|
Ik was er toch even ondersteboven van, toen ik het nieuws hoorde over
het overlijden van Kris De Bruyne.
De man is amper vier jaar eerder geboren dan ik, en hij was blijkbaar
al langer ernstig ziek. Het kan dus evengoed binnen de kortste keren ook mijn "beurt" zijn, niet?
Maar ik was er vooral door geraakt omdat mijn eerste herinneringen aan een live optreden van een "rockband" verbonden zijn met Kris De
Bruyne. Het evenement moet zich ergens in 1971 afgespeeld hebben. Het
aanstormende talent zal dan ongeveer 20 jaar jong geweest zijn, helemaal aan
het begin van zijn carrière.
De "rockband" in kwestie was "Lamp, Lazerus & Kris". De
voorloper van de Nederlandstalige rock. De "mutatie"
van "kleinkunst" naar échte "rock", als je wil. In de band speelde
toen ook al ene Raymond Van het Groenewoud mee. Als pianist, als ik me niet
vergis.
Wat dat optreden, in de sportzaal van het Koninklijk Atheneum van
Kortrijk, des te specialer en gedenkwaardiger maakte, was dat ook ons moeder
dat concert heeft meegemaakt. Of moet ik eerder zeggen: "heeft ondergaan". Want het was behoorlijk luidruchtig, dat
optreden. En een ware aanslag op haar (toen al) gevoelige gehoororgaan. Ik weet
niet meer hoe het komt dat ons moeder meegekomen is, die avond.
Misschien omdat de opbrengst van de ticketverkoop ergens moest dienen voor een
schoolactiviteit, en zij dan maar ook een ticketje gekocht had om de school te
steunen? Of gewoon omdat ons moeder écht wel voor een uitdaging te vinden was, en
(veel meer dan ons vader) open stond voor iets dat nieuw of onbekend was? Of
omdat ze van de "kleinkunst" hield,
zoals we die toen op de radio te horen kregen: Miek en Roel, De Elegasten, Miel
Cools, Jan De Wilde, ... Ons moeder vond dat ook wel mooi, toen. Net als ik.
"Lamp, Lazerus & Kris"
was aangekondigd als "kleinkunst", maar
bleek toch nét iets anders te klinken dan bijvoorbeeld Jan De Wilde. Zéker in
die sportzaal met een abominabele akoestiek, en met die loeiende boxen vlak aan
onze oren.
Ze heeft achteraf geen commentaar gegeven, maar ik vermoed dat ons
moeder niet echt enthousiast was. En wie weet: misschien lag daar wel de
oorzaak van haar tinnitus en de latere Ménière-aanvallen?
Ik was wél enthousiast! Ik vond het fantastisch. En ik ben hun eerste,
en enige, elpee zo vlug mogelijk gaan lenen in de bibliotheek van de stad, om
(illegaal) te kopiëren op een cassetje.
De muziek was keihard, naar onze "kleinkunstnormen",
en de teksten waren compleet absurd. Zoals bijvoorbeeld in "De Peulschil". Maar ik vond het subliem.
Ook, en vooral, "De onverbiddelijke zoener"
is onweerstaanbaar in mijn hoofd blijven hangen.
Kris De Bruyne is maar kort bij de ongerijmde humor van Lamp &
Lazerus blijven toeven. Hij is na een jaar al solo gegaan, voor het "serieuzere" werk. Waarvoor hij nu, postuum,
massaal bejubeld wordt. Maar voor mij blijft "Lamp, Lazerus & Kris" toch het absolute hoogtepunt. Dat was
trouwens ook de enige keer dat ik hem live aan het werk heb gezien.
Het was overigens ook de enige keer dat ons moeder naar een "rockconcert" geweest is. Nadien heeft ze
het veiligheidshalve maar bij Marva
gehouden...
|
