Gisteren G.'s vuurdoop. En die van mij. G. begon al te wenen toen we de crèche binnenstapten. Ik legde al zijn spulletjes bij het visje. Hij klampte zich huilend aan mij vast . Zoveel verdriet, daar ga je van meehuilen. Hij zat op de arm van A. te zwaaien, maar het was A. die G.'s armpje liet zwaaien. Ik forceerde een glimlach en reed in een waas van tranen weer weg. Toen ik 's middags weer binnenwandelde om G. op te pikken begon hij weer te huilen. Thuis in zijn bed lag hij te trappelen van geluk en sloot hij zijn knuffels met een diepe zucht in zijn armen. Vandaag vreesde ik voor een zelfde scenario. Enkel het afscheid was hartsverscheurend. Ik hoorde hem nog MAMA roepen toen ik de deur achter me dichtdeed. Maar deze middag zat hij stralend op de mat te spelen, en wees meteen naar de baby die tegenover hem zat: BABY! Hij is dol op baby's. Wil ze alsmaar aaien en kusjes geven. Hoog tijd dat brusje komt...
26-08-2008, 00:00 geschreven door Inge 
|
