevoelig geworden?
05-04-2011, 20:38 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 25-03-2011 |
| united colors |
H. wil met G. trouwen, en G. ziet dat ook wel zitten. "Maar dan moet ik wel eerst bruin worden", zegt H. op de achterbank in de auto. Ik vraag haar waarom. "Om met G. te kunnen trouwen, hé!" Ze vraagt zich af hoe ze zo bruin kan worden. Veel in de zon zitten? En hoe het dan moet met haar blonde haren. Haar broer J. springt bij: "Je kan je haar ook verven. En je lichaam ook." Ik zeg dat dat allemaal niet nodig is om met elkaar te kunnen trouwen. Dat blanke en bruine en zwarte mensen gewoon met elkaar kunnen trouwen als ze dat willen. Als ze mekaar maar graag zien. "Maar twee bruine mensen kunnen toch niet met elkaar trouwen?" zegt G. Ik bevestig dat dit wel kan. Dat huidskleur er niet toe doet. Hij fantaseert er lustig op los. Over rode en groene mensen, of mensen die rood zijn aan de ene kant, en wit aan de andere.
25-03-2011, 09:53 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 20-03-2011 |
| lachen |
A. is een lachebek. Hartenveroveraar. Wordt 's morgens vrolijk brabbelend wakker en schenkt zijn mooiste glimlach aan wie hem uit zijn bedje plukt. Brabbelt vrolijk verder in het grote bed tussen papa en mama tot het tijd is om op te staan. Moet zijn plaats soms afstaan aan grote broer, die plots ook terug op de zachte buik van mama, of op de sterke schouder van papa wil liggen. Lacht als zijn flesje op is. Lacht als hij in bad gaat. Spettert vrolijk. Lacht als hij het bad weer uit gaat. Lacht als hij in de zachte handdoek wordt gedraaid. Lacht als zijn lijfje lekker wordt ingesmeerd en gemasseerd. Lacht en tatert op zijn speelmat, in de box, in zijn grote stoel aan tafel. En zo loopt iedereen hier in huis tegenwoordig te lachen. Van 's morgens tot 's avonds. Lachen is aanstekelijk. Een glimlach, een schaterlach. A. bezit ze allemaal. En schenkt ze weg.
20-03-2011, 21:03 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
|
|
|
|
