|
STAATSHERVORMING OF BOEDELSCHEIDING?
De term "staatshervorming" is een bedrieglijk neologisme. De staat werd sedert 1980 niet "hervormd", ze werd en wordt stelselmatig afgebroken. De Belgen zijn vandaag mede door hun onvoorstelbare passiviteit stilzwijgend getuige van een fluwelen scheiding naar Tsjechoslovaaks model. De Raad van "Wijzen" is een zoveelste schimmig comité die in navolging van de intergemeenschappelijke Dialoog (1993) en de Costa (2001) ver van het parlement de definitieve boedelscheiding voorbereidt. Een taalgrens die ook een landbouw-, verkeers-, telecommunicatie-, buitenlandse handels-, ruimtelijke ordenings-, openbare werken-, sport-, enz. grens is, wordt een staatsgrens. De Vlaams-nationalisten en Waalse regionalisten spelen het spel op een geniale wijze door steeds weer hervormingen door te voeren die afzonderlijk beschouwd zo klein zijn en schijnbaar zo traag gaan dat ze niemand opvallen. Ondertussen is het machtscentrum in België verschoven naar hun regionale en communautaire parlementen. Men kijke maar naar de Vlaamse regering die op 24 uur een grote staatshervorming wist af te dwingen door het dreigement de federale staat fiscaal te laten doodbloeden. Natuurlijk worden de Belgen hierover niet geconsulteerd, sterker nog: de vrààg naar een mogelijk referendum wordt niet eens gesteld, i.t.t. de periode van besprekingen aangaande de Europese Grondwet. Zegt dat niet genoeg over de "grote" aanhang van het separatistisch gedachtegoed?
KOSOVO AAN DE NOORDZEE
Wie nuchter kijkt naar de voorbije staatshervormingen, ziet dat deze weldegelijk een einddoel (separatisme) hebben en geen "dynamisch" proces zijn. Alleen de voorbije jaren al werden talloze bevoegdheden gesplitst. Zo gingen in 2001 landbouw, buitenlandse handel, ontwikkelingssamenwerking en de gemeente- en provinciewet al voor de bijl. Vandaag oogt het lijstje splitsingen even indrukwekkend: o.a. de wegcode, de ikea- en huurwetgeving, de sociale economie en het telecommunicatiebeleid. Terloops worden ook stapsgewijs en geruisloos de federale instellingen geliquideerd. Dat onze politici een Kosovo aan de Noordzee willen is erg. Dat ze er niet openlijk voor durven uitkomen is ronduit schandalig.
SPLITSINGEN
Men kan toch enkele kritische bedenkingen maken bij het recente akkoord omtrent de zoveelste staatshervorming. Allereerst is het niet duidelijk hoe een splitsing in drie van de wegcode de veiligheid van de weggebruiker ten goede zal komen. Deze nodeloze complexiteit zal eerder de verwarring onder automobilisten aanwakkeren. Voor legistieke verspilling zorgen dan weer de splitsingen van de pacht- en van de huurwet. Tergend is ook dat voor deze en andere splitsingen niet eens een motivatie gegeven werd. Vraag is natuurlijk of dit mogelijk is, daar er tussen taal en pakweg energiebeleid of de ikea-wetgeving geen enkel verband bestaat.
De manier waarop het akkoord tot stand kwam roept ook ernstige vragen om. Vlaams "minister-president" Kris Peeters dreigde de federale staat niet te helpen bij de begroting, als de deelstaten geen extra bevoegdheden kregen. Deze regelrechte chantage gaat lijnrecht in tegen de federale loyauteit die nochtans in de Grondwet ingeschreven staat (art. 143). Zes staatshervormingen reeds hebben de Belgen moeten slikken en er is maar één constante: de centrale staat werd en wordt verder uitgehold. Impliciet geven de politici, die geacht worden àlle Belgen te vertegenwoordigen, hierdoor te kennen dat voor hen een "eigen" bestuur een "beter" bestuur is. Zij huldigen, met andere woorden, het principe "eigen volk eerst".
|
