Lang geleden, héél lang geleden, zijn we eens naar Canada op vakantie
geweest: het zuidoosten van Ontario, de streek rond Toronto vooral, waar mijn
vriend Rik en ik ooit tabak gaan plukken zijn.
We zijn bij die vakantie vertrokken vanuit Buffalo, dicht bij de
Canadese grens. Vanuit Zaventem waren we eerst naar New-York gevlogen, de
internationale luchthaven JF Kennedy.
In New-York zijn we met de taxi naar La
Guardia moeten rijden, waarbij we onderweg doodsangsten hebben uitgestaan
door de rijstijl van de taxichauffeur. We waren trouwens maar nipt op tijd op La Guardia voor de binnenlandse vlucht
naar Buffalo. Het plan was om in Buffalo een mobilhome of een "camper" te huren om daarmee vrij en
ongedwongen door Canada te trekken. Maar dat bleek niet te kunnen. De campers zijn ginder, zoals ongeveer
alles, nét iets groter dan bij ons, en ons internationaal B-rijbewijs bleek
uiteindelijk niet geldig om met zo'n monster te rijden. We hebben toen noodgedwongen
een "kleine" auto gehuurd, een Dodge als ik het me goed herinner, om
rond te toeren. En we hebben dan maar telkens in een motel overnacht.
In tegenstelling tot bij ons hebben de auto's in Amerika bijna
allemaal een automatische versnellingsbak. We kregen dus een "automaat" voorgereden, en dat was toch
even aanpassen, want ik had nog nooit met automatische versnellingen gereden.
We zijn nu méér dan 30 jaar later, en na dat Canadese avontuur had ik geen
enkele keer meer aan het stuur van zo'n automaat gezeten. Het was dus een beetje een "waagstuk" om voor onze nieuwe Volvo dan
tóch niet een model te kiezen met een manuele versnellingsbak. Maar op mijn
gezegende leeftijd had ik geen zin meer in het gesukkel met die versnellingen:
ik wou liefst een auto waarbij ik me alléén nog op de weg hoefde te
concentreren. En ik wou ook een auto die mij zou helpen om in alle veiligheid
de weg op te gaan.
Normaal was er minstens een uur uitgetrokken voor de kennismaking met
de nieuwe wagen, en ik had daar toch wel op gehoopt. Zéker omdat ik me totaal
onwennig voelde in een auto met automatische versnellingen. Maar ja... Corona! Ik
heb het helaas moeten stellen met een korte uitleg van een klein halfuurtje.
Weliswaar door een zéér vriendelijke en pedagogisch onderlegde dame, die mij
het gevoel gaf dat ik het allemaal wel snel onder controle zou hebben.
Eén van de merkwaardige verschillen tussen mannen en vrouwen is, naar
het schijnt, dat vrouwen consequent de handleiding of gebruikersinstructies
nalezen bij een nieuw toestel of iets dat moet ineen gestoken worden. Terwijl
mannen meestal denken dat ze het allemaal wel weten en vanzelf zullen
uitvissen. Heel dikwijls draait die eigendunk verkeerd uit, en moeten ze
achteraf toch in de handleiding gaan zoeken om te weten hoe de vork precies aan
de steel zit. Of moeten ze tot hun scha en schande bij de vrouw te rade gaan,
die wél de handleiding gelezen heeft. Mannen... een soort apart, toch: kleine
betweterige kindjes.
Ik ben géén typische man. Ik ben ook niet bepaald een "handige Harry". En dus lees ik
consequent de handleiding van bij de start. Maar bij onze nieuwe Volvo was het
toch wel even slikken: 710 bladzijden! De auto's van tegenwoordig zijn zó
complex en voorzien van allerlei snufjes. Je zou eigenlijk een volle week les
moeten krijgen om dat allemaal onder de knie te krijgen.
De snelcursus was gelukkig wel voldoende geweest om daarna met de
nieuwe wagen veilig naar huis te rijden. Maar eens ik thuis was heb ik me toch
aan mijn PC gezet om de volledige handleiding te downloaden en met mijn studie
te beginnen. We zijn ondertussen vijf weken verder, en ik ben nóg aan het
leren.
De belangrijkste snufjes in onze nieuwe auto hebben, zoals het een
Volvo betaamt, uiteraard met "veiligheid"
te maken. Eerlijk gezegd hoop ik dat ze nooit écht van pas zullen komen, maar
ik ben toch blij dat ze voorzien zijn.
Zoals het "Collision Avoidance"
systeem bijvoorbeeld. Dat is een systeem dat het gevaar bij dreigende
bermongelukken, of bij een mogelijke tegenliggerbotsing of een nakende
staartbotsing helpt beperken door zélf de wagen terug de weg op te sturen (op
de correcte baanhelft, zoals het hoort), en eventueel automatisch te remmen.
Of het "Rear Collision Warning"
systeem. Dat is een systeem dat heel erg van pas kan komen om aanrijdingen van
achteren te voorkomen of om de impact van zo'n aanrijding te beperken. De (onoplettende)
bestuurder van de achterliggende auto wordt gewaarschuwd door snelle knippersignalen
met de richtingaanwijzers, de gordelspanner in de auto zal de veiligheidsgordel
van de voorstoelen automatisch aanspannen, het Whiplash Systeem wordt
geactiveerd, en in het ergste geval wordt automatisch geremd om te vermijden
dat de auto door de aanrijdende wagen vooruit wordt gekatapulteerd.Ik hoop dat ik het nooit zal nodig
hebben, maar het is een geruststelling dat mijn auto zal helpen om er heelhuids
uit te komen als ik ooit achteraan zou aangereden worden.
Of het "City Safety" systeem.
Dat systeem kan voetgangers, fietsers, voertuigen of grote dieren detecteren die
vóór de auto opdoemen. Eerst met licht- en geluidssignalen voor de chauffeur en
rempedaaltrillingen. En als dat niet helpt zal de auto automatisch remmen. Er is immers altijd een risico dat
iemand, een kind, plots voor je neus de straat op rent, ofzo. Als je zélf niet
tijdig kan reageren, dan is het een geruststelling dat je auto dat voor jou
doet.
Of
de "Lane Keeping Assistant". Die moet
het risico beperken dat de auto onbedoeld van de rijbaan afwijkt: "De rijbaan assistent stuurt de auto terug in
de rijbaan en/of waarschuwt u met stuurtrillingen." Dat kan vooral goed van
pas komen als je slaperig aan het stuur zou zitten, of afgeleid wordt.
Of
de "Driver Alert Control". Ook dat
systeem is vooral bedoeld om de chauffeur te waarschuwen als het merkt dat die
de auto "op ongecontroleerde wijze"
bestuurt.
Nu ga ik nog wat verder studeren om te ontdekken hoe mijn auto over
mijn veiligheid waakt. Ik vind nog elke dag iets nieuws waar ik met blijde verwondering
over lees. Het is echt wel ongelofelijk wat de techniek allemaal kan, vandaag,
en hoe "intelligent" de moderne auto's
zijn. Er is wel één groot nadeel aan al die geavanceerde systemen: hoe meer gesofisticeerde
snufjes er zijn, hoe groter de kans dat er iets fout gaat.
En al is het dan een wel grote geruststelling dat mijn auto op eigen
initiatief zal ingrijpen als er gevaar dreigt, ik zal misschien toch maar
vooral zélf goed blijven opletten als ik de baan op ga.
Ik blijf me nog elke dag verbazen over het niveau van dramatiek in
onze nieuwsberichten als het gaat over de corona-situatie in India.
Natuurlijk is de toestand er dramatisch, dat kan niemand ontkennen.
Maar als je alles in perspectief bekijkt: de toestand is er niet erger of ernstiger dan hier bij
ons! Gisteren (13 mei) waren er in India 343.288 nieuwe besmettingen, dat zijn
er 247 per miljoen inwoners; in België waren dat er 279 per miljoen Belgen. Gisteren waren er in
India 3999 dodelijke slachtoffers te betreuren, dat zijn er 2,87 per miljoen
inwoners; in België waren het er de voorbije week (4 tot 10 mei) gemiddeld 35,
of 3,00 per miljoen Belgen. Kan de berichtgeving dan misschien een beetje
objectiever en neutraler? Als de situatie in India "rampzalig" is, dan is ze dat bij ons in België ook. Of niet? En als
het bij ons in België al bij al "heel
goed" gaat, dan is dat in India ook zo. Want de cijfers zijn erg
gelijkaardig.
Ik moet natuurlijk wel toegeven dat de 35 Belgische doden véél minder
spectaculair klinken dan 4000 Indiase slachtoffers. En we weten ondertussen dat
spektakel en sensatie de voornaamste drijfveer van onze journaals is...
Nee dus: de situatie is bij ons, in België, helemaal niet zo goed als
onze nieuwsankers, en onze politici, het willen voorstellen. En al zeker niet
als we ons land vergelijken met onze buurlanden (waar de pandemie volgens onze
politici véél harder toeslaat, omdat wij het véél beter hebben aangepakt).
Neem nu Nederland. Daar waren gisteren 6013 nieuwe besmettingen, dat
zijn er ongeveer 350 per miljoen inwoners: duidelijk véél meer dan bij ons. Maar
er waren in Nederland amper 14 doden te betreuren, dat is dan 0,82 per miljoen
inwoners; dat zijn er véél minder dan bij ons. Sinds de start van de pandemie was
de (officiële) dodentol in België gisteren trouwens al opgelopen tot 2117 per
miljoen inwoners, terwijl dat er in Nederland nog "maar" 1014 waren; dat is minder dan de helft.
Hoe komt het toch dat er bij ons zó veel doden vallen door Covid-19?
En al helemaal bij diegenen die op de Intensieve Zorg afdelingen belanden: één
op de drie patiënten op IZ overleeft het niet in België. Dat zijn statistieken
die eerder bij een ontwikkelingsland horen, niet in een hoogontwikkeld land als
het onze, met "de beste gezondheidszorg
te wereld".
De vraag die mij dus op de lippen blijft branden, is: "Er zijn dezer dagen nog altijd dagelijks ongeveer 30 corona-doden in ons land. Hoe kan dat?"
Volgens de experten beschermen de vaccins bijna 100% tegen ernstige
ziekte en zéker tegen overlijden door Covid-19. De vaccins zijn er. Al sinds
begin dit jaar. En tóch zijn er nog altijd elke dag 30 dodelijke slachtoffers. Dat valt toch
niet te rijmen?
Bovendien bestaat er medicatie die bewezen effectief is om de ergste
symptomen te onderdrukken, en er bestaan therapieën die een snelle genezing
bevorderen en verhinderen dat patiënten heel erg ziek zouden worden. Waarom
worden die niet volop ingezet om de overlijdens te vermijden?
Er is bijvoorbeeld het antiviraal middel Remdesivir. Het medicijn mag voorgeschreven worden aan
COVID-19-patiënten die met een longontsteking in het ziekenhuis liggen en extra
zuurstof nodig hebben. Er zijn aanwijzingen dat patiënten gemiddeld een aantal
dagen eerder herstellen als ze met Remdesivir worden behandeld.
Er is ook Dexamethason. Het
medicijn Dexamethason verlaagt het risico op overlijden bij ziekenhuispatiënten
met COVID-19 die zuurstof krijgen toegediend of aan de beademing liggen.
Dexamethason is al tientallen jaren goedgekeurd voor de behandeling van
verschillende aandoeningen. Het heeft ontstekingsremmende eigenschappen.
En dan is er ook nog Ivermectine.
Ivermectine is goedgekeurd voor de behandeling van infecties met parasieten. In
laboratoriumstudies lijkt Ivermectine ook te werken tegen het coronavirus. De
dosis voor effectiviteit tegen het virus lijkt alleen hoger te moeten zijn dan
de dosis die is goedgekeurd voor infecties met parasieten.
Verder zijn er ook een aantal middelen die ingrijpen op het
immuunsysteem en mogelijk een rol kunnen spelen bij de behandeling van Covid-19
omdat het dikwijls net de te sterke reactie van het immuunsysteem is waardoor
mensen ernstige symptomen vertonen.
En vergeten we vooral Regeneron
niet: het wondermedicijn waardoor een doodzieke Donald Trump weer tot leven is
gewekt. De behandeling bestaat in dat geval uit het toedienen van een
combinatie van twee medicijnen met kunstmatige antilichamen.
Misschien is de effectiviteit van die geneesmiddelen niet
altijd onomstotelijk bewezen, maar dat ze werken en levens kunnen redden, dat is
zeker. Vooral Dexamethasone zou een
heel gunstig effect kunnen hebben op mensen in zuurstofnood, en het is
goedkoop. De vraag dringt zich dan ook op: waarom wordt er niet veel meer
ingezet op medicatie om de patiënten te redden, of dat toch tenminste te
proberen?
En hoe kan het dat in ons land nog altijd zó veel mensen moeten
sterven, en dat wij het zó veel slechter doen dan Nederland bijvoorbeeld?
De voorbije decennia is het besef alsmaar sterker gegroeid, althans
toch in de welvarende Westerse wereld, dat "discriminatie"
écht niet kan. Discriminatie op basis van iemands geslacht, of huidskleur, of afkomst,
of geloof, of seksuele voorkeuren, of wat dan ook: het wordt heden ten dage
niet meer geaccepteerd. Bij ons in België houdt vooral Unia, het vroegere "Centrum
voor gelijkheid van kansen" heel strikt een oogje in het zeil, en al wie
zich aan één of andere vorm van discriminatie schuldig maakt, wordt voor het
gerecht gesleept.
Wie weigert een huis te verhuren enkel en alléén omdat de
kandidaat-huurder een Afrikaanse naam heeft, wordt aangeklaagd. Wie een man
boven een vrouw kiest voor een belangrijke job, terwijl de vrouw beter
gekwalificeerd is, zal het geweten hebben. Wie iemand toegang weigert tot zijn
restaurant, enkel en alléén omdat de bezoeker een donkere huidskleur heeft,
wordt gestraft. Wie een koppel afwijst voor een aanvraag tot adoptie, enkel en
alléén omdat de beide aanvragers dezelfde sekse hebben, wordt terecht gewezen.
Enzovoort.
Maar zie: als het woord "corona"
valt, gelden de bestaande wetten en regels en inzichten niet meer. Dat hebben
we al langer gemerkt. Wat in normale tijden fout is, mag in corona-tijden
opeens wel; en omgekeerd. Zo ook als het over "discriminatie" gaat: in corona-tijden mag er opeens wél
gediscrimineerd worden. Sterker nog: het wordt zelfs geïnstitutionaliseerd, het
wordt georganiseerd door de overheden zélf. Een beetje zoals de "apartheid" indertijd in Zuid-Afrika. Ook
dát is dus "het nieuwe normaal".
Het instrument om die discriminatie te organiseren, is het fameuze "corona-paspoort" dat overal opgang aan
het maken is. Ben je ingeënt, dan mag je naar de cinema gaan of naar een
evenement als Tomorrowland, anders niet. Ben je ingeënt, dan mag je op
restaurant gaan; zo niet, dan mag je niet binnen. Ben je ingeënt, dan mag je
overal naartoe voor je vakantie, maar zonder prik moet je in eigen land
blijven. Enzovoort, enzoverder.
Zoiets heet dus "discriminatie":
je mag iets of je mag het niet, louter gebaseerd op de vaststelling dat je al
dan niet ingeënt bent. Dat is precies wat indertijd in Zuid-Afrika gebeurde op
basis van de huidskleur, of wat in veel Arabische landen nog altijd gebeurt op
basis van het geslacht. Of wat ook bij ons nog altijd gebeurt, enkel en alléén op basis van hoe je naam klinkt.
"Ja maar," hoor ik u al
opmerken, "je kiest er zélf voor om niet
ingeënt te worden. Dat is je eigen vrije keuze. Als je ervoor zou kiezen wél ingeënt te
worden, dan mag je al die dingen ook."
Dat is natuurlijk wel waar, en het is anders bij de huidskleur, om
maar iets te noemen: die kan je zelf niet kiezen. (Ook al heeft Michael Jackson
een verdienstelijke poging ondernomen.) Maar daar gaat het bij de vaststelling
van discriminatie helemaal niet om. Een homo zou er ook kunnen voor kiezen om
een heterorelatie aan te gaan als hij/zij een adoptie wil overwegen. De Joden
die indertijd, in de jaren dertig van de vorige eeuw, door het Naziregime
gediscrimineerd werden omdat ze Jood waren, hadden er ook kunnen voor kiezen om
zich tot het christendom te bekeren om toegelaten te worden op de bus
bijvoorbeeld.
Je vrije keuze mag nooit een negatieve impact hebben op je leven en je
welzijn. Anders is het geen "vrije"
keuze meer, niet? Maar bij corona ligt het dus anders: daar heeft die "vrije keuze" om je al dan niet te laten
vaccineren, een gigantisch impact op je hele leven, op de vrijheden die je al
die niet gegund worden, op je kansen op een "normaal leven".
Herinnert u zich nog mijn ruzie met mijn buurman omdat ik een schaduwrijk stukje
van zijn tuin had ingepalmd en daar bovenop ook nog een toegangsweg wilde
bekomen om tot op dat stukje grond te raken? Wat zou u ervan denken als ik nu
ook nog zijn tuinhuis zou willen confisqueren? Het onze staat werkelijk
propvol, met de grasmaaier en de fietsen en de buggy van Liese, en weet-ik-veel
wat nog allemaal; een tweede tuinhuis zou heel goed van pas komen.
Zou het mij lukken, denkt u? Misschien als ik genoeg steun krijg van
de autoriteiten en van een rechter die aan mijn kant staat? Het zou wel niet
getuigen van "goed nabuurschap", dat
geef ik grif toe. Ik zal er toch maar van af zien. (En trouwens: dat ik een
stukje van zijn grond zou afgepakt hebben, is ook niet écht, hee!)
Maar in Palestina kan zoiets uiteraard wél. Daar hebben een aantal "nationalistische" Joden het idee opgevat
dat de wijk "Sheikh Jarrah" in
Oost-Jeruzalem eigenlijk joods grondgebied zou moeten zijn, en dus moeten de Palestijnen die daar
wonen, er weg. En een (joodse) rechtbank heeft de eisers gelijk gegeven.
Voor een goed begrip: Oost-Jeruzalem is integraal Palestijns gebied, en
maakt géén deel uit van Israël. De hele wereld erkent dat. (Behalve Israël zélf
dan, en het Amerika van Donald Trump.) Dat ligt al vast in internationale
verdragen sinds 1948. Ook al is Oost-Jeruzalem sinds 1967 samen met de
Westelijke Jordaanoever door Israël bezet (en weigert Israël zich daaruit terug te
trekken, ondanks talloze internationale resoluties).
Vóór 1948 woonden er inderdaad Joden in "Sheikh Jarrah", maar op het moment van de onafhankelijkheid van het
land (in 1948) was Oost-Jeruzalem géén deel van de Israëlische staat zoals die
toen erkend werd. De wijk is ondertussen zo goed als volledig bewoond door
Palestijnen. Maar er zijn in de voorbije jaren ook een aantal families van orthodoxe
Joden die zich daar gaan vestigen zijn, en die vinden nu dat "hun" wijk moet gezuiverd worden van die
ongelovige Palestijnen. Omdat dit immers een deel is van "het beloofde land". En trouwens: volgens de Israëlische wet mogen Joden
die kunnen bewijzen dat hun familie in Oost-Jeruzalem woonde vóór 1948, een
aanvraag indienen om hun "eigendomsrechten"
terug te krijgen. (Nee, het omgekeerde kan niet: Palestijnen kunnen géén
eigendomsrechten terug eisen.)
De rest van het verhaal laat zich al raden. De Palestijnen weigerden
hun huizen te verlaten, een Joodse rechtbank oordeelde dat ze daar weg moesten,
en de politie is hen hardhandig komen verdrijven. Gevolg: straatgevechten, met meer
dan 300 gewonden, en oplaaiende spanningen tussen Israël en Palestina. En
daarna: raketten en bommenwerpers die over en weer vliegen. De eerste doden
zijn trouwens al gevallen. Vooral aan Palestijnse kant, zoals altijd. En
allemaal onschuldige slachtoffers.
De Verenigde Naties hebben Israël aangespoord om die gedwongen
uitzetting van Palestijnen uit Oost-Jeruzalem stop te zetten, en ze hebben gewaarschuwd
dat deze acties kunnen beschouwd worden als "oorlogsmisdaden".
Maar dat maakte op de Israëlische regering geen enkele indruk: zij zijn "immuun" voor een beschuldiging van
oorlogsmisdaden.
"Hoe komt dat toch dat die
joodse extremisten daar keer op keer mee weg komen?" vraagt u zich
misschien wel af. Want min of meer hetzelfde gebeurt ook met de regelmaat van een
klok in de Palestijnse gebieden waar Joodse kolonisten zich gevestigd hebben: het begint met enkele huizen, en
daarna een hele wijk, en zodra de kolonisten met genoeg zijn, worden de Palestijnen die daar
wonen, verjaagd. Of weg gepest door bijvoorbeeld hun scholen plat te
bulldozeren.
Ik weet het niet. Ik weet het écht niet.
Er is natuurlijk de onvoorwaardelijke steun van grote broer Amerika,
waardoor Israël zich zowat alles kan
permitteren zonder dat daar internationale consequenties op volgen. (Of liever:
er was de onvoorwaardelijke steun van Amerika, want Joe Biden loopt minder hoog
op met het land van top-fraudeur Netanyahu.) En er is de angst voor een
wereldwijde escalatie als de spanningen in het Midden-Oosten op de spits zouden
gedreven worden. Er is ook nog altijd de universele "schaamte" om wat kort vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog
gebeurd is. Die "schaamte" wordt nog
altijd consequent door Israël uitgebuit. Ook al is er ondertussen niemand
meer in leven die daar enige schuld aan heeft.
Maar er is, denk ik, vooral de rotsvaste overtuiging van alle Israëli
dat zij het recht aan hun kant hebben. Want dat land is hén door Jahweh
beloofd. Die overtuiging, die "zekerheid",
maakt dat ze geen enkele remming hebben in hun veroveringsdrang, en totaal geen
scrupules om (letterlijk) alles te
doen wat nodig is. Vergeten we niet dat zij zich gesteund weten door een god
die, lang geleden, een volledige stad heeft laten uitbranden, of de muren van
een andere stad heeft laten instorten omdat die hen in de weg stond...
Vandaag eens een aflevering met een update van een vorig blog-stukje: over de vaccinatie-voorrang voor
onze Olympische sporters.
Daar is nu de vraag nog bij gekomen om de spelers van onze nationale
voetbalploeg eveneens voorrang te geven. Ik begrijp het dus niet. Er is geen enkel objectief criterium om hen
eerder te vaccineren: het zijn allemaal gezonde jonge mensen, het zijn géén
risicopatiënten. (Behalve dan dat ze zich niet aan de regels houden en er nog
altijd na elk doelpunt driftig op los knuffelen...) En tóch is er niemand die
daar enige bedenking of een kritische vraag bij stelt.
Wat in schril contrast staat met de hetze die in de media ontketend
werd tegen de ietwat wereldvreemde burgemeester van Sint-Truiden. Akkoord dat
de vrouw zich te vroeg heeft laten inenten, lang vóór het haar beurt was, en
dat dit allesbehalve "voorbeeldig"
was. Maar vanwaar die mediacampagne?
Het doet me denken aan die andere haatcampagne vanuit de media, tegen
de "creatieve" zakenvrouw El
Kaouakibi. Ik vermoed dat het sensatiegehalte van dat verhaal stilaan uitgeput
raakte, en dus moesten de media op zoek naar een nieuw slachtoffer, naar een
nieuw sappig verhaal. En dat werd dus de vaccinatie-voorrang van mevrouw de
burgemeester. Mevrouw Heeren heeft ondertussen trouwens de twijfelachtige eer
om op de site van VRT NWS ook al een volledig hoofdstuk veroverd te hebben, met
een hele reeks artikelen: het zijn er ondertussen al zeven. Nog even doorbijten
en ze zal mevrouw El Kaouakibi evenaren.
Ondertussen heeft mevrouw de burgemeester zélf al klacht ingediend
omwille van "schending van het medisch
beroepsgeheim". Dat is behoorlijk vergezocht, als je het mij vraagt, want
erg veel "geheim" is daar niet aan en
het is niet bepaald "gevoelige informatie".
Maar de bedoeling van mevrouw Heeren was vooral om op die manier te weten te
komen wie de informatie omtrent haar voortijdige vaccinatie naar de pers gelekt
heeft. Justitie is daarop een onderzoek gestart, en ze hebben onder andere de
journalist die het nieuws naar buiten gebracht heeft, aan de tand gevoeld. De "Vlaamse Vereniging van Journalisten" is
verontwaardigd en heeft het over een "misstap
van justitie en politie". Meer zelfs: "Wanneer
politici via een klacht met burgerlijke partijstelling het gerecht inschakelen
om journalisten de mond te snoeren, dan is de democratie in het gevaar."
Het is waar dat het nogal kleinzerig was van mevrouw de burgemeester
om persé te willen uitvissen wie haar "verraden"
heeft. Maar om dan meteen te roepen dat "onze
democratie in gevaar" is, dat is er toch vér over. Dat heet "van een mug een olifant maken". Maar ja:
de journalistieke vrijheid is heilig, en daar mag niet aan getornd worden. Ook
niet als de journalisten, en de media in het algemeen, als enige bedoeling
hebben iemand kapot te maken. Dat is heel goed gelukt bij mevrouw El Kaouakibi,
en dat zal ook heel goed lukken bij mevrouw Heeren.
Wat was trouwens de toegevoegde waarde van die "onthullingen"? Wie is daarbij gebaat? (Afgezien dan van de
journalist die met het verhaal in de belangstelling is gekomen, en die nu een
mooi staaltje onderzoeksjournalistiek aan zijn CV kan toevoegen.) We weten
dankzij het journalistieke speurwerk dat mevrouw de burgemeester lichtjes
egoïstisch is geweest en zich bezondigd heeft aan "zelfbediening". (Althans: we weten het eigenlijk niet, we lezen het
alleen maar in de media. Haar eigen versie klinkt veel onschuldiger.) En dan? Hoeveel mensen hebben daar schade door
ondervonden? Hoe erg was dit voor het algemeen welzijn? Er zouden een tiental
mensen "voor gekropen" zijn in dit
geval van "vaccinatiecorruptie"
(kwestie van alles nog sensationeler te laten klinken), en daardoor zouden
(allemaal in de erg voorwaardelijke wijs) een tiental Truienaren een dag langer
op hun vaccin hebben moeten wachten.
Als we dáár zwaar moeten aan tillen, wat dan te denken van het prioritair
vaccineren van onze sporters? Waarbij het gaat het om enkele honderden mensen die voor hun beurt ingeënt
werden/worden, en dus (in de logica van de hetze tegen mevrouw de burgemeester) enkele
honderden anderen die een dag langer hebben moeten wachten? Maar in onze
kritische media: compleet en totaal stilzwijgen over die vaccinatie-voorrang.
Daar lijkt dan weer helemaal niets fout mee te zijn.
Wie nog altijd vindt dat de journalisten consequent en rechtlijnig en
objectief zijn, die mag nu zijn/haar hand op steken...
Dan doe je als ouder nog zó hard je best om je kinderen goed op te
voeden: om hen te laten opgroeien met het besef van de juiste waarden en morele
standaarden. Om achteraf te ontdekken dat je volkomen gefaald hebt: je hebt hen
groot gebracht met foute ideeën, met slechte rolmodellen, met ontoelaatbare
voorbeelden!
Want je hebt hen in hun kindertijd naar Disney-tekenfilms laten
kijken...
Vijfentwintig jaar geleden wisten we dat nog niet, maar nu is er geen discussie meer over:
Disney-tekenfilms zetten aan tot racisme en rassendiscriminatie! Wij hebben
onze kinderen daar laten naar kijken, en hebben dus, samen met miljoenen andere
ouders, een generatie racisten gekweekt.
Althans, dat is wat politiek correcte pedagogen ons heden ten dage
voorhouden.
Want de Disney-tekenfilms van weleer zaten vol "racistische" elementen. Zoals de Aziatische kat met spleetogen in "De Aristokatten". Of de Indianen in "Peter Pan", die "roodhuiden" genoemd werden. Of de zwarte kraaien in "Dumbo", van wie de teksten zowaar door
blanke acteurs ingesproken werden. Of de luie apenkoning Louie in "Het Junglebook".
Ik zou zeggen: kies zelf maar een film uit, en ga op zoek. Als je écht
je best doet, zal je overal, in elke film of in elk boek, wel iets vinden waar
je een negatieve interpretatie bij kan verzinnen. Ik vermoed heel sterk dat er
mensen zijn die daar hun beroep, of hun roeping, van gemaakt hebben.
En wat nog erger is: we hebben onze zonen laten opgroeien tot
vrouwenhaters, tot potentiële verkrachters. Want we hebben seksuele intimidatie
verheerlijkt en als iets positiefs voorgesteld!
Althans, dat is wat politiek correcte denkers ons heden ten dage ook voorhouden.
Het ophef is ontstaan omwille van een nieuwe attractie in het pretpark
Disneyland Californië. De attractie draait rond Sneeuwwitje, en is geheel en al
onschuldig. Maar de fanatieke "Woke"-aanhangers
menen in de kus waarmee de prins Sneeuwwitje, na de fatale appel, weer tot leven wekt, een daad van
seksuele agressie te zien: de prins heeft haar immers op de mond gekust zonder
dat zij daar toestemming voor had gegeven! Volgens die "Woke"-extremisten zou Sneeuwwitje die agressieve prins dus moeten
en kunnen aanklagen. Herinner u de #MeToo
beweging.
Wat de prins gedaan heeft, kan absoluut niet door de beugel, en hij
zou daar zwaar voor moeten gestraft worden. En dat zoiets dan uitgerekend als
een "happy end" wordt voorgesteld in
de film, én openlijk wordt getoond in het pretpark, dát is er echt wel over.
Hoe kunnen die Disney-verantwoordelijken zó fout zijn in deze tijden waarin
vrouwonvriendelijkheid en seksuele agressie met klem wordt afgekeurd?
Ik weet niet wat u daarvan denkt, maar mij lijkt het dat je echt wel
een zieke en perverse geest moet hebben om in de onschuldige, levenwekkende kus
van de prins een daad van seksuele agressie te zien. Er is niemand die bij het zien
van de bewuste scène ooit ook maar enige ongezonde bijgedachte heeft gehad. De
kinderen niet, hun ouders niet. Maar blijkbaar zijn er mensen die daar nu wél een
foute daad in ontdekken: een verheerlijking van seksuele intimidatie, het
aanzetten tot agressie tegenover vrouwen. Dat zegt volgens mij méér over die
critici dan over de gewraakte scène zelf: het geeft aan dat die mensen een
ziekelijke obsessie hebben voor foute gedachten. Het lijkt me dat vooral dát
soort mensen neigen naar datgene waar ze luidkeels tegen fulmineren. Ik zou zo
iemand in elk geval niet in de buurt van mijn kleindochter willen zien!
Ik heb het al enkele keren aangehaald: er is iets serieus mis met die
politiek correcte denkers, die Wokers.
Zij menen in alles een fout te ontdekken tegen het politiek correcte denken.
Ook waar niemand anders een ongezonde gedachte kan bespeuren, zien zij een
zware overtreding tegen hun morele waarden. Het resultaat is wel dat zij zowat
alles "lelijk" maken, ook wat verder
voor iedereen "mooi" is en altijd "mooi" geweest is. Zélfs een
levensreddende kus.
Ik verwacht dat ze binnenkort tot het besluit gaan komen dat ook
mond-op-mond beademing een vorm van ongewenste intimiteit is, want het
slachtoffer heeft daar géén toestemming voor gegeven! En dus moet dat voortaan verboden
worden, toch?
Als u mij zou vragen wat de gemakkelijkste job ter wereld zou kunnen
zijn, dan zou ik nu, begin mei, gokken op "weerman"
of "weervrouw".
Zeg nu zelf... De voorbije maand april was de koudste aprilmaand in 35
jaar, en de eerste weken van mei zijn ook al niet om over naar huis te
schrijven. Als 2021 gemiddeld een "normaal"
jaar zal moeten worden, dan volgt hieruit logischerwijze dat die bar koude weken
zullen gecompenseerd worden door een lange warme periode. Hiervoor hoef je geen
hogere studies gedaan te hebben.
Ik durf dus te voorspellen dat ons vanaf eind mei een lange periode te
wachten staat met véél zon en hoge temperaturen. Voilà! Zo "moeilijk" is dat dus, het weer
voorspellen.
Wat ik ook al kan voorspellen, is dat de term "klimaatverandering" of "opwarming
van de aarde" al heel spoedig zal vallen na een goeie week vroegzomer met
temperaturen "boven het langjarig
gemiddelde". En dat zal er ook wel mee te maken hebben. Al blijft het heel
merkwaardig dat er over de "klimaatverandering"
niet gerept werd tijdens de voorbije winterse aprilmaand. Heeft de "klimaatverandering" een pauze van zo'n
zes weken ingelast misschien? Of zou het eerder zijn omdat je aan de mensen
niet uitgelegd krijgt dat de aarde aan een fikse opwarming bezig is, terwijl de
perenbloesems kapot vriezen? Het is in die omstandigheden niet simpel om de
discussie met een klimaatontkenner aan te gaan, vrees ik. En dus is het
wellicht wijzer er gewoon het zwijgen toe te doen.
Het is ook erg menselijk, natuurlijk, dat we een standpunt bij
voorkeur verdedigen op momenten dat we argumenten te over hebben om ons gelijk
te bewijzen, en dat we het onderwerp liever niet ter sprake brengen als sommige
feiten ons lijken tegen te spreken...
Wat heel zeker ook na enkele hete dagen in de actualiteit zal komen,
is het dreigend tekort aan drinkwater en het alarmerend lage grondwaterpeil
door de extreme droogte. En wat is de standaard verklaring voor "extremen"? Juist: de klimaatverandering.
Nu wil het toeval dat ik in een artikel van het KMI, over de
klimaatverandering in België, het volgende gelezen heb: "Tussen het midden van de 19de eeuw (rond 1850) en de 3 laatste decennia
is de hoeveelheid jaarlijkse neerslag in België met zo'n 9% toegenomen."
Het regent de laatste dertig jaar een heel stuk méér dan pakweg honderd jaar
geleden in plaats van minder.
Het is dus niet zo dat de klimaatverandering
of de "opwarming van de aarde" schuld
zou hebben aan ons lage grondwaterpeil en zomers watertekort. Het heeft wél
alles te maken met ons toegenomen waterverbruik, zowel in de industrie als in
de gezinnen. En het heeft te maken met de Vlaamse bouwwoede waardoor er zo goed
als geen doorlaatbare grond meer overblijft waar het regenwater kan
doorsijpelen.
Hoe dan ook: we mogen ons aan een lange hete periode verwachten, en de
verwijzingen naar de opwarming van de aarde zal niet ontbreken. En die is er
ook, want in datzelfde artikel van het KMI staat eveneens: "Zo observeert het KMI sinds 1890 een stijging van de gemiddelde
jaartemperatuur met 1,9 °C." Daar valt niet naast te kijken.
Maar ik zou het toch eerlijker vinden van onze weermannen/vrouw om het
onderwerp "klimaatverandering" niet
te beperken tot die zomerse, uitzonderlijk warme dagen. Zélfs al valt het op
andere dagen moeilijk uit te leggen aan de gewone mens.
Ik heb een nieuwe mijlpaal bereikt in mijn leven! Althans toch volgens
de stappenteller op mijn smartphone. Ik heb, met mijn gsm op zak, van Boston
naar Philadelphia gestapt: 450 km ver.
Vooraleer u nu steil achterover valt in stomme verbazing omdat ik
nooit iets gezegd heb over mijn wandeltocht in het verre Amerika, of verontwaardigd inde pen wil kruipen om mij erop te wijzen dat
dit ongetwijfeld een niet-essentiële verplaatsing naar het buitenland is
geweest: nee, ik ben niet op reis getrokken voor een wandeltocht van Boston
naar Philadelphia. Mijn pedometer vertelt mij dat, met een grote smile en met een bruisend compliment. Ik
ben daar uiteraard erg blij om. Hij heeft wel heel erg veel fantasie, mijn
stappenteller; hij heeft dat verhaal compleet verzonnen. Maar je hoort mij niet
klagen. Want al bij al: zó dikwijls krijg ik nu ook geen complimentjes!
Maar niet dus: ik ben niet van Boston naar Philadelphia gestapt. Ik
ben sowieso niet direct happig om naar Philadelphia te gaan. Want daar is het
dezer dagen helemaal mis. De sfeer is er de laatste tijd niet bepaald gezellig.
Het is daar, óók daar, compleet fout gelopen nadat een man door de
politie was doodgeschoten, eind oktober vorig jaar. De man liep gewapend met
een mes langs de straten, en weigerde zijn wapen te laten vallen toen de
politie hem dat opdroeg. Omdat hij zich (volgens de politie) bedreigend
gedroeg, hebben twee politieagenten hem neergeschoten. En hij is aan zijn
verwondingen overleden. Volgens de familie van de man had hij psychische
problemen, en vormde hij eigenlijk niet eens een écht gevaar voor de mensen op
straat, noch voor de politieagenten. Iets wat natuurlijk achteraf niet meer kan
geverifieerd worden. Jammer genoeg.
Het jammerlijke toeval, of misschien was dat helemaal géén toeval, wil
dat de man zwart was: een Afro-Amerikaan. Wat onvermijdelijk deed terug denken
aan de dood van George Floyd, amper vijf maanden eerder. Waardoor de emoties
onmiddellijk hoog zijn gaan oplaaien: opnieuw een zwarte Amerikaan die was
omgekomen door "onnodig"
politiegeweld.
Of het politiegeweld in dit geval gerechtvaardigd was of niet, ik weet
het niet. Niemand weet het. Feit is wel dat er relatief gezien véél meer
zwarten sterven door een politiekogel dan blanken (maar misschien begaan de
Afro-Amerikanen ook meer zware misdaden dan blanken?). Feit is ook dat er dezer
dagen weinig nodig is om het vuur aan de lont te steken in Amerika.
Hoe dan ook: de "black lives
matter" beweging had een nieuw elan gevonden. En Philadelphia werd een
belegerde stad nadat de eerste vreedzame betogingen tegen het politiegeweld
binnen de kortste keren op rellen en straatgevechten zijn uitgedraaid. Wat
voorspelbaar was. Want elke "vreedzame"
betoging, weze het voor "black lives
matter", of voor het klimaat, of tegen sociale ongelijkheid, of tegen de
corona-maatregelen, wordt onverbiddelijk gekaapt door een bende hooligans. Professionele
relschoppers, provocateurs, macho ruziezoekers, anarchisten. Elke "vreedzame betoging" wordt op die manier onvermijdelijk
een straatgevecht. Een oorlog tegen de politie. Die dan, jammer genoeg, keihard
en gestresseerd tegen de provocatie reageert. Waardoor er ook onschuldige
slachtoffers vallen. En waardoor de boodschap van de betogers helemaal verloren
gaat in de media-aandacht voor de sensationele beelden van het geweld.
Misschien moet iemand toch eens het idee uitwerken om een cursus te
organiseren over hoe je een vreedzame betoging zou moeten opzetten waarbij je de
relschoppers er totaal buiten kan houden?
In elk geval: in Philadelphia is het, zoals in heel veel Amerikaanse
steden, sinds die ongelukkige nacht van 27 oktober 2020 zowat elke dag (en
nacht) onrustig. Het is er niet meer veilig, het is er nooit meer kalm. De stad
is een sluimerende vulkaan die elk moment opnieuw kan uitbarsten.
En dus blijf ik daar weg. Ook al beweert mijn stappenteller dat ik van
Boston naar Philadelphia gestapt ben, ik ben er nooit geweest, en ik ben ook
niet van plan er ooit naartoe te gaan.
Ik ben wel erg benieuwd wat de volgende mijlpaal zou zijn die mijn pedometer
voor mij in petto heeft?
De kersverse Amerikaanse president, Joe Biden, heeft voor het eerst de
slachtpartij van Armeniërs tijdens de Eerste Wereldoorlog, in het toenmalige Ottomaanse Rijk, erkend als een "genocide", een volkerenmoord. Andere
landen, zoals ook België, waren hem daarin voor gegaan, maar de Amerikaanse
regering had het nooit aangedurfd om dat ook luidop te verkondigen.
Er kan trouwens weinig twijfel over bestaan: de slachtpartij die het
Turkse leger toen heeft aangericht, was een ware "genocide". Naar schatting 1,5
miljoen mensen, burgers, zijn toen vermoord. Mannen, vrouwen, kinderen, zonder
enig onderscheid. En zonder enige strategische of militaire reden. Gewoon
gedood omdat ze Armeniërs waren, en de Turken met hen nog een eitje te pellen
hadden. Want die Armeniërs, dat waren christenen, en ze weigerden zich te
assimileren in het islamitische Turkije.
De Turkse regering, met dictator Erdogan op kop, reageert uiteraard
woedend. Turkije heeft altijd ontkend dat het om een genocide ging. Volgens de Turkse versie ging het om geïsoleerde
incidenten van een aantal ontspoorde soldaten. En bij die "geïsoleerde incidenten" zouden 1,5 miljoen doden gevallen zijn? Ik
vermoed dat ze dat in Turkije zélf niet eens geloven. Maar ja... Hoe zou je zelf
zijn? Niemand zal vrijwillig toegeven dat hij, of zijn land, zich schuldig
heeft gemaakt aan "volkerenmoord". Er
is altijd wel ergens een uitleg te verzinnen, of een excuus. Of het is de
schuld van de vermoorden zélf. Zie maar naar de meest recente genocide, in
Rwanda.
Ik moet toegeven dat de Turkse regering wél een punt heeft als ze de
Amerikanen aanraadt om eerst eens in de spiegel te kijken. Want ook in
Noord-Amerika is er een ware genocide geweest die eigenlijk niet te loochenen
valt, maar nooit heeft iemand daarvoor de schuld op zich genomen.
Over het lot van de Noord-Amerikaanse indianen is héél weinig terug te
vinden op het internet. In Wikipedia bijvoorbeeld staat een heel uitgebreid
artikel over genocide, met als voornaamste voorbeelden: de Armeense genocide,
de Holocaust, de moord op minstens een half miljoen Serviërs door het
Nazi-gezinde Kroatische regime tijdens de Tweede Wereldoorlog, de massamoorden
door de Rode Khmer in Cambodja, de moord op zowat 800.000 Tutsi in Rwanda.
Maar over het lot van de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika: geen
woord.
Geschat wordt dat er in de jaren 1500, vóór het Amerikaanse continent
gekoloniseerd werd, ongeveer 12 miljoen Indianen leefden in Noord-Amerika. Rond
het jaar 1900 waren ze nog met amper een kwart miljoen. Maar de wereld komt er niet
toe dit als een "genocide" te erkennen. Terwijl het er nochtans vingerdik op
lag: Andrew Jackson (president tussen 1829 en 1837) verklaarde dat "indianen inferieur zijn en moeten
verdwijnen", en Theodore Roosevelt (president van 1901 tot 1909) vond dat "de enige goede indiaan een dode indiaan is".
Alléén de Canadese premier Trudeau heeft recentelijk de moed en eerlijkheid
opgebracht om excuses aan te bieden voor de behandeling van de Indianen.
Trouwens: niet alléén wordt de volkerenmoord op de Noord-Amerikaanse
Indianen door geen enkel land als zodanig erkend, bovendien is de behandeling
van de Indianen in Noord-Amerika nu nog altijd extreem racistisch en
discriminerend. Nog iedere maand sterft een indiaanse taal uit, en Indianen
hebben een grotere kans door politie te worden gedood dan zwarte Amerikanen. De
meeste Indianen leven ook nu eigenlijk nog in concentratiekampen: ze zitten
opgesloten in hun "reservaten",
onvruchtbare restjes van de onmetelijk gebieden waarover ze vroeger vrij konden
rond zwerven.
En dus zou het inderdaad niet slecht zijn als de Amerikaanse regering
eerst eens in de spiegel zou kijken eer ze met een beschuldigende vinger naar
een ander wijst.
De Mexicaanse president heeft trouwens heel recent het goede voorbeeld
gegeven door zijn excuses aan te bieden aan de Maya-bevolking. Niet alléén voor
wat de Europese veroveraars indertijd uitgespookt hebben, maar ook voor de
manier waarop de inheemse bevolking er nu nog altijd gediscrimineerd en
achteruit gesteld wordt.
Misschien zou Joe Biden eens aandachtig naar Buffy Sainte-Marie moeten luisteren.
Zij spreekt (en zingt) immers uit eigen ervaring:
"You forbid them
their languages, then further say
That American history really began
When Columbus set sail out of Europe
Then stress that the nation of leeches that conquered this land
Are the biggest and bravest and boldest and best
And yet where in your history books is the tale
Of the genocide basic to this country's birth
Of the preachers who lied, how the Bill of Rights failed"
Ik heb Donald Trump al een aantal keer "een psychopaat" genoemd, een pathologische leugenaar,
onveranderlijk overtuigd van het eigen gelijk. Maar Vladimir Poetin is een even
grote psychopaat, en jammer genoeg véél gevaarlijker dan Trump.
Hij is veel gevaarlijker omdat hij een stuk intelligenter is dan
Donald, want die is in alle opzichten gewoon een klein kind. Hij is veel
gevaarlijker omdat hij véél langer aan de macht kan blijven dan Donald: die
moest na vier jaar de baan ruimen, terwijl Vladimir al sinds 2000 aan de
macht is en dankzij de recente grondwetswijziging nog tot 2036 aan het roer kan
blijven. Hij is ook veel gevaarlijker omdat hij véél meer macht heeft dan
Donald: hoe groot de slagkracht van een Amerikaans president ook is, er is nog
altijd een parlement om hem te controleren, er is de rechterlijke macht om hem
af te remmen, en er is de publieke opinie waar hij rekening moet mee houden. In
Rusland is dat alles er niet. Vladimir Poetin is een dictator die door niets of
niemand gehinderd wordt: het parlement mag alléén maar "Ja" knikken, de rechterlijke macht is monddood, en er is geen
publieke opinie omdat niemand zijn mond nog durft open te doen.
Maar Vladimir Poetin is vooral veel gevaarlijker door zijn onblusbare
ambities en zijn machtswellust. De man ziet zichzelf als de opvolger van de
vroegere "tsaren" en hij wil dan ook
diezelfde onsterfelijke glorie verwerven. Hij wil ook het grote en roemrijke
Russische rijk van het tsarendom in ere herstellen. En daarvoor zal hij zonder
aarzelen een paar vervelende hindernissen uit de weg ruimen. En dan vooral aan
de Westelijke kant, waar enkele kleinere landen liggen die ooit deel hebben uit
gemaakt van het "Tsaardom Rusland":
Oekraïne, Letland, Estland, Litouwen. En dan is er ook nog Finland en Polen,
maar ik vermoed dat zélfs Vladimir daar zijn handen niet wil aan verbranden.
Met de herovering van Oekraïne is hij een tijdje geleden al gestart:
de Krim heeft hij al geannexeerd, en grote delen van Oost-Oekraïne worden bezet
door pro-Russische milities. En al bij al heeft hij dat zonder grote problemen
klaargespeeld. Het Westen heeft eens met een vermanende vinger gezwaaid, en dat
was dat. Maar hij moet er toch voor waken om niet al té driest te werk te gaan.
Hij moet dus zorgen voor een "excuus",
een "rechtvaardiging".
Vandaar zijn "waarschuwing"
in zijn recente toespraak voor de partijgetrouwen, maar eigenlijk vooral
bedoeld voor de buitenwereld. In die toespraak liet hij duidelijk verstaan dat
Rusland onverbiddelijk zal reageren op elke provocatie. Waarbij het in de
gedachtewereld van Poetin gemakkelijk is om elke actie of uitspraak die hem
niet zint, als een "provocatie" te
beschouwen. Dat Tsjechië een aantal Russische diplomaten het land heeft
uitgezet na bewijzen dat ze verantwoordelijk waren geweest voor een terreuraanslag
in 2014: provocatie. Dat Bulgarije onlangs iets gelijkaardigs gedaan heeft
omdat de Russen een aanslag gepleegd hadden op een wapenfabriek die wapentuig
leverde aan Oekraïne: provocatie. Dat het Westen sancties oplegt omwille van de
willekeurige aanhouding van Navalny en zijn medestanders: provocatie. Dat
Oekraïne de grens met Rusland extra in het oog houdt omdat de Russen er massaal
troepen naartoe gestuurd hebben: provocatie.
In de ogen van Poetin is zowat alles "provocatie" en bijgevolg een mooi excuus om zijn militaire macht te
gebruiken. Hij heeft het trouwens ook met zo veel woorden gezegd: "Er is een rode lijn die niet mag
overschreden worden. Wie dat toch doet, zal de consequenties moeten dragen."
En, héél belangrijk: "Wij zullen zelf
bepalen, in elk individueel geval, waar die rode lijn ligt."
Poetin kan dus in om het even welke situatie oordelen dat iemand de "rode lijn" overschreden heeft. Er zijn
geen vast-omlijnde regels van wat wel of niet kan, en wat de ene wél mag zal
voor een ander dan weer ontoelaatbaar zijn. Wat betekent dat Poetin elke
gelegenheid als excuus kan aangrijpen om in actie te komen.
Het grote probleem daarbij is dat hij zelf volkomen overtuigd is van
zijn gelijk en van de justificering van zijn handelswijze. Het probleem is ook
dat hij totaal onverschillig staat tegenover de mogelijke gevolgen van wat hij
doet. Vermoedelijk ook wel omdat hij heel goed weet dat hij zo goed als
onaantastbaar is.
Als ik in Oekraïne zou wonen, of in de Baltische staten, dan zou ik er
in elk geval niet gerust op zijn. Dat die landen in Poetin's vizier liggen, is
al langer duidelijk. Het is maar een kwestie van tijd eer hij zijn droom van "Groot-Rusland" zal willen realiseren.
En dan? Het Westen (Europa, Amerika, de NATO) heeft zich ertoe
verbonden die landen te helpen en te beschermen. Maar als ze daadwerkelijk
ingrijpen, dan krijgen we een nieuwe oorlog op het Europese continent. Niemand
zal dat willen riskeren, denk ik. Zodat het vermoedelijk bij een boze
wijsvinger zal blijven. En een reeks sancties, die Poetin als nieuwe "provocaties" zal beschouwen.
Nee, ik ben niet erg optimistisch. We waren dolgelukkig eenmaal we van
Donald Trump verlost waren, maar de ergste psychopaat kan nog vijftien lange
jaren ongestoord zijn gang gaan.
Ik weet niet of u op de hoogte bent van de hoogst originele
campagne-slogan voor deze mooie meimaand? Het is dus: "Maai mei niet", wat eigenlijk een oproep is om ons gazon een hele
maand welig te laten tieren.
Of zoals de wereldberoemde Sam Gooris het lang geleden al formuleerde: "Laat het gras maar groeien." Al
vermoed ik dat de motieven van Sammeke niet echt ecologisch van aard waren,
maar eerder te maken hadden met zijn luie natuur. Ik vraag me trouwens af of
Sam Gooris wel wist dat het liedje waarvoor hij dus die onnozele Nederlandstalige
tekst vertolkte, eigenlijk een héél ernstig lied was. Een aanklacht tegen de
apartheid in Zuid-Afrika: "Give me Hope,
Joanna".
"Well Jo'anna she runs a country
She runs in Durban and the Transvaal
She makes a few of her people happy
She don't care about the rest at all
She's got a system they call apartheid
It keeps a brother in subjection
But maybe pressure will make Jo'anna see
How everybody could live as one."
Maar goed: "maai mei niet".
Het gaat trouwens verder dan alléén maar de grasmaaier een maand op stal te houden. De bedoeling is om ons gazon die hele tijd gewoon helemaal met rust te
laten, de totale vrijheid te geven.
Volgens de groene initiatiefnemers zal zoiets wonderen doen voor onze
biodiversiteit. Allerlei plantjes en bloemetjes zullen tussen de grassprietjes
van ons anders zo monotone gazon komen piepen, en dat zal massaal veel insecten
aantrekken. En die zullen dan op hun beurt een ongekend feestmaal vormen voor
allerlei vogelsoorten die het in onze streken anders ver voor bekeken hadden
gehouden. En de insecten zouden zorgen voor de verspreiding van stuifmeel en
voor de bevruchting van onze fruitbomen en tomatenplantjes enzovoort. Om het
met de woorden van tv-tuinier Wim Liebaert te zeggen: "Je gras laten groeien is dus met andere
woorden goed voor de biodiversiteit. Bestuivers zoals bijen en vlinders vinden
sneller voedsel, en water verdampt minder snel uit de bodem dan wanneer gras te
kort is. Langer gras is beter bestand tegen droogte en hitte."
Kortom: terug naar het paradijs. Een heerlijk vooruitzicht, is het niet?
Een geniaal idee.
Let op: ik ben helemaal vóór. Ik ben sowieso al geen liefhebber van al
dat gezwoeg in de tuin. Ik ben zeker géén fanatiek voorstander van een piekfijn
gazon dat op een biljartlaken lijkt. En ik zou de stilte wel waarderen als we
een maand lang niet meer dagelijks gestoord zouden worden door ergens een grasmaaier
in de buurt, of een kantboordsnijder, of een heggenschaar van zwaar kaliber.
Rust en stilte zouden mijn deel zijn, vier weken lang!
Ware het niet dat ik mijn gazon nadien nooit meer op orde krijg, na een
maand wildgroei. De paardenbloemen die van die vrijheid zullen profiteren, die
zijn onuitroeibaar en die zullen voor altijd hun plaatsje opgeëist hebben in
ons gazon. En hun pluisjes zullen elk jaar opnieuw met de wind meegevoerd
worden naar alle tuinen in de wijde omgeving. Waarop de buren mij met een boze
blik zullen komen verwijten dat ik ook hun gazon naar de knoppen heb geholpen.
En ware het niet dat ons gazon eigenlijk nu al een toonbeeld van
biodiversiteit is. De grassprietjes zijn nu al in de minderheid, en ons gazon
heeft méér kleur dan een doorsnee boeket: witte madeliefjes, gele
boterbloempjes en allerlei andere (hardnekkige) plantjes die wij "onkruid" noemen en waarvan ik de naam
niet eens ken.
Maar als het alléén van mij zou afhangen, ja hoor: "Laat het gras maar groeien..."
In principe zouden vanaf volgend schooljaar (2021-2022) de nieuwe "eindtermen" in de tweede graad van het
secundair onderwijs van kracht moeten worden (en vanaf het schooljaar 2023-2024
ook in de derde graad). Maar de kans is groot dat de invoering van de nieuwe eindtermen zal moeten uitgesteld worden,
want de koepel van het Katholiek Onderwijs is naar het Grondwettelijk Hof
gestapt om de vernietiging, of in elk geval de opschorting, te vragen van die eindtermen zoals ze onlangs in het
Vlaams Parlement goedgekeurd werden.
Die "eindtermen", dat is
eigenlijk een samenvatting van wat een leerling minimaal zou moeten kennen en weten op het einde van het
schooljaar. De bestaande eindtermen dateren van de jaren 1990, en zijn dus voor
veel lesvakken compleet achterhaald. Ze zijn duidelijk ook niet ambitieus
genoeg, als je bedenkt dat Vlaanderen jaar na jaar achteruit boert in de
internationale ranking van het onderwijsniveau: onze leerlingen raken steeds
meer achterop, zowel in talen als in wetenschappen of wiskunde. Bovendien stelt
men vast dat heel veel leerlingen uit het onderwijs stappen met een groot
tekort aan zelfs maar een basiskennis om in het gewone leven te kunnen
functioneren: ze begrijpen veel financiële termen en instrumenten niet, ze
begrijpen niet hoe politiek werkt, ze weten niet hoe ze met de overheid kunnen
communiceren, ze kunnen soms niet eens hun facturen interpreteren, enzovoort...
De nieuwe eindtermen zijn beter
aangepast aan de moderne maatschappij. En ze zijn ook een stuk ambitieuzer dan
de oude: de lat wordt een heel stuk hoger gelegd.
"Iedereen gelukkig!" zou ik
denken.
Maar niet dus. Volgens het Katholiek Onderwijs zijn ze "te gedetailleerd" en (vooral) "niet haalbaar". Ik weet niet helemaal
zeker wat ze daarmee precies bedoelen. Zijn de eindtermen "niet haalbaar" voor de leraars, in de (korte) tijd die ze hebben om
de leerstof te onderwijzen? Wordt het onderwijs te zwaar voor de leerkrachten?
Het zou kunnen. Misschien vinden de leerkrachten dat hun job nu al te lastig is?
Maar ik neem aan dat de onderwijskoepels vooral het welzijn van de
leerlingen op het oog hebben, en dat ze dus bedoelen dat die nieuwe eindtermen te ambitieus zijn voor de
leerlingen: "te hoog gegrepen"? En
daarmee komen we eigenlijk precies terug waar het begonnen is: het
onderwijsniveau in Vlaanderen ligt bedroevend laag, nét omdat we véél te weinig
van de leerlingen verwachten! De nadruk ligt al héél lang vooral op "het welbevinden". Met als gevolg dat
heel veel leerlingen uit het secundair onderwijs komen zonder de nodige
basiskennis om in het leven te stappen, laat staan om aan het hoger onderwijs
te beginnen. Blijkbaar vindt het Katholiek Onderwijs dat nog altijd geen
probleem? En willen zij de leerlingen in het secundair onderwijs liever "met zachtheid" blijven behandelen en
vooral niet té "veeleisend" zijn.
Een nieuw element in die hele discussie spitst zich nu toe op de
noodzaak van een correcte spelling. Er gaan stemmen op om ook daar niet al te
streng meer in te zijn. Onder andere Kristien Hemmerechts, docent "Creatief Schrijven", vindt het niet zo
belangrijk dat jongeren correct zouden leren schrijven. Want "dat verlamt het creatief denken". Ze
stelt ook vast dat jongeren daar minder aandacht voor hebben, en dus moeten we het, volgens haar, dan
ook maar minder streng gaan beoordelen. Waarmee ze eigenlijk impliceert dat
alles waar de jongeren hun voeten aan vegen, op de schop mag. Jongeren vinden
elementaire beleefdheid niet meer nodig? Dan laten we dat maar vallen. Jongeren
vinden het niet meer nodig om zich aan snelheidsbeperkingen te houden? Dan
laten we die maar vallen.
De noodzaak is er natuurlijk veel minder dan vroeger. Elke
tekstverwerker corrigeert heel veel fouten automatisch. (En de meeste jongeren
schrijven sowieso al in een soort "sms-taaltje"...)
Waarom zou je dan nog correct moeten
leren schrijven? Maar dat is met alles zo. Rekenen hoef je niet meer te leren,
want de computer doet dat wel voor jou. Geschiedenis moet je niet meer leren,
want je vindt alles op het internet. Nadenken hoef je niet meer te leren, want
anderen doen dat wel voor jou en zetten alles op Facebook of Twitter.
Ik geef toe dat ik misschien licht overdreven reageer. Dat ligt aan
mijn aangeboren allergie voor "dt-fouten".
Ik begrijp best dat iedereen wel eens een "dt-fout"
maakt; de regels zijn ook niet bepaald eenvoudig. Het is zeker ook helemaal
niet mijn bedoeling om een "sneer" te
geven naar wie af en toe een dt-fout maakt, want al bij al is het zo goed als
niet te vermijden. Dat zeg ook Dominiek Sandra, professor Taalkunde aan de UA: "Jammer voor ons worden we relatief
weinig met een dt-probleem geconfronteerd. Op de 100 werkwoordvormen die we
schrijven, zijn er maar 8 van het type word/wordt en maar 11 van het type gebeurt/gebeurd. We zijn te weinig
getraind in het spellen van werkwoordvormen en laten ons misleiden door de vorm
die we het meest tegenkomen in teksten."
Maar dat men in het onderwijs dan toch tenminste zou proberen om de
jongeren correct te leren schrijven! Of is dat ook al té veel
gevraagd?
In het vooruitzicht van de internationale socialistische feestdag, 1
mei, moest "corona" in die laatste
dagen van april toch even wijken voor de perikelen rond het mislukte "loonoverleg" tussen de ondernemers en de
vakbonden.
Voor wie het allemaal niet van nabij gevolgd heeft, even een korte
samenvatting.
Onze Belgische ondernemers klagen al jaren steen en been over de
loodzware loonlast in ons land. De loonkost ligt in België inderdaad onredelijk hoog,
zélfs vergeleken met onze buurlanden, wat de concurrentiepositie van onze
ondernemers ondermijnt. (Het gaat hier, voor alle duidelijkheid, over de
bruto-loonlast. Niet over het nettoloon dat op de bankrekening van de
werknemers terecht komt. Want dát is niet bepaald overdreven voor de meesten.)
Om hier iets aan te doen, heeft onze regering, enige tijd geleden al, de "loonnorm" bedacht: de (bruto) lonen mogen in
België niet sneller meer stijgen dan in de omringende landen. In tegenstelling
tot de meeste andere landen, kennen wij de "automatische
indexaanpassing" van onze lonen. Wat betekent dat de Belgische lonen (en uitkeringen) "vanzelf" jaar na jaar stijgen, zelfs
zonder aan de werknemers een loonsverhoging toe te kennen. Het afschaffen van
de indexering van onze lonen komt regelmatig op de onderhandelingstafel bij een
zoveelste regeringsvorming, maar er is toch niemand die daar écht durft aan te
raken. Wat niet wil zeggen dat er niet aan gemorreld wordt, van tijd tot tijd.
Zo werken we nu al enkele jaren met de "gezondheidsindex",
waarbij de prijsstijgingen van een hoop dingen niet meer mee tellen. Resultaat
is in elk geval dat de kostprijs van een winkelkar sneller stijgt dan het loon van de gewone mensen.
Door die automatische indexering stijgen onze lonen vanzelf zowat even
sterk als de lonen in andere landen waar de werknemers een loonsopslag moeten
afdwingen. Het gevolg is dus dat er, binnen de vastgelegde loonnorm, bovenop die indexaanpassing zo goed als géén ruimte is
voor een loonsverhoging. Om precies te zijn: er is een bijkomende opslag van
0,4 procent mogelijk, gespreid over de komende twee jaar.
De vakbonden steigeren hierbij, en eisen véél meer. Zéker omdat
bepaalde ondernemingen, bepaalde "sectoren"
(zoals de farma-industrie), in deze corona-tijden enorme winsten gemaakt
hebben. (AstraZeneca bijvoorbeeld heeft vorig jaar de nettowinst zien verdubbelen!) De vakbonden vinden het
fundamenteel oneerlijk dat de werknemers zouden moeten inbinden, terwijl de ondernemers
ongeziene winsten binnen rijven. En dus kwam het idee naar boven om bovenop de "loonnorm" een soort "eenmalige premie" te voorzien voor de
werknemers, zodat ook zij van de corona-winsten zouden kunnen mee genieten. De
ondernemers konden zich daar in vinden. Maar dan alléén in die sectoren die inderdaad
winst gemaakt hebben, niet in die ondernemingen die onder de crisis geleden hebben.
(Je kan van een ondernemer bij wie het water aan de lippen staat, niet
verwachten dat die zijn werknemers opslag of een premie zou geven.) Dat idee was
echter onaanvaardbaar voor de vakbonden, want die verdedigen het principe van "solidariteit" onder werknemers: het kan
voor de vakbonden niet dat een werknemer in de farma-industrie een "bonus" zou krijgen en een werknemer in
de horeca, om maar iets te noemen, dan weer niet. En dus zouden alle werknemers
zo'n premie moeten krijgen. Wat voor de ondernemers dan weer totaal uitgesloten
was.
Resultaat van dat mislukt overleg: de regering moet zélf de loonnorm opleggen. Dat wil zeggen: plus
0,4 procent loonsverhoging, gespreid over twee jaar. Voor iedereen. En géén
eenmalige premies. Voor niemand.
Klein probleempje voor onze Vivaldi-regering: de socialisten maken
daar deel van uit, en die "verdedigen de
kleine man". Wat betekent: zij voelen de boze hete adem van de vakbonden,
en méér nog van de extreem-linkse partijen, in de nek, en kunnen zich dus niet
permitteren om die verfoeide loonnorm op te leggen. Zij vinden, uiteraard, ook
dat de werknemers recht hebben op méér. Want die "0,4 procent", dat is een lachertje.
Waarbij ik meteen al de bedenking heb dat de mensen die het met een
uitkering moeten stellen (gepensioneerden, werklozen, zieken, gehandicapten),
sowieso tevreden moeten zijn met de indexaanpassing. Die krijgen er géén "loonsverhoging" bovenop, zélfs geen 0,4
procent. De fameuze "solidariteit"
waar de vakbonden mee schermen, strekt zich blijkbaar alléén uit over diegenen
die aan het werk zijn; al de anderen vallen daar buiten. Het argument van de solidariteit lijkt mij dus een beetje
kaduuk en hypocriet. Waarom zouden de werknemers op méér inkomensverhoging
recht hebben dan bijvoorbeeld iemand die langdurig ziek is?
Het klopt niet, hee...
Maar goed: 1 mei naderde, en de vakbonden zouden van zich laten horen. De linkse partijen moesten dus gespierde toespraken bedenken. En dus kwam wonderboy Conner Rousseau met de
stelling dat de aandeelhouders van onze ondernemingen dan ook geen "dividend" mogen krijgen. De aloude egoïstische
stelling: "Als ik niets krijg, dan een
ander ook niet!"
Helaas kan niemand een onderneming verbieden om een dividend uit te
keren aan de aandeelhouders. De heer Rousseau, ondertussen nagepraat door zowat
alle socialistische kopstukken, verkondigde dus zomaar wat loze prietpraat. "Plat populisme", sneerde zijn beste
vriend, en coalitiepartner, Georges-Louis Bouchez met zijn gekende tact.
Los daarvan. Bad Boy Conner
is hierbij wel vergeten dat alle politici ons al jarenlang aanmoedigen om te
beleggen in de Belgische ondernemingen, onder andere via pensioensparen.
Kwestie van de eigen economie te steunen en op die manier ook de werkgelegenheid
te stimuleren. En aangezien ons spaarboekje toch niets opbrengt, leek dat een
aantrekkelijke suggestie. Maar al die brave burgers, die hun spaarcentjes in de
Belgische ondernemingen gestopt hebben, dat zijn ook "aandeelhouders". Het zijn diezelfde noeste werknemers aan wie de
socialist Rousseau nu dat beetje extra, in de vorm van een dividend, wil
ontzeggen.
In zijn ijver om met een "1-mei
verworvenheid" te kunnen pronken (of liever: om niet té veel kiezers te
verliezen aan de extreem linkse concurrent PVDA), is Conner goed bezig iedereen een stukje armer te maken, dus
ook de werknemers die hij zogezegd wil verdedigen.
Het gaat erg slecht met de bijenpopulatie. Wereldwijd, maar vooral bij
ons in Europa.
Wat er precies mis loopt, niemand die het goed weet. Maar feit is
dat overal ter wereld bijen massaal sterven. Naar schatting zou in de voorbije
50 jaar het aantal honingbijen gehalveerd zijn. In de zomermaanden van vorig
jaar zouden alleen al in Noord-Italië minstens 4 miljoen bijen gestorven zijn op
twee dagen tijd. En het aantal hommels zou in de voorbije 20 jaar zelfs met 87%
gedaald zijn, zodat die nu al een bedreigde diersoort geworden zijn. Als de trend zich verder doorzet, zijn we binnen afzienbare tijd alle
bijen kwijt. En dan meteen ook de oogst van bijvoorbeeld appelen, of aardbeien,
of tomaten en ga zo maar door.
Als grote boosdoener wordt onder andere naar de "Varroamijt" gewezen. Dat is een parasiet die zo'n 30 jaar geleden stiekem
vanuit Azië naar Europa en Amerika is kunnen mee reizen, en die bijzonder
nefast is voor het welzijn van de honingbij. Die beestjes kunnen op drie jaar
tijd een volledige bijenkolonie uitmoorden! Vreemd genoeg lijken alléén bijen
die in kasten leven zo kwetsbaar voor de Varroamijt;
wilde bijen kunnen er zich (gelukkig maar) blijkbaar beter tegen beschermen.
Maar we moeten de schuld uiteraard niet alléén bij die mijten leggen,
ook de mens zélf heeft schuld aan het instorten van de bijenpopulaties. Door
het veelvuldig gebruik van insecticiden, waar ook bijen aan sterven. En door de
introductie van de "monoculturen" in
onze landbouw, waardoor de bijen niet meer voldoende gevarieerd voedsel vinden.
En dan is er, uiteraard, ook de klimaatverandering waardoor ons weer veel meer
extremen kent. Die extremen, en dan vooral de winters, worden veel bijen
fataal.
Recent is er dan ook nog het gevaar van de Aziatische Hoornaar bijgekomen, een vraatzuchtige wesp die ook al
vanuit Azië zijn weg naar Europa gevonden heeft. De Aziatische Hoornaar is een "exoot",
een beest dat hier absoluut niet thuis hoort. En dat vermoedelijk ongewild binnengesmokkeld
werd in Chinees aardewerk. Terwijl de bijen de Europese Hoornaar wel herkennen als een vijand die moet aangevallen
worden, is dat bij de Aziatische variant niet het geval. Die kan dus ongestoord
zijn gang gaan, en hele bijenkolonies vernietigen.
Indien de bijenpopulatie aan dit tempo blijft afnemen, dan dreigt de
soort binnen afzienbare tijd inderdaad volledig uit te sterven. En dan hebben
we echt wel een groot probleem, want de meeste soorten groenten en fruit die
wij eten, zouden verdwijnen. Honingbijen bestuiven immers naar schatting 70 van de 100
plantensoorten die de voornaamste voedselbron van de mens uitmaken.
Misschien een idee voor de jongere generatie: niet alléén opkomen voor "het klimaat", maar ook voor de
honingbij...
En alsof dat allemaal nog niet genoeg is om ons zorgen over te maken,
lopen er ook vandalen rond die het "leuk" lijken te vinden om bijenkorven te vernielen. Dat is eind
vorig jaar nog gebeurd in het West-Vlaamse Kortemark, waar iemand (of een
aantal mensen?) wel 11 bijenkasten omver heeft gegooid. Gelukkig was het toen, begin
november, nog redelijk zacht weer, zodat de meeste bijen het overleefd hebben.
Maar de slachting heeft toch het leven gekost aan minstens 200.000 bijen. Hoe
een zieke geest daar in godsnaam bij komt, dat kan er bij mij helemaal niet in.
De kans is reëel dat ook dit een geval van "corona-verveling"
geweest is, net zoals de onbegrijpelijke vernielingen in het Peutiebos nabij Machelen, heel onlangs, begin april. (Of
het zou moeten zijn dat het iemand is die ooit door een bij gestoken is en nu wraak
wilde nemen?)
Dit lijkt zo'n beetje één van de minder bekende symptomen van Covid-19
te zijn (of liever: van de corona-maatregelen): de drang om te vernietigen en te vernielen. Het is datzelfde soort
mensen die ook oude eiken en beuken kapot zagen. Of paarden verminken. Zo'n vandalen, zeg
maar misdadigers, zouden voor mijn part echt wel héél zwaar mogen gestraft
worden.
De kans is jammer genoeg erg klein dat de daders ooit gevat worden. En
dus kunnen dat soort zieke geesten ongestoord verder hun gang gaan. Tot het,
zoals kortgeleden in Tielt, compleet uit de hand loopt en één van hen iemand
gaat vermoorden als ultieme daad van "vernietiging", gewoon "om te weten hoe
dat voelt".
Ik heb indertijd Latijn-Wiskunde gestudeerd, en nadien Fysica. Ik heb
dus écht wel een behoorlijke wiskundige basis, ook al is het allemaal al erg
lang geleden. Maar bij het cijfergegoochel over corona en Covid-19 kan ik toch
niet meer volgen. Dat is klaarblijkelijk wiskunde van een hogere orde.
Ik weet het wel: ik val in herhaling. Ik heb daar eerder al enkele
keren mijn verstomming over neergeschreven. Ik was van plan om het daar verder
bij te laten. Maar kort geleden werd het mij echt wel te gortig, en dus moet ik
tóch nog een keer mijn gal spuwen.
Wat we de voorbije weken aan cijfers en bijhorende commentaar te lezen
gekregen hebben, was zó flagrant absurd en compleet bij de haren getrokken, dat ik niet
kan begrijpen dat de media die cijfers en meningen van de experten zomaar
klakkeloos over nemen. Zonder ook maar enige kritische bedenking. Zonder zich
daar vragen bij te stellen. Kritische berichtgeving bestaat blijkbaar niet meer
in ons land, zeker niet als het over corona gaat. En het lijkt stilaan zelfs
ongepast om zich daar vragen bij te stellen.
Wat is de volgende stap? Worden diegenen die kritiek hebben, binnenkort
bestraft met een corona-boete? Of zelfs opgepakt? Ik houd mijn hart vast...
Waar ik laatst steil van achterover gevallen ben, was de uitspraak, op 23 april, van
dokter Van Der Auwera, diensthoofd "Dringende Geneeskundige Hulp" van de FOD
Volksgezondheid: "Er zijn in heel België
maar 82 bedden Intensieve Zorg meer vrij." Dat ging dan over Covid plus
non-Covid afdelingen. En om de paniekstemming helemaal te laten doordringen: "We zitten niet ver af van Italiaanse
toestanden vorig jaar." (Ter herinnering: het Italiaanse zorgsysteem is
volledig gecrasht tijdens de eerste corona-golf vorig jaar. Daar stevenden we
dus volgens de dokter ook op af.)
Kan iemand mij uitleggen hoe dat te rijmen valt met de vaststelling
dat de ziekenhuizen in ons land al van in maart "opgeschaald" zijn naar "Fase
1B" waarbij er in totaal 2000 bedden voorzien werden op Intensieve Zorgen?
Waarvan 1000 voor Covid. In de hoop dat we niet al te lang boven 1000 Covid-patiënten
op IZ zouden uitkomen (en dat aantal is in maart/april niet bereikt). Ons gezondheidssysteem is dus al bijna twee maanden
geleden voorbereid op 1000 Covid-bedden in IZ. Er waren er op 23 april, dag van
de paniekboodschap, 910 van bezet. Een klein kind van het tweede leerjaar kan
al uitrekenen dat er toen in de Covid-afdelingen alléén al 90 vrije bedden waren.
Hoe konden er dan maar 82 zijn over het geheel van Covid plus non-Covid?
Bovendien is de situatie vroeger al véél erger geweest. Als we even
terugkeren in de tijd: 1285 Covid-patiënten in Intensieve Zorgen op 8 april
2020, 1474 op 9 november 2020. Is ons gezondheidssysteem toen gecrasht? Lagen
die "overtollige" patiënten in de
gangen zoals in Italië? Niet dus. Het was allemaal niet evident, dat zéker,
maar het kon.
Waarom dan opeens die paniekboodschap? En waarom hebben de media de
cijfers niet eens met een kritisch oog bekeken? Ik heb géén idee, maar het
begint stilaan toch méér dan vreemd over te komen.
Ik heb trouwens nog een andere aanslepende bedenking omtrent die
aanhoudend hoge bezetting van de IZ-afdelingen. En ook daar heb ik in de media
nog geen enkele vraag over gehoord.
Als we de triomfantelijke vaccinatie-cijfers mogen geloven (en waarom
zouden we daar aan twijfelen?), dan is ondertussen (op 30 april) al ongeveer 31
% van de volwassen bevolking in ons land minstens één keer ingeënt. En zelfs al
bijna 80 % van de 65-plussers. Van de 2,2 miljoen 65-plussers in ons land zijn
er al meer dan 1,7 miljoen minstens één keer ingeënt. Er zijn dus, per
definitie, minder dan 20 % zieke 65-plussers vergeleken met het begin van
het jaar. En, logischerwijze, ook minder dan een vijfde zoveel 65-plussers op
IZ, vergeleken met drie maanden geleden. Aangezien het vooral de 65-plussers
zijn (of waren) die op IZ terecht kwamen, zou de toevloed van patiënten op IZ
ook drastisch moeten gedaald zijn. En tóch zijn er nu nog altijd meer dan 860
patiënten die intensieve zorgen nodig hebben. Hoe kan het dat de IZ-afdelingen tóch
blijven vol lopen met doodzieke Covid-patiënten? Waar komen die dan opeens
vandaan? Wie zijn die mensen?
Ik heb de vraag al een paar keer gesteld, maar ik heb nog nooit een
geloofwaardig antwoord gelezen. Ik heb zelfs nog nooit de vraag gezien in onze
media. Waarom niet? Is het geen pertinente vraag? Is het niet logisch dat die
vraag zou gesteld worden? Blijkbaar niet.
Over corona en Covid-19 worden geen vragen gesteld. Er mogen misschien geen
vragen gesteld worden?
En ik vind dat een bijzonder vreemde gang van zaken...
Ik heb er lang genoeg moeten op wachten, maar op 28 april heb ik mijn
eerste corona-spuitje gekregen.
Ik was al behoorlijk ongeduldig geworden, en licht geprikkeld. Omdat
andere, jongere, mensen wél al eerder ingeënt waren. Zoals apotheker Marc
Coucke, bijvoorbeeld, of DJ Pat Krimson. Daar is trouwens een nieuw woord voor
uitgevonden, voor dat wrevelig ongeduld: "vaccinatienijd".
Ik kan nu al voorspellen dat dit volgend
jaar tot "het woord van 2021" zal verkozen
worden. Want ik ben duidelijk niet de enige die er last van had. Meer en meer
mensen blijken te lijden aan "vaccinatienijd".
Onze regering en de experten hebben het er dan ook hard genoeg ingehamerd dat dit de
enige weg naar "de vrijheid" is. En
het steekt meer en meer bij de mensen die bijna wanhopig naar vrijheid snakken
en er nog altijd niet mogen van proeven. Het heeft allicht ook wel te maken met
het tergend trage tempo van het vaccineren in ons land. En met de verwarrende
vaccinatie-strategie.
Eerlijk gezegd mogen wij nochtans niet klagen. Want in heel veel armere
landen is er zelfs nog geen begin gemaakt van een vaccinatiecampagne. Om de eenvoudige
reden dat ze daar nog geen vaccins gekregen hebben. Want de rijke, Westerse,
landen hebben zowat alle geproduceerde of voorziene vaccin-voorraden opgekocht.
Genoeg om hun totale bevolking vier keer, of zelfs meer, in te enten. Als het
op de vaccins aan komt, is iedereen de veelgeroemde "internationalesolidariteit"
vergeten. En de plechtige beloftes dat de beschikbare vaccins eerlijk zouden
verdeeld worden aan alle landen, zijn al lang onder tafel geveegd. (Als de epidemie in die landen nog lang blijft woekeren, en er mutaties ontstaan waartegen onze vaccins niet werken, dan keert dit ooit als een boemerang in ons gezicht terug. Maar dat is een zorg voor later...)
Het
moet wel gezegd: we leveren wél zuurstofflessen aan die landen.
Maar goed: eindelijk was het dus zo ver. Een spuitje Pfizer in mijn rechterarm.
Ik moet toegeven dat het vreemd aanvoelde, zo'n injectie met een
vloeistof op -78 graden Celsius. Mijn arm veranderde onmiddellijk in een ijsklomp, en
het was in het begin vooral kwestie van nergens tegenaan te stoten want anders
zou mijn diepbevroren arm als een fragiele ijssculptuur uiteen kunnen barsten.
Thuisgekomen ben ik meteen naar de badkamer getrokken om me tegen de convector te
gaan installeren terwijl die hete lucht aan het blazen was. Ondertussen begon
mijn hoofd te gloeien, in een ferme griep-opstoot (of iets dat erop leek),
omdat mijn lichaam als een gek antilichamen ging produceren. Gelukkig was mijn
rechterarm nog altijd ijskoud, zodat ik toch wat verkoeling kon krijgen door
mijn hoofd op mijn geprikte arm te leggen.
Maar niet getreurd: ik behoor vanaf nu tot de "onaantastbaren". Binnenkort kan ik wellicht mijn corona-paspoort
verwachten. En dan mag ik naar de cinema. En naar Tomorrowland. En naar het
theater. En naar de voetbal.
Ik ga er uiteraard van profiteren. Mij houden ze nu niet meer in mijn
kot. Ik trek er elke dag op uit. Eindelijk weer bij mijn vrienden op bezoek;
binnenshuis. Een terrasje doen en daar een peperdure pint drinken, of op
restaurant gaan. Of gaan funshoppen en al het geld verteren dat ik door de lockdown
heb moeten oppotten.
Tot spijt van wie het benijdt! Ik heb ook geen neusmondmasker meer
nodig, en ik hoef geen afstand meer te houden. Ik kan toch niet ziek worden.
Niet door corona, en niet door een ander virus want die zijn er niet volgens de
virologen.
Is er dan geen risico dat ik anderen toch nog zal besmetten? En misschien
zelfs ziek zal maken als zij nog niet ingeënt zijn? Natuurlijk! Dat weet ik ook
wel.
Maar dat is mijn zorg niet, hee. Ik ben ingeënt en ik ben safe. "De anderen"... die zullen mij een zorg wezen. "Solidariteit", dat was iets dat nodig was tijdens de crisis. Nu
vergeten we die maar weer: het is opnieuw "elk
voor zich".
In het weekend van 10-11 april heeft de Iraanse overheid met heel veel
show en bravoure de opening aangekondigd van een aantal nieuwe "kerncentrifuges", bedoeld voor de
verrijking van Uranium. De voornaamste bedoeling van de show was natuurlijk aan
de buitenwereld te demonstreren dat Iran nog altijd de capaciteiten en techniek
heeft om zoiets te presteren. Ondanks de jarenlange boycot door ex-president
Donald Trump.
Ik begrijp het concept van een "boycot"
trouwens niet, want het is toch altijd de brave burger die de gevolgen moet
dragen. Zo ook in Iran. De verfoeide nucleaire installaties bleven gewoon functioneren
als voorheen, maar er is geen geld meer over om de bevolking te voeden of om
voor geneesmiddelen te zorgen. Het valt trouwens op dat de Amerikanen vooral
die landen met een boycot willen treffen die hen ooit ferm belachelijk gemaakt
hebben. Iran dus (denk maar aan die mislukte reddingsoperatie van de gijzelaars uit de ambassade in Teheran na de Iraanse
revolutie); en Cuba ook.
De Iraanse religieuze leiders lieten de boycot niet aan hun hart
komen, en bouwden ijverig verder aan hun nucleaire macht. Waarmee ze dus
fier konden uitpakken in dat glorieuze weekend van 10 april. Tot het de
volgende dag compleet fout liep: de nieuwe én de bestaande centrifuges lagen al
plat. Spoedig bleek dat er sabotage in het spel was, en dat Israël daarachter
zat. Want Bibi Netanyahu heeft gezworen dat aartsvijand Iran nooit of te nimmer
de mogelijkheid mag krijgen om kernwapens te fabriceren. Dat volgens Iran die
centrifuges bedoeld waren om Uranium te verrijken voor kernenergie en niet voor
een kernbom, maakte op de Israëlische premier geen indruk. En dat Israël, tegen
alle internationale verdragen in, zélf over kernwapens beschikt, dat bleek nu
even niet terzake te doen.
Dat Netanyahu er alles zou aan doen om het Iraanse nucleair programma
te saboteren, is niet verwonderlijk. Maar dat de hele wereld daar zit op te
kijken zonder ook maar één kritische reactie, dát is toch wel verwonderlijk. Als
een ander land ergens een sabotage-actie durft uit te voeren, wordt er overal
met de boze vinger gezwaaid en wordt er gedreigd met "represailles". Al gauw vallen ook termen als "terrorisme" en de boosdoeners komen in het verdomhoekje terecht.
Maar niet zo als Israël de "dader"
is: het voorval wordt met de mantel der liefde bedekt, en het slachtoffer van
de aanval wordt geacht zich koest te houden. Als Iran het ooit zou wagen om op
één of andere manier wraak te nemen, of iets gelijkaardigs uit te voeren in
Israël, dan is het kot te klein. Daar bestaat geen enkele twijfel over: dan
escaleert het hele voorval tot angstwekkende (nucleaire) proporties. Ik vermoed
dus dat ze het in Iran bij wat dreigende taal zullen houden, en verder gewoon
de brokken zullen lijmen. Ze weten ook wel dat "het beloofde land" onaantastbaar is.
Het tijdstip van deze sabotage-actie was trouwens heel bewust gekozen. Met
een nieuwe president in Amerika werd een voorzichtige poging ondernomen om de
gesprekken tussen de USA en Iran weer op te starten in een poging het nucleair
verdrag dat Donald Trump had opgezegd, weer tot leven te wekken. Als dat zou
lukken, dan zou Iran officieel zijn programma voor kernenergie weer mogen
opstarten. Zij het dan onder controle van het Internationaal Atoom Agentschap.
Voor aartsvijand Israël, waar ze bij voorkeur zouden verkiezen dat Iran terug naar de
Middeleeuwen gebombardeerd wordt, was dat een onacceptabel vooruitzicht.
Bovendien zijn de relaties tussen de corrupte foefelaar Bibi en president Joe
Biden een heel stuk koeler dan de oude vriendschapsband tussen Bibi en Donald.
Het idee dat Joe Biden nu opeens weer vriendjes zou worden met de Iraanse
president, was méér dan Netanyahu kon verdragen. En nu zijn de Iraanse leiders
boos op de Amerikanen omdat die de Israëlische terreurdaad niet expliciet
veroordeeld hebben. Wat precies is wat Netanyahu heeft willen bereiken.
Ik zou beter stoppen met het volgen van de berichtgeving op de VRT
(online of op tv), want ik erger me elke dag meer en meer aan de kritiekloze,
sensatiegerichte en tendentieuze berichtgeving.
Mijn nieuwste ergernis kwam naar boven bij de reportage over de
rampzalige corona-situatie in India, op 23 april. Het verslag ging als volgt: "De voorbije 24 uur zijn er in India opnieuw
coronarecords gesneuveld, met 332.730 bevestigde besmettingen en 2.263
overlijdens. India telt nu al meer dan 16 miljoen zieken sinds het begin van de
pandemie. Dat is het tweede hoogste aantal, na de Verenigde Staten. De
ziekenhuizen kunnen de toestroom aan patiënten nauwelijks aan."
Het is trouwens niet de eerste keer dat onze Vlaamse nieuwsmakers
enigszins meewarig doen over de situatie in andere landen. Zo ging het tot voor
kort nog over de rampzalige situatie in Brazilië, waar ze de corona-doden
gewoon in massagraven moeten dumpen of op straat laten liggen. En nóg wat
langer geleden hadden onze nieuwsankers een brede glimlach op het gezicht bij
de vaststelling dat het in de Verenigde Staten of in het Verenigd Koninkrijk compleet in het honderd liep met
de corona-cijfers, terwijl wij alles goed onder controle hadden.
Laten we misschien gewoon eens naar de cijfers kijken, en zien hoe
adequaat en objectief de VRT-berichtgeving wel is. Ik heb niet alle landen
opgenomen in de tabel in bijlage, alléén die landen die er volgens de VRT echt wel héél
erg aan toe waren of zijn. Om de gegevens objectief te kunnen vergelijken, zijn
de cijfers herleid tot de aantallen per
miljoen inwoners. De gegevens dateren van 24 april.
Is er iets in deze tabel dat suggereert dat de pandemie op een
abominabele manier wordt aangepakt in Brazilië? Is er iets in deze tabel dat
aangeeft dat de situatie in India "dramatisch"
is? Geven deze cijfers ons het recht om vanuit onze arrogante superioriteit
meewarig neer te kijken naar het gepruts in landen als India? Niet dus. Wel
integendeel: wij doen het duidelijk ook helemaal niet goed. We behoren zelfs in
veel opzichten tot de slechtste leerling van de klas! Wat impliceert dat de
epidemie ook bij ons allesbehalve efficiënt werd/wordt aangepakt.
Maar natuurlijk... Als je als journalist een artikel maakt met als kop: "Méér dan 4000 nieuwe besmettingen in ons
land", dan werf je daar geen lezers of kijkers meer mee. Het
sensatiegehalte van zo'n headline is
nul. Zeker omdat er na méér dan 12 maanden "meer
van hetzelfde" een grote mate van gewenning is opgetreden. Als je
daarentegen bloklettert: "De voorbije 24
uur zijn er in India opnieuw coronarecords gesneuveld, met 332.730 bevestigde
besmettingen en 2.263 overlijdens", dan heb je de aandacht van de lezer of
kijker gegarandeerd te pakken. Het sensatiegehalte van zo'n headline is
gigantisch veel groter, en dáár draait het uiteindelijk allemaal om: sensatie. Dat India méér dan 100 keer
meer inwoners telt dan België, en dat bijvoorbeeld het aantal nieuwe
besmettingen of dagelijkse dodelijke slachtoffers er relatief gezien lager ligt dan bij ons, dat wordt
gemakshalve niet vermeld.
Die sensatiezucht bij de VRT (en ongetwijfeld ook bij VTM, en in onze
geschreven pers, maar dat weetik niet)
heeft stilaan een dieptepunt bereikt dat mij misselijk maakt. Het niveau van de
berichtgeving in de klassieke media is afgezakt tot dat van de sensatiepers,
genre P-Magazine. Van objectieve en
eerlijke journalistiek is al lang geen sprake meer.
Als je bedenkt dat, volgens de journalisten zélf, een eerlijke,
objectieve en kritische berichtgeving het fundament is van een gezonde
democratie, dan is de conclusie bijzonder pijnlijk. En onrustwekkend!
De trouwe lezers van mijn blog kennen ondertussen al mijn irritaties
tegenover "politiek correcte"
opiniemakers. Je weet wel: die mannen/vrouwen die vinden dat een grapje over
Chinezen of het vermelden van het woord "neger"
niet kan, die mannen/vrouwen die vinden dat alle speelgoed en kinderkledij "genderneutraal" moet zijn, die
mannen/vrouwen die je met de vinger nawijzen als je het vliegtuig durft te
nemen. De behoeders van het klimaat, van het antiracisme en van de non-binaire
samenleving.
Mijn kritische bedenkingen over dat soort pedante prekers heeft heel
weinig stof doen opwaaien. Om de simpele reden dat heel weinig mensen mijn blog
lezen. Het wordt een heel ander verhaal als een "bekend" iemand publiekelijk gelijkaardige ideeën verspreidt. En dat
is wat onlangs radio-presentatrice Anke Buckinx blijkbaar aangedurfd heeft in
het nieuwe weekend-magazine "Billie".
In een column trekt Anke Buckinx fel van leer tegen de "wokers" die ze vlakaf "zeurpieten" noemt: verzuurde en
fanatieke wereldverbeteraars.
Voor wie, net als ik, de term "woke"
niet kent: "woke" is een Amerikaanse uitdrukking die afgeleid is van het werkwoord "to
awake", of "wakker worden". De
term komt van de zwarte activisten, die ook het grammaticaal compleet foute "black lives matter" gelanceerd hebben. "Woke" is trouwens al even slecht Engels,
eigenlijk. Het zou "awake" moeten
zijn. Blijkbaar hoort "correct
taalgebruik" niet tot de bezorgdheden van een "woker". Maar goed...
Een "woker" is dus iemand
die zich erg bewust is van de grote wereldproblemen, zoals de
klimaatproblematiek, de rassendiscriminatie, de gender-ongelijkheid, en zo
meer. (Nee, sociale ongelijkheid, armoede, hongersnood, zinloze oorlogen en
dergelijke, horen daar niet bij. Een mens moet prioriteiten kennen!) En dus
ijvert een woker voor het schrappen
van "aanstootgevende" afleveringen
van "Fawlty Towers", voor het
censureren van vrouwonvriendelijke grapjes in "Friends", voor het verbieden van een goddeloze film als "Grease", voor het verplicht "kaderen" van oude Disney-films waarin
sommige scènes als seksistisch of racistisch zouden kunnen geïnterpreteerd
worden, voor het verbieden van flauwe grapjes in "Thuis". Maar evengoed voor het verbod op vliegtuigreizen. Of het
gazon maaien. Of het gebruik van kernenergie. En voor een veto tegen het gebruik van woorden als "hij" of "zijn", of tegen de omschrijving "vrouw"
voor "een persoon die menstrueert".
En voor een ban van niet-genderneutraal speelgoed, zoals mannelijke ridders in het
Leo-assortiment. En voor een taboe tegen de vermelding van een "zwarte Piet" rond Sinterklaas. Enzovoort.
Het grote probleem met wokers
is dat ze zichzelf zo vreselijk "au
sérieux" nemen en dat ze hun gevoel voor humor helemaal zijn kwijt geraakt.
Het zijn "verzuurde" mensen, "zeurpieten" dus. Er zou al véél meer naar hen geluisterd worden als ze af en
toe ook eens zouden kunnen lachen met de absurditeiten van deze wereld. Als er
mag gelachen worden met kaalkoppen, of met de Hollanders (of met de Belgen), of
met linkshandigen, of met West-Vlamingen, ... Waarom zou een grapje over een neger
of over een Chinees dan opeens taboe moeten zijn?
Het probleem is ook dat zij al te dikwijls iets "fout" noemen omdat zij er persé iets "fout" in (willen) zien, terwijl dat nooit zo bedoeld geweest was en
de overgrote meerderheid er ook geen "foute"
gedachten bij heeft. Zij creëren juist die negatieve houdingen die ze willen
aanklagen, door alles extra te accentueren en in de schijnwerpers te halen.
Niemand heeft er bedenkingen bij als een treinconducteur de reizigers begroet
met "Dames en Heren", maar een woker valt daar dan wél over. Want die
vindt dat het de non-binaire personen discrimineert. Met een beetje moeite kan
je overal iets achter zoeken als dát je ingesteldheid is.
Heb ik er dan iets op tegen als iemand woke is? Nee, helemaal niet: het is goed om zich bewust te zijn
van alles wat verkeerd loopt, en het is positief om daartegen te ageren en het
aan te klagen. Maar ik krijg de kriebels van die mensen die op pietluttigheden
zitten te kankeren, terwijl ze de échte problemen zouden moeten aanpakken. De
rassendiscriminatie en het geweld tegen zwarten is heus niet het gevolg van de
kleur van de Piet van Sinterklaas, en zal ook niet opgelost worden door zijn
Piet niet meer "zwart" te noemen. En
het geweld tegen of de onderdrukking van de vrouw is écht niet het gevolg van
het geslacht van de ridders in het Lego-assortiment, en zal ook niet verholpen
worden als Lego een aantal vrouwelijke ridders introduceert. De haat tegen de
Aziatische gemeenschap in Amerika is niet gelinkt aan de flauwe grapjes over "flietjes van de chinees", maar heeft wél
alles te maken met de Amerikaanse (gecultiveerde) angst voor het banenverlies en voor de
Covid-epidemie.
Het is goed om woke te
zijn, maar dan moet men zijn/haar/diens (?) energie richten op de échte problemen, en
niet langer zijn/haar/diens (?) energie verspillen aan onnozel gezeur over het gebruik
van persoonlijke voornaamwoorden.
Als we nu eens allemaal zouden proberen om meer verdraagzaam te zijn,
en om onszelf wat meer te relativeren, we zouden al een grote stap in de goede
richting zetten...
Ik wil nog eens terugkomen op het blogstukje dat ik op 10 februari
geschreven heb, naar aanleiding van de "hetze"
vanuit de media, in het bijzonder de VRT, tegen Vlaams parlementslid Sihame El Kaouakibi.
Die campagne is daarna driftig voortgezet door de media: er was
de voorbije weken zowat elke dag een giftig stukje met nieuwe "onthullingen". En de hetze is
ondertussen ook overgenomen door de collega-politici van mevrouw El Kaouakibi, haar partijgenoten en
vroegere vrienden in de eerste plaats.
Dat de politici haar compleet laten vallen, en haar "en passant" ook nog eens een mes in de
rug steken, dat is niet zo verwonderlijk. Het is niet fraai, het is zelfs "degoutant", maar het is niet
verwonderlijk. Mevrouw El Kaouakibi
is een "lepra-verstotene", en niemand
wil met zo iemand geassocieerd worden. Ook diegenen niet die haar binnen
gehaald hebben in de partij, die met haar hebben staan pronken op de foto, die
erover hebben staan pochen hoe ze dit "wit
konijn" hebben ontdekt. Ook die mannen willen niets meer met haar te maken
hebben. Want nu is ze een smet op hun eigen "onberispelijke" reputatie. Het is ook, en vooral, de perfecte
bliksemafleider: als de mensen zich verdiepen in de wandaden van mevrouw El Kaouakibi, dan gaan ze (hopelijk)
niet dieper graven naar mogelijke malversaties bij anderen. (Zo zijn de mensen
nu eenmaal. Het principe van de hulpeloze gladiator die aan stukken wordt
gescheurd in de arena, is nog even actueel als tweeduizend jaar geleden: de
massa smult ervan, met het verstand op nul, en gaat verder niet moeilijk doen.)
Dat die "malversaties" er wel
degelijk ook zijn bij de andere politici, daar bestaat geen twijfel over. Wat
mevrouw El Kaouakibi ook moge misdaan
hebben, ze is daarin zeker niet alléén. Ze is heel waarschijnlijk zelfs niet
eens de ergste. Wat maakt dat de houding van haar collega's niet alleen degoutant is, maar zelfs ronduit
hypocriet. Het wordt echter allemaal zorgvuldig met de mantel der liefde
bedekt. Kwestie van alle potjes gedekt te houden. Mevrouw El Kaouakibi had de pech dat een aantal jaloerse en/of
zich-tekort-gedaan-voelende bestuursleden van haar organisatie naar de pers
zijn gestapt om hun gram te halen. Dát potje kon helaas niet langer gedekt
blijven, en dus hebben de andere politici gekozen voor de vlucht vooruit: ze
zijn allemaal samen op mevrouw El
Kaouakibi gaan schieten, in de hoop dat ze daarmee zelf buiten schot zouden
blijven.
Heeft mevrouw El Kaouakibi
gesjoemeld? Ik weet het niet. Waarschijnlijk wel. (Net zoals al die anderen.) Ze
lijkt in elk geval bijzonder slordig geweest te zijn met haar boekhouding, en
vermoedelijk heeft ze er meer dan eens "de
kantjes afgelopen" en is ze erg creatief geweest met haar budgetten.
Maar wat er allemaal in de pers verschenen is, en wat haar collega's
zonder schroom navertellen, lijkt toch behoorlijk overdreven. En nauwelijks op
enig waarheidsgehalte gecontroleerd. Wat, dacht ik, toch de allereerste
vereiste is bij eerlijke en objectieve verslaggeving? Onze media, de VRT
voorop, hebben zich hierbij verlaagd tot riooljournalistiek. Om het even wát
werd gepubliceerd, op basis van niet-geverifieerde uitlatingen. En dat allemaal
in een onblusbare drang naar sensatie.
Zo was er het verhaal over de "verdachte"
aangroei van de onroerende bezittingen van het parlementslid: haar vermogen in
vastgoed zou de voorbije paar jaar spectaculair gestegen zijn met zowat 2,5
miljoen euro. Daar moest wel een reukje aan zitten, niet? Blijkt nu dat zij voor
de aankoop van die eigendommen gewoon een lening is aangegaan bij de bank,
zoals iedereen. De suggestie dat zij dat vastgoed kon verwerven door haar
gesjoemel en door zelfverrijking op de kap van haar organisaties, blijkt nu
nergens op gebaseerd te zijn. "Fake news",
dus. Maar niemand, ook de VRT niet, lijkt geneigd om zich voor die flater te
excuseren. Ook het verhaal over 450.000 euro aan facturen voor privé-aankopen
die ze met publiek geld zou betaald hebben, kon de toets met de feiten niet
doorstaan. En hoe de onthullingen over de 50.000 euro die ze van Open VLD
ontvangen had voor haar verkiezingscampagne konden uitdraaien op een
beschuldiging aan haar adres, is mij ook een raadsel: het is niet dat ze dat
geld gestolen had...
Dat mevrouw El Kaouakibi
fouten heeft gemaakt en de grens tussen privé- en professionele geldstromen
niet altijd even zorgvuldig heeft getrokken, dat lijkt wel duidelijk. Maar
daarom heeft ze die haatcampagne nog niet verdiend. Niemand verdient zo'n
haatcampagne. Niemand verdient het om doelbewust kapot gemaakt te worden. En
dát is precies wat nu al maandenlang gaande is: mevrouw El Kaouakibi wordt systematisch en grondig kapot gemaakt. Ze is
door de media en door de politici al lang schuldig bevonden en veroordeeld, nog
vóór er zelfs maar een gerechtelijk onderzoek gestart is. Als het ooit tot een
rechtszaak komt, dan heeft ze geen schijn van kans meer. Ze is publiek
veroordeeld, daar is niets meer aan te veranderen. (Het "grappige" is nog wel dat de VRT die
stelling zondermeer ook zélf overneemt, zonder de schuldbewuste bedenking te
maken dat het precies de openbare omroep is die dat proces publiekelijk gevoerd
heeft.)
Mevrouw El Kaouakibi wordt
niet alleen politiek en sociaal kapot gemaakt, ze wordt evengoed ook fysiek "vermoord". En het is "de perfecte moord", want niemand zal
ervoor veroordeeld of aangeklaagd worden. De moordaanslag wordt dan ook erg
subtiel uitgevoerd. Beetje bij beetje: een messteek af en toe, een slag onder
de gordel. Ondertussen is mevrouw El
Kaouakibi er inderdaad al mentaal compleet onderdoor gegaan: door de
aanhoudende haatcampagne is ze psychisch bezweken en zit ze nu al een hele tijd
thuis: ziek, en dus werkonbekwaam. Wat voor een aantal van haar collega's de
ideale gelegenheid was voor een laatste nekslag: het verwijt dat mevrouw El Kaouakibi nog altijd haar
parlementaire wedde ontvangt, terwijl ze thuis in ziekenverlof zit. Strikt
genomen klopt het "verwijt"
natuurlijk wel: iedere werknemer die langdurig ziek is, ontvangt na enige tijd
geen wedde meer, of toch veel minder, en moet betaald worden door de ziekenkas.
Mevrouw El Kaouakibi dus ook. Maar
het getuigt toch wel van een buitengewoon cynisme om er eerst zélf mee voor te
zorgen dat iemand zwaar ziek wordt, en daarna te eisen dat die zieke niet
langer zou betaald worden.
Het is een bedroevend, en zelfs misselijk makend, schouwspel dat door
de politiek én door de media opgevoerd wordt. En van een bijzonder laag niveau.
Het is vooral de hypocrisie ten top.
Ik ben benieuwd wie de schuld zal krijgen als dit geval van cyberpesten uiteindelijk fataal zou aflopen...
