|
Het is een economische wetmatigheid dat je elke (dure) aankoop
maximaal moet laten renderen. Het is niet alléén een economische wetmatigheid,
het is ook gewoon gezond verstand. Als je een dure broodbakmachine koopt, om
maar iets te noemen, dan ga je die na één keer gebruikt te hebben, niet ergens
ver weg in een kast stoppen...
En in deze tijden van ecologisch bewustzijn, moeten we ook allemaal zo
veel mogelijk proberen te "recycleren",
te hergebruiken. We gooien veel te veel zaken véél te rap bij het grofvuil in
onze wegwerpmaatschappij.
Waarmee ik eigenlijk wil zeggen dat het standpunt van Bpost totaal fout is.
Bpost heeft namelijk onlangs bij "De
Inspecteur" laten weten dat niet-afgestempelde postzegels niet mogen
hergebruikt worden. Blijkbaar zijn er rond de drukke Kerst- en
Nieuwjaarsperiode tamelijk veel brieven en kaartjes verzonden waarbij de
postzegel bij aflevering niet was afgestempeld: bij zowat 1 op de 10 omslagen
was de postzegel maagdelijk gebleven. Volgens Bpost kwam dat door de grote
drukte. Wat ik nogal vreemd vind: als dat een geautomatiseerd, machinaal,
proces is, maakt het toch niet uit hoe veel of hoe weinig postzegels moeten
gestempeld worden? Of gebeurt dit nog altijd manueel misschien? Zit daar
nog altijd een postbediende die brief per brief onder handen neemt en daar een
stempel op moet drukken, en er in de grote hoop af en toe eentje mist?
Maar toch wel dus: volgens mij mogen en moeten niet afgestempelde postzegels opnieuw gebruikt worden. Ze
kosten in elk geval méér dan genoeg. Voor een prior zegel betaal je nu al 1,60
euro, dat is de prijs van een klein broodje. De kostprijs van postzegels stijgt
ook ontzettend snel: begin 2004 was dat nog 0,50 euro en nu al 1,60 euro, dat
is méér dan een verdrievoudiging op amper 16 jaar tijd. En de service lijkt wel
omgekeerd evenredig te evolueren met het tarief: brieven worden hoe langer hoe
minder stipt of tijdig geleverd. En met een niet-prior zegel heb je al helemaal
geen zekerheid omtrent de levertijd van je zending.
Dan mogen we zo'n niet-afgestempelde postzegel best wel een tweede
keer gebruiken, vind ik. Daarmee hebben we toch nog een beetje "waar voor ons geld". Maar volgens Bpost
mag het niet: "Het is een misdrijf."
Waarbij ik moet terugdenken aan héél lang geleden...
Ik vermoed dat het ook een "misdrijf"
was toen wij, als kleine mannekes van 11 jaar, de spaarzegels van de winkel
gingen "recycleren"...
Toen we nog snotneuzen waren,
mijn oudste broer en ik, trokken we, gelukkig maar voor een korte periode,
regelmatig op met enkele jongens uit de straat. Jongens die toch enkele jaren
ouder waren dan wij, en die niet bepaald een ideaal "rolmodel" voor ons waren.
Tieners waar we volgens onze ouders beter bij uit de buurt bleven, maar ja...
Die jongens vonden zichzelf al "stoer" genoeg om te roken, en ze daagden ons uit om ook eens een sigaretje te
proberen. Ik was amper elf jaar, toen, en mijn broer twaalf. Maar we voelden
ons echt helemaal verbonden met "de grote jongens" en super-fier dat we met hen
mochten mee doen. We verstopten ons in huizen-in-aanbouw, en zaten daar samen,
hoestend en kuchend, sigaretten te paffen.
Er was wel één probleempje: die
stoere gasten lieten ons dan wel één of twee keer één van hun sigaretten roken,
maar verder moesten we er maar zelf voor zorgen, want zij hadden ook niet echt
de lotto gewonnen. Alléén hadden wij helemaal geen geld voor sigaretten. (Of
voor wat dan ook, want zakgeld kregen we niet.) En ook al zouden we geld gehad
hebben, we konden moeilijk bij de plaatselijke kruidenier binnen stappen voor
een pakje sigaretten: onze ouders zouden dat diezelfde dag al weten. Ik was
daar trouwens goed genoeg gekend, bij die buurtwinkel, want ik was degene die
thuis de meeste boodschappen deed.
En dus moesten we "creatief"
zijn.
Een eindje verderop, in de
volgende straat, was een magazijn, een groothandel, waar de kleine winkels hun
waren gingen kopen. Daar brachten die winkeliers ook de boekjes met "spaarzegels" naartoe. We kregen bij onze aankopen een soort "korting" in de
vorm van spaarzegels, de befaamde "Valoiszegels", die je dan in een boekje
moest plakken. Als dat boekje vol was, kon je dat afgeven en werd een bedrag in
mindering gebracht van je aankopen. Uit nonchalance, of uit onachtzaamheid,
lagen die boekjes met spaarzegels gewoon buiten dat magazijn opgestapeld langs
de straat. Vermoedelijk in afwachting van vernietiging.
Zo zagen wij onze kans schoon om
enkele van die boekjes mee te grissen, en als ik boodschappen moest doen voor
het gezin, leverde ik zo'n boekje met zegels opnieuw in en voor het bedrag
daarvan kon ik dan sigaretten kopen "voor mijn vader", zonder dat ik daarvoor
het voorziene winkelbudget van thuis moest aanspreken.
Als iemand mij daar ooit bij zou
gesnapt hebben, dan was ik misschien wel in een jeugdinstelling terecht
gekomen, en was het achteraf vermoedelijk helemaal fout gelopen met mij. Maar
ik ben niet gesnapt, en heb wél de kans gehad om op te groeien in een zorgzaam
gezin. Zo zie je maar...
|
