|
Het is tien uur 's avonds: ik
begin serieus moe te worden (na de vorige slechte nacht). Het bed roept. Maar
ik wil nog niet gaan slapen, want ik vrees dat ik toch weer een hele poos
wakker zal liggen.
Tegen half elf slaat de
vermoeidheid op mijn versleten linkerknie: ik voel de pijn opkomen, en ik voel
mijn knie "trekken" en gloeien. Nu ga ik zéker niet naar bed; ik blijf beter nog
even op. Om helemaal tot ontspanning te komen. Met een glas wijn en (vooral)
mooie muziek. Op YouTube of iTunes.
Neil Young, misschien? Met "Everbybody knows this is nowhere." Ik had die elpee al van toen ik nog student
was, en ik herinner me dat ik toen zelfs een keer 's namiddags in slaap
gevallen was met die muziek in de oren...
Om half twaalf begin ik zo'n
beetje weg te soezen. Hoog tijd om onder de lakens te duiken. Na een
pijnstiller om de knie te sussen, kruip ik half-slaperig de trap op, verlangend
naar het warme bed en de zalige dromen.
Maar zodra ik in dat bed lig,
gaat het duiveltje zich roeren. En dan begint het woelen en keren.
Tegen middernacht heb ik me al
dertig keer gedraaid: op mijn rug, en dan op mijn linkerzij, weer op de rug, op
de rechterzij, weer op de rug, enzovoort. Waarna mijn knie weer ferm begint op
te spelen. En mijn maag is ondertussen ook ambetant geworden, ondanks het
Rennie'tje voor het slapengaan.
Rond half één komt bovendien de
jeuk opzetten en ga ik aan het krabben. De sporen daarvan zijn 's morgens
bloedrood op het laken te vinden. Het woelen en draaien wordt ook intenser, en
de kniepijn is niet meer te houden. Het afdreunen van de avondgebeden, "Wees
Gegroet" en "Onze Vader", keer op keer, als een mantra, helpt ook geen zier.
Ergens tussen één uur en half
twee geef ik het dan maar op. Ik stap uit het bed, en ga nog een tijdje beneden
zitten. Een half uur later waag ik dan toch een tweede poging. Met nóg een
pijnstiller, in de hoop dat het geknaag in mijn knie daarna beter wordt.
Wanneer het heel erg mee valt, ben
ik tegen twee uur of daaromtrent in dromenland. Waar ik rond vijf uur alweer
uit ontwaak. Maar ik laat me niet kennen, en blijf koppig liggen. En met een
beetje geluk val ik terug in slaap. Tot half zeven of zo op werkdagen...
Als het fysiek mogelijk was, dan
zou ik de nachten eerlijk gezegd liever overslaan.
Een ongestoorde en verkwikkende nachtrust, dat is voor mij een
kostbare schat die ik helaas nooit gevonden heb. Misschien heb ik niet goed
genoeg gezocht? Ik kan me in elk geval niet herinneren wanneer ik voor het
laatst écht goed geslapen heb. Een "voordeel"
daarvan was wel dat ik bij de minste nachtelijke kik van de kinderen, toen die nog een baby
waren, alert was en gereed om te gaan troosten...
Ik vermoed nu wel dat ik niet de enige ben met gefrustreerde nachten. Aan
mijn "lotgenoten" zeg ik dus: "Je bent niet alléén!" Al biedt dat niet
bepaald een grote troost, vrees ik...
Aan diegenen die wél gezegend zijn met een goede nachtrust en die al in
slaap vallen bij het zien van hun hoofdkussen, zeg ik: "Wees dankbaar en blij. Je hebt er geen idee van hoe gezegend je wel
bent!"
Warren Zevon had volgens mij
ook zware slaap-frustraties. Maar dat had dan misschien eerder te maken met
zijn ernstige hypochondrie: ik kan me
voorstellen dat een hypochonder
zelden goed slaapt. En zo te horen, heeft hij het uiteindelijk zelfs gewoon
opgegeven om de slaap te zoeken: "I'll
sleep when I'm dead'. (Bij die song is hij in elk geval niet in slaap
gevallen...)
De man heeft ondertussen wel de eeuwige slaap gevonden. Hopelijk heeft
die hem ook de vredige rust geschonken die hij in zijn leven heeft moeten
missen!
Op een dag (of liever: nacht) zal ik zijn filosofie misschien moeten overnemen.
Eerder dan dat kom ik toch niet aan een ongestoorde nachtrust toe...
|
