Ik heb de hilarische film, uit 1959, met de betreurde Peter Sellers,
nooit gezien. Helaas. Maar ik heb wél het boek "The Mouse that roared" van Leonard Wibberley gelezen.
Het boek was bedoeld als een kritische satire op het "Koude Oorlog"-tromgeroffel van de jaren
vijftig van de vorige eeuw. Het gaat over een piepklein landje, "Grand Fenwick", amper 39
vierkante kilometer groot, ergens tussen Frankrijk en Zwitserland. Het landje
is welvarend dankzij de wijnbouw: de enige inkomsten komen van de verkoop van
de wereldberoemde "Pinot Grand Fenwick".
Jammer genoeg hebben valse Amerikanen de wijn nagemaakt en verkopen zij er een
goedkopere versie van: de "Pinot Grand
Enwick". Met als gevolg dat de bron van inkomsten van het kleine landje
totaal droogvalt en het bankroet dreigt. Waarop de premier van het landje
voorstelt om een oorlog tegen Amerika te beginnen. De geschiedenis heeft immers
geleerd dat de Amerikanen hun verliezende tegenstanders grootmoedig helpen met "herstelbetalingen", een soort "Marshall Plan". De Groothertogin van het
landje gaat akkoord met dit schitterende idee dat hen gegarandeerd véél dollars
zal opleveren, gezien ze uiteraard de oorlog zullen verliezen. Maar de
Amerikanen reageren niet eens, omdat zij denken dat het een grapje is. Het
leger van Grand Fenwick, 23 man
sterk, en gewapend met pijl en boog, maakt dus per boot de overtocht naar
Amerika om het land "binnen te vallen".
Door een toevallige samenloop van omstandigheden slagen zij erin een
ultrageheim Amerikaans wapen (de Q-bom)
buit te maken, en de uitvinder ervan te ontvoeren. En met hun kostbare
oorlogsbuit aan boord varen ze terug naar huis. Omdat er veel kandidaat-kopers
zijn voor het ultra-krachtige wapen, kunnen ze er een hoge prijs voor vragen.
Uiteindelijk geven ze het terug aan de Amerikanen als die beloven het tuig
te ontmantelen en het project niet verder te zetten, én als ze
zullen stoppen met de productie van hun namaak "Pinot".
Eind goed, al goed. (Ik betwijfel heel sterk of de afloop van het verhaal in de
huidige tijdsgeest nog even naïef zou geweest zijn. Maar dit terzijde...)
Ik zal de volledige plot omtrent de "geslaagde" invasie hier niet verklappen. Wie graag wil achterhalen
wat er precies gebeurd is, moet het boek maar lezen. Het is, in de Engelstalige
versie, onder andere nog te verkrijgen bij bol.com.
Hoe kom ik nu op dit verhaal?
Omdat iets gelijkaardigs zich ook nu, heden ten dage, afspeelt.
De hoofdrolspeler in deze moderne versie van het verhaal is Liechtenstein, een mini-staatje van
amper 160 vierkante kilometer groot, gelegen tussen Zwitserland en Oostenrijk. Het
is een monarchie, en de huidige Vorst
is Hans Adam II. De vorsten van Liechtenstein hadden, vroeger, grote stukken
land in hun bezit in "Sudetenland",
wat nu binnen de grenzen van Tsjechië ligt. In 1945, op het einde van de Tweede
Wereldoorlog, heeft de Tsjecho-Slowaakse regering beslist om alle eigendommen
van de "Sudeten-Duitsers" in beslag
te nemen, als compensatie voor hun collaboratie met Duitsland. In dat kader
heeft Tsjecho-Slowakije ook per decreet beslist om de uitgestrekte landerijen
van de toenmalige vorst van Liechtenstein, Frans Jozef II, te annexeren. Hoewel
Frans Jozef II uiteraard geen Duitser was, en Liechtenstein zich in de Tweede
Wereldoorlog geheel afzijdig had gehouden. Het argument van de Tsjecho-Slowaakse
regering was dat Liechtenstein vroeger deel had uitgemaakt van de "Duitse Bond". Maar dat argument wordt
door Liechtenstein aangevochten, omdat het land al sinds 1866 onafhankelijk is.
En dus wil Liechtenstein die landerijen terug. Het gaat, terloops, om een
gebied dat 10 keer zo groot is als het landje zelf is...
Voorlopig wil het mini-staatje de zaak nog op een vreedzame manier
regelen, via het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, maar wie weet laten
ze zich alsnog inspireren door de heldhaftige aanpak van Grand Fenwick? Er is
wel één klein probleempje: daar waar Grand
Fenwick wél een leger had, 23 man sterk, heeft Liechtenstein helemaal géén
leger. Het landje is voor zijn verdediging aangewezen op Zwitserland. Als ze
een oorlog tegen Tsjechië zouden willen beginnen, gaan ze beroep moeten doen op
de Zwitserse Garde, vermoed ik. Die hebben wel geen pijl en boog, maar ze
hebben "hellebaarden".
Ik ben reuze benieuwd hoe dit zal aflopen. Het is in elk geval eens
iets anders dan de dagelijkse corona-ellende...
Er bestaat in dit land nog zoiets als "rechtszekerheid". Gelukkig maar. We zijn tenslotte geen
ontwikkelingsland, hee! Als er één of andere wet gestemd is, dan kan je erop
rekenen dat die wet nog lang geldig blijft. En als je een belangrijke
beslissing genomen hebt op basis van die wet, dan weet je dat het een goeie
beslissing blijft.
Of niet?
Keren we even terug naar de financiële crisis van 2008. In de nasleep
daarvan is het "goede huisvader"-aandeel
Dexia onderuit gegaan, en dat
betekende ook het failliet van Arco.
Maar geen nood: de brave Arco-coöperanten konden op de beide oren slapen, want
de regering zou een regeling uitwerken waardoor ze allemaal hun zuurverdiende
spaarcentjes zouden terugkrijgen. De uitgewerkte regeling was zo robuust als
gewapend beton; daar viel niet aan te tornen. Door niemand.
Tot een aantal gedupeerde Dexia-aandeelhouders naar de rechtbank
stapten om die regeling ongeldig te laten verklaren, wegens "discriminerend". Zij waren hun geld
kwijt door de ondergang van Dexia, en die Arco-spaarders zouden wél vergoed
worden? Over hun lijk! En dus werd de Arco-regeling door diverse rechtbanken van
tafel geveegd, en de coöperanten kregen ook niets. Een grote "overwinning" voor de Dexia
aandeelhouders: iedereen bleef nu met
lege handen zitten.
(Zo gaat dat in een maatschappij waarin mensen zó egoïstisch zijn dat
ze een ander niets gunnen wat ze zélf niet krijgen...)
En die gebetonneerde regeling waar niet aan te tornen viel? Die is in
stilte afgevoerd.
Tot daar de "zekerheid" van
wat onze regering ons belooft.
De mensen die vorig jaar nog vlug zonnepanelen geplaatst hebben, in de
wetenschap dat zij dan nog van die "terugdraaiende
teller" gebruik konden maken, hebben nu ook kennis kunnen maken met de
principes van "rechtszekerheid" in
ons land.
Want vooral zij zijn nu dik de sigaar. Met dank aan de VREG en de
CREG: de "energieregulatoren" die
(naar het schijnt) ervoor moeten zorgen dat wij als consument eerlijk behandeld
worden.
De gebruikte argumentatie om de regeling van de Vlaamse regering te
torpederen, is eigenlijk te zot voor woorden, en in elk geval zwaar bij het
haar getrokken. Maar zie, de wijze heren van het Grondwettelijk Hof hebben die
argumentatie aanvaard.
Volgens de dames en heren van de VREG/CREG is de regeling waarbij de
bezitters van zonnepanelen nog op een terugdraaiende teller konden rekenen op
voorwaarde dat die zonnepanelen vóór 1 januari 2021 geplaatst waren, "discriminerend". (Tiens... waar heb ik dat
nog gehoord?)
Het is "discriminerend"
omdat de regeling (per definitie) niet meer zou gelden voor zij die pas in 2021
hun zonnepanelen aangekocht hebben. In die redenering is dus élk voordeel dat
geldig was op een bepaald moment, en later niet meer, "discriminerend". Of niet?
Zo is het bijvoorbeeld in die logica ook discriminerend dat de eerste
bezitters van zonnepanelen groenestroomcertificaten krijgen, en latere
bezitters niet meer. Maar geen mens die daar een rechtszaak over aangespannen
heeft. Dat is nu eenmaal zo: sommige voordelen zijn tijdelijk en verdwijnen
later opnieuw, en wie ervan heeft kunnen profiteren, die mag zich gelukkig
prijzen.
Wie de dag ná de solden een aankoop doet van een meubel of een tv of
wat dan ook, zonder korting, kan die dan ook klagen over "discriminatie" tegenover zij die hun aankoop tijdens de solden
gedaan hebben, mét korting?
Helemaal té gek is het argument dat die regeling discriminerend zou
zijn tegenover zij die géén zonnepanelen hebben, want hun meter draait sowieso
niet terug. Tja... Dan is het autorijden ook discriminerend tegenover wie geen
auto heeft en zich met de fiets moet verplaatsen: de automobilist zit droog en
kan aan 120 km per uur over de autosnelweg zoeven, terwijl een fietser die
voordelen niet heeft. Laat ons dus maar meteen ook de aankoop van auto's verbieden.
Dat is trouwens in elk geval discriminerend, want alléén wie voldoende geld
heeft, kan een auto kopen. Toch lijkt niemand daarover te vallen: "Het is nu eenmaal zo."
Maar wie zonnepanelen heeft, en daarmee zélf energie kan produceren,
die wordt blijkbaar, volgens de VREG, onrechtmatig bevoordeeld omdat zijn
teller die eigen productie aftrekt van zijn verbruik.
Zoiets hoort eerder in
een absurde sketch van Herr Seele.
Het "fundamentele" argument
van de VREG is natuurlijk dat het beoogde effect van de digitale meters hiermee
teniet gedaan wordt door al die foefelaars
met hun terugdraaiende teller. Want de bedoeling was om de eigenaars van
zonnepanelen ertoe aan te zetten de energie die ze produceren ook zélf te
gebruiken ("zelfconsumptie"), omdat zij anders het net te veel belasten met die energie die zij produceren.
Hoe we tot die verhoogde "zelfconsumptie"
moeten komen, heb ik eerder al eens uitgelegd (op 29 november 2019).
Voor wie nood heeft aan enkele bijkomende tips...
Wij zullen
voortaan alléén in de zomer onze kleren wassen en drogen en strijken, omdat we
enkel dan zélf elektriciteit produceren. We zullen in de winter vooral koude
schotels eten, want de oven en de kookplaten verbruiken dan
elektriciteit die we niet produceren. En de badkamerverwarming gaat ook alléén
in de zomer aan. Verder zullen we de lampen alléén overdag laten branden, want 's avonds en 's nachts levert de zon geen energie.
Wat de VREG en de CREG hierbij gemakshalve vergeten, is dat het
elektriciteitsnet binnen de kortste keren véél zwaarder zal belast worden. Namelijk door
het opladen van al die elektrische auto's die wij zouden moeten kopen. Dat heet
dan "rechtlijnigheid", vermoed ik.
Langs de ene kant wordt de extra belasting van het elektriciteitsnet, door het
gebruik van elektrische auto's, zwaar gestimuleerd én gesubsidieerd. En langs de
andere kant worden de brave mensen die willen bijdragen aan het milieu door
zélf ook elektriciteit te produceren, afgestraft omdat zij het net "te veel belasten".
Zoals gezegd: Herr Seele...
Het "grappigste" aan deze
uitspraak van het Grondwettelijke Hof, is wél dat de vernietiging van de
regeling omtrent de terugdraaiende tellers eigenlijk niet gebaseerd is op die
inhoudelijke argumenten, maar wél louter op een administratieve kwestie.
Volgens het Grondwettelijk Hof was de Vlaamse Regering immers niet bevoegd om hierover
iets te beslissen, want het gaat (ook) over de "prosumententaks",
en dat is voor een deel een "transmissiekost".
Wat een Federale bevoegdheid is...
Als er iets is waarin ons land uitblinkt, behalve dan in het aantal corona-doden,
dan is het wel in de graad van absurditeit: Herr
Seele.
Ik hoor u al denken: "Dat is een luxeprobleem."
Het zijn immers niet de arme sukkelaars en minderbedeelden die door deze
maatregel getroffen worden. Het zijn de mensen die zich de "luxe" van zonnepanelen kunnen
veroorloven. En die moeten bijgevolg niet al te veel klagen, "want ze kunnen dan wel tegen een stootje."
Het zou kunnen. Hoewel...
Hoe dan ook: het gaat om het principe. Het hoort nu eenmaal niet
dat men de mensen iets belooft, om dan achteraf te zeggen dat ze er toch kunnen
naar fluiten. Dat heet "liegen". Zoiets
doet men niet in een beschaafde maatschappij.
Er zijn héél weinig kinderen die kunnen beweren dat ze ouder zijn dan
hun eigen moeder...
Tot nu toe is dat nog nooit écht gebeurd, maar het zou in de nabije
toekomst best wel kunnen voorvallen. Zo is in 2017 een jonge vrouw bevallen van
een baby uit een "donor"-embryo dat
in 1992 ingevroren was, terwijl de vrouw zélf pas in 1991 geboren is. (Dus
amper één jaar vóór de conceptie van haar baby.) En onlangs, rond Kerstmis,
heeft die vrouw er nog een tweede kindje bij gekregen, ook van een embryo dat
in 1992 was ingevroren. Het ging om embryo's die "op overschot" waren na een IVF-behandeling van een koppel dat toen
alléén op die manier kinderen kon krijgen. Het gaat dus om twee échte zusjes,
niet alleen omdat ze door dezelfde vrouw ter wereld gebracht zijn, maar ook
omdat ze genetisch dezelfde moeder hebben. En beiden zijn dus, strikt genomen,
nauwelijks anderhalf jaar jonger dan "hun
moeder".
Aangezien ingevroren embryo's naar verwachting héél lang "houdbaar" blijven, zou het dan ook heel
goed kunnen dat er binnenkort kinderen geboren worden uit een embryo dat ouder
is dan de vrouw die het kindje zal baren.
De jonge vrouw in kwestie kon zelf met haar man geen gezonde kinderen
krijgen omdat de man lijdt aan Mucoviscidose.
Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat het gezin de beide kinderen "geadopteerd" heeft, maar dan op een heel
intense en "betrokken" manier: de baby's
hebben zich immers ontwikkeld in de baarmoeder van de vrouw zélf, zij heeft de
baby'tjes negen maanden in haar buik mee gedragen en ze heeft ze ook zélf ter
wereld gebracht. De kinderen hebben, net als andere "adoptiekinderen", andere biologische ouders. Maar toch is de jonge
vrouw écht wel hun moeder.
Ik vind het alvast een fantastisch verhaal. Een echt "kerstverhaal". Maar ik vermoed dat veel
mensen hier misschien problemen mee zullen hebben. En er zijn inderdaad wel wat
ethische bedenkingen bij te maken.
De katholieke kerk is in elk geval categoriek tégen. De katholieke
kerk is sowieso al gekant tegen IVF. Zéker als óf de eicellen óf het sperma, of
beide, van "een vreemde" afkomstig zijn.
Volgens de katholieke leer schendt deze techniek immers "het recht van het kind om geboren te worden uit een vader en een
moeder, die het kent en die door het huwelijk met elkaar verbonden zijn". Om
diezelfde redenen veroordeelt de katholieke kerk trouwens ook het idee van "draagmoederschap". (IVF is sowieso iets
wat de katholieke kerk niet kan goedkeuren, want om het nodige "zaad" te produceren, moet de man
masturberen. En dát is een zware zonde: "Doe
nooit wat onkuisheid is!")
Los van dit achterhaald idee dat een kind alléén mag gemaakt worden
door een man en een vrouw die "door het
huwelijk met elkaar verbonden zijn", is er toch wel de terechte vraag of we hier
niet een beetje "god" aan het spelen
zijn. En of we menselijke embryo's op die manier niet als "een verhandelbaar product" gaan beschouwen? Zo van: "We willen graag een kind, en gaan eens in de
baby-winkel zien wat ze in de aanbieding hebben." Er is trouwens ook de
kwestie van "selectie". Het gaat niet
meer om een "natuurlijke selectie",
waarbij de sterksten overleven. Het zijn de dokters, mensen dus, die beslissen welke
embryo's van "de beste kwaliteit"
zijn, en die de selectie maken welke zullen behouden, en ingevroren, worden, en
welke worden vernietigd. Dat is toch wel iets om bij stil te staan.
Tóch ben ik voor.
Want IVF, en andere, meer gesofisticeerde, technieken voor een "kunstmatige zwangerschap", zijn een
godsgeschenk voor koppels met een heel sterke kinderwens die door allerlei omstandigheden
door de natuur gedwarsboomd wordt. De tijd van de sceptische en kritische
bedenkingen bij de eerste "proefbuisbaby",
in 1978, ligt ver achter ons. Ondertussen zijn al miljoenen kinderen op die
manier geboren. En elk kind dat er zo tóch gekomen is, is een wonder en een
onverwacht cadeau voor ouders die anders ongelukkig kinderloos waren gebleven.
Al is een embryo dat 25 jaar of langer geleden werd bevrucht en
ingevroren, toch nog nét iets anders. Dat neigt al een beetje naar
science-fiction...
Ons Liese is een bijzonder actieve baby. De calorieën vliegen er dan
ook rapper af dan ze er kan opnemen, zelfs al schrokt ze gigantische
hoeveelheden voedsel naar binnen.
(Het is algemeen geweten dat de evolutie van het gewicht van een baby
een bepalende factor is voor het latere gewicht als volwassene: dikke baby's
hebben een grotere kans om later obesitas te ontwikkelen. Dus dat zit bij Liese
in elk geval wel snor.)
Dat calorieverbruik is nog groter geworden sinds ze, kort voor ze tien
maanden geworden is, de techniek van het kruipen heeft ontdekt. Er is sedertdien
helemaal geen houden meer aan: ze verkent de gehele woonkamer en keuken aan een
bijna supersonische snelheid. Dat betekent voor ons, de grootouders, dat we
geen seconde rust meer kennen als Liese een dag bij ons is. Wat uiteindelijk
ook goed is voor ons calorieverbruik. En dus voor onze lijn.
Gelukkig voor ons, heeft Liese ondertussen ook al het woordje "Nee" leren begrijpen. Bij een streng "Nee" stokt dan ook de beweging die ze
aan het maken is als ze nog maar eens iets wil pakken waar ze zou moeten van afblijven.
Al is ze dat twee seconden later opnieuw vergeten, en probeert ze het opnieuw.
Waarna een nieuw "Nee" volgt. En zo
gaat dat een hele dag door. Liese blijkt zich trouwens bijzonder aangetrokken
te voelen tot mijn tijdschriften en puzzelboeken. Al vermoed ik dat ze nog niet
direct rekening zal houden met de adviezen van Test-Aankoop, of dat ze nu al
kruiswoordraadsels of sudoku's zal oplossen.
Maar daarmee is ons Liese eigenlijk een "normale" baby van 10 maanden. Wie geïnteresseerd is in de evolutie
van een "gemiddelde" baby, moet maar
eens gaan zien op https://www.24baby.nl,
een leuke site over zwangerschap en de ontwikkeling van een kindje. Al kan dat
allemaal uiteraard nogal verschillen van kind tot kind: geen twee mensen zijn
gelijk, en dus ook geen twee baby's.
Na een dag Liese zijn wij, de grootouders, dus compleet afgepeigerd.
Maar nee, daar zijn we niet kwaad om, en dat vinden we niet erg. Wel
integendeel: erg zou het zijn als we niet
de hele dag achter Liese zouden moeten aan lopen. Als Liese al die vaardigheden
(nog) niet zou ontwikkeld hebben.
En jammer genoeg zijn er baby's bij wie de ontwikkeling zwaar achter
loopt, of zelfs helemaal stil lijkt te vallen. Ik herinner me de heisa rond "Baby Pia", in 2019. Baby Pia lijdt aan "SMA 1" (Spinaire Musculaire Atrofie, type 1). Dat is een genetische
afwijking waardoor de spieren niet of nauwelijks functioneren; ook de long- of
hartspieren niet. Baby Pia kon dus op tien maanden niet kruipen, ze kon zelfs
niet zelfstandig zitten of haar hoofdje recht houden.
Er was nogal wat verontwaardiging omdat de ouders via een fundraising
actie 1,9 miljoen euro hadden ingezameld voor een peperduur medicijn dat
(misschien) redding, of in elk geval verbetering, kon brengen.
Ik had trouwens ook mijn bedenkingen, moet ik eerlijk toegeven. Ik had
mijn bedenkingen bij het idee dat die ouders wél de mogelijkheid en de kans gezien
hadden, en hadden aangegrepen, om die fondsen in te zamelen. Terwijl heel veel
andere ouders van kinderen met gelijkaardige genetische afwijkingen, die
mogelijkheid niet hadden, en lijdzaam moesten accepteren hoe ze hun kind na al
te korte tijd zagen aftakelen en sterven. En ik had mijn bedenkingen bij de
extravagante prijs van de behandeling. Ik weet het wel, dat is de commerciële
logica: als een medicijn maar héél zelden verkocht wordt, dan moet de prijs
hoog genoeg zijn om de kosten van onderzoek en ontwikkeling te dekken. (Bij het
Covid-vaccin is dat bijvoorbeeld niet zo: daarvan worden er miljarden
verkocht, en dus is een kleine winstmarge ruim voldoende. Al heeft dat Pfizer of Moderna niet belet om hun vaccin duur te verkopen.)
Maar los van al die bedenkingen: ik begrijp de ouders van Baby Pia
wel. Als (groot)ouder zou je nu eenmaal alles
doen voor je (klein)kind. Als Liese een dure behandeling zou nodig hebben, dan
zou ik ook geen seconde aarzelen.
Gelukkig is dat niet zo.
Al ben je natuurlijk nooit helemaal zeker. Want er kan zó veel mis
gaan in de ontwikkeling van een kind. Als je bedenkt hoe complex het ontstaan
van het leven en de ontwikkeling van ons lichaam wel is, dan is het eigenlijk
iedere keer opnieuw noch min noch meer een wonder als het wél goed gaat. Het
(menselijk) lichaam is een ultra ingewikkeld geheel van cellen die op de juiste
manier moeten delen, en van kwetsbare chromosomen die allemaal perfect moeten
afgesteld zijn. Er zijn talloze, gelukkig eerder zeldzame, ziektes die te maken
hebben met een foutje in één of ander chromosoom. Al dan niet overgeërfd van de
ouders.
We hebben, normaal gezien, allemaal cellen met 46 chromosomen (die uit
lange strengen DNA bestaan, en die ons "erfelijk
materiaal" bevatten): 23 van de vader, en 23 van de moeder. Als je bedenkt
dat elk chromosoom zowat 30.000 genen bevat, dan is het niet zó verwonderlijk
dat er bij elk van die chromosomen iets fout kan gaan, bijvoorbeeld bij de
celdeling. In het geval van Baby Pia (SMA) gaat het vermoedelijk om een "foutje" in Chromosoom 5. Bij het Downsyndroom
blijkt er dan weer iets mis te zijn met Chromosoom
21: daar zijn er drie van in plaats van twee. Ook Mucoviscidose is een voorbeeld: die ziekte wordt veroorzaakt door
een gendefect op Chromosoom 7 bij de
beide ouders. De lijst van mogelijke genetische afwijkingen is, helaas,
ontmoedigend lang.
Om maar te zeggen: de kans dat er iets serieus fout loopt bij de
ontwikkeling en groei van een baby (in de baarmoeder, of daarna), is gigantisch
groot. Zoals ik gisteren al aangegeven heb in mijn blog: het leven is een
bijzonder complex gegeven, en door die complexiteit is het dan ook bijzonder
kwetsbaar.
En dan kan een mens eigenlijk alléén maar in immense bewondering staan
als alles tóch goed loopt. En (vooral) ontzettend dankbaar zijn voor het wonder
van het leven als zijn/haar (klein)kind gezond is...
Krijgt u ook zo'n "ongemakkelijke"
kriebels als de vaccinologen en wetenschapsjournalisten ons komen vertellen dat
dé grote revolutionaire nieuwigheid bij de vaccins van Pfizer/BioNTech en van
Oxford/AstraZeneca erin bestaat dat die vaccins het RNA van het corona-virus bevatten?
Okee. Dat zal dan wel kloppen, zeker? Maar... wat is dat voor iets, "RNA"?
Over DNA horen we regelmatig
spreken: dat is de grondstof waar onze cellen uit opgebouwd zijn, en het is de
drager van onze genen. Maar een klein woordje uitleg over "RNA" en over de manier waarop die fameuze vaccins dan werken, zou
misschien niet slecht zijn. Al was het maar om ons te overtuigen van de
stelling dat die vaccins inderdaad volkomen veilig en onschadelijk zijn.
Ik ben geen (bio)chemicus, en ook geen microbioloog. Maar ik ben wél
erg nieuwsgierig, en ik wilde toch graag proberen te begrijpen waarover die vaccinologen
nu zó enthousiast doen.
Bij gebrek aan een 10-DeligeWinkler Prins encyclopedie, ben ik dan
maar gaan snuisteren in Wikipedia, en andere internet-bronnen.
De puur "wetenschappelijke"
uitleg over RNA en DNA klinkt wel een beetje als een les in chemie, maar goed...
RNA is de afkorting voor "ribonucleic acid". In het
Nederlands is dat "ribonucleinezuur". Het lijkt erg op DNA ("deoxyribonucleic acid" of "desoxyribonucleinezuur"). DNA en RNA zijn macromoleculen (héél grote supermoleculen, dus) waarin
erfelijke eigenschappen zijn vastgelegd. DNA en RNA zijn opgebouwd uit dezelfde
soorten bouwstenen: een lange keten van fosforzuur en ribose-eenheden waaraan "nucleïnebasen"
gebonden zijn.
("Ribose" is eigenlijk gewoon
enkelvoudige suiker, zoals die bijvoorbeeld in ons lichaam aangemaakt wordt uit
glucose, en die ook voorkomt in onze spieren. En "nucleïnebasen" zijn grote
moleculen gebouwd rond stikstof-atomen.)
Toch verschillen DNA en RNA op
een aantal onderdelen van elkaar. Zo bevat DNA een afwijkend soort ribose: "desoxyribose". Verder komen in zowel DNA als RNA drie dezelfde nucleïnebasen
voor, maar een vierde base is anders. Het derde verschil heeft betrekking op de
structuur van DNA en RNA. DNA komt in de cel voor als een dubbelmolecule: een "dubbele
helix", waarbij de twee "strengen" in elkaar gevlochten zijn. (Een beetje zoals
een gevlochten paardenstaart...) De twee ketens in de dubbelmolecule worden
bijeen gehouden door waterstofbruggen. RNA daarentegen komt voor als één enkele keten, en die
is ook veel korter dan een DNA-molecule.
RNA fungeert als de "intermediair"
(een soort "tussenpersoon") tussen het DNA (dat de informatie en instructies bevat)
en het eiwit (dat die instructies moet uitvoeren). RNA is cruciaal om de juiste eiwitten in de juiste hoeveelheden op het juiste tijdstip aan te maken. Daarmee
worden de celprocessen beslissend aangestuurd.
RNA bestaat dus uit vrijwel dezelfde
bouwstenen als DNA. Daardoor kunnen er in de cel door het RNA kopieën worden
gemaakt van een actief deel van het DNA. Deze kopieën zorgen vervolgens in de
cel, op speciale productieplaatsen, voor de aanmaak van eiwitten. In dat
productieproces worden verschillende vormen van RNA ingezet, met
verschillende functies: mRNA ("messenger RNA", dat fungeert als "boodschapper"),
tRNA ("tranfer RNA", dat een rol speelt bij de overdracht van mRNA naar de
eiwitten van een cel) en rRNA ("ribosomaal RNA" dat een belangrijke rol speelt
als "katalysator" bij de groei van de eiwitten in onze cellen). Al deze
verschillende types hebben dus een belangrijke rol in de productie van eiwitten
op basis van informatie uit het DNA.Dat "kopiëren" wordt overschrijving ("transcriptie") van de genetische informatie
genoemd. In normale gevallen draagt een RNA-molecule de informatie van slechts één
gen, maar de
vermenigvuldigingsfactor is groot. Per actief deel DNA kunnen grote
hoeveelheden RNA-moleculen aangemaakt worden. Elk stuk RNA maakt één specifiek
type eiwit aan, en dat kan opnieuw in grote hoeveelheden.
De kracht van een RNA-virus
(dat opgebouwd is uit RNA) bestaat er dus in dat het kan koppelen met het DNA in onze cellen en daar zijn
eigen kenmerken in kan "kopiëren",
waardoor het aantal virussen in ons lichaam exponentieel snel kan groeien.
Zo'n RNA-vaccin doet dan "alsof" het een RNA-virus is, waardoor
ons lichaam gaat reageren door antilichamen te produceren om dat "virus" te vernietigen. Deze techniek kan
werken voor het corona-virus, precies omdat dat een RNA-virus
is, opgebouwd uit RNA en niet uit DNA. Ook Hepatitis-C,
Dengue, Influenza, Polio of de Mazelen worden veroorzaakt door een RNA-virus.
Herpes of de Pokken, bij voorbeeld, worden dan weer veroorzaakt door een DNA-virus.
Op de website van Pfizer heb ik over de techniek van RNA-vaccins deze
min of meer leesbare uitleg gevonden:
"RNA-vaccins
kunnen worden ontwikkeld door alléén de genetische code van de ziekteverwekker
te gebruiken. Chinese wetenschappers hadden die genetische code van SARS-CoV-2,
het virus dat COVID-19 veroorzaakt, in januari vrijgegeven. Daarmee was de
wereldwijde aftrap gegeven voor de zoektocht naar een potentieel vaccin. Eén
reden waarom de RNA-technologie zo nuttig is, is dat je het virus zélf niet
nodig hebt. Je hebt alleen de genetische code nodig. Met het geven van een
RNA-vaccin injecteer je stukjes RNA in het lichaam. Vervolgens veranderen de
lichaamscellen als het ware in 'vaccinfabriekjes'. De lichaamscellen gebruiken
de informatie die ze krijgen van het RNA om een bepaald eiwit van het
coronavirus op te bouwen. Dat eiwit wordt uiteindelijk door je immuunsysteem
herkend als lichaamsvreemd, waardoor je antistoffen en andere afweercellen
tegen het coronavirus vormt."
Een
belangrijk punt in wat hierboven staat, is "dat je het virus zelf niet nodig hebt". Dat is helemaal anders bij
de oudere vaccins (zoals dat tegen de griep, of tegen de mazelen) die levende, zij
het verzwakte, virussen bevatten.
Wat
ik hierbij toch vooral geleerd heb, is hoe complex de opbouw van elk levend
wezen wel is. Hier moet écht wel een groot vernuft achter zitten, toch?
Maar
die complexiteit maakt het leven tegelijk ook heel erg delicaat en kwetsbaar...
Ik heb het in mijn blog eerder al eens gehad over het gevaar dat de mens over
zichzelf dreigt af te roepen als we verder gaan met het binnendringen van de
leefgebieden van de (soms met uitsterven bedreigde) wilde dieren, en met de
jacht erop. Het gevaar heeft er vooral mee te maken dat die dieren virussen of
bacteriën of parasieten met zich mee dragen waar zij zélf geen last van hebben, maar die bij
de mens een heftige immuunreactie kunnen opwekken, of die voor de mens wél
ziekteverwekkend zijn. Een infectieziekte die via dieren kan worden
overgedragen, noemt men een zoönose",
zoals ik eerder al eens heb uitgelegd.
Bekende zoönosen zijn BSE (de "gekke koeienziekte", die van
runderen op de mens kan overgedragen worden), Ebola of het Marbrugvirus (die
door vleermuizen overgedragen worden), en Rabiës ("hondsdolheid", het meest dodelijke virus dat we kennen). Maar ook
Brucellose, Miltvuur en de Pest of Tyfus. En uiteraard de diverse types
Influenza (wat toch wel iets anders is dan "een
griepje".) Ook Toxoplasmose is een erg gevaarlijke zoönose, die veroorzaakt
wordt door parasieten waar de dieren die er drager van zijn, geen last van
hebben, maar de mens (vooral dan de ongeboren baby) wél.
Covid-19 is dus niet de
eerste zoönose waar de mensheid mee
te maken krijgt, en misschien zelfs niet eens de ergste. Naar schatting stierven trouwens ook al in de voorbije jaren minstens twee
miljoen mensen jaarlijks aan een zoönose. Vooral in de
lage-inkomenslanden.
Het lijkt er sterk op dat we steeds méér zoönosen zien verschijnen. De
oorzaak daarvan is niet zo ver te zoeken: de aantasting van onze natuurlijke
omgeving. De klimaatverandering, de intensieve landbouw die de grond uitput, de
jacht op wilde dieren, de (dikwijls illegale) mijnbouw in natuurgebieden en
regenwouden. De vernietiging van de ecosystemen van de wilde dieren, of de
exploitatie ervan, brengt ons meer en meer met hen in contact en in conflict. Dat
verhoogt onvermijdelijk het risico op infecties door (nu nog) totaal onbekende
ziekteverwekkers, die van dier op mens kunnen overgedragen worden.
Het gevaar van nieuwe pandemieën door zoönosen wordt sinds kort ook
door de Verenigde Naties en door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) als zeer
ernstig bestempeld. Om het gevaar in te dijken, wordt vooral gehoopt op het "One Health"-project. Hierbij ligt de
nadruk op een geïntegreerde proactieve aanpak om de impact van de menselijke
aanwezigheid op het milieu en de wilde dieren te beperken. Het idee is om, bij voorbeeld, te
leren uit de expertise die in Afrika ondertussen opgebouwd werd bij het
bestrijding van Ebola. Belangrijk hierbij is, onder andere, om een
risico-gebaseerde aanpak toe te passen in plaats van een op regels gebaseerde
benadering zoals men nu geprobeerd heeft bij Covid-19: geen blinde toepassing
van algemeen geldende regels, maar wél gerichte en beperkte maatregelen waar er
een écht risico is.
Om een volgende pandemie te vermijden, of dat in elk geval te
proberen, moet er zeker méér geïnvesteerd worden in samenwerkingsverbanden
zoals One Health. Het is ook
belangrijk dat de wereld zich meer bewust wordt van het gevaar van zoönosen, en
dat het wetenschappelijk onderzoek naar zoönosen uitgebreid wordt.
De kosten-batenanalyse van
interventies bij de uitbraak van een zoönose moet ook anders aangepakt worden. Daarbij
moet een volledigekostenboekhouding van de
maatschappelijke gevolgen van de ziektes opgemaakt worden, dat wil zeggen: ook
de "kost" van psychisch en sociaal
lijden in rekening brengen, en niet alléén de economische prijs. Dat is iets
wat men bij Covid-19 compleet uit het oog verloren was.
De controle en regelgeving in verband met zoönosen moet ook drastisch
versterkt worden, om de risico's te beperken. Dat geldt dan vooral in de
voedselsystemen, die een belangrijke bron van zoönosen kunnen zijn. Duurzame
landbouw moet zeker meer gestimuleerd worden, en ook het ontwikkelen van
alternatieven voor voedselzekerheid en het levensonderhoud, waarbij er geen
leefgebieden worden vernietigd en de biodiversiteit afneemt. De bioveiligheid
en -controle moeten absoluut verbeterd worden. Bovendien moeten de
belangrijkste oorzaken van het ontstaan van nieuwe ziekten in de veehouderij
geïdentificeerd worden, en efficiënte maatregelen moeten getroffen worden
om zoönosen te bestrijden. Ondersteuning van duurzaam beheer van landschappen
is ook erg belangrijk, met de bedoeling dat landbouw en wilde dieren vredig
naast elkaar zouden kunnen leven, zonder met elkaar in conflict te komen.
Naar schatting 70% van de virussen die ons in de toekomst
zullen treffen, zullen van dieren afkomstig zijn. Het is dus van fundamenteel belang
om die principes van "One Health" ter
harte te nemen. Als we dat niet doen, is de vraag niet zozeer of er ons een volgende pandemie te
wachten staat, dan wel wanneer die
ons zal overvallen. En als we dan ook nog de pech zouden hebben dat het gaat om een ziekte
die even besmettelijk is als Covid-19 en tegelijk even dodelijk als Ebola, dan
is de huidige pandemie maar een klein voorproefje van wat ons kan overkomen.
Wie meer wil weten over het "One Health" project, kan eens een kijkje nemen op de volgende website: https://onehealthplatform.com/
Naar aanleiding van de recente belegering en bestorming van het
Capitool in Washington, door fanatieke Trump-aanhangers, is de nefaste rol van
de sociale media eindelijk volop onder de aandacht gekomen. Ook, ten langen leste,
bij VRT NWS. Ik schreeuw in mijn blog nochtans al maandenlang mijn afschuw uit
voor de sociale media en hoe die onze maatschappij vergiftigen. Met leugens en
met verdachtmakingen, en met de goorste vuiligheid die al ooit neergepend is.
Maar ik schreeuw evengoed ook al maandenlang mijn boosheid uit over de
manier waarop de "klassieke" media
het nieuws brengen. Ook in de klassieke media, die geacht worden objectief en
correct en onbevooroordeeld te rapporteren, wordt al te vaak een loopje genomen
met de waarheid en is de onvooringenomenheid ver te zoeken. Het komt voor mij
dus behoorlijk hypocriet over als de VRT met veel poeha komt uitleggen dat het de
leugens en valse berichten in de sociale media zijn die de brand van 6 januari
aangestoken hebben.
Ik heb het in dat verband al een paar keer gehad over de hetze tegen Bart De Pauw, bij de VRT. Terwijl andere
media voorzichtiger met de (gekende of vermeende) feiten omgaan, en meer nuance
brengen in hun berichtgeving door de beide kanten te belichten, en niet a priori
uitgaan van de schuld van Bart De pauw en de onschuld van de betrokken dames,
is dat bij de VRT totaal niet het geval. Daar wordt consequent maar één aspect
belicht: de wandaden van Bart De Pauw en het leed dat hij aan die dames heeft
toegebracht. Zoals de VRT over die zaak bericht, uitvoerig en zonder enige
terughouding, is de uitkomst van het proces bij voorbaat gekend. Geen enkele
rechter zal het nu nog aandurven om Bart De Pauw vrij te spreken, zélfs al zou
hij onschuldig zijn of zou zijn "misdaad"
erg licht wegen. De man is door de VRT al veroordeeld, en dus ook door de
publieke opinie. (En het zal wel geen toeval zijn dat de VRT er een rechtstreeks
belang bij heeft dat hij veroordeeld wordt. Want bij een vrijspraak heeft de
omroep gegarandeerd een proces wegens broodroof en karaktermoord aan haar
been.)
Als een rechter daar tegenin zou durven gaan, dan zouden de woorden "klassenjustitie" of "vrouwvernederend" overal luid klinken.
Zowel bij de sociale als bij de klassieke media. Het is niet moeilijk te
voorspellen dat Bart De Pauw en zijn advocaat kort daarna met de dood zouden
bedreigd worden. Waarop de VRT dan vermoedelijk zal berichten dat dit nog maar
eens een voorbeeld is van de uitspattingen van de sociale media.
Ik heb ook de corona-berichtgeving van de VRT al een aantal keer op de
korrel genomen. Ik blijf me groen en blauw ergeren aan de gestuurde/sturende
berichtgeving, elke dag opnieuw. Naargelang we méér moeten overtuigd worden om
ons strenger aan de richtlijnen te houden, dan wel of we het bewijs moeten zien
dat de maatregelen heel goed werken en dus zinvol zijn, worden de cijfers
anders getoond of anders geduid.
In het begin van januari zaten we in de "positieve" berichtgeving: de maatregelen die de regering
uitgevaardigd had, waren weliswaar bijzonder streng, strenger dan in onze
buurlanden, maar zie: de resultaten waren er dan ook naar. "We doen het veel beter dan onze buurlanden."
Om dat te bewijzen werd er dan ook bijna systematisch gerapporteerd over de
slechte cijfers in Nederland of in Duitsland, over de dramatische evolutie in
Frankrijk, en vooral over de onhoudbare toestanden in het Verenigd Koninkrijk
en in de Verenigde Staten. Met de boodschap: "Zie maar: zij hebben niet die harde maatregelen durven nemen als onze
moedige regering, en de gevolgen zijn er ook naar."
De vraag is alléén, en ik heb die vraag eerder al eens opgeworpen: "Doen wij het inderdaad zó veel beter dan die
andere landen? Hebben wij de situatie zó veel beter onder controle?" Daarvoor ben ik nog eens gaan kijken naar de site www.worldometers.info, waar alle
gegevens over Covid-19 verzameld worden.
Daar vinden we onder andere de statistieken omtrent het aantal
sterfgevallen per miljoen inwoners. Op eenzame hoogte staat België, met
(op 10 januari) 1725 geregistreerde doden. In het "zwaar getroffen" Verenigd Koninkrijk zijn er dat 1196, in de USA 1154,
en bijvoorbeeld in Nederland 721. En als we kijken naar het aantal besmettingen
per miljoen inwoners, dan vinden we België op plaats 14 met 57.049, terwijl dat
voor het Verenigd Koninkrijk op 45.132 ligt en bijvoorbeeld voor Duitsland op
22.989.
Wat kan in die gegevens dan de aanleiding zijn om te beweren dat we "het heel goed doen"? Niet zo heel veel,
lijkt mij. Maar toch wordt die boodschap elke dag opnieuw gebracht. Zonder
schroom, en zonder gêne. Net zoals Donald Trump vier jaar lang zijn leugens en "alternatieve feiten" heeft verkondigd,
zonder schroom.
Maar dat belet diezelfde VRT niet om te berichten dat de
leugens van Donald Trump de rechtstreekse oorzaak waren van de grootste aanval
ooit op de "bakermat" van de
democratie.
Het gaat nu wel erg hard met de ontwikkeling en productie van de
corona-vaccins.
In de Verenigde Staten van Amerika hebben ze al twee producten om uit
te kiezen: het ijskoude vaccin van Pfizer en het peperdure vaccin van Moderna.
Ook in het Verenigd Koninkrijk hebben ze al twee variëteiten goedgekeurd: dat
van Pfizer, en het super goedkope vaccin van AstraZeneca. Als ik me niet
vergis, hebben ze in Rusland ook een vaccin gereed voor gebruik: het Spoetnik V vaccin,
al is daar heel weinig informatie over te vinden in onze media. Idem voor de
Chinese vaccins: er zouden ook daar al een paar soorten beschikbaar zijn
(Sinovac en Sinopharm), maar hier in het Westen hebben we geen enkele
informatie omtrent de werkzaamheid ervan, noch over de mate waarin er al
gevaccineerd wordt.
Bij ons, in België, is de vaccinatiecampagne erg traag op gang gekomen:
toen ze in de USA en UK al 1,5 procent van de mensen hadden ingeënt, zaten wij
in België nog maar aan 0,01 procent. In Israël zijn ze trouwens nog véél
straffer van start gegaan: op dat zelfde moment waren al zowat 1 miljoen
Israëli ingeënt, dat was 12 procent van de bevolking. Uiteraard komen alléén de
Joden in aanmerking, het uitverkoren volk.
Niet alléén binnen Israël zelf, trouwens, maar evengoed in de bezette gebieden: ook
de Joodse kolonisten in Palestijnse gebieden worden in sneltempo ingeënt. De
Palestijnen in diezelfde gebieden, en trouwens overal in de Gaza-streek en in
Westelijk Palestina, moeten achteraan de rij aanschuiven.
Maar ondertussen zijn we ook in België gelanceerd, en de
vooruitzichten zijn nu dat tegen september iedere Belg, die dat wenst, zou
gevaccineerd zijn. Om die ambitieuze belofte te kunnen maken, hebben onze
experten wel een paar tovertrucs moeten boven halen. Zo blijken de flesjes van
Pfizer nu opeens 6 dosissen te bevatten in plaats van vijf. (Dat zal
vermoedelijk met de solden te maken hebben: "Zes voor de prijs van vijf!") Ook gaan ze ervan uit dat de vaccins
van Moderna en van AstraZeneca tijdig beschikbaar zullen zijn, al heeft men er
nog altijd geen idee van wanneer die effectief in massa zullen geproduceerd
worden. En men rekent ook al op het vaccin van Johnson & Johnson, hoewel
dat nog niet eens goedgekeurd is. Maar goed: we zullen maar, zoals altijd,
aannemen dat de experten weten wat ze zeggen, zeker? Hoe de bevolking zal
reageren als de beloftes niet kunnen nagekomen worden, dat is een andere zaak. (De
experten zijn zich trouwens al aan het indekken: "Als er een derde golf komt, dan zal de
vaccinatiecampagne in het gedrang komen"...)
Als alles een beetje mee zit, zou België in totaal zowat 22
miljoen dosissen mogen verwachten: genoeg om 14 miljoen gelukkigen in te enten.
We zouden dus overschot hebben. Geen idee waar dat goed voor is... Tenzij dan als
er af en toe wat flesjes zouden kapot vallen?
België, of Europa, is daarmee niet eens de grootste slokop ter wereld.
Canada bijvoorbeeld heeft genoeg vaccins besteld om de hele bevolking negen keer in te enten, en de USA heeft
bestellingen lopen om iedereen zeven
keer te kunnen vaccineren. De hele Westerse wereld heeft zichzelf overigens
heel erg goed bediend bij het reserveren en bestellen van de verschillende
soorten vaccins. En dat ondanks de plechtige beloftes dat deze epidemie in "solidariteit" zou aangepakt worden, en dat
erover zou gewaakt worden dat iedereen de kans op een spuitje zou krijgen.
Zelfs de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties heeft daar dure eden op
gezworen. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) had daarvoor het initiatief "COVAX" gelanceerd: een soort wereldwijde "groepsaankoop". Dat moest ervoor
zorgen dat alle landen tegelijk toegang zouden krijgen tot een vaccin. Meer dan
170 landen hebben zich daar ook effectief bij aangesloten.
Maar ook bij de verdeling van de corona-vaccins bleef het uiteindelijk
bij woorden als het ging over "solidariteit".
Net zoals tijdens de hele crisis. En uiteindelijk was het ook hier niet anders
dan anders: "Eigen ik eerst." Voor de
92 armste landen die bij COVAX aangesloten zijn, is minder dan één vaccin per drie
inwoners gereserveerd. En dan nóg is het afwachten wanneer ze die zullen krijgen...
Het zou mij niet verwonderen als de inwoners in die armere landen via
het internet aan hun vaccins zullen moeten proberen te geraken. Want op veel
beschikbare vaccins bij de producenten lijken die landen niet meer te moeten
rekenen.
Ik ben er trouwens vrij zeker van dat er binnen de kortste keren
talloze vaccins via het internet te koop zullen aangeboden worden. Ofwel
gehamsterde dosissen: van mensen of landen die er een voorraadje van opgekocht
hebben dat ze niet nodig hadden (zoals Canada). Ofwel, wat waarschijnlijker is:
namaak, nep-vaccins. Net zoals zowat alle (namaak) geneesmiddelen via het
internet te koop zijn. In het allerbeste geval zijn ze helemaal zonder werking;
in het slechtste geval zijn ze schadelijk. Zoals de talloze erectiepillen of
dieetpillen of voedingssupplementen, die totaal waardeloos zijn en waarvan je
alléén maar kan hopen dat ze dan toch niet al té schadelijk zijn.
Hoe dan ook: de minderbedeelden zijn alweer de pineut. Of had iemand
iets anders verwacht?
Het is een beetje spijtig dat Donald Trump van het wereldtoneel
verdwijnt, want de man heeft een superieur gevoel voor humor. Dat hij dat nu
pas heeft laten zien, in zijn allerlaatste weken als president, is jammer voor
ons, want ik had er graag de volle vier jaar van zijn presidentschap van
genoten. Het is ook jammer voor hemzelf, want misschien hadden de Amerikanen
hem wél herkozen als ze geweten hadden hoe humoristisch de man wel is.
(Om eerlijk te zijn: eigenlijk is Donald wél al vier jaar lang hard
bezig geweest om ons te vermaken. Hij heeft in zijn termijn als president,
volgens factcheckers, minstens 26.000
flagrante "onwaarheden" verteld. Véél
explicieter had hij niet kunnen tonen dat hij ferm met onze voeten aan het
rammelen was, hee... Alléén hebben wij de fout gemaakt om hem altijd serieus te
willen nemen, en hebben we zijn talenten als humorist nooit gezien.)
Zo heeft hij voor de grap aan zijn goede vriend en partijgenoot Brad Raffensperger, de verantwoordelijke
minister van de strijdstaat Georgia, vriendelijk gevraagd om de
verkiezingsuitslag een beetje aan te passen en er 11.780 stemmen voor hem bij
te tellen. "Je zou kunnen zeggen dat je de
stemmen herberekend hebt", grapte Donald. En om zijn humor nog wat kracht
bij te zetten dreigde hij nog eens expliciet met de suggestie dat de minister "een groot risico" nam door mee te werken
aan die "frauduleuze activiteit"
waarbij er gefoefeld was met de stemcomputers en waarbij er stembiljetten van
gestorven Amerikanen bijgevoegd waren.
Het was wel duidelijk te merken aan de reactie van de minister dat die
nog altijd in de overtuiging verkeerde dat Donald bloedserieus was. Tenslotte
had hij zijn president nooit eerder als grapjas meegemaakt, en dacht hij, zoals
iedereen, dat Donald Trump nooit grapjes maakte. En dus besloot Donald er nog
een schepje bovenop te doen, opdat er zeker geen twijfel kon zijn. Hij verklaarde
ook nog dat bijvoorbeeld in Detroit 139% van de mensen gaan stemmen waren, en
dat er in heel Pennsylvania 200.000 méér stemmen geteld werden dan er kiezers
zijn.
Ja, toen was het voor iedereen toch wel overduidelijk: Donald Trump
beschikt over een (te lang) verborgen gevoel voor humor. Dat we helaas pas veel
te laat hebben ontdekt, en na een paar weken al opnieuw moeten missen.
Nog grappiger, op het hilarische af, was Donald tijdens de
verkiezingscampagne voor de senatoren in datzelfde Georgia. Daarbij noemde hij
zijn vicepresident Mike Pence "een
fantastische man", maar met een vette knipoog voegde hij daaraan toe: "Maar als hij niet voor ons opkomt, zou ik
hem natuurlijk minder leuk vinden." Daarmee tilde hij zijn humor echt wel
naar een hoger niveau: hij heeft zich hiermee als een onvervalste stand-up
comedian geout.
Dedju toch... Waarom heeft hij zó lang gewacht om dat verdoken talent te
laten ontbolsteren? We hadden anders de voorbije vier jaar zowat elke dag in een deuk
gelegen van het lachen. En het zal niemand ontgaan zijn dat we, zéker het
laatste jaar, wat onvervalste humor heel hard hadden kunnen gebruiken!
Bij wijze van gedenkwaardige uitsmijter, kwam Donald nog op het idee
om een grap van president Bolsonaro in Brazilië eens over te doen. En dus riep
hij zijn aanhangers op om, op het moment dat de verkiezing van Joe Biden moest
bekrachtigd worden, het Amerikaans Capitool te bestormen. Uit protest tegen zijn
eigen congres! Helaas zijn de meeste van zijn fanatieke aanhangers zo dom als
het achtereind van een varken, en dus hadden die niet door dat het een
zoveelste frats was. Het spijtige gevolg was dat dit op een drama is uit
gedraaid. Maar daar kon Donald uiteraard niets aan doen.
(Dat we naar de rand van een
burgeroorlog zouden afglijden als Donald de verkiezingen zou verliezen, had ik
trouwens op 21 september en op 3 oktober al in mijn blog voorspeld. En helaas
is wat op 6 januari gebeurd is, nog maar de voorbode van wat de Amerikanen nog
te wachten staat. Want: "Wie wind zaait, zal storm oogsten." En Donald Trump
heeft de voorbije vier jaar ontzettend ijverig gezaaid.)
Maar hét toppunt van zijn humor moet nog komen.
Op de dag van de inauguratie van Joe Biden zal Donald Trump er niet
bij zijn, zoals dat nochtans meestal de gewoonte is bij zo'n saaie bedoening
als de machtsoverdracht van de oude naar de nieuwe president. Nee, Donald zal
in Schotland zitten: hij heeft er een mid-week golf-vakantie gepland, nét in de
week rond de datum dat Joe Biden als nieuwe president zal beëdigd worden. (Ja, Donald
heeft ook in Schotland een eigen, privé, golfterrein.)
Voor wie de hint nog niet zou begrepen hebben: dat Donald op de dag
van de beëdiging van de nieuwe president al plannen gemaakt had om in het
buitenland te zijn, betekent dat hij eigenlijk al lang heeft toegegeven dat niet hij die nieuwe president zal zijn.
Is het niet? Zijn zogezegde achterhoedegevechten en juridische veldslagen waren
allemaal puur voor de lol. Omdat Donald nu eenmaal zo'n onnavolgbare
grappenmaker is. En zeggen dat de mensen dat au sérieux genomen hebben.
De Schotse eerste minister, Nicola Sturgeon, had jammer genoeg nog
altijd niet door dat het om een grapje ging. Zij heeft al ferm verklaard dat
Donald niet welkom is. Al was het maar omdat Schotland in lockdown is, en
alléén "essentiële verplaatsingen" en "essentiële activiteiten" toegelaten
zijn. Volgens haar hoort een partijtje golf daar niet bij. Haar afwijzing heeft
wellicht ook te maken met het feit dat zij sowieso al haar buik vol heeft van dat
soort types: ook de grapjes van Boris Johnson heeft zij nooit echt kunnen waarderen.
Hopelijk zal Donald, nu hij meer vrije tijd heeft, zijn humoristische
talenten verder ontplooien en een nieuwe carrière-wending uitbouwen. Misschien
zou hij kunnen solliciteren om in een sequel van "The Naked Gun" de rol van Leslie Nielsen over te nemen?
Mijn Volvo is ondertussen al bijna 14 jaar oud. Als de jaartelling
voor auto's een beetje lijkt op die voor een hond, dan zou mijn auto al zowat
88 jaar zijn in mensenjaren. Een oud beestje dus. Net zoals bij een mens het
hart danig begint te verslijten op die gezegende leeftijd, is dat ook zo voor
de batterij van mijn wagen. En aangezien hij door die corona-heisa de voorbije
tien maanden méér stil gestaan heeft dan iets anders, wordt de accu niet meer
deftig opgeladen. Het gevolg is dus dat ik in de voorbije maanden tot drie keer
toe heb mogen bellen naar Volvo-Assistance omdat ik de motor niet aan de praat
kreeg: platte batterij...
Gelukkig heb ik de pechverhelping van Volvo gratis. Omdat ik mijn auto
bij de Volvo-garage laat onderhouden. Dat onderhoud zélf is dan wel peperduur
(zoals die man bij Midas mij fijntjes onder de neus wreef), maar ik spaar er
aan de andere kant wél de kosten van pechverhelping mee uit. Ik herinner me dat
ik vroeger met een eerdere auto enkele keren Touring-pechverhelping heb moeten
bellen, ook omwille van een platte batterij. Ondanks de (niet geringe)
jaarlijkse bijdrage, kreeg ik de derde keer toch de volledige kost aangerekend.
Zoals een niet-lid. In de kleine lettertjes van het contract staat namelijk
vermeld dat je maar recht hebt op twee tussenkomsten per twaalf maanden. Wat ik
pas achteraf ontdekt heb. Waarna ik mijn lidmaatschap op Touring prompt heb
opgezegd. Vuile profiteurs!
Met de vriestemperaturen die ons eind december te wachten stonden, kon
ik het al zien aankomen dat ik die vriendelijke man elke week zou mogen
oproepen, want mijn versleten batterij ontlaadde rapper dan ik ze kon opladen.
En dus ben ik gaan zien voor een nieuwe accu. Bij Midas, want die zijn een stuk
goedkoper dan de Volvo-garage. Zoals de man bij Midas mij dus fijntjes onder de
neus heeft gewreven.
Terwijl ik bij Midas op mijn auto zat te wachten, kwam een mevrouw
haar BMW ophalen nadat die een groot onderhoud had gekregen. De vrouw en de man
in de receptie kenden elkaar blijkbaar vrij goed, zodat het gesprek niet alléén
over de (licht kaduke) BMW ging, maar gaandeweg ook een privékarakter kreeg.
Waarin de vrouw vertelde dat haar moeder kort tevoren gevallen was, en
met een gebroken heup in het ziekenhuis was terecht gekomen. Daar heeft ze dan
een nieuwe heup gekregen, en ze kon al vlug terug naar huis. Alwaar ze al de
volgende dag symptomen van Covid-19 bleek te hebben: besmet geraakt in het
ziekenhuis. De man aan de receptie deed daarop ook zijn verhaal. Over zijn
vader die voor een kankerbehandeling in het ziekenhuis was geweest, enkele
weken eerder, en die eveneens na zijn terugkeer uit de kliniek een Covid-19
besmetting bleek te hebben opgelopen. De man en de vrouw waren het er roerend over
eens: in een ziekenhuis loop je een héél groot risico om met het corona-virus
besmet te raken. Iets wat overigens, volgens hen, door hun huisdokter bevestigd
was met de waarschuwing: "Als je in deze
periode niet dringend in een ziekenhuis moet zijn, blijf er dan weg!"
Ik weet niet helemaal zeker in hoeverre ik aan die verhalen geloof
moet hechten, dan wel of ook dit één van de vele verzinsels zou zijn die heden
ten dage verspreid worden. Maar het is, vermoed ik, niet helemaal uit de lucht
gegrepen. Want al bij al: verpleging en verzorging in een ziekenhuis of
woonzorgcentrum, dat is toch wel hét "contactberoep"
bij uitstek. Véél meer dan de kappers of pedicures of schoonheidsspecialisten
zijn verplegers diegenen die het dichtst en meest langdurig met andere mensen
in fysiek contact komen. Dat is nu eenmaal de aard van het werk. (Zonder
daarmee een steen te willen werpen naar die mensen die zich de ziel uit het
lijf werken om alle patiënten de zorg te geven die ze nodig hebben of verlangen.)
Hoe dan ook... Mijn besluit staat vaster dan ooit: artrose of niet, ik
blijf uit de kliniek weg! Dan neem ik er de slechte nachten door de kniepijn
maar nog enkele (???) maanden bij.
Het is erg spijtig dat Peter Sellers er niet meer is, of Leslie
Nielsen, of Jerry Lewis, want zij zouden perfect geweest zijn voor een hoofdrol
in de allernieuwste James Bond parodie: "The
Man with the Tricky Underpants".
Ik geef het grif toe: het niveau van de humor in deze grappig-bedoelde
film is niet echt hoogstaand; het is eigenlijk platte "onderbroekenlol". Maar in deze sombere tijden vol onheil, is een
beetje humor, hoe boers ook, toch altijd welkom. Niet?
De film is nog niet in de cinema te zien, om de voor de hand liggende
corona-redenen, maar ik wil toch al in grote lijnen het verhaal uit de doeken doen.
Wie van plan is ooit eens de film te gaan bekijken (in 2022 of daaromtrent, als
het een beetje mee zit), en de pret niet vooraf wil laten bederven, kan maar
beter niet verder lezen.
Het gaat over een man, een brave burger in een fictieve dictatuur, die
in opstand komt tegen de boosaardige dictator Vladimir, en een groot deel van de
bevolking achter zich kan mobiliseren. De dictator van dat niet nader genoemd land
kan dat uiteraard niet laten gebeuren, en besluit de gevaarlijke opposant te
laten uitschakelen. Helaas vertrouwt hij die taak toe aan een stel onbenullen:
het soort knoeiers dat bijvoorbeeld in "Home
Alone" uitgeblonken heeft in knulligheid en (overdreven) onhandigheid. Hoe
ze het precies aangepakt hebben om de vijand uit de weg te ruimen, wordt in
de film niet getoond. Wel wordt héél nadrukkelijk een flesje water in beeld
gebracht waar de opstandeling zou uit gedronken hebben. Waarmee gesuggereerd
wordt dat de man vergiftigd werd.
Onze protagonist, "Aleksej" genaamd, stapt nietsvermoedend op een vliegtuigje dat hem naar
één of andere meeting zou moeten brengen. Het plannetje lijkt eerst perfect te
werken. De belaagde held krijgt opeens, kort na het opstijgen al, vreselijke
pijn: de eerste vergiftigingsverschijnselen. Hij schreeuwt het uit! Het is een
kwestie van enkele minuten eer de missie geslaagd zal zijn en de grote dictator
tevreden kan achteroverleunen. Vermoedelijk met een langharige witte kat in de
armen...
Maar dan begint het opeens helemaal fout te lopen. Zoals dat in een
parodie ook hoort. Een aaneenschakeling van onvoorziene en ook totaal
onwaarschijnlijke gebeurtenissen stuurt alles in de war. Vanaf nu wordt het
echte slapstick.
Want het vliegtuig maakt stante pede rechtsomkeer, en de doodzieke
patiënt wordt onmiddellijk naar een ziekenhuis gebracht waar een onwetende arts
hem onmiddellijk begint te behandelen tegen de overduidelijke symptomen van
vergiftiging. Daarna gaat het plannetje helemaal de mist in als de zieke, na
ondoordacht geklungel van een aantal medewerkers van het staatshoofd, naar het
buitenland overgebracht wordt. Naar het land van de vijand (Angela) van de dictator.
En de held geneest daar op spectaculaire wijze in een gespecialiseerde kliniek.
Waarna de hele wereld met een beschuldigende vinger naar de gangsterbende van
de dictator wijst. Die uiteraard alles ontkent.
De rest van het verhaal zou ik eigenlijk niet mogen verklappen, want
de finale "clou" slaat werkelijk
alles! Maar het is té grappig om het niet te vertellen.
Een mysterieus onderzoeksbureau, "Bellingcat"
genaamd (wat natuurlijk subtiel verwijst naar het gezegde "De kat de bel aanbinden"), slaagt erin om het hele complot te
ontrafelen. Of toch bijna: zij hebben de daders kunnen traceren. Maar niet de
methode, want zowat de hele film lang wordt er gefocust op dat flesje water dat
het gif zou bevat hebben. Het einde van de film is dan ook hilarisch en geheel
onvoorspelbaar.
De held van het verhaal wordt door "Bellingcat" ingeschakeld om te bellen met één van de daders, en
zich voor te doen als een hogere officier die de hele operatie moet evalueren.
In het echte leven zal zoiets natuurlijk nooit gebeuren, maar dit is een film,
en dan nog een parodie. En dus gebeurt het wél: de ietwat zwakbegaafde dader
vertelt alles zonder enige schroom aan die onbekende aan de telefoon. Zodat we
op het einde van de film meteen ook te weten komen waar de titel op slaat: het gif was in de onderbroek van de held aangebracht.
Omdat ze geen manier hadden gezien om de man persoonlijk aan te
pakken, hadden de boeven blijkbaar besloten de onderbroek van de gevaarlijke
opposant te vergiftigen. Het idee was dat het gif dan via de anus van de man
tot in zijn darmen zou doordringen, en vandaar in zijn bloed. Waarna hij door
hevige pijnen gekweld een vlugge dood zou sterven omdat zijn zenuwstelsel
volledig verlamd zou raken. En alsof het zo moest zijn: op een kwade dag had de
opposant inderdaad, zoals verhoopt, die bewuste noodlottige onderbroek aangetrokken.
Ik weet het wel: de plot is wel érg vergezocht en ongeloofwaardig.
Maar vergeet niet dat het hier om een parodie gaat. Het is allemaal niet
serieus bedoeld... En dan mag het er af en toe wel een keer zwaar over zijn,
niet?
Nu het corona-vaccin er eindelijk is, is het zaak om zo veel mogelijk
mensen te overtuigen zich te laten inenten. En daarvoor worden kosten noch
moeite gespaard. De eerste inenting, van een 96-jarige man in een
woonzorgcentrum in Puurs, was dan ook een heus media-gebeuren. De voltallige
Vlaamse pers was er aanwezig, en zélfs onze Minister van Volksgezondheid. Een
optreden van Willy Sommers, die "Laat de
zon in je hart" zou komen zingen, werd, helaas, op het laatste moment
afgelast wegens corona: men was bang voor een té grote opkomst van de fans.
Ik vermoed dat de publiciteits- en informatiecampagne in 2021 op volle
toeren zal blijven draaien. Ik verwacht me aan iets gelijkaardigs als bij de
BOB-campagne: grote borden langs onze autowegen ("Zorg voor uw veiligheid, vraag uw spuitje op tijd!", of zo iets),
en een spotje op radio en tv vlak voor de journaals. Het kan er niet hard
genoeg ingeprent worden.
We zullen in elk geval niet kunnen beweren dat we er niets van gemerkt
hebben...
Die eerste "gelukkige" in
Vlaanderen, dat was dus Jos.
Gezien zijn gezegende leeftijd was men toch een beetje bezorgd over
het goede verloop van de hele show.
"Zou
de man wel alert genoeg zijn om de juiste dingen op het juiste moment te
zeggen? Zou de man zijn teksten niet vergeten, door de zenuwen of door de
ouderdom?"
En dus werd alles vooraf een aantal keer gerepeteerd (behalve
het spuitje zélf dan), en werden grote pancartes voorzien waarop de held zijn
tekst zou kunnen aflezen.
Dé vraag was natuurlijk: "Wat
zou de man moeten zeggen? Wat zou de mensen het meest aanspreken?"
Het
moest iets zijn dat zou blijven hangen, en misschien ook wel iets met een
beetje humor.
Gewoon zeggen: "Dank u wel.
Ik ben erg dankbaar." was duidelijk niet voldoende, daar waren de communicatiespecialisten
het wel over eens. En met "Ik heb het
niet eens gevoeld." zouden ook geen zieltjes gewonnen worden. Daarom werd
er vooraf uitgebreid over gebrainstormd wat de meest pakkende oneliner zou
zijn.
In elk geval zou Jos zich
bij het begin van de opnames bijzonder verwonderd, volkomen onwetend en verrast moeten
tonen over de grote persbelangstelling. En dus werd er een paar keer
gerepeteerd, tot Jos met zichtbare overtuiging in de camera kon kijken en
geheel "argeloos" kon vragen: "Wat doen al die mensen hier? Is hier iets te
doen, misschien?"
Na die intro zouden alle kijkers al aan het smelten zijn,
zoveel was zeker.
Maar er moest nog een "catchy"
zinnetje gevonden worden. En het was Jos zélf die met een eerste aanvaardbaar
voorstel kwam: "Ik zou kunnen zeggen dat
het is alsof er een engeltje op mijn tong gepist heeft."
De regisseur en de
persverantwoordelijke hadden hier wel hun bedenkingen bij, want dat kon voor
sommigen de indruk wekken dat het vaccin oraal toegediend werd: dat het
gedronken moest worden en niet ingespoten. Bovendien smaakt het spul ook
helemaal nergens naar, laat staan naar een godendrank: het is gewoon een
verdunningsvloeistof met een minuscule hoeveelheid vaccin. Maar de andere
bewoners van het woonzorgcentrum waren razend enthousiast. Dus werd het
zinnetje toch behouden, en konden wij, de tv-kijkers, geamuseerd toekijken hoe Jos
na de inenting met een zalige glimlach verkondigde dat het precies was alsof
een engeltje op zijn tong had "gepist".
Een medewerker van het redactieteam had ook een interessant voorstel: "Als Jos nu eens zou verkondigen dat hij
zich 20 jaar jonger voelde na dat spuitje?"
Zo heel vergezocht was dat nu
ook weer niet, toch? Een andere, heel oude, man had zoiets, nog niet zo lang
geleden, ook al verklaard. En de wereldpers was erop gesprongen.
Zodoende kon Jos eeuwige roem verwerven door na zijn lofzang over de
heerlijke smaak van het vaccin er nog aan toe te voegen: "Ik voel me 30 jaar jonger." De regisseur fronste hierbij de
wenkbrauwen, want dat leek toch wel wat overdreven, maar Jos was zo erg in zijn
rol opgegaan dat hij alle registers had willen open trekken. En dus bleef ook
die zin behouden. Tot groot enthousiasme van kijkend Vlaanderen.
Wie zou nu nog kunnen weigeren om zich te laten inenten? Want
tenslotte: "Veilig thuis en veilig uit.
Zeg daarom 'Ja!' tegen de spuit."
De iets oudere lezers zullen zich ongetwijfeld nog die oude
science-fiction tv-serie, uit de jaren zeventig van de vorige eeuw, herinneren: "De man van zes miljoen".
Voor wie iets te jong is om de reeks gezien te hebben: het gaat over
een astronaut die na een crash meer dood dan levend uit een supersonisch
vliegtuig gehaald wordt, en weer opgelapt wordt met "bionische implantaten": zijn linkeroog, zijn rechterarm, zijn beide
benen. Later is dat concept trouwens nog eens opnieuw opgepikt, maar dan nóg
straffer: in de "Robocop" films.
Waarom zes miljoen dollar zou gespendeerd worden om één mensenleven te
redden, is mij een raadsel. Met zo'n bedrag zouden véél mensen kunnen geholpen
worden, lijkt mij. Maar goed: het leverde spannende tv op, en de "bionische" man bleek een superheld te
zijn die recht deed geschieden en ook de meest vernuftige boeven te snel af
was. Al bij al was dat geld dan misschien wel goed besteed?
Maar ondertussen is "zes miljoen"
een peulschil vergeleken met de bedragen die betaald, of gevraagd, worden voor
een voetballer. De extravagante "koopsom"
van 222 miljoen euro voor de heer Neymar ligt nog niet zo ver achter ons, en nu
is er ook Lionel Messi, "de man van 700
miljoen".
Daar kan een normaal mens toch niet bij? Ik durf trouwens te
betwijfelen of dat geld even goed en nuttig besteed is als die 6 miljoen dollar
voor Steve Austin, de "bionische" man.
Begrijp me niet verkeerd: ik heb een enorme bewondering voor Lionel Messi als voetballer. De man is
ongelooflijk getalenteerd, en voor mijn part mag hij met dat bijzondere talent
wel een centje extra verdienen. Tenslotte verdienen ook zangers of acteurs of
schrijvers een mooie duit aan hun talenten. Maar dat iemand, een voetbalclub,
700 miljoen euro zou moeten betalen om Messi in zijn/haar club binnen te halen,
dat is er toch een beetje over, vind ik. Ik vermoed dat die extreme transfersom
nu wel nét bedoeld is om iedereen af te schrikken, in de veronderstelling dat
niemand zo'n extravagant bedrag zal willen betalen. Maar je weet maar nooit in deze
gekke wereld: 222 miljoen was ook een absurd bedrag, en die zijn wél betaald.
Door iemand die simpelweg niet meer weet wat gedaan met al zijn/haar rijkdom. Een
oliesjeik, als ik me niet vergis. Wat bijzonder schrijnend en zelfs misdadig
is, als je weet dat de "gewone"
inwoners van die oliestaatjes in pure armoede en ellende leven.
Maar we moeten de voetbalwereld nu ook niet als enige met de vinger
wijzen. Er gebeuren nog wel meer onbetamelijke transacties voor bedragen die
wij zelfs niet eens kunnen vatten.
Wat te denken van de 383 miljoen euro die betaald werd voor een
schilderij dat (mogelijk, maar niet eens met zekerheid) van de hand van
Leonardo Da Vinci zou zijn? De koper was, inderdaad, een sjeik: Abdullah bin Mohammed bin
Farhan al-Saud. Het schilderij zit
vermoedelijk ergens in eenkluis weggestopt, want het is na de veiling nooit
meer gezien. "Weggegooid geld dus",
als je het mij vraagt.
Of wat te denken van de 11 miljoen dollar die
voetbal-superster Cristiano Ronaldo betaald heeft voor zijn Bugatti? De auto
kan tot 400 km per uur halen, en zit na 2 seconden al aan een snelheid van 100
km/u. Compleet zinloos dus. "Weggegooid
geld!" En al helemaal als je weet dat Ronaldo al een uitgebreide collectie
van dat soort superdure auto's in zijn garage staan had.
Maar het kan uiteraard nog gekker: we
herinneren ons de aankoop van een aan-de-muur-gekleefde banaan, die daarna
prompt verorberd werd door een "performance
artist". Dat grapje heeft toen toch ook 120.000 dollar gekost, en dat was
letterlijk "weggegooid".
Om maar te zeggen: we leven in een wereld van
extravagante rijken die liever hun geld verkwisten dan er iets positiefs mee
aan te vangen. En dát in een wereld waarin nog nooit eerder zó veel nood
geweest is die al bij al relatief gemakkelijk zou kunnen gelenigd worden. Met 700
miljoen zouden we al een heel eind op weg komen.
En ja, de hele wereld mag dan wel een hekel
hebben aan Bill Gates, maar zijn 37 miljard dollar voor de ontwikkeling van corona-vaccins
zijn in elk geval beter besteed dan die 383 miljoen voor een schilderij dat
niemand nog ooit te zien zal krijgen.
Als er iets is waar wij Belgen bijzonder slecht in zijn, dan is het
wel: geduldig in de rij onze beurt afwachten. In tegenstelling tot bijvoorbeeld
de Britten of de Scandinaviërs, die gedisciplineerd staan aan te schuiven in
een lange rij om op een bus te stappen of zo, is dat bij ons altijd een gedrum
en een geduw en getrek. Bij ons is er altijd wel ergens iemand die wil "voor kruipen", omdat hij of zij vindt
dat hij of zij een dringende reden heeft om eerst aan de beurt te komen, of
omdat hij of zij vreest anders niet meer aan bod te komen. Bij ons wordt er
altijd getrokken of geduwd als we in een lange rij moeten staan wachten. Ik
vermoed dat dat een beetje het "zuiders
temperament" van een Belg is? Geduld is niet onze sterkste kant, en we zijn
altijd als de dood dat we iets zullen missen of dat we tekort zullen gedaan
worden. Dat is zo als we in de file staan met de auto, dat is zo als we staan
aan te schuiven aan een winkel waar er solden zijn, dat is zo als we tussen de
massa fans staan te wachten aan het Sportpaleis, dat is zo als we aan de kassa
van de Colruyt staan te vloeken omdat het te traag vooruit gaat...
Misschien wordt dát wel één van de (weinige) positieve evoluties door
deze corona-crisis: dat ook wij zullen geleerd hebben om geduldig te wachten.
Omdat we maar met een beperkt aantal mensen in een winkel binnen
mogen, moeten we braaf buiten in de rij gaan staan tot het onze beurt is om de
winkel binnen te stappen. En, al bij al, we doen dat dan ook. Vrij
gedisciplineerd zelfs, met een mondmasker op, en met (in elk geval toch een
klein beetje) afstand tot diegene die voor ons staat.
Omdat iedereen nu opeens het online shoppen heeft ontdekt, kunnen de
webshops en de pakjesdiensten niet meer volgen, en duurt de levering van onze
pakjes net iets langer dan vroeger: de kans dat we onze bestelling "de volgende dag" geleverd krijgen, is
beduidend kleiner geworden. Maar we hebben geleerd om geduldig te wachten, enkele
dagen toch, tot ons pakket eindelijk afgeleverd wordt.
En we zullen nu ook moeten leren wachten op ons verlossend spuitje.
Door de razendsnelle ontwikkeling en goedkeuring van de
corona-vaccins, hadden we al gehoopt dat we met z'n allen in 2021 zouden kunnen
ingeënt worden, en dat we binnen de kortste keren zouden mogen terugkeren naar "het oude normaal". Niet dus... We
moeten allemaal geduld hebben.
Eerst komen de tachtig- en negentig-plussers aan de beurt, en dan hun
verzorgers. En dan de rest van de senioren. En dan pas de "actieve bevolking". Tegen dan zijn we al eind 2021, of misschien
zelfs al 2022. Het zal mij benieuwen of we inderdaad een heel jaar lang braaf
en gedisciplineerd op onze beurt zullen blijven wachten. Zéker als we
ondertussen ook nog altijd strikt de corona-maatregelen zullen moeten blijven
volgen. Want zo lang niet iedereen ingeënt is, of toch bijna iedereen, verandert
er eigenlijk niets aan de bestaande regels en beperkingen.
Ik vraag me toch af of we inderdaad voldoende gemotiveerd zullen
blijven? Ik hoop het, maar ik ben er niet zeker van. Alles zal er wellicht van
afhangen hoe "zichtbaar" het effect
van de inentingen zal zijn, en hoe vlug we er iets van zullen merken?
Als de (sterfte)cijfers, zoals verhoopt, sterk gaan zakken zodra de
vaccinaties volop bezig zijn, dan is de kans groot dat de mensen lakser gaan
worden, omdat het allemaal toch geen kwaad meer kan. Maar ik verwacht eigenlijk
niet echt dat de sterftecijfers significant gaan dalen, want de meeste
dodelijke slachtoffers in de woonzorgcentra zijn niet aan Covid bezweken, en de
kans dat negentig-plussers zullen sterven, zal door die vaccinatie niet veel
beïnvloed worden. En dan zal men misschien gaan twijfelen aan de goede werking
van de vaccins, en zal men ook niet meer bereid zijn om "nog even vol te houden".
Alles bijeen genomen zie ik het eerder somber in. Ik vrees dat het
bijzonder moeilijk zal worden om de bevolking blijvend onder de corona-knoet te
bedwingen, en dat er ons de komende maanden nog erg woelige tijden te wachten
staan.
Want al bij al: hoe lang kan je de mensen aan het lijntje blijven
houden eer ze massaal hun geduld zullen verliezen?
Donald Trump blijft tot zijn allerlaatste presidentiële ademtocht zijn
eigen controversiële zelf. Nu, in die laatste weken, misschien zelfs nog méér
dan voorheen. Uit balorigheid, wellicht. Uit frustratie omdat hij nergens zijn
gelijk kan halen. Uit boosheid omdat iedereen hem in de steek gelaten heeft. En
dus gaat hij nu tekeer als een kleuter die zijn zin niet krijgt en dan maar op
alles en nog wat begint te stampen of te slaan.
Vandaar dat hij nu iets doet wat geen enkele president ooit heeft gepresteerd:
hij heeft zijn presidentiële veto gebruikt om het corona-steunpakket te
blokkeren en hij heeft zijn veto gebruikt om het voorgestelde defensiebudget te
blokkeren. Zijn motivatie is duidelijk: "Als
ik mijn zin niet krijg, dan krijgt niemand iets!"
Dat hij dat defensiebudget niet wilde goedkeuren, dat zal mij een zorg
zijn. De Verenigde Staten van Amerika geven nu al, van alle landen in de wereld,
veruit het meeste uit aan Defensie, en die 740 miljard dollar die begroot waren
voor volgend jaar, mogen voor mijn part gerust aan iets anders besteed worden.
Iets nuttigs, bij voorbeeld. Maar de redenen waarom de president zijn
handtekening weigert te plaatsen, zijn écht wel bij het haar getrokken! Zo
heeft hij een groot probleem met het voorstel om een aantal legerbasissen een
andere naam te geven omdat die verwijzen naar "Zuiderse" generaals die nu een beetje moeilijk liggen bij de "Black Lives Matter" beweging. En hij is
furieus omdat er geen budget voorzien wordt voor de terugtrekking van
Amerikaanse soldaten uit basissen in Duitsland of uit Afghanistan, wat hij
in die laatste maanden van zijn termijn nog voorgesteld had. Dus ja: omdat hij
zijn zin niet krijgt, heeft hij maar meteen alles geblokkeerd.Geen
enkele president heeft hem dat in de voorbije 60 jaar voorgedaan, en al zeker geen
aftredende president.
Erger vind ik het dat hij lang geweigerd heeft zijn handtekening te
zetten onder het voorstel voor een corona-steunpakket van 900 miljard dollar.
Want niet alléén voorziet dat budget in een hele reeks steunmaatregelen voor de
minder gegoede Amerikanen die hun inkomsten door deze crisis hebben verloren,
het verworpen voorstel is ook gekoppeld aan het budget voor de werking van
overheidsinstellingen. Als dat er niet komt, dan zou er vanaf eind december
2020 een "shut down" van het
Amerikaanse overheidssysteem dreigen omdat er geen geld meer zou zijn om de
lonen uit te betalen. De impact van een veto van Donald Trump gaat dus véél
verder dan het uitblijven van corona-steun, het draait om een mogelijke
ontwrichting van de Amerikaanse overheid en het stilvallen van alle
overheidsfuncties. En bovendien worden hierdoor ook alle
werkloosheidsuitkeringen geschrapt voor miljoenen Amerikanen die, al dan niet
door corona, hun job zijn kwijt geraakt. Donald Trump stuurde hiermee in zijn
laatste weken duidelijk aan op totale chaos en anarchie. Hij hoopte
vermoedelijk om de gewone burgers zodanig op stang te jagen dat ze de
democraten, die hier uiteraard volgens de heer Trump alle schuld aan hebben, zouden
willen afstraffen.
Hij heeft in dit gevecht omtrent de corona-steun uiteindelijk bakzeil
moeten halen omdat het onbegrip voor zijn weigering té groot was. En hij heeft
ook, tot zijn grote woede, een nederlaag geleden in het verhaal van het
defensiebudget, want het congres (met inbegrip van zijn eigen partijgenoten)
heeft zijn veto weggestemd.
Maar wat we ook over de kleuter Donald Trump mogen denken, hij is,
vrees ik, wél de Amerikaanse president die de grootste impact en invloed ooit
heeft gehad op de samenleving, in Amerika en daarbuiten. En op de hele wereld.
Hoe je het ook draait of keert: de wereld zal nooit meer dezelfde zijn als vóór
Trump.
Jammer genoeg is het géén verandering ten goede. Want wat Donald Trump
aan de wereld vooral heeft "geschonken",
is verdeeldheid, haat, polarisatie. Wat Donald Trump de wereld heeft nagelaten,
is de "leugen" als "het nieuwe normaal". Het overdrijven en benadrukken
van extremen als manier om te communiceren.
En hij krijgt overal navolging, ook bij onze eigen politici. En ook bij de
media.
Dat hebben we onlangs mogen merken bij die heisa rond de
vaccin-prijzen. Het hele "incident"
was nauwelijks het vermelden waard, maar de media hebben er op gefocust en
hebben dat kleine "nieuwsitem"
opgeblazen tot iets waar de hele bevolking met verontwaardiging op gereageerd
heeft. Missie geslaagd, dus.
Ik had eenzelfde wrang gevoel bij een reportage over "discriminatie op de vastgoedmarkt", nog
niet zo lang geleden. De VRT kwam aanzetten met een flagrant geval van
discriminatie: iemand die als potentiële huurder geweigerd werd, puur omwille
van de etniciteit. Ik ga niet ontkennen dat zoiets gebeurt, en het is uiteraard
afkeurenswaardig. Maar waarom focussen op die foute verhalen? Het gaat om een
minderheid, want de meeste makelaars en verhuurders zijn géén racisten. Dit
verhaal hengelt naar de verontwaardiging en boosheid van de lezers. Dit verhaal
geeft de indruk dat de hele wereld "rot"
is. Dit soort verhalen voedt de spanningen tussen mensen, en versterkt de perceptie dat
niets nog goed gaat.
En dat is precies de techniek die Donald Trump elke keer opnieuw
gebruikte om mensen tegen anderen op te zetten, om de onderhuidse frustraties
van de mensen aan te wakkeren. Zijn succes woekerde op de retoriek van "een verrot systeem dat nodig moest opgekuist
worden".
Ja hoor, Donald Trump heeft een heel sterke erfenis nagelaten. Helaas
een heel lelijke en verwerpelijke nalatenschap.
Even terug naar begin november 2020: de nieuwe (gedeeltelijke)
lockdown. Eén van de maatregelen was het verbod op erediensten. Allemaal met
de bedoeling onze contacten zo veel mogelijk te beperken.
Een aantal Joodse organisaties hebben daar bezwaar tegen aangetekend
bij de Raad van State, omdat dit verbod "disproportioneel"
was, en strijdig met "de vrijheid van
eredienst". (Ik had nog nooit over de "vrijheid
van eredienst" gehoord, moet ik toegeven. Godsdienstvrijheid, dat wel, maar Vrijheid van eredienst?) De Raad van State heeft hen begin
december gelijk gegeven, en vanaf 13 december 2020 mochten erediensten dan weer
wél. Zij het, na overleg van de Minister van Justitie met de vertegenwoordigers
van alle geloofsgemeenschappen, beperkt tot maximaal 15 aanwezigen.
In het vooruitzicht op Kerstmis, het op één na belangrijkste feest van
de katholieke kerk, zijn een groep katholieke priesters ook naar de Raad van
State gestapt om een (tijdelijke) uitzondering te vragen op die beperking tot
15 aanwezige gelovigen. Ze zullen gedacht hebben: "Wat de Joden kunnen, kunnen wij ook..." Maar helaas: ze zijn op een "njet" gebotst. Blijkbaar hebben
katholieke priesters niet diezelfde overtuigingskracht als de rabbijnen.
De joodse gemeenschap in Antwerpen heeft die katholieke démarche met argusogen
zitten aanzien, en zij meenden niet te moeten wachten op die laatste uitspraak
van de Raad van State. Ze dachten: "Laten
we er maar vanuit gaan dat het in orde komt voor de pastoors." En ze hebben
al direct de daad bij het woord gevoegd: op de Sabbatviering van 26 december
waren er 77 biddende mensen in een Antwerpse synagoge. Nét iets meer dan de
afgesproken beperking tot 15 personen. Zoals dat blijkbaar in ons
corona-geteisterd land het "nieuwe
normaal" is: de politie werd getipt, en is een blikje komen werpen. Waarna
de volwassen aanwezigen allemaal een corona-boete van 250 euro mochten
ophoesten. Maar volgens de advocaat van de Joodse gemeenschap in Antwerpen was
de tussenkomst van de politie niet terecht, en gaat het hier duidelijk over
antisemitisme vanwege de corona-politie.
Wat de Joden mogen, kunnen wij ook, moet de Sikh-gemeenschap in ons
land gedacht hebben. En zie: in de buurt van Sint-Truiden hebben die ook een
belangrijke eredienst georganiseerd. Met een 40-tal aanwezigen. Uiteraard heeft
een bezorgde burger ook hier de politie op de hoogte gebracht. Resultaat: nog
eens 32 corona-boetes in de spaarpot. En een verontwaardigde Sikh-gemeenschap.
Nu vraag ik me toch af: moet er bij een "eredienst" een officiële "bedienaar"
van één of andere geloofsgemeenschap aanwezig zijn? Kan je een "eredienst" organiseren met alléén maar
leken, zonder priester of dominee of rabbijn of imam? Ik weet het eigenlijk
niet. Staat dat vermeld bij de corona-richtlijnen? Ik denk het niet.
En dus heb ik dé oplossing gevonden voor mijn nakend lockdown-feestje:
ik maak er een "eredienst" van.
Zolang we dan niet met méér dan 15 samen komen, kan niemand mij iets maken.
Laat de politie maar komen.
"Meneer, we hebben een melding
ontvangen van een alerte burger dat er vrij veel auto's aan uw oprit geparkeerd
staan. Hoeveel mensen zijn er hier eigenlijk aanwezig? Mogen we eens binnen
komen kijken, alstublieft?"
(Ja, ze moeten het wel schoon vragen! Anders mogen ze niet binnen.)
"Kom
maar gerust binnen, agenten."
"Oei, meneer... Ik vrees dat we
toch een probleem hebben, want ik tel in totaal 15 personen. U weet toch dat u
maar 1 persoon binnen mag ontvangen?"
"Ja
maar, meneer de agent. Dit is hier een eredienst, hee... Het is een religieuze
bijeenkomst. En dan mogen we met 15 zijn, toch?"
Waarna de agenten teleurgesteld zullen afdruipen. Ze zullen ergens
anders de corona-pot moeten zien te spijzen.
Maar als ze willen, kan ik hen altijd
een paar buren aanwijzen waar ze duidelijk met veel te veel aan het feesten
zijn.
Als ik, op deze laatste dag van 2020, mijn lezers iets zou willen
wensen voor 2021, dan is het in elk geval dat het komende jaar beter zou zijn
dan het voorbije "Kutjaar".
Maar als ik de nieuwsberichten en vooruitzichten hoor en lees, dan
vrees ik daar toch een beetje voor...
Het is waar dat we eindelijk van die ene idioot aan de overkant van de
oceaan verlost zullen zijn, maar ik ben bang dat zijn erfenis van haat en
verdeeldheid en boosheid nog lang zal nazinderen in het land waar hij zijn
duivels vier jaar lang heeft mogen ontbinden. En verder zijn er helaas nog
genoeg "leiders" die ook in 2021 hun
wreedheid en grenzeloze arrogantie kunnen blijven botvieren. Er is die
dictator-voor-het-leven in Rusland, die met een pokerface al zijn wreedheden en
misdaden blijft ontkennen. Er is die halve gare in Brazilië, die ziende blind
blijft voor het leed in zijn eigen land, omdat hij vooral voor zichzelf wil
zorgen. Er is die onbenul in Venezuela, die zijn eigen bevolking in diepste
armoede heeft gestort, ondanks de onmetelijke bodemrijkdommen van het land. Er
is die domme marionet in Syrië, die met de steun van zijn Russische vriend,
steden en dorpen in zijn eigen land laat bombarderen. En er is die Nobelprijswinnaar voor de Vrede in
Ethiopië, die een hele bevolkingsgroep laat verhongeren omdat de plaatselijke
leiders een te grote mond hadden. Of de corrupte premier van Israël die zich
consequent alles meent te mogen permitteren, inclusief moordaanslagen in een
ander land, omdat zijn volk "uitverkoren"
is. Of de verkozen leiders in een aantal Oost-Europese landen, zoals Polen en
Hongarije, die het begrip "mensenrechten"
op een erg rekbare manier interpreteren.
De lijst is, helaas, bijna eindeloos...
En nee, ook van de Covid-pandemie zullen we in 2021 nog niet direct
verlost zijn. We zijn, volgens sommige doemdenkers, alweer (bijna) in een "derde golf" getuimeld, en dat laat
vermoeden dat er in 2021 nog een reeks "golven"
zullen volgen. Het lijkt wel een "Mexican
wave"...
"Maar er zal een vaccin zijn."
zal u zeggen.
Ja hoor. Een heel assortiment, zelfs!
Helaas voor de meesten onder ons pas tegen eind 2021 of misschien
zelfs maar in 2022. En zolang niet iedereen ingeënt is, moeten "de maatregelen" strikt van kracht
blijven. 2021 wordt dus evengoed als 2020 een jaar van "afstand houden", mondmaskers dragen, en (vooral) "het aantal contacten beperken". Bij
voorkeur dus helemaal alléén in "ons kot"
blijven.
Dus nee: ik verwacht niet dat 2021 een warm knuffeljaar zal worden.
Is er dan geen hoop voor het nieuwe jaar?
Ja, toch wel. Maar we zullen het zélf moeten waarmaken.
We zullen, elk voor zich, zélf moeten zorgen voor kleine momenten van
hoop en troost en warmte.
We zullen, elk voor zich, zélf moeten zorgen voor enkele lichtpuntjes
in de duisternis.
We zullen, elk voor zich, zélf moeten zorgen voor een (weliswaar
achter een mondmasker verborgen) glimlach bij een ander.
Ik wil daar graag, onder andere via deze blog, ook een heel klein beetje toe
bijdragen.
Door aan te klagen wat fout loopt. Door te schrijven over wat mooi en
bemoedigend is. Door jullie (hopelijk) af en toe eens te laten (glim)lachen.
En, uiteraard, door jullie verder op de hoogte te houden van de
belevenissen van Prinses Liese...
Met al die corona-toestanden zijn we dit jaar veel meer online gaan
shoppen. De diverse pakjesdiensten zijn dus de voorbije maanden méér aan de
deur geweest dan in al die jaren ervoor. Maar helaas is dat niet altijd een
geslaagde ervaring. Want omwille van de corona-voorzorgen, geven zij de pakjes
niet meer persoonlijk af. Ze bellen aan, zetten het pakje gewoon op de dorpel
aan de voordeur, en blijven op veilige afstand even wachten tot ik de deur open
maak. Als het regent, of geregend heeft, is dat niet écht een goed idee, want
de onderkant van de kartonnen doos is dan binnen de kortste keren doorweekt, en
met een beetje tegenslag valt de inhoud er gewoon doorheen terwijl ik het
pakket naar binnen breng. Nee, ik ben er niet zo blij mee dat die
pakjesmannen/vrouwen mijn pakjes op de natte grond deponeren...
En wat blijkt nu? Volgens mijn favoriete minister zou dat ook zo
moeten gebeuren als mijn zoon of schoondochter ons kleinkind komen afzetten.
Want dat kleinkind, dat blijkt nu opeens mijn enig toegelaten "knuffelcontact" te zijn. En als ik ons
kleinkind in huis toelaat, dan moet de rest buiten blijven. Binnen in huis
mogen we immers nog alléén met ons enige knuffelcontact samen tijd doorbrengen.
De rest moet buiten blijven.
Vanaf nu moet mijn zoon of schoondochter dus aanbellen aan de
voordeur, hun kindje op de dorpel deponeren, en dan op veilige afstand bij hun
auto wachten tot ik de deur openmaak om hun "pakje" mee naar binnen te nemen. Ik ben erg blij dat de minister
dat nu voor eens en voor altijd heeft verduidelijkt!
Ik heb toch een vraagje voor onze superslimme minister, en voor de
virologen/epidemiologen/infectiologen/vaccinologen...
Als mijn kleinkind ook een mogelijke bron van besmetting is, en daarom
moet mee geteld worden in het aantal contacten waaraan ik blootgesteld wordt,
dan zal mijn kleinkind evengoed mijzelf of mijn vrouw, als de ouders
besmetten, toch? En als mijn zoon en schoondochter nauw contact hebben gehad
met ons besmettelijk kleinkind, en wij ook, wat maakt het dan nog uit of wij al
dan niet bij hen in de buurt zouden komen? Het is simpele logica: "Als A in nauw contact komt met B, en A komt
ook in nauw contact met C, dan zijn B en C logischerwijs ook met elkaar in
contact geweest." Of niet?
Waarom onze superminister er nu opeens nog eens op hamert dat het niet
toegelaten is dat de ouders samen met hun baby bij de grootouders op bezoek
zouden komen, is mij een raadsel. Of misschien is het geen raadsel: we moeten
allemaal zo hard mogelijk doordrongen worden van de uitzichtloosheid van de
situatie, zodat we allemaal nog méér naar "het
vaccin" zullen snakken.
Ik begrijp best wel dat er beperkingen moeten zijn. Ik begrijp heel
goed dat je geen feestjes moet organiseren met 10 of 15 man. Ik begrijp perfect
dat dit niet het moment is om mensen bij je thuis uit te nodigen die je in
maanden niet meer gezien had, en die op hun beurt weer een stel anderen
ontmoeten die ze in lang niet gezien hadden. Ik begrijp heel goed dat we onze
contacten moeten beperken, en dat dit niet het moment is om onze uitgebreide
kennissenkring te ontmoeten. Maar wat de zin kan zijn van een verbod om de
ouders van je kleinkind in huis toe te laten, dat ontgaat mij volledig. Wat kan
er verkeerd aan zijn om op Kerstmis die zelfde, enkele, contacten te ontvangen
die je elke week ziet en ontvangt? Want, voor alle duidelijkheid: ons kleinkind
wordt NIET op de dorpel aan de voordeur afgezet...
Als je het mij vraagt... Het grootste gevaar van dit corona-virus is
niet de impact op de volksgezondheid, maar eerder op ons vermogen tot "menselijkheid". Frank wil van ons
allemaal een soort "robot" maken die
zonder enige diepere gevoelens doet wat "het
gezond verstand" vraagt.
Frank heeft ongetwijfeld een torenhoog IQ, maar over zijn EQ heb ik
toch mijn bedenkingen.
Terwijl de cultuur- en evenementensector al bijna het volledige
rampjaar 2020 zo goed als dood is moeten blijven, zijn de profsporten na een
korte onderbreking toch weer mogen opstarten. Wielrennen, basket, volleybal en
vooral voetbal waren na korte tijd al opnieuw op post om de mensen de nodige
afleiding te bezorgen. "Brood en spelen",
weet je wel.
Maar uiteraard met heel strikte protocollen, en helemaal "corona-proof".
De profvoetballers bijvoorbeeld worden om de drie dagen getest, en wie
negatief is, wordt onverbiddelijk uit de selectie geweerd. En verder blijven ze
allemaal braaf in hun "club-bubbel"
en houden ze zich strikt aan de regels. Zeggen ze zelf.
Hoe zouden we er dan iets op tegen kunnen hebben dat de
voetbalcompetitie doorgaat? Ook al is voetbal een "contactsport" bij uitstek, met al dat geduw en getrek. En ook al
wordt er tijdens de wedstrijd geen mondmasker gedragen hoewel het in voetbal
onmogelijk is om altijd anderhalve meter afstand te houden. Het zit dus wel "safe", bij onze voetballers.
Het zijn echt wel "vitters" en "kommaneukers" die kritiek hadden op
het knuffelgedrag van de
voetballers tijdens en na een wedstrijd. Ja toch? Want wat kan daar nu verkeerd
aan zijn? Ze zijn immers allemaal getest, en veilig bevonden, en ze houden zich
strikt aan de regels in hun bubbel. Ik weet het wel: het is behoorlijk asociaal
en weinig empathisch dat zij dat wél zouden mogen, voor de ogen van alle brave
mensen die al maandenlang tevergeefs naar een knuffel snakken. Maar ja: het
zijn "de emoties", hee: "de ontlading", "de trance van het moment". Ze kunnen er niets aan doen, het is
sterker dan henzelf...
Misschien kan ik dat ook als uitvlucht gebruiken als ik ooit eens op
een knuffel betrapt wordt en een corona-boete riskeer te krijgen. Zou dat
werken?
Ik heb wel een andere bedenking omtrent onze voetbalclubs: "Als alles zo corona-proof is, en iedereen
goed getest wordt en in de club-bubbel blijft, en zich aan de regels houdt... hoe
komt het dan dat om de haverklap competitiewedstrijden moeten uitgesteld worden
omdat een club té veel besmette spelers heeft?"
Eupen bijvoorbeeld staat al een aantal wedstrijden achter, en
Beerschot ook, omdat ze niet eens meer een volledige kern konden samenstellen
met gezonde spelers. Maar eigenlijk hebben alle profclubs al af en toe een paar
spelers moeten missen wegens een corona-besmetting. Hoe kan dat dan? Je kan
toch niet door het virus besmet raken als je alléén maar in contact komt met
gezonde, niet besmette mensen?
Dat kan niet, hee... En dus is het échte probleem niet zozeer dat die mannen elkaar als
giechelmeisjes staan te knuffelen, maar wél dat ze zich duidelijk niet aan de
regels houden, en dat ons profvoetbal helemaal niet "corona-proof" is. Het is een farce, het is bedrog. En iedereen is
er met open ogen ingelopen, hoe duidelijk de aanwijzingen ook zijn...
Alsof de commotie omtrent het geknuffel nog niet genoeg is, menen onze
rotverwende voetballers dat ze er gerust nog een schepje bovenop mogen doen. En
dus gooien ze er af en toe ook nog eens een "lockdown feestje" tussenin. Bij Oostende, bij Westerlo, bij Cercle
Brugge. Voor zover we tot nu al weten. Dat zal ook wel door "de emoties" komen, zeker?
Ze hebben "een gepaste sanctie"
gekregen, naar het schijnt. En daarmee is de zaak dan van de baan? Daarmee zal
de publieke opinie gesust worden? Al die mensen die zich eenzaam voelen, en
corona-moe, maar die op de tanden bijten in de hoop dat het ooit weer beter zal
worden... Zullen die genoegen nemen met "een
gepaste sanctie" en zich niet laten ontmoedigen of opstandig worden? Ik
vrees er eerlijk gezegd een beetje voor.
Wordt het daarom niet eens tijd voor een meer kordate aanpak? Wordt
het geen tijd om dat hele voetbalcircus weer stop te zetten? Het is in alle
opzichten een anomalie, een provocatie, een aanslag op de motivatie van alle
anderen. En het dient ook helemaal tot niets, het heeft totaal geen "toegevoegde waarde", het is allesbehalve
een "essentiële" bezigheid. Het leidt
alléén maar tot frustratie en ongenoegen.
Leg het hele gedoe weer stil, net zoals alle andere vormen van "entertainment". Dat zou al bij al
tenminste eerlijk en fair zijn tegenover al die artiesten of werknemers in de
entertainmentsector, die al maanden lang op hun kin mogen kloppen...
