Onlangs las ik "de lamboeroe" (Diane Kimpton & Rosalind Beardshaw, uitg. C. de Vries-Brouwers 2007). Ik was een beetje vooringenomen toen ik eraan begon. Hum, een kangoeroe met lege buidel waarin een lammetje past (alsof de lege buidel symbool staat voor het biologisch niet in staat zijn zich voort te planten en adoptie het alternatief is om de buidel te vullen)... Het boek verraste me. Ontroerde me ook. Het lammetje doet er alles aan om op zijn moeder te gelijken (wat in de meeste prentenboeken over adoptie het geval is), maar in dit boek doet de moeder ook haar best om op haar lammetje te lijken. Aanpassen in twee richtingen. Geven en nemen. Dat is wat adoptie zo verrijkend maakt. Aanvankelijk hadden we ook vooral behoefte om onze lege buidel te vullen. Ons nestje was zo leeg. Ons verlangen zo groot. Nu G. hier is beseffen we dat adoptie zo veel meer is dan je lege buidel vullen. Het is grensoverschrijdend. Mensoverstijgend. Adembenemend.
22-08-2008, 00:00 geschreven door Inge 
|
