 |
|
|
| ons tweede adoptieavontuur |
|
|
| 16-11-2008 |
 ontbijt |
Zoals elke morgen zet G. pot voor pot op de tafel. Het regenweer nodigt niet uit om zondagse pistolets te gaan kopen dus het worden geroosterde boterhammen. Hij een sneetje met speculoospasta, ik met honing. G. zegt 'pot ho'. Ik kijk hem vragend aan. 'Pot ho?' En hij zegt 'pot cho'. Ik snap zijn spel. We hakken alles wat we zien in lettergrepen. En we genieten van onze boterham. Met spe, en met ho.
16-11-2008, 00:00 geschreven door Inge 
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 13-11-2008 |
| Sinterklaas |
Onlangs het boek "Sinterklaas" van Charlotte Dematons (uitg. Lemniscaat, 2008) aangeschaft. Op de crèche beginnen ze te zingen en te knutselen dus het werd tijd dat wij G. met de Sint lieten kennismaken. Het is een heerlijk boek. Minutieus uitgewerkte tekeningen brengen het huis van de Sint en zijn duizenden Pieten in beeld. De bedrijvigheid voor het vertrek naar België en Nederland, het laden van de boot, de aankomst en verwelkoming van de Sint, het rondbrengen van de cadeautjes en het vertrek terug naar Spanje. We liggen elke avond op het bed en spitten bladzijde na bladzijde uit, zingen liedjes en vertellen verhalen. We zoeken en benoemen. We genieten! G. kan al aardig wat liedjes meezingen. Al maken we er wel eigen versies van. De originele teksten zitten soms net iets te diep in ons geheugen dus moeten we al zingend improviseren. Er is één tekening in het boek waarbij wordt ingezoomd op een familie waar de Sint aan huis komt. In het huis zit een zwarte mama en huppelen ook enkele zwarte kindjes rond. Ze zijn duidelijk anders zwart dan de Pieten. Zo wijst de auteur er subtiel op dat er een verschil is tussen mensen met een donkere huidskleur en Zwart Piet. Want hangt Zwarte Piet vol roet van de schoorsteen of speelden er bij de creatie van zijn figuur andere dingen? Via deze link kom je op het artikel 'Hoe fout is Zwarte Piet' dat ik vandaag op de site van Villa Kakelbont las.
http://www.villakakelbont.be/html/index_nieuws.asp?url=nieuws_detail.asp&qs=show=id|id=3329
13-11-2008, 00:00 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
|
| Alléén! |
G. wordt erg ondernemend. Wil alles alleen doen. Mama niet helpen! Papa niet helpen! Alleen... niet alles lukt al even goed. Dat is best frustrerend. Uitkleden lukt als mama of papa stiekem een handje toesteekt. Snel een knoopje lospeuteren, de aanzet geven om armen in of uit mouwen te steken, een ruk aan een sok geven, ... en ondertussen G. de hemel inprijzen voor wat wel alleen lukt. Hij dekt mee de tafel. Eerst de pot speculoospasta. Dan de pot pindakaas. En de pot honing. Gisteren is de pot honing op de grond beland. Aan scherven. Geen aanrader, glas en honing. Hij trekt ook zeer vastberaden de koelkast open. Pudding eten! Yoghurt eten! Of neemt de fles appelsap. En een beker uit de kast. Gelukkig is mama of papa steeds in de buurt om alles in goede banen te leiden. Maar soms loopt het grondig mis. Zoals daarstraks. Als hij op de tippen van zijn tenen staat kan hij aan het deurtje van de microgolfoven. Hij is erin geslaagd om de microgolfoven op de grond te doen belanden. Gelukkig werd hij door de actie-reactie kracht opzij geslingerd en kwam hij -en wij- er met de schrik vanaf.
13-11-2008, 00:00 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 07-11-2008 |
| Langzaam maar zeker... |
Net terug van de adoptiedienst. Wij dachten op intake te gaan -en dus al meteen een contract te ondertekenen- maar er kwam nog een stapje tussen: de inleiding op de intake. De volledige procedure werd geschetst, het contract overlopen. Allemaal zeer nuchter en zeer zakelijk, maar wel concreet. Nu wordt een contract opgemaakt dat hier binnen twee à drie weken zou moeten toekomen. Als we dit ondertekend terugsturen krijgen we een plaatsje op de wachtlijst en kunnen we met het verzamelen van alle documenten beginnen. Benieuwd of we ons dossier nog in 2008 krijgen afgerond...
Wordt vervolgd...
07-11-2008, 14:34 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 06-11-2008 |
| wetenschappelijke experimenten |
Hoeveel flosdraad zit er opgerold in het flosdoosje? Hoeveel wc-papier zit er op een rol? Wat gebeurt er als ik op dit knopje druk? En wat gebeurt er als ik op dat knopje druk? Hoe diep kan ik mijn vinger in de chocopot duwen? Wat gebeurt er als ik ook de tafel kleur? En de zetel? En de vloer? Hoe lekker is rode verf? En welke smaak heeft blauwe verf?
G. weet een antwoord op al deze vragen. Learning by doing.
06-11-2008, 10:09 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 29-10-2008 |
| logeerpartijtje |
J. is hier. J. is G.'s neefje. G. is door het dolle heen. Hij is gek op J., en J. ook op hem. J. noemt mij ook mama. Dat vindt G. wat vreemd. Bovendien klimt J. ook op mijn schoot, wil mij knuffelen, met zijn fietsje rijden, zijn puzzels maken, zijn boekjes lezen. Daar komt trekken en duwen van. J. zet het op een gillen. G. kan niet tegen tranen. Hij deelt en speelt. Wil ook helpen. Ook al is J. slechts een half jaartje jonger, G. staat erop te helpen bij de pamperwissels. Hij wil J. aaien en kietelen. Wij staan erbij en kijken er naar. Beelden ons in hoe het zal zijn met brusje erbij...
29-10-2008, 21:26 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 25-10-2008 |
| Herinneringen... |
G. maakt herinneringen in mij wakker. Als hij griezelt en gruwelt wanneer een nat washandje zijn eetsnor en baard komt wegvegen gruwel ik met hem mee. Als hij op het trapje staat om zijn handen te wassen voel ik opnieuw hoe het water mijn mouwen insijpelt, tot aan mijn ellebogen. Als ik zeg "armen omhoog" bij het aankleden, hoor ik de echo van mijn moeder. Ik beleef alles opnieuw. Ik herleef...
25-10-2008, 10:46 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 20-10-2008 |
| mama en papa Afrika |
Er staan twee beelden in onze huiskamer. Twee beelden uit Afrika, ik vermoed Congo. Een beeld van een man en een vrouw, elk iets meer dan een meter hoog. Ze staan daar al van voor de komst van G.. Toen waren het gewoon twee houten beelden van een man en een vrouw. Maar G. vond ze wel indrukwekkend. Hij kroop er naar toe, gluurde naar hen vanuit zijn ooghoeken. Toen hij begon te stappen stapte hij naar hen toe. Toen hij begon te spreken sprak hij hen aan. We noemden hen papa en mama Afrika. Intussen maken zij echt wel deel uit van zijn leven. Hij gaat hen begroeten. Aanraken. Vastpakken. Voor ons zijn dit aangrijpende momenten. Voor hem is dit een spel. Papa Afrika houdt G.'s windmolentje vast. Mama Afrika doet G.'s jasje aan. Soms wil hij ze mee op zijn speelmat. Hij weet nu dat mama en papa Afrika niet kunnen zitten. Dat ze alleen maar kunnen staan, dat ze standbeelden zijn. Mama en papa Afrika staan in een hoek naast het raam. G. maakt zich zorgen. "Mama papa Afrika hoek staan?" Nee, lieve schat, ze staan daar gewoon. We zijn niet boos op hen.
20-10-2008, 00:00 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 16-10-2008 |
| meisje |
G. wil een meisje. Een zusje dus. We zaten gisteren gezellig te kletsen in de zetel, ik kon het niet laten weer eens over brusje te beginnen. G. kon het ook niet laten weer te zeggen dat hij zijn zusje zal opeten. Als antwoord heb ik een hapje uit zijn buik genomen. En uit zijn arm, zijn wang, zijn tenen, ... tot er geen stukje G. meer overbleef.
16-10-2008, 08:53 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 04-10-2008 |
| La vie en rose... |
G. deed het weer. Elke ochtend trekt hij zijn sokkenschuif open en kiest er roze en paarse sokken uit. In die sokkenschuif zit een bontgekleurd voorraadje sokken, waar andere kindervoeten zijn uitgegroeid. Wie deze roze sokken heeft gedragen weet ik niet, maar ze zijn G.'s absolute favoriet. Het is me tot nog toe gelukt om mijn keuze op te dringen. Behalve deze ochtend. Zaterdag, dus geen gehaast maar alle tijd van de wereld. Het werden de paarse, want daar staat ook nog een roze bloem op. De roze heb ik stiekem in mijn sokkenschuif gestoken. Als brusje een zusje is mag zij ze dragen.
04-10-2008, 14:37 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 03-10-2008 |
| De trein der traagheid... |
Welkom aan boord!
Op zolder staat nog een faxtoestel. Moest even nadenken hoe dit weeral werkt. Ik heb het afschrift doorgefaxt naar K&G zodat zij ons dossier kunnen overmaken aan fiac. Dan met fiac gebeld om een afspraak te maken. Ik wil snel op de bal spelen, maar ken blijkbaar de spelregels niet. Nu moet eerst de postbode zijn werk doen. Ons dossier wordt nl. aangetekend naar hen opgestuurd. En dan kunnen we een afspraak maken. In november staan nog enkele plaatsjes open. November? Ja, november. Het gaat goed vooruit, mevrouw. Stilte.
Ik wapperde gisteren met het afschrift voor G.'s neus: "Kijk, G.! Dit papiertje vertelt dat we een broertje of zusje gaan krijgen!" "Broertje opeten." G. blijft bij zijn standpunt. Hij is zelf ook wel om op te eten...
03-10-2008, 09:45 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 02-10-2008 |
| Toeval? |
"Postbode, ik ben niet thuis. Doe de post maar in deze zak. Dank." Dit briefje plakte ik deze morgen aan de voordeur, omdat ik nogal veel en grote poststukken verwachtte. Deze zak, die ik in de gauwte uit een hoop zakken viste, bleek een zak uit Ethiopië te zijn. Een supermarktzak. En laat nu net vandaag, tussen alle postpakken in, een brief van de jeugdrechtbank zitten. Het afschrift van het geschiktheidsvonnis! Snel naar K&G gebeld maar achter het net gevist. Hopelijk geeft er morgen wel iemand thuis, zodat we nog voor het weekend de volgende stap in de procedure kunnen zetten: een afspraak maken met het adoptiebureau.
02-10-2008, 19:13 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 24-09-2008 |
| geduld |
Mevrouwtje Ongeduld heeft net naar de griffie van de jeugdrechtbank gebeld. Of het vonnis nu effectief is uitgesproken en wanneer we een afschrift mogen verwachten. Met "dat zal nog even duren" kunnen ze me echt niet wandelen sturen. Momenteel zijn ze bezig die van 15/9 te 'verwerken', die van 17/9 zijn eind deze week aan de beurt. In de loop van volgende week mogen we het afschrift verwachten. En dan kunnen we een afspraak maken... We hebben ons ei inmiddels gelegd: het zal FIAC worden. Benieuwd wanneer we bij hen op intake kunnen...
24-09-2008, 08:45 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 20-09-2008 |
| postbode in zicht? |
Nog steeds geen afschrift van het vonnis in de brievenbus. En nog steeds geen ei gelegd: met wie gaan we in zee?
Wordt vervolgd...
20-09-2008, 21:29 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 07-09-2008 |
| bezoekje FIAC |
Afgelopen vrijdag naar Geel getuft. Het regende en we kwamen te laat (we kwamen niet te laat door de regen maar door een inschattingsfout). Het lijkt alsof het altijd regent als wij naar een adoptiedienst rijden. En het lijkt ook alsof wij steeds te laat komen. We strompelden binnen terwijl we ons glimlachend verontschuldigden. Het betoog was maar net begonnen. Na een vrij algemene voorstelling van alle landen werd ingezoomd op Ethiopië. We spitsten onze oren... De procedure is redelijk gelijklopend aan die bij Ray of Hope. We hebben nog niet beslist met wie we in zee gaan. De wachtlijst bij ROH is nog zeker tot december gesloten...
Nu moeten we wachten tot we het afschrift van het vonnis hebben. Dan moeten we K&G op de hoogte brengen van onze keuze (ROH of FIAC) en pas dan kunnen we een afspraak maken om op intake te gaan...
Adoptie is een lang parcours met heel veel administratieve stapjes. We huppelen dapper verder!
P.S. Toen ik vrijdag in al mijn enthousiasme aan G. vroeg of hij een zusje of broertje uit Ethiopië wilde zei hij: "zusje eten!" en begon smakelijk te lachen.
07-09-2008, 10:08 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 04-09-2008 |
| werkende moeder |
Het valt me zwaar. Erg zwaar... Na 14 maanden intens samenzijn, dobberen op het ritme van G., weinig tot geen verplichtingen, werd onlangs het roer drastisch omgegooid. Race tegen de klok; het wreekt zich. Niks zo erg als je kind moeten wakker maken. Bovendien rest er geen tijd voor uitgebreide knuffels, boekjes lezen of rollebollen op het bed. Met als gevolg: G. gijzelt me. Weigert zich aan te kleden tot hij even heeft mogen "mama liggen". Op dat moment staat de tijd stil. Onze harten bonken tegen elkaar. Onze ritmes gaan in elkaar over. En dan kleedt hij zich aan en gaat gewillig mee naar de crèche. G. heeft het er anders wel naar zijn zin. F. is zijn favoriete verzorgster. Hoe honingzoet hij haar naam uitspreekt, ik word haast jaloers!
Ik mag de uren niet tellen. De uren dat ik van een wakker kind kan genieten. Maar het zijn wel uren om te koesteren. Alles mag staan dansen, mama is beschikbaar. Samen boekjes lezen, zingen, kleuren, voetballen in de tuin, naar de "bootilatorrrr" gaan kijken, ...
Ach. Loslaten. Eerst heel goed vastpakken, hechten, om dan te leren loslaten.
04-09-2008, 21:42 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 02-09-2008 |
| rechtbank 2 |
Eén minuut. Een recordrechtbankzitting? Of de champagne al koud stond, vroeg de rechter. Nee, maar nu wel. Op 17 september volgt het vonnis. En dan? Op intake!
Na de recordrechtbankzitting even gaan bekomen in den entrepot du Congo, met een glaasje witte wijn en een biertje...
02-09-2008, 14:08 geschreven door Inge
|
|
|
|
|
| 26-08-2008 |
| crèche deel 2 |
Gisteren G.'s vuurdoop. En die van mij. G. begon al te wenen toen we de crèche binnenstapten. Ik legde al zijn spulletjes bij het visje. Hij klampte zich huilend aan mij vast . Zoveel verdriet, daar ga je van meehuilen. Hij zat op de arm van A. te zwaaien, maar het was A. die G.'s armpje liet zwaaien. Ik forceerde een glimlach en reed in een waas van tranen weer weg. Toen ik 's middags weer binnenwandelde om G. op te pikken begon hij weer te huilen. Thuis in zijn bed lag hij te trappelen van geluk en sloot hij zijn knuffels met een diepe zucht in zijn armen. Vandaag vreesde ik voor een zelfde scenario. Enkel het afscheid was hartsverscheurend. Ik hoorde hem nog MAMA roepen toen ik de deur achter me dichtdeed. Maar deze middag zat hij stralend op de mat te spelen, en wees meteen naar de baby die tegenover hem zat: BABY! Hij is dol op baby's. Wil ze alsmaar aaien en kusjes geven. Hoog tijd dat brusje komt...
26-08-2008, 00:00 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:het leven zoals het is
|
|
| 22-08-2008 |
| boek |
Onlangs las ik "de lamboeroe" (Diane Kimpton & Rosalind Beardshaw, uitg. C. de Vries-Brouwers 2007). Ik was een beetje vooringenomen toen ik eraan begon. Hum, een kangoeroe met lege buidel waarin een lammetje past (alsof de lege buidel symbool staat voor het biologisch niet in staat zijn zich voort te planten en adoptie het alternatief is om de buidel te vullen)... Het boek verraste me. Ontroerde me ook. Het lammetje doet er alles aan om op zijn moeder te gelijken (wat in de meeste prentenboeken over adoptie het geval is), maar in dit boek doet de moeder ook haar best om op haar lammetje te lijken. Aanpassen in twee richtingen. Geven en nemen. Dat is wat adoptie zo verrijkend maakt. Aanvankelijk hadden we ook vooral behoefte om onze lege buidel te vullen. Ons nestje was zo leeg. Ons verlangen zo groot. Nu G. hier is beseffen we dat adoptie zo veel meer is dan je lege buidel vullen. Het is grensoverschrijdend. Mensoverstijgend. Adembenemend.
22-08-2008, 00:00 geschreven door Inge
|
|
|
Categorie:boeken
|
|
|
|
|
|
