 |
|
|
| ons tweede adoptieavontuur |
|
|
| 17-10-2011 |
 ondertussen... |
- kruipt A. aan steeds hogere snelheden door het huis
- heeft hij ontdekt dat het ook fijn is om rechtop te staan. Hij begint zich dan ook meer en meer recht te trekken aan stoelen, zetels, lage tafels en vooral: mama's benen
- beginnen klanken steeds meer op woorden te lijken
- zijn we gaan kennismaken met de onthaalmoeder en dat verliep zeer positief: A. verstopte zich maar bleef wel gluren en oogcontact zoeken met haar
- plukken we nog steeds even lustig de dagen....
17-10-2011, 08:49 geschreven door Inge 
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 02-09-2011 |
| communicatie |
A. heeft de kracht van zijn wijzende vinger ontdekt. Hij wijst en ondersteunt met geluid. Iets dat klinkt als hééé. Hij wil naar buiten. Wijst naar de deur. Glimlacht als we deze opendoen. Straalt wanneer we ook naar buiten gaan. Het priemende vingertje wijst naar de schommelbank. We nestelen ons gezellig op de bank. A. kijkt en lacht. We wiegen zachtjes heen en weer.
In bad wijst hij naar de lavabo. Ik volg zijn blik. Neem zijn tandenborstel. Hij kijkt me aan, brede glimlach. En stopt zijn tandenborstel in zijn mond.
Hij leest een boek. Wijst naar een banaan en begint smakgeluidjes te maken. Hij glundert wanneer hij even later in zijn stoel zit en stukjes banaan op zijn vork prikt. Wanneer hij genoeg heeft trekt hij aan zijn slabbetje. Met een geluidje erbij.
Heerlijk hoe we mekaar begrijpen. Hoe hij ook ons steeds beter begrijpt.
Toch fascinerend, taalontwikkeling. Blij dat ik op de eerste rij mag zitten!
02-09-2011, 11:20 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 07-07-2011 |
| de kikkertjes |
Langzaam maar zeker... Onze jongste neemt rustig zijn tijd om het sluipen verder onder de knie te krijgen. Tegenwoordig met poep in de lucht. Hij heeft intussen ook ontdekt dat hij het echt wel fijn vindt om op zijn voeten te staan. Of toch: de tippen van zijn tenen. Hij kan het nog niet alleen. Dat moet ook niet. Hij heeft tijd nodig en we geven hem tijd. Ondertussen oefent hij zijn andere vaardigheden. Zijn reeds vaardige handen willen steeds meer als zelfstandige instrumenten optreden. Zelf de boterham in stukjes kruimelen. Zelf de bosbessen of rijstkorrels van zijn bordje plukken en in zijn mond stoppen. Zelf de lepel hanteren. Maar dus ook zijn handen laten kwaken. Als ik in een boek een kikker aanduid en benoem beginnen zijn handen te kwaken. Zoals in het liedje van de kikkertjes die aardig zijn om te zien. Zelfs als we het melodietje fluiten beginnen zijn handen te kwaken. A. lacht. En wij ook...
07-07-2011, 21:27 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 22-06-2011 |
| sluiperdesluip... |
A. vond het niet leuk om op zijn buik te liggen. Als we hem op zijn buik neerlegden duurde het nog geen vijf seconden of hij had zich al weer op zijn rug gedraaid. En dan lachte hij. Alsof hij er een sport van maakte.
Sinds enkele dagen blijft hij liggen op zijn buik. En heeft hij door dat er vanuit deze positie meer autonoom bewogen kan worden. Hij sluipt. Achteruit. Komt dan klem te zitten onder stoelpoten. Probeert zich onderweg vast te klampen aan wat hij tegenkomt. Grote broer volgt het parcours. Helpt hem bij hindernissen. Zet zich op het stoeltje als A. zich eraan wil optrekken. "Anders valt het om, hé mama!"
Het vergt een grote inspanning, het sluipen. Hij lacht en huilt, weet niet goed wat hij van deze nieuwe avonturen moet vinden. Wij juichen en moedigen aan. Nu nog voorwaarts. En dan op handen en knieen.
22-06-2011, 10:21 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 21-05-2011 |
| wiebeltand |
G. kruipt nog vol slaap in ons bed. Het eerste wat me aan hem opvalt zijn z'n bovenste snijtanden. Er zit een spleet tussen! Die was er toch niet? Ik vraag of hij op zijn mond gevallen is, of op iets hard heeft gebeten, of met iets hard in zijn mond heeft zitten spelen. G. kijkt me verdwaasd aan. Ik vraag of ik even mag voelen. Zijn linkerbovensnijtand wiebelt. Ik ben even van mijn melk. Een wiebeltand! G. gaat wisselen. Krijgt "grotemensentanden". Ik vertel hem dat zijn tand losstaat. Dat die binnenkort gaat uitvallen. En dat hij dan nieuwe tanden krijgt. Hij is niet echt onder de indruk. Dat komt pas in de loop van de dag. Hij zit voortdurend te voelen, te wrikken. En wil in de spiegel kijken. Vraagt wanneer het nu zover is. A. is nog steeds meneertje tweetand. Bijt en kauwt en zabbert op alles wat in zijn handen komt. Maar ik zie nog geen doorbraak. Komen en gaan. Melktanden. Grote broer wordt echt groot. Al is hij nog steeds een viertje...
21-05-2011, 22:13 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 16-05-2011 |
| dames & heren |
We zijn op een feest. Ik draag een jurk. G. moet pipi doen. We staan voor de toiletten. "Gaan we bij de dames of bij de heren?" vraag ik. G. kiest voor de dames. We gaan samen een hokje binnen. G. zegt dat ik een dame ben. En soms een prinses. Dat hij later een heer wordt. Ik glunder. Nog nooit was ik een prinses. Tot ik moeder werd. Moeder van een zoon. Mijn kleine prins neemt het ridderlijk voor me op. Toen we naar een ander feest gingen en ik in zijn ogen een prinsessenjurk droeg. Manlief en ik kibbelden in de auto over de te volgen route. Tot G. plots riep vanop de achterbank: "Papa, pas op, hé, mama is een prinses en ik ben een ridder en ik heb een zwaard."
16-05-2011, 11:57 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 15-05-2011 |
| Hoor je me? |
A. kan gillen. Eerst klonk het als een flinke kreet. Nu als een oorverdovende gil. Hij doet het onaangekondigd. Zomaar, voor de lol. Vooral hij heeft er plezier in. Hij gilt: hoor je me? Zie je me? En dan lacht hij. En nu: G. gilt met hem mee. Alsof A.'s gillen hem een vrijgeleide geeft het ook op een gillen te zetten. Om ter hardst. Ik heb geen decibelmeter in huis. Mijn oren zeggen dat het meer dan luid genoeg is.
Vroeger (lees: nog niet zo heel erg lang geleden) zette ik het ook vaak op een gillen. Als iets me te veel werd. Maar ik deed het alleen. En in openlucht. Gillen lucht op. Ik laat A. lekker ventileren. Hopelijk glijdt zo stilaan alle spanning die nog in zijn lijfje zit, die nog zo aan hem kleeft, van hem af...
15-05-2011, 22:11 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 04-05-2011 |
| keizer G. for president! |
Flash Back. Addis Abeba, november 2010. We reden met het busje Entoto Mountain op en bezochten er het paleis van Menelik II. G. ging helemaal mee in het verhaal van de keizer. Schrok zich een hoedje in het museum. Een oude man zat gehuld in een warme deken op een stoel en glimlachte breed. G. fluisterde "of dat misschien de keizer was"... Hij kon zijn ogen niet afhouden van de man. Besloot toen om zelf keizer te worden. Keizer van Ethiopië.
Een paar dagen geleden somde hij op wat hij allemaal wil worden. Naast piloot, rijmpjesman en jongleur herinnerde ik hem aan zijn belofte keizer van Ethiopië te worden. G. wil geen keizer meer worden. Geen keizer, maar president. Ik zei dat hij alvast zijn Amhaars moest oefenen. In één adem zei hij: "Banana juice, fruit bowl, selam, awo, ajdelem, ameseginalehu". Dat laatste klonk toch zo. Ongeveer.
04-05-2011, 20:11 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 19-04-2011 |
| zandmannetje |
We zijn aan zee. G. leeft zich helemaal uit. Met zijn netje gaat hij op zoek naar beesten in het water. Komt trots de opgeviste kwallen laten zien. Graaft forten en bouwt kastelen. Zoekt schelpen. Is op bekend terrein. A. kijkt zijn ogen uit. De zee. Het water. Het ritmisch geluid van golven op het strand. Het is allemaal nieuw voor hem. Het zand. Ik doe een beetje strand in een potje met gaatjes. Het fijne zand sijpelt korrel voor korrel door zijn handjes. Hij kijkt. Voelt. Betast de korrels. Stopt wat zand in zijn mond. Proeft. Hij kijkt en brabbelt. Ervaart. Groeit. Ik zit erbij en kijk ernaar. En geniet.
19-04-2011, 22:22 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 05-04-2011 |
| negeer neger |
"Kijk, daar heb je dat schattig babietje weer," zegt een mama enthousiast tegen haar dochter. Ze lopen net achter ons, A. zit in de tri cotti, G. loopt naast me. Ik draai me even om, glimlach. "Ja, ze is dol op baby's. En ze speelt zo graag met negerpopjes." Zucht. Weg glimlach. Negeren. Négeren. Hoe komt het dat mijn maag altijd omdraait als ik het woord "neger" hoor? Ligt het aan mij? Ben ik overgevoelig geworden?
05-04-2011, 20:38 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 25-03-2011 |
| united colors |
H. wil met G. trouwen, en G. ziet dat ook wel zitten. "Maar dan moet ik wel eerst bruin worden", zegt H. op de achterbank in de auto. Ik vraag haar waarom. "Om met G. te kunnen trouwen, hé!" Ze vraagt zich af hoe ze zo bruin kan worden. Veel in de zon zitten? En hoe het dan moet met haar blonde haren. Haar broer J. springt bij: "Je kan je haar ook verven. En je lichaam ook." Ik zeg dat dat allemaal niet nodig is om met elkaar te kunnen trouwen. Dat blanke en bruine en zwarte mensen gewoon met elkaar kunnen trouwen als ze dat willen. Als ze mekaar maar graag zien. "Maar twee bruine mensen kunnen toch niet met elkaar trouwen?" zegt G. Ik bevestig dat dit wel kan. Dat huidskleur er niet toe doet. Hij fantaseert er lustig op los. Over rode en groene mensen, of mensen die rood zijn aan de ene kant, en wit aan de andere.
25-03-2011, 09:53 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 20-03-2011 |
| lachen |
A. is een lachebek. Hartenveroveraar. Wordt 's morgens vrolijk brabbelend wakker en schenkt zijn mooiste glimlach aan wie hem uit zijn bedje plukt. Brabbelt vrolijk verder in het grote bed tussen papa en mama tot het tijd is om op te staan. Moet zijn plaats soms afstaan aan grote broer, die plots ook terug op de zachte buik van mama, of op de sterke schouder van papa wil liggen. Lacht als zijn flesje op is. Lacht als hij in bad gaat. Spettert vrolijk. Lacht als hij het bad weer uit gaat. Lacht als hij in de zachte handdoek wordt gedraaid. Lacht als zijn lijfje lekker wordt ingesmeerd en gemasseerd. Lacht en tatert op zijn speelmat, in de box, in zijn grote stoel aan tafel. En zo loopt iedereen hier in huis tegenwoordig te lachen. Van 's morgens tot 's avonds. Lachen is aanstekelijk. Een glimlach, een schaterlach. A. bezit ze allemaal. En schenkt ze weg.
20-03-2011, 21:03 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 20-02-2011 |
| handen |
A. had enkel zijn handen als speelgoed. Toen we hem pas leerden kennen zat hij vaak zijn vingers en handen aandachtig te bestuderen. Vingers spreiden, handen tot vuist samenballen, handen draaien voor zijn neus. Intussen heeft hij ontdekt dat die handen nog zoveel meer kunnen. Grijpen. Dingen naar zijn mond brengen. Trekken. Vooral aan mama's haar. Zwaaien. Op tafel kloppen. Muziek maken door zijn hand tegen zijn mond te kloppen terwijl hij een geluidje maakt. Draaien, terwijl we het bijhorende handjesdraaienkoekenbakkenvlaaienlied uit volle borst zingen. Klappen. Applaus voor zichzelf. Voor de kunstjes van grote broer.
20-02-2011, 12:54 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 18-02-2011 |
| echo |
A. produceert geluiden. Van grommen tot gillen. Hij test zijn stem. Zijn stemvolume. Hij kijkt wat er gebeurt. Hij lacht om sommige geluiden die hij maakt. Of schrikt om de hardheid ervan. Hij beseft dat wij reageren op zijn geluiden. A. reproduceert geluiden. Het wordt een echt pingpongspel. Een "ah" - "ah". Een "eh" - "eh". Oergeluiden die niet in tekst of vorm gegoten kunnen worden. Het is zijn eerste ontdekking van taal. Als hij experimenteert met "mamamamama" glunder ik. "Zie je wel," zeg ik, "hij weet al goed wie ik ben!"
18-02-2011, 15:50 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 09-02-2011 |
| en ondertussen... |
A. groeit en bloeit. Vandaag precies één maand geleden zette hij voet aan land. Via mijn voeten dan, want hij zat veilig en knus weggestoken in mijn tri cotti. Een maand later en A. is:
- enkele centimeters groter en honderden grammen zwaarder. Zijn melkmenu is intussen aangevuld met groenten- en fruitpapjes die hij zich zeer goed laat smaken.
- enkele vaardigheden rijker. A. houdt zijn hoofd flink recht, valt niet meer plat op zijn neus als hij op zijn buik ligt maar duwt zich stevig af, meer zelfs: hij rolt van buik naar rug, maar nog niet terug. Hij stampt met zijn voeten, wipt met zijn poepje.
- tand één baant zich een weg door zijn tandvlees. Onderaan. Het kopje is reeds zichtbaar.
Hij lacht, giert, tatert, ontdekt, geniet. En wij genieten mee...
09-02-2011, 21:00 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 29-01-2011 |
| koorddansen |
De eerste weken was het hier koorddansen. Evenwicht zoeken en behouden. Vooral voor G., die erg moest wennen aan zijn nieuwe status als grote broer, en soms wel erg gekke toeren deed om aandacht te vragen. Vooral op momenten dat alle aandacht naar A. ging, omdat die een moeilijk moment had, of een propere pamper nodig had, of een flesje dronk. G. viel van zijn fiets, beet op zijn tong, zette het op een gillen, kroop op veel te hoge stoelen en ontvreemde koekjes uit de kast. Hij heeft de koord zelf weggezwierd. Hij weet nu dat er G. tijd is, en A. tijd, maar vooral veel broertjestijd. Hij helpt, speelt en animeert. Elke avond mag A. even mee in het bed van grote broer. G. gniffelt, pakt de hand van zijn kleine broer vast. Fluistert geheimpjes in zijn oor. A. kijkt rond, met grote ogen, en geniet van alle aandacht...
29-01-2011, 20:56 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 27-01-2011 |
| Welkom in uw gemeente! Deel 2. Hoe A. eindelijk ingeschreven raakte. |
Met de vertaling op zak teen ik opnieuw naar het gemeentehuis. Dit keer om klokslag 9u30. Ik stap de ruimte als eerste binnen en zoek meteen oogcontact met meneer. Hij knikt en wenkt me. Met opgeheven hoofd stap ik met een grote boog om het bureau van en met mevrouw van waar komt dat heen. Ik overhandig alle documenten en mag enkele dagen later alles komen ophalen.
A. is ingeschreven. Heeft zijn eerste pasje. Krijgt 25 euro als welkomstgeschenk. Nu kan hij ook ingeschreven worden in het ziekenfonds. En dan is het geloop hopelijk voorbij. A. ondergaat het heel gelaten. Maxi cosi in, uit, tri cotti in, uit... Steeds met de glimlach.
27-01-2011, 13:22 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 20-01-2011 |
| piloot |
G. wil piloot worden. Het vliegen was een geweldige ervaring. 4 nachtvluchten op korte tijd, en G. bleef telkens wakker tot we boven de wolken vlogen. Werd op de eerste vlucht even wakker, vroeg "zijn we nog steeds aan 't vliegen?" en legde zijn hoofd weer gerustgesteld op mijn schoot toen ik knikte. We vroegen op elke vlucht of we even tot in de cockpit mochten, of toch even een glimp van de piloot mochten opvangen. Maar dat kon blijkbaar niet. Ook al keek G. vol verwachting op naar de stewardess en toonde zijn allerliefste glimlach.
We hadden ter voorbereiding het boek "Op reis met het vliegtuig" gelezen. Elke stap in de lange reis doorgenomen. Hij pakt het boek nu nog regelmatig vast. Leest het voor aan broertje. En wijst mij op een fout: "Mama, wie zijn dat?" "Die met zijn pet is de piloot en die mevrouw is de stewardess." "Nee, mama. Dat is niet waar. De piloot is bruin! Piloten zijn bruin!" We vlogen 4 keer met Ethiopian Airlines. Het heeft zijn perceptie duidelijk beïnvloed.
Ik ben de verkeerstoren. G. is de piloot. Soms is zijn step het vliegtuig, soms zijn fiets. Ik gids hem naar de startbaan. Hij zegt "ready for take off", laat zijn motoren bulderen en racet door het huis. Of zijn vork verandert in een vliegtuig: een straaljager ("mama, ik wil volgende keer met de straaljager naar Ethiopië"), een cargovliegtuig, een dubbeldekker, een zweefvliegtuig. Allemaal brengen ze het eten naar de landingsbaan, zijn mond.
Nu wil hij naar China vliegen. Zouden we het overwegen, een brusje uit China?
20-01-2011, 10:05 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
|
|
|
|
