Sinister

Herinnert u zich nog mijn ruzie met mijn buurman omdat ik een schaduwrijk stukje van zijn tuin had ingepalmd en daar bovenop ook nog een toegangsweg wilde bekomen om tot op dat stukje grond te raken? Wat zou u ervan denken als ik nu ook nog zijn tuinhuis zou willen confisqueren? Het onze staat werkelijk propvol, met de grasmaaier en de fietsen en de buggy van Liese, en weet-ik-veel wat nog allemaal; een tweede tuinhuis zou heel goed van pas komen.

Zou het mij lukken, denkt u? Misschien als ik genoeg steun krijg van de autoriteiten en van een rechter die aan mijn kant staat? Het zou wel niet getuigen van "goed nabuurschap", dat geef ik grif toe. Ik zal er toch maar van af zien. (En trouwens: dat ik een stukje van zijn grond zou afgepakt hebben, is ook niet écht, hee!)

Maar in Palestina kan zoiets uiteraard wél. Daar hebben een aantal "nationalistische" Joden het idee opgevat dat de wijk "Sheikh Jarrah" in Oost-Jeruzalem eigenlijk joods grondgebied zou moeten zijn, en dus moeten de Palestijnen die daar wonen, er weg. En een (joodse) rechtbank heeft de eisers gelijk gegeven.

Voor een goed begrip: Oost-Jeruzalem is integraal Palestijns gebied, en maakt géén deel uit van Israël. De hele wereld erkent dat. (Behalve Israël zélf dan, en het Amerika van Donald Trump.) Dat ligt al vast in internationale verdragen sinds 1948. Ook al is Oost-Jeruzalem sinds 1967 samen met de Westelijke Jordaanoever door Israël bezet (en weigert Israël zich daaruit terug te trekken, ondanks talloze internationale resoluties).

Vóór 1948 woonden er inderdaad Joden in "Sheikh Jarrah", maar op het moment van de onafhankelijkheid van het land (in 1948) was Oost-Jeruzalem géén deel van de Israëlische staat zoals die toen erkend werd. De wijk is ondertussen zo goed als volledig bewoond door Palestijnen. Maar er zijn in de voorbije jaren ook een aantal families van orthodoxe Joden die zich daar gaan vestigen zijn, en die vinden nu dat "hun" wijk moet gezuiverd worden van die ongelovige Palestijnen. Omdat dit immers een deel is van "het beloofde land". En trouwens: volgens de Israëlische wet mogen Joden die kunnen bewijzen dat hun familie in Oost-Jeruzalem woonde vóór 1948, een aanvraag indienen om hun "eigendomsrechten" terug te krijgen. (Nee, het omgekeerde kan niet: Palestijnen kunnen géén eigendomsrechten terug eisen.)

De rest van het verhaal laat zich al raden. De Palestijnen weigerden hun huizen te verlaten, een Joodse rechtbank oordeelde dat ze daar weg moesten, en de politie is hen hardhandig komen verdrijven. Gevolg: straatgevechten, met meer dan 300 gewonden, en oplaaiende spanningen tussen Israël en Palestina. En daarna: raketten en bommenwerpers die over en weer vliegen. De eerste doden zijn trouwens al gevallen. Vooral aan Palestijnse kant, zoals altijd. En allemaal onschuldige slachtoffers.

De Verenigde Naties hebben Israël aangespoord om die gedwongen uitzetting van Palestijnen uit Oost-Jeruzalem stop te zetten, en ze hebben gewaarschuwd dat deze acties kunnen beschouwd worden als "oorlogsmisdaden". Maar dat maakte op de Israëlische regering geen enkele indruk: zij zijn "immuun" voor een beschuldiging van oorlogsmisdaden.

"Hoe komt dat toch dat die joodse extremisten daar keer op keer mee weg komen?" vraagt u zich misschien wel af. Want min of meer hetzelfde gebeurt ook met de regelmaat van een klok in de Palestijnse gebieden waar Joodse kolonisten zich gevestigd hebben: het begint met enkele huizen, en daarna een hele wijk, en zodra de kolonisten met genoeg zijn, worden de Palestijnen die daar wonen, verjaagd. Of weg gepest door bijvoorbeeld hun scholen plat te bulldozeren.

Er is natuurlijk de onvoorwaardelijke steun van grote broer Amerika, waardoor Israël zich zowat alles kan permitteren zonder dat daar internationale consequenties op volgen. (Of liever: er was de onvoorwaardelijke steun van Amerika, want Joe Biden loopt minder hoog op met het land van top-fraudeur Netanyahu.) En er is de angst voor een wereldwijde escalatie als de spanningen in het Midden-Oosten op de spits zouden gedreven worden. Er is ook nog altijd de universele "schaamte" om wat kort vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog gebeurd is. Die "schaamte" wordt nog altijd consequent door Israël uitgebuit. Ook al is er ondertussen niemand meer in leven die daar enige schuld aan heeft.

Maar er is, denk ik, vooral de rotsvaste overtuiging van alle Israëli dat zij het recht aan hun kant hebben. Want dat land is hén door Jahweh beloofd. Die overtuiging, die "zekerheid", maakt dat ze geen enkele remming hebben in hun veroveringsdrang, en totaal geen scrupules om (letterlijk) alles te doen wat nodig is. Vergeten we niet dat zij zich gesteund weten door een god die, lang geleden, een volledige stad heeft laten uitbranden, of de muren van een andere stad heeft laten instorten omdat die hen in de weg stond...