Vandaag is het precies één jaar geleden dat A. voet op Belgisch grondgebied zette. Knus in mijn draagzak. Na een vermoeiende procedure konden we eindelijk een punt plaatsen achter dat hoofdstuk. En een nieuw beginnen: een leven met twee zonen. Twee prachtige kinderen, die wij op hun weg mogen begeleiden. Ik heb het geluk gehad het voorbije jaar volledig te kunnen thuisblijven. Het werk loslaten om een andere fulltime job op te nemen: het moederen. Nu, een jaar later, hebben we echt het gevoel dat A. is thuisgekomen. Het wankele basisvertrouwen opgebouwd. Hij straalt van de levenslust, evolueert rustig verder op zijn tempo. Morgen gaat hij voor het eerst naar de onthaalmoeder. We zijn twee keer gaan kennismaken. Bij de eerste kennismaking verborg hij zich achter mij, gluurde van achter mijn rug naar haar. De tweede keer ging hij op ontdekking door het huis. Liet zich gewillig door haar oppakken. Benieuwd hoe het morgen zal lopen, zonder mama op de zetel. Het zal ons allebei wel deugd doen. Een lesje in loslaten. Een oefening voor straks, als het echt wordt, en mama weer aan het werk is.
08-01-2012, 20:47 geschreven door Inge 
|
