|
Het moest er ooit eens van
komen: mijn luie kat is ook het slachtoffer geworden van Corona.
Nee, hij is niet besmet geraakt.
Ik hoef dus niet in quarantaine omwille van een "hoog risico contact". Op mijn
smartphone kleurt de Coronalert nog altijd groen. Maar hij is ten prooi
gevallen aan "corona-moeheid". Zoals de meesten van ons, zeker?
Hij vindt het maar niks dat ik nu
ook de hele dag thuis zit. Hij was gewend aan een beetje eenzaamheid overdag.
En een moment van rust en stilte af en toe, waarbij hij niet gestoord wordt
door lawaaierige mensen. Dat rustige leventje is voorbij sinds ik elke dag van
thuis uit moet werken. Vooral tijdens de overvloedige Skype-meetings kijkt hij
mij boos aan omdat het lawaai van mijn correspondenten hem uit zijn slaap
houdt. Tot overmaat van ramp houd ik nu ook nog zijn favoriete zetel voor een
stuk bezet terwijl hij daar anders de hele dag heer en meester over is.
Sinds ik hem duidelijk heb
uitgelegd dat hij hoogstpersoonlijk verantwoordelijk is voor de teloorgang van
de biodiversiteit in de wereld, blijft hij zowat dag en nacht binnenshuis. (Zie
mijn blog van 28 november 2019.) Kwestie van alle mogelijke verdachtmakingen te
vermijden en niet de schuld te krijgen van die dode vogel in onze tuin. Zodat
onze woonkamer en salon bijna zijn volledige territorium uitmaken. Een
territorium dat hij met niemand wil delen, en al helemaal niet met dat
tweebenig wezen dat er nu opeens ook aanspraak op lijkt te willen maken.
Ik heb de grote tafel, één van
zijn favoriete rustplekken, ingenomen met mijn laptop. Zeer tegen zijn zin.
Waarop hij een magistrale tegenzet heeft bedacht: hij is gewoon op mijn laptop
gaan liggen. Hij was bijzonder verontwaardigd toen ik hem daar nogal hardhandig
van verwijderd heb. En hij was nog méér verontwaardigd toen ik hem wat later in
de grote zetel wat opzij wou schuiven om, tussen de meetings door, even met een
koffie te verpozen.
Waar het echt helemaal fout
gelopen is, was toen ik hem een mondmasker wou laten dragen na de laatste adviezen
van de experten. Ons huis is immers niet zo heel groot, en aangezien we
constant met ons tweeën, mijn kat en ik, samen in een eerder besloten ruimte
moeten vertoeven, is het volgens de virologen aan te raden ook binnen de hele
tijd een mondmasker te dragen. En let wel: de boodschap komt van Steven Van
Gucht zélf, Doctor in de Diergeneeskunde. Dan leg je dat niet zomaar naast je
neer, hee! Maar mijn kat reageerde erg weerspannig op deze
veiligheidsmaatregel. Ik heb gedreigd met een corona-boete, maar dat kon geen
indruk meer maken na het bericht dat zelfs de nalatige vakantiegangers aan de
boetes ontsnappen.
De corona-conflicten zijn helaas
ernstig aan het escaleren. Vooral de laatste weken, nu mijn kat in deze gure
winterdagen al helemaal geen aanstalten meer maakt om buiten te gaan. En als
hij mijn aanwezigheid die eerste corona-maanden nog op prijs kon stellen omdat
hij dan af en toe op een knuffel en een onverwachte aai-beurt kon rekenen, dan
is de euforie hierover ondertussen al lang verdwenen. Nu wil hij mij liefst van
al zo snel mogelijk weer buiten hebben!
Mijn kat is een depressie nabij,
en bij de hulplijn 106 kunnen ze geen soelaas bieden voor katten die onder een
lockdown lijden. Ik heb ook al naar Michel Vandenbosch gebeld, in de hoop dat
GAIA mij zou kunnen helpen, want het gaat tenslotte wel om het welzijn van mijn
kat. Maar die lag ziek in bed. Hondsdolheid. Nadat hij gekrabd was geweest door
het katje Lee bij de verwelkoming na diens terugkomst uit ballingschap in Peru.
Misschien moet ik eens een open
brief schrijven naar de acht ministers van "Volksgezondheid en Aanverwanten"?
Om vaccinatie-prioriteit te bepleiten voor de bezitters van een kat.
Want zó kan het echt niet veel
langer meer.
|
