Hij leerde zijn volk lopen. Of het heeft altijd goed kunnen lopen. De laatste dagen bewijst ook G. dat zijn benen goed kunnen lopen. Beter dan zijn oren kunnen luisteren.
dag 1: Ik haal G. van school. Hij loopt voorop. Ik vraag hem te wachten aan de boom, zoals elke dag. Maar die dag heeft G. andere plannen. Hij zet het op een rennen. Als ik STOP roep en achter hem aanloop, denkt hij dat ik een spel wil spelen. Als een jonge hond rent hij dartel verder. Tot ik hem vastgrijp. Dit is géén spel, G...
dag 2: Ik sta aan de bankautomaat, vraag zoonlief even dicht bij mama te blijven staan en klem hem preventief wat tussen mijn benen. G. wringt zich los. Vervelend, de briefjes komen net uit de automaat. Kiezen voor geld of (het leven van) je kind. Ik neem snel de briefjes en bankkaart en ren achter hem aan. Hij draait net het hoekje om, een parking op. Ik dwing hem een hand te geven en stap met een tegenspartelend kind naar de auto. Nogmaals: dit is echt géén spel!
dag 3: We maken ons klaar om te vertrekken. G. heeft geen zin meer om op ons te wachten en doet de voordeur open. Doet het poortje naar de stoep open. Rent weg op de stoep. Ik ren hem achterna, roep dat dit géén spel is. G. loopt gewoon door. Heeft de hoek van de straat reeds bereikt. Loopt gewoon door, de straat over. Ik gil zowat de hele buurt bijeen en G. valt, ligt languit op de straat. Gelukkig valt er in de verste verte geen auto te bespeuren. Hij krijst nu op zijn beurt zowat de hele buurt bijeen. Elleboog en knie geschaafd. Onze harten bonzen om ter snelst... Echt waar, dit is géén spel...
Hopelijk blijft het nu bij deze laatste keer. Ik probeer mijn conditie graag op een minder stresserende manier op peil te houden.
23-05-2010, 18:14 geschreven door Inge 
|
