In het weekend van 10-11 april heeft de Iraanse overheid met heel veel show en bravoure de opening aangekondigd van een aantal nieuwe "kerncentrifuges", bedoeld voor de verrijking van Uranium. De voornaamste bedoeling van de show was natuurlijk aan de buitenwereld te demonstreren dat Iran nog altijd de capaciteiten en techniek heeft om zoiets te presteren. Ondanks de jarenlange boycot door ex-president Donald Trump.

De Iraanse religieuze leiders lieten de boycot niet aan hun hart komen, en bouwden ijverig verder aan hun nucleaire macht. Waarmee ze dus fier konden uitpakken in dat glorieuze weekend van 10 april. Tot het de volgende dag compleet fout liep: de nieuwe én de bestaande centrifuges lagen al plat. Spoedig bleek dat er sabotage in het spel was, en dat Israël daarachter zat. Want Bibi Netanyahu heeft gezworen dat aartsvijand Iran nooit of te nimmer de mogelijkheid mag krijgen om kernwapens te fabriceren. Dat volgens Iran die centrifuges bedoeld waren om Uranium te verrijken voor kernenergie en niet voor een kernbom, maakte op de Israëlische premier geen indruk. En dat Israël, tegen alle internationale verdragen in, zélf over kernwapens beschikt, dat bleek nu even niet terzake te doen.

Dat Netanyahu er alles zou aan doen om het Iraanse nucleair programma te saboteren, is niet verwonderlijk. Maar dat de hele wereld daar zit op te kijken zonder ook maar één kritische reactie, dát is toch wel verwonderlijk. Als een ander land ergens een sabotage-actie durft uit te voeren, wordt er overal met de boze vinger gezwaaid en wordt er gedreigd met "represailles". Al gauw vallen ook termen als "terrorisme" en de boosdoeners komen in het verdomhoekje terecht. Maar niet zo als Israël de "dader" is: het voorval wordt met de mantel der liefde bedekt, en het slachtoffer van de aanval wordt geacht zich koest te houden. Als Iran het ooit zou wagen om op één of andere manier wraak te nemen, of iets gelijkaardigs uit te voeren in Israël, dan is het kot te klein. Daar bestaat geen enkele twijfel over: dan escaleert het hele voorval tot angstwekkende (nucleaire) proporties. Ik vermoed dus dat ze het in Iran bij wat dreigende taal zullen houden, en verder gewoon de brokken zullen lijmen. Ze weten ook wel dat "het beloofde land" onaantastbaar is.

Het tijdstip van deze sabotage-actie was trouwens heel bewust gekozen. Met een nieuwe president in Amerika werd een voorzichtige poging ondernomen om de gesprekken tussen de USA en Iran weer op te starten in een poging het nucleair verdrag dat Donald Trump had opgezegd, weer tot leven te wekken. Als dat zou lukken, dan zou Iran officieel zijn programma voor kernenergie weer mogen opstarten. Zij het dan onder controle van het Internationaal Atoom Agentschap. Voor aartsvijand Israël, waar ze bij voorkeur zouden verkiezen dat Iran terug naar de Middeleeuwen gebombardeerd wordt, was dat een onacceptabel vooruitzicht. Bovendien zijn de relaties tussen de corrupte foefelaar Bibi en president Joe Biden een heel stuk koeler dan de oude vriendschapsband tussen Bibi en Donald. Het idee dat Joe Biden nu opeens weer vriendjes zou worden met de Iraanse president, was méér dan Netanyahu kon verdragen. En nu zijn de Iraanse leiders boos op de Amerikanen omdat die de Israëlische terreurdaad niet expliciet veroordeeld hebben. Wat precies is wat Netanyahu heeft willen bereiken.