Het valt me zwaar. Erg zwaar... Na 14 maanden intens samenzijn, dobberen op het ritme van G., weinig tot geen verplichtingen, werd onlangs het roer drastisch omgegooid. Race tegen de klok; het wreekt zich. Niks zo erg als je kind moeten wakker maken. Bovendien rest er geen tijd voor uitgebreide knuffels, boekjes lezen of rollebollen op het bed. Met als gevolg: G. gijzelt me. Weigert zich aan te kleden tot hij even heeft mogen "mama liggen". Op dat moment staat de tijd stil. Onze harten bonken tegen elkaar. Onze ritmes gaan in elkaar over. En dan kleedt hij zich aan en gaat gewillig mee naar de crèche. G. heeft het er anders wel naar zijn zin. F. is zijn favoriete verzorgster. Hoe honingzoet hij haar naam uitspreekt, ik word haast jaloers!
Ik mag de uren niet tellen. De uren dat ik van een wakker kind kan genieten. Maar het zijn wel uren om te koesteren. Alles mag staan dansen, mama is beschikbaar. Samen boekjes lezen, zingen, kleuren, voetballen in de tuin, naar de "bootilatorrrr" gaan kijken, ...
Ach. Loslaten. Eerst heel goed vastpakken, hechten, om dan te leren loslaten.
04-09-2008, 21:42 geschreven door Inge 
|
