Deze week vonden we vier foto's in onze mailbox. Foto 1: A. slaapt. Een arm van een verzorgster die hem wekt. Foto 2: A. kijkt met grote ogen recht de camera in. Hij tuit zijn mondje, alsof hij wil zeggen: "Wie durft mij hier wakker te maken!". Foto 3: A. drukt zijn rechterknuistje tegen zijn wang. Denkt :" Ik wil slapen!" Foto 4: Hij draait zijn hoofd. Wendt zich af.
Het doet me denken aan de overdracht van G.. We worden zijn kamer binnengeleid. In het laatste bedje, rechts tegen de muur, ligt onze zoon te slapen. Hij beseft op dat moment niet wat hem te wachten staat. Ik wrijf zacht met mijn hand over zijn buik, bang hem te wekken. Maar dan neemt de verzorgster het van me over. Ze zegt zijn naam, hij opent zijn ogen. Ze neemt hem uit het bed. Twee grote ogen boren zich vast in de mijne.
De procedure is intussen veranderd. Over 51 dagen staan we voor de rechter in Addis. Hij zal ons bevragen. En dan volgt de uitspraak. Wij zullen A. enkele keren kunnen bezoeken. Leren kennen en aan elkaar wennen. Besnuffelen en knuffelen. Om hem dan weer in zijn tot dan toe vertrouwde omgeving achter te laten. En om de bureaucratie zijn werk te laten doen. Vijf tot tien weken later mogen we A. definitief thuisbrengen. Benieuwd hoe we die periode gaan overleven...
24-10-2010, 10:11 geschreven door Inge 
|
