|
Ik weet niet of u op de hoogte bent van de hoogst originele
campagne-slogan voor deze mooie meimaand? Het is dus: "Maai mei niet", wat eigenlijk een oproep is om ons gazon een hele
maand welig te laten tieren.
Of zoals de wereldberoemde Sam Gooris het lang geleden al formuleerde: "Laat het gras maar groeien." Al
vermoed ik dat de motieven van Sammeke niet echt ecologisch van aard waren,
maar eerder te maken hadden met zijn luie natuur. Ik vraag me trouwens af of
Sam Gooris wel wist dat het liedje waarvoor hij dus die onnozele Nederlandstalige
tekst vertolkte, eigenlijk een héél ernstig lied was. Een aanklacht tegen de
apartheid in Zuid-Afrika: "Give me Hope,
Joanna".
"Well Jo'anna she runs a country
She runs in Durban and the Transvaal
She makes a few of her people happy
She don't care about the rest at all
She's got a system they call apartheid
It keeps a brother in subjection
But maybe pressure will make Jo'anna see
How everybody could live as one."
Maar goed: "maai mei niet".
Het gaat trouwens verder dan alléén maar de grasmaaier een maand op stal te houden. De bedoeling is om ons gazon die hele tijd gewoon helemaal met rust te
laten, de totale vrijheid te geven.
Volgens de groene initiatiefnemers zal zoiets wonderen doen voor onze
biodiversiteit. Allerlei plantjes en bloemetjes zullen tussen de grassprietjes
van ons anders zo monotone gazon komen piepen, en dat zal massaal veel insecten
aantrekken. En die zullen dan op hun beurt een ongekend feestmaal vormen voor
allerlei vogelsoorten die het in onze streken anders ver voor bekeken hadden
gehouden. En de insecten zouden zorgen voor de verspreiding van stuifmeel en
voor de bevruchting van onze fruitbomen en tomatenplantjes enzovoort. Om het
met de woorden van tv-tuinier Wim Liebaert te zeggen: "Je gras laten groeien is dus met andere
woorden goed voor de biodiversiteit. Bestuivers zoals bijen en vlinders vinden
sneller voedsel, en water verdampt minder snel uit de bodem dan wanneer gras te
kort is. Langer gras is beter bestand tegen droogte en hitte."
Kortom: terug naar het paradijs. Een heerlijk vooruitzicht, is het niet?
Een geniaal idee.
Let op: ik ben helemaal vóór. Ik ben sowieso al geen liefhebber van al
dat gezwoeg in de tuin. Ik ben zeker géén fanatiek voorstander van een piekfijn
gazon dat op een biljartlaken lijkt. En ik zou de stilte wel waarderen als we
een maand lang niet meer dagelijks gestoord zouden worden door ergens een grasmaaier
in de buurt, of een kantboordsnijder, of een heggenschaar van zwaar kaliber.
Rust en stilte zouden mijn deel zijn, vier weken lang!
Ware het niet dat ik mijn gazon nadien nooit meer op orde krijg, na een
maand wildgroei. De paardenbloemen die van die vrijheid zullen profiteren, die
zijn onuitroeibaar en die zullen voor altijd hun plaatsje opgeëist hebben in
ons gazon. En hun pluisjes zullen elk jaar opnieuw met de wind meegevoerd
worden naar alle tuinen in de wijde omgeving. Waarop de buren mij met een boze
blik zullen komen verwijten dat ik ook hun gazon naar de knoppen heb geholpen.
En ware het niet dat ons gazon eigenlijk nu al een toonbeeld van
biodiversiteit is. De grassprietjes zijn nu al in de minderheid, en ons gazon
heeft méér kleur dan een doorsnee boeket: witte madeliefjes, gele
boterbloempjes en allerlei andere (hardnekkige) plantjes die wij "onkruid" noemen en waarvan ik de naam
niet eens ken.
Maar als het alléén van mij zou afhangen, ja hoor: "Laat het gras maar groeien..."
|
