Ik heb er lang genoeg moeten op wachten, maar op 28 april heb ik mijn
eerste corona-spuitje gekregen.
Ik was al behoorlijk ongeduldig geworden, en licht geprikkeld. Omdat
andere, jongere, mensen wél al eerder ingeënt waren. Zoals apotheker Marc
Coucke, bijvoorbeeld, of DJ Pat Krimson. Daar is trouwens een nieuw woord voor
uitgevonden, voor dat wrevelig ongeduld: "vaccinatienijd".
Ik kan nu al voorspellen dat dit volgend
jaar tot "het woord van 2021" zal verkozen
worden. Want ik ben duidelijk niet de enige die er last van had. Meer en meer
mensen blijken te lijden aan "vaccinatienijd".
Onze regering en de experten hebben het er dan ook hard genoeg ingehamerd dat dit de
enige weg naar "de vrijheid" is. En
het steekt meer en meer bij de mensen die bijna wanhopig naar vrijheid snakken
en er nog altijd niet mogen van proeven. Het heeft allicht ook wel te maken met
het tergend trage tempo van het vaccineren in ons land. En met de verwarrende
vaccinatie-strategie.
Eerlijk gezegd mogen wij nochtans niet klagen. Want in heel veel armere
landen is er zelfs nog geen begin gemaakt van een vaccinatiecampagne. Om de eenvoudige
reden dat ze daar nog geen vaccins gekregen hebben. Want de rijke, Westerse,
landen hebben zowat alle geproduceerde of voorziene vaccin-voorraden opgekocht.
Genoeg om hun totale bevolking vier keer, of zelfs meer, in te enten. Als het
op de vaccins aan komt, is iedereen de veelgeroemde "internationalesolidariteit"
vergeten. En de plechtige beloftes dat de beschikbare vaccins eerlijk zouden
verdeeld worden aan alle landen, zijn al lang onder tafel geveegd. (Als de epidemie in die landen nog lang blijft woekeren, en er mutaties ontstaan waartegen onze vaccins niet werken, dan keert dit ooit als een boemerang in ons gezicht terug. Maar dat is een zorg voor later...)
Het
moet wel gezegd: we leveren wél zuurstofflessen aan die landen.
Maar goed: eindelijk was het dus zo ver. Een spuitje Pfizer in mijn rechterarm.
Ik moet toegeven dat het vreemd aanvoelde, zo'n injectie met een
vloeistof op -78 graden Celsius. Mijn arm veranderde onmiddellijk in een ijsklomp, en
het was in het begin vooral kwestie van nergens tegenaan te stoten want anders
zou mijn diepbevroren arm als een fragiele ijssculptuur uiteen kunnen barsten.
Thuisgekomen ben ik meteen naar de badkamer getrokken om me tegen de convector te
gaan installeren terwijl die hete lucht aan het blazen was. Ondertussen begon
mijn hoofd te gloeien, in een ferme griep-opstoot (of iets dat erop leek),
omdat mijn lichaam als een gek antilichamen ging produceren. Gelukkig was mijn
rechterarm nog altijd ijskoud, zodat ik toch wat verkoeling kon krijgen door
mijn hoofd op mijn geprikte arm te leggen.
Maar niet getreurd: ik behoor vanaf nu tot de "onaantastbaren". Binnenkort kan ik wellicht mijn corona-paspoort
verwachten. En dan mag ik naar de cinema. En naar Tomorrowland. En naar het
theater. En naar de voetbal.
Ik ga er uiteraard van profiteren. Mij houden ze nu niet meer in mijn
kot. Ik trek er elke dag op uit. Eindelijk weer bij mijn vrienden op bezoek;
binnenshuis. Een terrasje doen en daar een peperdure pint drinken, of op
restaurant gaan. Of gaan funshoppen en al het geld verteren dat ik door de lockdown
heb moeten oppotten.
Tot spijt van wie het benijdt! Ik heb ook geen neusmondmasker meer
nodig, en ik hoef geen afstand meer te houden. Ik kan toch niet ziek worden.
Niet door corona, en niet door een ander virus want die zijn er niet volgens de
virologen.
Is er dan geen risico dat ik anderen toch nog zal besmetten? En misschien
zelfs ziek zal maken als zij nog niet ingeënt zijn? Natuurlijk! Dat weet ik ook
wel.
Maar dat is mijn zorg niet, hee. Ik ben ingeënt en ik ben safe. "De anderen"... die zullen mij een zorg wezen. "Solidariteit", dat was iets dat nodig was tijdens de crisis. Nu
vergeten we die maar weer: het is opnieuw "elk
voor zich".
In het weekend van 10-11 april heeft de Iraanse overheid met heel veel
show en bravoure de opening aangekondigd van een aantal nieuwe "kerncentrifuges", bedoeld voor de
verrijking van Uranium. De voornaamste bedoeling van de show was natuurlijk aan
de buitenwereld te demonstreren dat Iran nog altijd de capaciteiten en techniek
heeft om zoiets te presteren. Ondanks de jarenlange boycot door ex-president
Donald Trump.
Ik begrijp het concept van een "boycot"
trouwens niet, want het is toch altijd de brave burger die de gevolgen moet
dragen. Zo ook in Iran. De verfoeide nucleaire installaties bleven gewoon functioneren
als voorheen, maar er is geen geld meer over om de bevolking te voeden of om
voor geneesmiddelen te zorgen. Het valt trouwens op dat de Amerikanen vooral
die landen met een boycot willen treffen die hen ooit ferm belachelijk gemaakt
hebben. Iran dus (denk maar aan die mislukte reddingsoperatie van de gijzelaars uit de ambassade in Teheran na de Iraanse
revolutie); en Cuba ook.
De Iraanse religieuze leiders lieten de boycot niet aan hun hart
komen, en bouwden ijverig verder aan hun nucleaire macht. Waarmee ze dus
fier konden uitpakken in dat glorieuze weekend van 10 april. Tot het de
volgende dag compleet fout liep: de nieuwe én de bestaande centrifuges lagen al
plat. Spoedig bleek dat er sabotage in het spel was, en dat Israël daarachter
zat. Want Bibi Netanyahu heeft gezworen dat aartsvijand Iran nooit of te nimmer
de mogelijkheid mag krijgen om kernwapens te fabriceren. Dat volgens Iran die
centrifuges bedoeld waren om Uranium te verrijken voor kernenergie en niet voor
een kernbom, maakte op de Israëlische premier geen indruk. En dat Israël, tegen
alle internationale verdragen in, zélf over kernwapens beschikt, dat bleek nu
even niet terzake te doen.
Dat Netanyahu er alles zou aan doen om het Iraanse nucleair programma
te saboteren, is niet verwonderlijk. Maar dat de hele wereld daar zit op te
kijken zonder ook maar één kritische reactie, dát is toch wel verwonderlijk. Als
een ander land ergens een sabotage-actie durft uit te voeren, wordt er overal
met de boze vinger gezwaaid en wordt er gedreigd met "represailles". Al gauw vallen ook termen als "terrorisme" en de boosdoeners komen in het verdomhoekje terecht.
Maar niet zo als Israël de "dader"
is: het voorval wordt met de mantel der liefde bedekt, en het slachtoffer van
de aanval wordt geacht zich koest te houden. Als Iran het ooit zou wagen om op
één of andere manier wraak te nemen, of iets gelijkaardigs uit te voeren in
Israël, dan is het kot te klein. Daar bestaat geen enkele twijfel over: dan
escaleert het hele voorval tot angstwekkende (nucleaire) proporties. Ik vermoed
dus dat ze het in Iran bij wat dreigende taal zullen houden, en verder gewoon
de brokken zullen lijmen. Ze weten ook wel dat "het beloofde land" onaantastbaar is.
Het tijdstip van deze sabotage-actie was trouwens heel bewust gekozen. Met
een nieuwe president in Amerika werd een voorzichtige poging ondernomen om de
gesprekken tussen de USA en Iran weer op te starten in een poging het nucleair
verdrag dat Donald Trump had opgezegd, weer tot leven te wekken. Als dat zou
lukken, dan zou Iran officieel zijn programma voor kernenergie weer mogen
opstarten. Zij het dan onder controle van het Internationaal Atoom Agentschap.
Voor aartsvijand Israël, waar ze bij voorkeur zouden verkiezen dat Iran terug naar de
Middeleeuwen gebombardeerd wordt, was dat een onacceptabel vooruitzicht.
Bovendien zijn de relaties tussen de corrupte foefelaar Bibi en president Joe
Biden een heel stuk koeler dan de oude vriendschapsband tussen Bibi en Donald.
Het idee dat Joe Biden nu opeens weer vriendjes zou worden met de Iraanse
president, was méér dan Netanyahu kon verdragen. En nu zijn de Iraanse leiders
boos op de Amerikanen omdat die de Israëlische terreurdaad niet expliciet
veroordeeld hebben. Wat precies is wat Netanyahu heeft willen bereiken.
Ik zou beter stoppen met het volgen van de berichtgeving op de VRT
(online of op tv), want ik erger me elke dag meer en meer aan de kritiekloze,
sensatiegerichte en tendentieuze berichtgeving.
Mijn nieuwste ergernis kwam naar boven bij de reportage over de
rampzalige corona-situatie in India, op 23 april. Het verslag ging als volgt: "De voorbije 24 uur zijn er in India opnieuw
coronarecords gesneuveld, met 332.730 bevestigde besmettingen en 2.263
overlijdens. India telt nu al meer dan 16 miljoen zieken sinds het begin van de
pandemie. Dat is het tweede hoogste aantal, na de Verenigde Staten. De
ziekenhuizen kunnen de toestroom aan patiënten nauwelijks aan."
Het is trouwens niet de eerste keer dat onze Vlaamse nieuwsmakers
enigszins meewarig doen over de situatie in andere landen. Zo ging het tot voor
kort nog over de rampzalige situatie in Brazilië, waar ze de corona-doden
gewoon in massagraven moeten dumpen of op straat laten liggen. En nóg wat
langer geleden hadden onze nieuwsankers een brede glimlach op het gezicht bij
de vaststelling dat het in de Verenigde Staten of in het Verenigd Koninkrijk compleet in het honderd liep met
de corona-cijfers, terwijl wij alles goed onder controle hadden.
Laten we misschien gewoon eens naar de cijfers kijken, en zien hoe
adequaat en objectief de VRT-berichtgeving wel is. Ik heb niet alle landen
opgenomen in de tabel in bijlage, alléén die landen die er volgens de VRT echt wel héél
erg aan toe waren of zijn. Om de gegevens objectief te kunnen vergelijken, zijn
de cijfers herleid tot de aantallen per
miljoen inwoners. De gegevens dateren van 24 april.
Is er iets in deze tabel dat suggereert dat de pandemie op een
abominabele manier wordt aangepakt in Brazilië? Is er iets in deze tabel dat
aangeeft dat de situatie in India "dramatisch"
is? Geven deze cijfers ons het recht om vanuit onze arrogante superioriteit
meewarig neer te kijken naar het gepruts in landen als India? Niet dus. Wel
integendeel: wij doen het duidelijk ook helemaal niet goed. We behoren zelfs in
veel opzichten tot de slechtste leerling van de klas! Wat impliceert dat de
epidemie ook bij ons allesbehalve efficiënt werd/wordt aangepakt.
Maar natuurlijk... Als je als journalist een artikel maakt met als kop: "Méér dan 4000 nieuwe besmettingen in ons
land", dan werf je daar geen lezers of kijkers meer mee. Het
sensatiegehalte van zo'n headline is
nul. Zeker omdat er na méér dan 12 maanden "meer
van hetzelfde" een grote mate van gewenning is opgetreden. Als je
daarentegen bloklettert: "De voorbije 24
uur zijn er in India opnieuw coronarecords gesneuveld, met 332.730 bevestigde
besmettingen en 2.263 overlijdens", dan heb je de aandacht van de lezer of
kijker gegarandeerd te pakken. Het sensatiegehalte van zo'n headline is
gigantisch veel groter, en dáár draait het uiteindelijk allemaal om: sensatie. Dat India méér dan 100 keer
meer inwoners telt dan België, en dat bijvoorbeeld het aantal nieuwe
besmettingen of dagelijkse dodelijke slachtoffers er relatief gezien lager ligt dan bij ons, dat wordt
gemakshalve niet vermeld.
Die sensatiezucht bij de VRT (en ongetwijfeld ook bij VTM, en in onze
geschreven pers, maar dat weetik niet)
heeft stilaan een dieptepunt bereikt dat mij misselijk maakt. Het niveau van de
berichtgeving in de klassieke media is afgezakt tot dat van de sensatiepers,
genre P-Magazine. Van objectieve en
eerlijke journalistiek is al lang geen sprake meer.
Als je bedenkt dat, volgens de journalisten zélf, een eerlijke,
objectieve en kritische berichtgeving het fundament is van een gezonde
democratie, dan is de conclusie bijzonder pijnlijk. En onrustwekkend!
De trouwe lezers van mijn blog kennen ondertussen al mijn irritaties
tegenover "politiek correcte"
opiniemakers. Je weet wel: die mannen/vrouwen die vinden dat een grapje over
Chinezen of het vermelden van het woord "neger"
niet kan, die mannen/vrouwen die vinden dat alle speelgoed en kinderkledij "genderneutraal" moet zijn, die
mannen/vrouwen die je met de vinger nawijzen als je het vliegtuig durft te
nemen. De behoeders van het klimaat, van het antiracisme en van de non-binaire
samenleving.
Mijn kritische bedenkingen over dat soort pedante prekers heeft heel
weinig stof doen opwaaien. Om de simpele reden dat heel weinig mensen mijn blog
lezen. Het wordt een heel ander verhaal als een "bekend" iemand publiekelijk gelijkaardige ideeën verspreidt. En dat
is wat onlangs radio-presentatrice Anke Buckinx blijkbaar aangedurfd heeft in
het nieuwe weekend-magazine "Billie".
In een column trekt Anke Buckinx fel van leer tegen de "wokers" die ze vlakaf "zeurpieten" noemt: verzuurde en
fanatieke wereldverbeteraars.
Voor wie, net als ik, de term "woke"
niet kent: "woke" is een Amerikaanse uitdrukking die afgeleid is van het werkwoord "to
awake", of "wakker worden". De
term komt van de zwarte activisten, die ook het grammaticaal compleet foute "black lives matter" gelanceerd hebben. "Woke" is trouwens al even slecht Engels,
eigenlijk. Het zou "awake" moeten
zijn. Blijkbaar hoort "correct
taalgebruik" niet tot de bezorgdheden van een "woker". Maar goed...
Een "woker" is dus iemand
die zich erg bewust is van de grote wereldproblemen, zoals de
klimaatproblematiek, de rassendiscriminatie, de gender-ongelijkheid, en zo
meer. (Nee, sociale ongelijkheid, armoede, hongersnood, zinloze oorlogen en
dergelijke, horen daar niet bij. Een mens moet prioriteiten kennen!) En dus
ijvert een woker voor het schrappen
van "aanstootgevende" afleveringen
van "Fawlty Towers", voor het
censureren van vrouwonvriendelijke grapjes in "Friends", voor het verbieden van een goddeloze film als "Grease", voor het verplicht "kaderen" van oude Disney-films waarin
sommige scènes als seksistisch of racistisch zouden kunnen geïnterpreteerd
worden, voor het verbieden van flauwe grapjes in "Thuis". Maar evengoed voor het verbod op vliegtuigreizen. Of het
gazon maaien. Of het gebruik van kernenergie. En voor een veto tegen het gebruik van woorden als "hij" of "zijn", of tegen de omschrijving "vrouw"
voor "een persoon die menstrueert".
En voor een ban van niet-genderneutraal speelgoed, zoals mannelijke ridders in het
Leo-assortiment. En voor een taboe tegen de vermelding van een "zwarte Piet" rond Sinterklaas. Enzovoort.
Het grote probleem met wokers
is dat ze zichzelf zo vreselijk "au
sérieux" nemen en dat ze hun gevoel voor humor helemaal zijn kwijt geraakt.
Het zijn "verzuurde" mensen, "zeurpieten" dus. Er zou al véél meer naar hen geluisterd worden als ze af en
toe ook eens zouden kunnen lachen met de absurditeiten van deze wereld. Als er
mag gelachen worden met kaalkoppen, of met de Hollanders (of met de Belgen), of
met linkshandigen, of met West-Vlamingen, ... Waarom zou een grapje over een neger
of over een Chinees dan opeens taboe moeten zijn?
Het probleem is ook dat zij al te dikwijls iets "fout" noemen omdat zij er persé iets "fout" in (willen) zien, terwijl dat nooit zo bedoeld geweest was en
de overgrote meerderheid er ook geen "foute"
gedachten bij heeft. Zij creëren juist die negatieve houdingen die ze willen
aanklagen, door alles extra te accentueren en in de schijnwerpers te halen.
Niemand heeft er bedenkingen bij als een treinconducteur de reizigers begroet
met "Dames en Heren", maar een woker valt daar dan wél over. Want die
vindt dat het de non-binaire personen discrimineert. Met een beetje moeite kan
je overal iets achter zoeken als dát je ingesteldheid is.
Heb ik er dan iets op tegen als iemand woke is? Nee, helemaal niet: het is goed om zich bewust te zijn
van alles wat verkeerd loopt, en het is positief om daartegen te ageren en het
aan te klagen. Maar ik krijg de kriebels van die mensen die op pietluttigheden
zitten te kankeren, terwijl ze de échte problemen zouden moeten aanpakken. De
rassendiscriminatie en het geweld tegen zwarten is heus niet het gevolg van de
kleur van de Piet van Sinterklaas, en zal ook niet opgelost worden door zijn
Piet niet meer "zwart" te noemen. En
het geweld tegen of de onderdrukking van de vrouw is écht niet het gevolg van
het geslacht van de ridders in het Lego-assortiment, en zal ook niet verholpen
worden als Lego een aantal vrouwelijke ridders introduceert. De haat tegen de
Aziatische gemeenschap in Amerika is niet gelinkt aan de flauwe grapjes over "flietjes van de chinees", maar heeft wél
alles te maken met de Amerikaanse (gecultiveerde) angst voor het banenverlies en voor de
Covid-epidemie.
Het is goed om woke te
zijn, maar dan moet men zijn/haar/diens (?) energie richten op de échte problemen, en
niet langer zijn/haar/diens (?) energie verspillen aan onnozel gezeur over het gebruik
van persoonlijke voornaamwoorden.
Als we nu eens allemaal zouden proberen om meer verdraagzaam te zijn,
en om onszelf wat meer te relativeren, we zouden al een grote stap in de goede
richting zetten...
Ik wil nog eens terugkomen op het blogstukje dat ik op 10 februari
geschreven heb, naar aanleiding van de "hetze"
vanuit de media, in het bijzonder de VRT, tegen Vlaams parlementslid Sihame El Kaouakibi.
Die campagne is daarna driftig voortgezet door de media: er was
de voorbije weken zowat elke dag een giftig stukje met nieuwe "onthullingen". En de hetze is
ondertussen ook overgenomen door de collega-politici van mevrouw El Kaouakibi, haar partijgenoten en
vroegere vrienden in de eerste plaats.
Dat de politici haar compleet laten vallen, en haar "en passant" ook nog eens een mes in de
rug steken, dat is niet zo verwonderlijk. Het is niet fraai, het is zelfs "degoutant", maar het is niet
verwonderlijk. Mevrouw El Kaouakibi
is een "lepra-verstotene", en niemand
wil met zo iemand geassocieerd worden. Ook diegenen niet die haar binnen
gehaald hebben in de partij, die met haar hebben staan pronken op de foto, die
erover hebben staan pochen hoe ze dit "wit
konijn" hebben ontdekt. Ook die mannen willen niets meer met haar te maken
hebben. Want nu is ze een smet op hun eigen "onberispelijke" reputatie. Het is ook, en vooral, de perfecte
bliksemafleider: als de mensen zich verdiepen in de wandaden van mevrouw El Kaouakibi, dan gaan ze (hopelijk)
niet dieper graven naar mogelijke malversaties bij anderen. (Zo zijn de mensen
nu eenmaal. Het principe van de hulpeloze gladiator die aan stukken wordt
gescheurd in de arena, is nog even actueel als tweeduizend jaar geleden: de
massa smult ervan, met het verstand op nul, en gaat verder niet moeilijk doen.)
Dat die "malversaties" er wel
degelijk ook zijn bij de andere politici, daar bestaat geen twijfel over. Wat
mevrouw El Kaouakibi ook moge misdaan
hebben, ze is daarin zeker niet alléén. Ze is heel waarschijnlijk zelfs niet
eens de ergste. Wat maakt dat de houding van haar collega's niet alleen degoutant is, maar zelfs ronduit
hypocriet. Het wordt echter allemaal zorgvuldig met de mantel der liefde
bedekt. Kwestie van alle potjes gedekt te houden. Mevrouw El Kaouakibi had de pech dat een aantal jaloerse en/of
zich-tekort-gedaan-voelende bestuursleden van haar organisatie naar de pers
zijn gestapt om hun gram te halen. Dát potje kon helaas niet langer gedekt
blijven, en dus hebben de andere politici gekozen voor de vlucht vooruit: ze
zijn allemaal samen op mevrouw El
Kaouakibi gaan schieten, in de hoop dat ze daarmee zelf buiten schot zouden
blijven.
Heeft mevrouw El Kaouakibi
gesjoemeld? Ik weet het niet. Waarschijnlijk wel. (Net zoals al die anderen.) Ze
lijkt in elk geval bijzonder slordig geweest te zijn met haar boekhouding, en
vermoedelijk heeft ze er meer dan eens "de
kantjes afgelopen" en is ze erg creatief geweest met haar budgetten.
Maar wat er allemaal in de pers verschenen is, en wat haar collega's
zonder schroom navertellen, lijkt toch behoorlijk overdreven. En nauwelijks op
enig waarheidsgehalte gecontroleerd. Wat, dacht ik, toch de allereerste
vereiste is bij eerlijke en objectieve verslaggeving? Onze media, de VRT
voorop, hebben zich hierbij verlaagd tot riooljournalistiek. Om het even wát
werd gepubliceerd, op basis van niet-geverifieerde uitlatingen. En dat allemaal
in een onblusbare drang naar sensatie.
Zo was er het verhaal over de "verdachte"
aangroei van de onroerende bezittingen van het parlementslid: haar vermogen in
vastgoed zou de voorbije paar jaar spectaculair gestegen zijn met zowat 2,5
miljoen euro. Daar moest wel een reukje aan zitten, niet? Blijkt nu dat zij voor
de aankoop van die eigendommen gewoon een lening is aangegaan bij de bank,
zoals iedereen. De suggestie dat zij dat vastgoed kon verwerven door haar
gesjoemel en door zelfverrijking op de kap van haar organisaties, blijkt nu
nergens op gebaseerd te zijn. "Fake news",
dus. Maar niemand, ook de VRT niet, lijkt geneigd om zich voor die flater te
excuseren. Ook het verhaal over 450.000 euro aan facturen voor privé-aankopen
die ze met publiek geld zou betaald hebben, kon de toets met de feiten niet
doorstaan. En hoe de onthullingen over de 50.000 euro die ze van Open VLD
ontvangen had voor haar verkiezingscampagne konden uitdraaien op een
beschuldiging aan haar adres, is mij ook een raadsel: het is niet dat ze dat
geld gestolen had...
Dat mevrouw El Kaouakibi
fouten heeft gemaakt en de grens tussen privé- en professionele geldstromen
niet altijd even zorgvuldig heeft getrokken, dat lijkt wel duidelijk. Maar
daarom heeft ze die haatcampagne nog niet verdiend. Niemand verdient zo'n
haatcampagne. Niemand verdient het om doelbewust kapot gemaakt te worden. En
dát is precies wat nu al maandenlang gaande is: mevrouw El Kaouakibi wordt systematisch en grondig kapot gemaakt. Ze is
door de media en door de politici al lang schuldig bevonden en veroordeeld, nog
vóór er zelfs maar een gerechtelijk onderzoek gestart is. Als het ooit tot een
rechtszaak komt, dan heeft ze geen schijn van kans meer. Ze is publiek
veroordeeld, daar is niets meer aan te veranderen. (Het "grappige" is nog wel dat de VRT die
stelling zondermeer ook zélf overneemt, zonder de schuldbewuste bedenking te
maken dat het precies de openbare omroep is die dat proces publiekelijk gevoerd
heeft.)
Mevrouw El Kaouakibi wordt
niet alleen politiek en sociaal kapot gemaakt, ze wordt evengoed ook fysiek "vermoord". En het is "de perfecte moord", want niemand zal
ervoor veroordeeld of aangeklaagd worden. De moordaanslag wordt dan ook erg
subtiel uitgevoerd. Beetje bij beetje: een messteek af en toe, een slag onder
de gordel. Ondertussen is mevrouw El
Kaouakibi er inderdaad al mentaal compleet onderdoor gegaan: door de
aanhoudende haatcampagne is ze psychisch bezweken en zit ze nu al een hele tijd
thuis: ziek, en dus werkonbekwaam. Wat voor een aantal van haar collega's de
ideale gelegenheid was voor een laatste nekslag: het verwijt dat mevrouw El Kaouakibi nog altijd haar
parlementaire wedde ontvangt, terwijl ze thuis in ziekenverlof zit. Strikt
genomen klopt het "verwijt"
natuurlijk wel: iedere werknemer die langdurig ziek is, ontvangt na enige tijd
geen wedde meer, of toch veel minder, en moet betaald worden door de ziekenkas.
Mevrouw El Kaouakibi dus ook. Maar
het getuigt toch wel van een buitengewoon cynisme om er eerst zélf mee voor te
zorgen dat iemand zwaar ziek wordt, en daarna te eisen dat die zieke niet
langer zou betaald worden.
Het is een bedroevend, en zelfs misselijk makend, schouwspel dat door
de politiek én door de media opgevoerd wordt. En van een bijzonder laag niveau.
Het is vooral de hypocrisie ten top.
Ik ben benieuwd wie de schuld zal krijgen als dit geval van cyberpesten uiteindelijk fataal zou aflopen...
Een onderzoeksteam van de Universiteit UA te Antwerpen, heeft in het
voorbije corona-jaar aandachtig de hoofdjournaals op VRT en VTM geanalyseerd.
En ze zijn tot diezelfde conclusie gekomen die ik lang geleden (op 13 april
2020) al eens had geformuleerd: "corona"
was disproportioneel aanwezig in zowat alle journaals gedurende het hele jaar
2020 (vanaf de eerste signalen in maart). In elk journaal kwam "corona" uitgebreid aan bod, waardoor de
nieuwsuitzendingen bijna altijd 10 tot 15 minuten langer duurden dan voorheen. En
soms was "corona" zelfs het enige
onderwerp. De UAntwerpen formuleert
het een beetje provocerend en karikaturaal als volgt: "Voor even leek het Vlaamse nieuws op dat van Rusland of China. Er was
één dominante invalshoek, en de regering domineerde het nieuws als nooit
tevoren. Nieuwsdiversiteit is een groot democratisch goed en het is eigenlijk
niet gezond dat één frame of nadruk het nieuws zó domineert als wat we gezien
hebben in 2020."
De VRT-redactie voelde zich hierdoor lichtjes op de tenen getrapt, en
ze hebben het over "een gechargeerde
uitspraak". Ze verweren zich met de bedenking dat ze immers af en toe ook
een kritisch bericht hebben gebracht. Dat zal dan wel zo zijn, maar het punt
blijft: het ging altijd over corona en het ging al te dikwijls alléén over corona. (En nu nog altijd, trouwens...)
Wat de precieze (bij)bedoelingen van die overdaad aan "corona-nieuws" waren, dat weet ik niet.
We zullen het vermoedelijk nooit weten. Maar wat het resultaat is, dát weet ik
wel: de angst voor de pandemie en voor de verschrikkelijke ziekte Covid is er bij ons allemaal in
gehamerd. De onafgebroken stroom aan berichten en reportages over de vreselijke
toestanden in de ziekenhuizen en (vorig jaar) in de woonzorgcentra, de
dagelijkse cijfers met de besmettingen/ziekenhuisopnames/IC-belasting, de pakkende
verhalen van doodzieke mensen, de beelden van patiënten die moesten beademd
worden, de massagraven in bijvoorbeeld Brazilië, ...
Hoe hard de VRT-redactie ook moge protesteren tegen de "beschuldiging" vanuit de Antwerpse
Universiteit dat onze nieuwsuitzendingen in 2020 leken op "nieuws in Rusland of China", het klopt wel. Misschien was het
onbewust of ongewild, maar het voortdurend herhalen en benadrukken van altijd
maar diezelfde dringende boodschap had inderdaad veel weg van een vorm van "hersenspoeling". Zoals bijvoorbeeld het
nieuws op de Noord-Koreaanse tv.
Het resultaat was in elk geval dat we allemaal, willens nillens,
doordrongen geraakt zijn van de ernst van de situatie. En dus van de noodzaak
en gepastheid van de door onze regering opgelegde (of opgedrongen) maatregelen.
En van het essentieel belang van "het
vaccin".
Iets gelijkaardigs zien we trouwens ook als het gaat over de
klimaatverandering.
Nee, ik ben geen "klimaatontkenner".
Ik geloof écht dat ons klimaat drastisch aan het veranderen is, en dat de mens
daar een grote rol in speelt. En dat dit een serieus probleem dreigt te worden.
Maar ik kom in opstand als de media die boodschap er absoluut willen "in stampen". Als de media mijn
overtuigingen en ideeën proberen te "sturen",
dan ga ik dwarsliggen.
En dat "sturen", dat is wat
ze (lijken te) doen. Is het u nog niet opgevallen dat bij een reeks warme
dagen, dagen waarop de temperatuur beduidend hoger ligt dan het "langjarig gemiddelde", telkens
consequent verwezen wordt naar de klimaatverandering? Altijd wordt een "klimatologische uitleg" gegeven voor een
reeks warme dagen. Bij de winterse periode in de eerste helft van april,
waarbij de temperaturen lange tijd diep onder het "langjarig gemiddelde" bleven hangen, werd met geen woord over een
mogelijk "klimatologisch" verband
gerept. En er is eigenlijk ook geen noodzakelijk verband. Het heeft alles te
maken met de (toevallige) ligging van een hogedrukgebied, ten oosten dan wel
ten westen van ons, en met de bijhorende windrichting. Hoe reëel de klimaatverandering ook is, enkele zomerse
dagen in maart bewijzen niets, evenmin als enkele winterse dagen in april. Maar
tóch wordt bij een warme periode systematisch naar de "opwarming van de aarde" verwezen. Kwestie van hard en lang genoeg
op diezelfde nagel te blijven kloppen om zéker iedereen te overtuigen.
Daar bestaat dus een term voor, voor dat soort praktijken. Dat heet "indoctrinatie" of "hersenspoeling": "Hersenspoeling
wordt soms gebruikt in de zin van indoctrinatie. Bij indoctrinatie ligt de
nadruk op het kritiekloos overtuigen van doelgroepen of personen. Het begrip
heeft dezelfde negatieve bijklank als hersenspoeling, maar is beter geworteld
in de realiteit. De meest gebruikte manier is een persoon confronteren met een
eindeloze stroom van input, in de vorm van lectuur, films en praatsessies die
vaak uren of dagen kunnen duren. Doel is de weerstand te overwinnen en de
persoon zijn oude denkpatroon te doen loslaten."
En dat zijn dus inderdaad praktijken zoals we die associëren met China
of Noord-Korea.
Hoe hard de VRT-redactie dat ook probeert te ontkennen, de Vlaamse journaals
hebben in deze corona-tijden heel veel weg van het nieuws dat met veel vurige overtuiging in
Noord-Korea gebracht wordt.
Ik geef grif toe dat mijn standpunt erg subjectief en persoonlijk is, en
totaal niet gefundeerd. Maar ik heb het niet voor studentencantussen en nog
minder voor studentendopen. Ik vermoed dat mijn afkeer voor dat soort
bijeenkomsten en activiteiten veel te maken heeft met mijn "sociale fobie", mijn angst voor grote
massa's. Waarbij "massa" in mijn
geval staat voor méér dan 5 personen.
Maar nee dus: ik vind studentencantussen sowieso maar niets. Ik heb
een heel goede vriendin gekend die in haar studententijd dol was geweest op
cantussen. Ze kon daar heel lyrisch over vertellen, en ze keek er met weemoed
op terug. Ze had haar "codex" nog
altijd, en die stond vol met lieve boodschapjes aan haar adres; het deed mij
een beetje denken aan het "poëziealbum"
van toen we nog klein waren. Maar ze heeft haar enthousiasme niet op mij kunnen
over dragen.
Ik blijf een cantus nog altijd in de eerste plaats als een
zuip-festijn beschouwen. Bij een cantus heb ik een beeld van lallende en
brullende studenten die grote pinten bier naar binnen kappen en tussendoor één
of ander onnozel lied "zingen". Een
cantus wordt verondersteld een feest van samenhorigheid te zijn, een
gelegenheid om je medestudenten (beter) te leren kennen. Maar in mijn
subjectieve gedachtewereld is het vooral een gelegenheid waarbij de jongeren
helemaal los gaan en het laatste laagje vernis van beschaving verliezen.
Als ik cantussen al niet kan appreciëren, dan is mijn aversie voor
studentendopen nog véél sterker. Ik gruwel van het concept van zo'n doop. Die
oude vriendin had zich als eerstejaarsstudente ook laten dopen, en ze had dat
een leuke ervaring gevonden. Zij het dat ze zich niet zomaar alles had laten
welgevallen. Maar mijn beeld van studentendopen is uiterst negatief. En de
beelden en berichten die ik ervan gezien heb, hebben dat negatief beeld alléén
maar versterkt. Het verhaal van de faliekant afgelopen dooprituelen van
studentenclub "Reuzegom" hebben mij bevestigd in de overtuiging dat studentendopen best zo vlug mogelijk uit de
wereld gebannen worden. Een "doop" is
in mijn ogen niets meer dan een ritueel waarbij mensen beledigd en gepest en
vernederd en "ontmenselijkt" worden.
Het is in de eerste plaats een excuus voor sadisten en machtswellustelingen om
hun duistere wensen te realiseren en hun vuige lusten te kunnen botvieren.
Maar ik moet bekennen dat ik niet uit ervaring spreek, en misschien
een volkomen foutieve voorstelling heb van "het
echte studentenleven".
Hoe het ook zij... Bij het bericht dat de "codices" zullen aangepast worden om er de "foute" passages uit te halen, heb ik toch even de wenkbrauwen
gefronst. Want wat maakt het nu uit wat er precies in die studentenliederen "gezongen" wordt? Is er één student die,
tussen twee ad-fundums door, nadenkt over die teksten en beseft wat hij/zij aan
het zingen is? Het gaat toch gewoon om het mee brullen met de groep? De tekst
heeft geen enkel belang. En de meeste teksten zijn trouwens te onnozel om
langer bij stil te staan. Of wat denkt u hiervan?
"Hier zijn wij
te zamen om leutig te doen Sa broederkens 'Ergo Bibamus' De glazekens lachen, toe geeft ze 'nen zoen En hertlijker 'Ergo Bibamus' Dat is nu het eerste en het enige woord, Dat past in 't begin en het past immer voort De lustige echo van 't feestelijk oord."
Ik vermoed dat de studenten nood hebben aan het oppoetsen van hun
imago. Of ze willen bij een aantal proffen op een goed blaadje komen.
En dus
wordt het "n-woord" uit de codex
geweerd, waarbij het "n-woord" staat
voor "nigger": "And I jumped upon a nigger for I thought he was a hoss". Ook alle
referenties naar het Naziregime worden geschrapt. Waarbij ik onwillekeurig
bedenk dat het sowieso al erg vreemd is dat een hedendaagse codex liederen
bevat die uit het Naziregime stammen. Zoals dit, wat erg populair was bij de
SS, naar het schijnt:
"Ta-ra-la-la,
ta-ra-la-la, des Försters Töchterlein ganz frisch heraus, ta-ra-la-la,
ta-ra-la-la, des Försters Töchterlein heraus. Lore, Lore, Lore, Lore, schön sind die Mädchen von siebzehn, achtzehn Jahr."
Als een studenten-codex SS-liederen bevat, zou dat dan betekenen dat de
gemiddelde Vlaamse student uiterst rechts van signatuur is?
Ook alle teksten die geweld tegen, of gebrek aan respect voor, de vrouw
insinueren, moeten eruit. Onder andere dit moet dus ook gecensureerd worden:
"Wel
Annemarieken, waar ga je naar toe? 'k Gane naar buiten al bij de studenten. Hopsasa, falala, Annemarie. Wel Annemarieken, wat ga je daar doen? Haspen en spinnen, studentjes beminnen. Wel Annemarieken, heb jij er geen man? Heb ik geen man, ik krijge geen slagen. Wel Annemarieken, heb jij er geen kind? Heb ik geen kind, ik moete niet zorgen. Wel Annemarieken, heb jij er geen lief? 'k Heb er niet één, maar 'k heb er wel duizend."
(Terloops:
Dat Annemarieken met wel duizend mannen naar bed gaat, is voor de politiek correcte studenten géén probleem.)
De codex wordt dus "politiek
correct". Goed zo.
En nu ook die vernederende en/of sadistische, mensonterende en/of
vrouwonvriendelijke dooprituelen in de vergeetput kieperen, en we komen er nog.
Ik herinner me nog ons eerste jaar als student in Gent. Wij trokken de
zondagavond al naar Gent, en het gebeurde regelmatig dat de vader van mijn
vriend Paul als chauffeur wilde fungeren. Wat voor ons een stuk gemakkelijker
was dan met de trein te moeten sukkelen.
We spreken over 1972, en toen was de E17 er nog niet, of de E3 zoals
die in het begin genoemd werd. De rit van Kortrijk naar Gent moest dus langs "de oude baan", de N43. Omdat ook de
vrachtwagens toen nog langs die gewone weg reden, waren er onderweg nogal wat "caberdouchekes", hoerenkoten dus, waar de eenzame trucker even halt kon houden als
de nood hoog was. De dames van plezier zaten aan het raam, om hun "koopwaar" te showen. Voor ons was dat
een ongezien schouwspel waar wij met open mond in het voorbij rijden naar zaten
te kijken.
(Bedenk dat wij nog tieners waren, en bedenk ook dat er toen nog
geen internet was waar, zoals nu, dat alles open en bloot te zien is.)
Blijkbaar
hoorde het bij de functieomschrijving van de hoertjes, dat zij in hun vrije
tijd in lingerie aan het raam gingen zitten om de klanten te lokken.
Tegenwoordig is er langs "de
oude baan" tussen Kortrijk en Gent veel minder te zien. Dat was al heel fel
verminderd toen de "E3" open gesteld
werd en zowat alle vrachtverkeer de snelheid van de autostrade verkoos boven
het mooie uitzicht langs de vroegere weg. Met de opkomst van het internet is de
populariteit van de "huizen van plezier"
nog verder weggezakt. En nu in deze donkere corona-periode is het helemaal "game over": de resterende "chalets" waar er extra verwenning
geleverd werd, zijn nu allemaal dicht en dikwijls tot ruïnes vervallen. Nee, er
zitten geen verleidelijke halfnaakte dames meer aan het raam langs de oude baan
tussen Gent en Kortrijk.
In Gent zélf zijn ze er misschien wel nog? Het "Glazen Straatje" had alvast de reputatie dat er daar veel te zien was
in de vitrines: schaars geklede jongedames die de voorbij slenterende toeristen
met een verlokkelijke blik aankeken. Ik weet niet of dat nog zo is; ik heb
eerlijk gezegd nog nooit de moeite genomen om in het Glazen Straatje voorbij te
komen. Ik vermoed dat ze ook daar niet ontsnapt zijn aan de corona-ellende, en
dat er ook daar niet erg veel dames meer aan het raam zitten.
En hoe zou het zijn op de beroemde Amsterdamse Walletjes? Elke
zichzelf respecterende toerist moest daar toch minstens één keer voorbij
wandelen om het fenomeen te kunnen bewonderen. Een hele straat lang, huis na
huis: dat gelijkaardig schouwspel van jonge (?) dames aan het raam. Wij zijn
ooit één keer naar Amsterdam geweest, en ik moet bekennen dat ook wij niet aan
de nieuwsgierigheid hebben kunnen weerstaan. Al stelt het, al bij al, eigenlijk
niet erg veel voor. Na een paar ramen heb je het wel gezien, toch? En de meeste
van die dames zaten er duidelijk verveeld bij.
Hoe dan ook: bij de meest recente maatregelen, waarbij de
niet-medische contactberoepen weer de deur moesten sluiten, zijn ook de
raamprostituees getroffen. Ze hebben geen werk meer, en dus had het voor hen
ook geen zin meer om aan het raam te gaan zitten. Ik vrees dat het fenomeen
misschien wel voorgoed verleden tijd is.
En wellicht daarom heeft onze regering, vermoedelijk in een
nostalgische bui, een nieuwe raam-regel uitgevaardigd: voortaan moesten de
treinreizigers allemaal aan het raam zitten. Zo hadden onze politici, die
waarschijnlijk heimwee hebben naar de goede oude tijd, toch nog een beetje het
gevoel dat het raam-zitten niet
helemaal verdwenen was.
We konden ons daarmee vergapen aan wie er in de
voorbijrijdende trein aan het raam te zien was. Zij het dan alléén in de
treinen die náár de kust reden.
Maar ondertussen zijn onze leiders ook daar al weer op terug gekomen.
Ik vermoed dat het effect een beetje tegengevallen is, en niet écht kon tippen
aan het "raam-kijken" van de goeie
ouwe tijd...
Het gebeurt niet zo vaak, maar nu ben ik echt kwaad!
Onze Olympische atleten zullen ergens begin mei met voorrang
gevaccineerd worden tegen Covid-19. Dus nog vóór veel 65-plussers, en vóór de risicopatiënten.
De atleten vragen al heel lang om een voorkeursbehandeling, en blijkbaar hebben
onze ministers van Sport ervoor gezorgd dat ze die ook krijgen.
Het was de hoofdarts van het BOIC die voor het eerst met het idee is komen
aanzetten. Zijn belangrijkste argument was de hoge besmettingsgraad bij onze
topsporters: dat ligt om en bij 22%, wat véél hoger is dan de globale
besmettingsgraad van 8% in België. Dat er zó veel topsporters besmet raken, was
voor de dokter een argument om te pleiten voor een snelle vaccinatie. Niet
alleen is dat complete nonsens, want daarmee suggereert de dokter precies dat
die groepen die zich slecht aan de maatregelen houden, voorrang zouden moeten
krijgen bij het vaccineren. Bovendien is dat de wereld op zijn kop: het toont,
nog maar eens, dat het veel beter was geweest om ook de professionele
sportwereld in lockdown te zetten, evengoed als de andere contact- of
niet-essentiële beroepen. Des te meer omdat de professionele sporters zich, afgaande op de hoge besmettingsgraad, duidelijk niet aan de protocollen houden of
aan de beperkingen die ons, en ook hen, opgelegd zijn: ze knuffelen er nog
altijd op los, ze reizen naar het buitenland en weer terug zonder ooit in
quarantaine te gaan, ze zitten met veel te veel samen, enzovoort. Als die 22%
voor iets een aanbeveling zou zijn, dan is het wel om het hele circus een tijd
op slot te doen. Eerder dan om hen een voorkeursbehandeling te geven.
Maar het idee is ondertussen ook opgepikt door onze Olympische atleten,
zoals Nina Derwael en Jolien D'hoore. Ook zij vinden het nu nodig, en vanzelfsprekend,
dat de atleten die naar Tokyo mogen, voorrang zouden krijgen bij de
vaccinaties. Want, zeggen ze: "Anders
hebben atleten van andere landen (zoals Nederland, Polen, Duitsland) waar de topatleten wél prioritair ingeënt
worden, een groot voordeel." En, gaan ze verder: "Door een snelle vaccinatie krijgen we die mentale rust die we nodig
hebben om goed te presteren." Want zonder vaccin lopen ze het risico om op
een kwade dag positief te testen en dan worden ze huiswaarts gestuurd: einde
van de Olympische droom. Ik zou zeggen: "Neem
gewoon de nodige voorzorgen om niet besmet te raken, dan kan je ook gerust zijn."
De ministers van Sport, Ben Weyts op kop, hebben het verhaal ondertussen
ook op hun agenda gezet.De teneur is nu: "Als de
Belgische sporters het komende zomer op de Spelen uitstekend doen, leeft ook
het hele land met hen mee. Voor ons is dit een goede besteding van een zeer
klein aantal vaccins."
En verder: "Het gaat om
topsporters die zich jarenlang op dit moment hebben voorbereid. Voor hen zijn
de Olympische Spelen vaak 'a-once-in-a-lifetime-opportunity'. Met hun
prestaties en medaillekansen hebben ze een zeer groot belang voor de promotie
van de sport, en van Vlaanderen en België in het algemeen."
Als arrogant statement kan dit wel tellen, vind ik. De "helden van de zorg" hebben blijkbaar in
de geest van onze ministers al plaats moeten maken voor de "helden van de sport".
De atleten en de minister en de BOIC-arts benadrukken dat het maar om
een heel kleine groep gaat, hooguit 300 mensen, en dat dit de
vaccinatiecampagne in ons land niet of nauwelijks zal verstoren. Maar dat is
het punt niet. Het punt is dat een elitaire en bevoorrechte groep zich het
recht toe eigent om voorrang te hebben op alle anderen. Het punt is dat dit een
slag in het gezicht is van al diegenen die in spanning en angst, omdat ze, omwille van gezondheidsproblemen, grote
risico's lopen, moeten wachten op het verlossende spuitje. Het punt is ook dat als men één groep gaat "vóór trekken", er gegarandeerd andere groepen zullen opstaan met de
even (of véél meer) gerechtvaardigde eis om óók voorrang te krijgen. Zoals het
personeel in de gevangenissen, zoals het onderwijspersoneel, zoals de
kinderverzorgsters en kleuterleidster, enzovoort enzoverder.
Het spel zit nu trouwens al op de wagen: de cipiers hebben na een
stakingsdreiging eenzelfde privilege verkregen. Want als één elite-groepje het
nu toch voor elkaar kon boksen om voorrang te krijgen, dan was het hek uiteraard
helemaal van de dam. En de volgende groep die dan met harde acties kan dreigen,
zal dit als een expliciete uitnodiging beschouwen om ook voorrang te forceren.
Het is het klassieke verhaal: wie het hardst op de tafel kan kloppen, komt op
de eerste rij. (De sportcoaches zijn trouwens al aan het roepen dat ook zij prioritair moeten ingeënt worden. Uiteraard...)
Er schijnt (nog maar eens) licht aan het einde van de tunnel! Er zijn
een hoop versoepelingen aangekondigd tussen nu en 8 mei. (Geheel toevallig het
weekend van Moederdag...) Tenminste als "de
cijfers" tegen dan goed genoeg zijn. (Een kleine voorspelling: "de cijfers" zullen niet goed zijn, maar
de versoepelingen komen er tóch.)
Ben ik daar blij om? Niet bijzonder, eigenlijk. Voor mij maakt het
allemaal niet zo veel uit: ik ben toch niet van plan om te gaan shoppen, ik sta
niet te springen om ergens op een terras iets te gaan eten of drinken, en ik
heb geen buitenlandse vakantie gepland. Al vind ik het wel leuk dat ik weer
meer mensen kan/mag ontvangen in mijn tuin.
Maar de grote massa, en zeker de jongeren, zullen hier wel gelukkig
mee zijn, vermoed ik. Tot de beloftes opnieuw moeten gebroken worden omdat "de cijfers" slecht zijn.
Ik vraag me toch af: "Vanwaar nu
opeens die versoepelingen?"
Het is amper een paar weken geleden dat sommige eerdere versoepelingen
alweer ongedaan werden gemaakt en andere beloofde versoepelingen uitgesteld
werden. De fameuze "paaspauze", weet
je wel. Wat toen een gigantisch gezichtsverlies betekende voor onze premier,
want die had gezworen dat als de kappers eenmaal open mochten, het voorgoed zou
zijn. Het was ook een smadelijke nederlaag voor onze Vlaamse minister van
Onderwijs, die gezworen had dat het contactonderwijs niet nog een keer zou
wegvallen. Maar het moest nu eenmaal. Omdat "de cijfers" veel te slecht waren.
En hoe zijn "de cijfers" nu?
Exact dezelfde als toen. Er is geen enkele verbetering geweest in "de cijfers", wel integendeel. Wat er op
wijst dat de wisselende maatregelen, versoepelingen of verstrengingen, al bij
al héél weinig met "de cijfers" te
maken hebben. Wie gelooft die ministers nog als ze met hun pokerface staan te
beweren dat ze zich "laten leiden door de
cijfers"? Onze regering is haar geloofwaardigheid helemaal kwijt.
De fameuze cijfers zijn dus
niet de motor van versoepelingen of verstrengingen. Het ligt gewoon aan het
humeur van de leden van het Overlegcomité, denk ik. Of misschien eerder aan wie
het laatste woord mag hebben. Ik vermoed dat ze daar met een soort beurtrol
werken, en de belangrijkste ministers mogen elk om beurt eens de eindbeslissing
doordrukken. De vorige keer was minister Frank "alles-moet-dicht" Vandenbroucke aan de beurt, deze keer zal het
wellicht de beurt geweest zijn van één van de Franstalige "alles-moet-open" ministers.
Maar onze premier verdedigt de beslissing met het argument dat we nu "vaste grond onder de voeten hebben": de
vaccinaties. Want, zegt onze immer enthousiaste premier: "Tussen nu (15 april) en 8 mei zullen één miljoen spuitjes gezet zijn en
tegen 8 mei zal 70% van de 65-plussers ingeënt zijn." En dus zal het
helemaal okee zijn om vanaf 8 mei ferm te versoepelen.
Mag ik nog een keer "averechts"
zijn?
We zijn al van in januari aan het vaccineren, en die "vaste grond" is tot nu alléén maar "drijfzand" gebleken. Het gaat van kwaad
naar erger in de ziekenhuizen en in de Intensieve Zorgafdelingen: "Katrien Bervoets, medisch directeur van ZNA
(Ziekenhuis Netwerk Antwerpen) benadrukt dat de druk op de afdelingen
intensieve zorg hoog blijft." Het lijkt me een beetje "naïef" om te verwachten dat het drijfzand opeens in "vaste grond" zal veranderen.
En voor wat betreft de vaccinaties in de periode tot 8 mei? Die "één miljoen" van onze premier, dat is
ofwel "wishful thinking" ofwel
bewust gelogen. Want we halen die langs geen kanten. Na drie en een halve maand
zitten we aan twee miljoen vaccinaties, hoe zouden we er dan één miljoen
bijkomend kunnen laten zetten in drie weken tijd? En het wordt al helemaal
twijfelachtig nu er niet alleen ongerustheid is over AstraZeneca, maar ook over
Johnson & Johnson. En die 70% 65-plussers? Op 18 april waren er in
Vlaanderen 36% mensen tussen 65 en 74 met minstens één inenting. Dat is nog
altijd bitter weinig, niet?
En trouwens: volgens de experten duurt het zeker 10 tot 14 dagen na het
spuitje eer die verhoopte immuniteit optreedt. Dat betekent dus dat de mensen
die pas in de laatste dagen vóór 8 mei ingeënt werden, ten vroegste vanaf 18 of
22 mei beschermd zullen zijn. Dan zou het, in de logica van Alexander De Croo, verstandiger
geweest zijn om tot 22 mei te wachten met die uitgebreide versoepelingen. Toch?
Hoe dan ook: de kans is groot dat die "vaste grond" gewoon drijfzand zal blijven. Want wat hebben we
gezien eens de 80-plussers ingeënt waren? Zij werden niet meer ziek, en ze kwamen
niet meer in de IZ-afdelingen terecht. Maar tóch bleven de ziekenhuizen en de
Intensieve Zorgafdelingen vol lopen. Nu met jongere mensen: 60-plussers. En als
ergens in mei de 60-plussers zullen ingeënt zijn, dan komen zij niet meer in
het ziekenhuis. Maar dan worden de 40-plussers ernstig ziek; dat is trouwens nu
al aan het gebeuren: veel nieuwe, zwaar zieke, patiënten zijn dertigers of
veertigers. En als die zullen ingeënt zijn, dan ...
Kortom: het is een strijd die we gewoon niet kunnen winnen. Want we
vechten tegen een "intelligent"
virus. Weet je nog? We worden aangevallen door de Aliens!
"Laat u testen, ook bij milde
verkoudheidsklachten" herhaalt viroloog Steven Van Gucht met aandrang.
Oei, ik heb al maanden, of zelfs jaren, "verkoudheidsklachten". En al zeker in deze voorjaarsperiode, nu het
plantenstuifmeel in grote hoeveelheden rondzweeft en mijn pollenallergie mij
zwaar parten speelt. Ik loop al weken met een verstopte neus, ik loop al weken
te niezen en te snotteren, ik heb al weken last van hoofdpijn door mijn
ontstoken sinussen.
Dus moet ik mij volgens professor Van Gucht zéker laten testen. Niet
zozeer voor mezelf, want als ik alléén maar die lichte symptomen heb, dan maakt
het voor mij zélf niet veel uit of ik al dan niet getest word. Mijn symptomen
zullen niet opeens anders worden als uit die test zou blijken dat ik Covid-19
heb. Maar ik zou me moeten laten testen voor mijn omgeving. Want als ik
inderdaad met Covid-symptomen rondloop, dan riskeer ik mijn omgeving te
besmetten. Ik zou me dus moeten laten testen om te weten of ik eventueel in
isolatie moet gaan, zodat ik mijn omgeving niet zou besmetten met mijn
corona-virussen.
Alléén... ik heb al in méér dan een jaar met niemand "nabij contact" gehad. Behalve dan met
mijn gezinsleden. Als ik iemand zou kunnen besmetten, dan zijn het mijn
gezinsleden. Maar als ik alléén met hen contact heb gehad, dan zou ik die
eventuele besmetting alleen van één van hen kunnen gekregen hebben. Als ik positief
zou testen op Covid, dan zou dat dus van iemand uit mijn gezin moeten gekomen
zijn. Wat zou betekenen dat we hier in ons gezin allemaal blootgesteld geweest
zijn aan een besmettingsrisico. Als ik de enige zou zijn die besmet geraakt is,
dan zijn de anderen blijkbaar allemaal immuun, en dan maakt het ook niet meer
uit of ik al dan niet (ook) een besmettingsrisico ben. En als ik niet de enige
ben, en andere leden van het gezin ook al besmet werden, dan heeft het niet
veel zin meer dat ik in isolatie zou gaan als ik symptomen vertoon.
Kortom: wat professor Van Gucht ook beweert, ik zou écht niet weten
waarom ik me zou moeten laten testen. Niemand wordt daar wijzer van, en niemand
wordt daar beter van. Tenzij dan de fabrikanten en producenten van Covid-test sets.
Ja, ik zou naar de apotheek kunnen stappen om een zelftest te halen. Misschien
doe ik dat nog wel.
En waarom heeft mijn "Coronalert"
dan geen alarm geslagen als ik, hier in mijn gezin, een hoogrisico contact zou
gehad hebben? Werkt die applicatie eigenlijk nog? Dat is indertijd met veel
bombarie en veel poeha aangekondigd als dé uitweg uit de pandemie: dankzij de "Coronalert" zouden we de epidemie heel
snel onder controle krijgen. Helaas: de epidemie is er nog altijd, maar de
peperdure app is een stille dood gestorven. Eén van de zovele miskleunen in de
aanpak van de crisis!
Waarom blijven de virologen er eigenlijk zo op hameren dat je bij de
minste symptomen misschien wel Covid hebt? Ik kan alléén maar veronderstellen
dat dit nog altijd past in een strategie om de grote massa met een
angstpsychose te belasten. Want zo lang de angst er diep genoeg in zit, zullen
we allemaal nét iets meer geneigd zijn om de richtlijnen zo goed mogelijk op te
volgen. Die sluimerende angst ("Zou ik
toch nog prijs kunnen hebben?") is nog zowat de enige motivator die overblijft om ons
in de pas te doen lopen. Want voor de rest zit onze motivatie op een
dieptepunt.
Meer en meer mensen vegen er ondertussen compleet hun voeten aan. Zoals
die feestvierende frigobox-jongeren in Knokke-Heist, tijdens de paasvakantie. Heel
veel mensen houden zich trouwens al lang niet meer strikt aan de regeltjes. Zo
is onlangs gebleken dat de gemiddelde Vlaming niet één "knuffelcontact" heeft, zoals al heel lang de heilige regel is, maar
wél drie à vier "knuffelcontacten".
En de gemiddelde Waal heeft er zelfs vijf...
Nee, niemand heeft nog zin om alle regeltjes stipt op te volgen. De
enige reden waarom we het wél doen, min of meer toch, is omwille van die angst.
De angst voor die "vreselijke ziekte".
Zéker nu we weten dat we er kunnen aan ontsnappen: door het vaccin. Maar dat is
voor velen nog verre toekomstmuziek. (En ondertussen sterven nog elke dag 40 mensen
die hadden kunnen gered worden.)
En de angst die door de experten gezaaid en aangewakkerd wordt,
die woekert verder. Die angst die aan ons vreet, en ons ziek maakt.
Ja, ik voel me eigenlijk wel wat ziekjes, ik voel me niet zo best.
Maar het is niet door Covid. Het is door die alles verterende angst.
Ik ben nooit een fan geweest van wijlen Leopold graaf Lippens,
levenslang burgemeester van Knokke-Heist. De man is ontzettend populair bij de
inwoners van zijn gemeente. Al is dat misschien vooral omdat hij gestorven is: "Van de doden geen kwaad"? Maar ik
mocht de man niet. Ik was het grondig oneens met veel van zijn opvattingen, ik
had een probleem met de manier waarop hij zijn positie als burgemeester
gebruikte om zichzelf te verrijken, en ik had zware bedenkingen bij de keuze
van zijn vrienden (Donald Trump onder andere). Ik mocht hem zelfs nog minder
dan zijn broer Maurice graaf Lippens die, als voorzitter van de Raad van
Bestuur, in grote mate mee verantwoordelijk geweest is voor het Fortis-débacle.
Eén van de meest controversiële uitspraken, ergens in het begin van de
jaren 1990, van Leopold Lippens had betrekking op de "frigoboxtoeristen". Een "frigoboxtoerist"
is een ééndagstoerist die zijn/haar eigen eten en drinken meebrengt en dus geen
bestedingen doet in de plaatselijke horeca. Zo'n toerist brengt voor de
plaatselijke middenstand, en dus voor de gemeente, niets op. En voor graaf
Lippens waren die strandbezoekers bijgevolg absoluut niet welkom in zijn mooie kustgemeente.
De man zou zich dezer dagen vermoedelijk in zijn graf omdraaien, want
wat zien we gebeuren nu het kustseizoen stilaan weer op gang komt? De horeca
is corona-dicht, ook op de terrassen mag niets geconsumeerd worden. De eendaags-
of weekend-toeristen die nu naar de kust komen, naar de prachtige gemeente
Knokke-Heist bijvoorbeeld, die kunnen geen bestedingen doen bij de plaatselijke
horeca. Die kunnen geen frietjes met Noordzee-garnalen gaan eten in een
restaurant, die kunnen geen frisse pint gaan drinken op een terras. Ze brengen
dan maar hun eigen drank- en voedselvoorraden mee voor de hele dag. In een
frigobox! En dan gaan ze met enkelen bijeen gezellig samen zitten op het
strand, of in de duinen, of langs de dijk. Ze maken plezier, en ze maken een
paar flessen soldaat. Jongeren die ergens in Brussel op een klein appartementje
opgesloten zitten, nemen allemaal samen de trein naar de kust. Onderweg mooi
aan het raam gezeten. En dan bouwen ze een feestje op het strand. Met veel
drank, en veel lawaai en veel bravoure. Dat ze daarbij de brave gezinnen storen
die ook wel op het strand hadden gewild, en dat ze daarbij de
corona-beperkingen negeren, dat zal hen (na de zoveelste pint) een zorg zijn.
Of zoals een wanhopige horeca-uitbater het verwoord heeft: "De frigoboxtoeristen zijn terug. Ze komen
bij ons een tonic halen, de fles gin hebben ze mee in hun frigobox en dan
gieten ze die gewoon door. Bij ons gebeurt het per portie en gecontroleerd. Er
groeien al gauw groepjes tot tien personen, terwijl wij kunnen zorgen voor
afgelijnde bubbels. Nu verliezen we twee keer, want er is amper omzet en er
zijn gezondheidsrisico's."
Het zou nochtans anders kunnen als men de terrassen zou openen. Met
strikte corona-regels: tafels van maximaal vier personen, en minstens
anderhalve meter uit elkaar. En als men, graaf Lippens indachtig, het in groep
consumeren van alcoholische dranken op het strand of elders zou verbieden. Het
toezicht zou veel gemakkelijker zijn, de regels zouden veel gemakkelijker
afdwingbaar zijn. De overlast zou beperkt kunnen worden.
Helaas hadden de heren politici in het corona-overlegcomité beslist
dat zoiets niet kon. En dus hebben ze de "frigoboxtoerist"
tijdens de paasvakantie weer naar de kust gelokt. Gelukkig hoefde graaf Lippens
dat niet meer mee te maken!
Maar zie: vanaf Moederdag komt het allemaal weer goed. Of juist helemaal niet?
Ik veronderstel dat alle (oudere) volwassenen met een mengeling van
verontwaardiging en onbegrip de recente fratsen van onze onverantwoordelijke jongeren
hebben zitten aankijken, en vele boze bedenkingen zullen gehad hebben over "de jeugd van tegenwoordig".
Al vermoed ik heel sterk dat het om een minderheid ging, een
luidruchtige minderheid weliswaar, die in opstand is gekomen. De grote, stille,
meerderheid van de jongeren houden zich ongetwijfeld braaf aan de regels, en ondergaan
de hele heisa gelaten. Zoals de meesten van ons. Het zijn altijd de roepers en
aandachtzoekers die in beeld komen, en daarmee het imago van "de jeugd" boetseren.
Hoe dan ook... Verontwaardigde uitspraken over "de hedendaagse jeugd" zijn helemaal niet nieuw. Ook onze ouders en
grootouders hebben vast en zeker meermaals wanhopig gezucht over het gedrag en
de houding van "de jeugd van tegenwoordig".
We zijn allemaal jong geweest. En we zijn, bijna per definitie, allemaal ooit
wel rebels en opstandig geweest. Ja toch?
Ik heb in elk geval als student ook actie gevoerd tegen de "verdrukking" door "deheersende klasse" (of
hoe we dat toen ook zouden genoemd hebben...)
Ik herinner me nog die "sleep-in"
in Home Fabiola.
Aanleiding voor de "opstand"
was een nieuwe richtlijn van de universitaire overheden, waarbij het niet
langer toegelaten was voor mannelijke studenten om ná 10 uur 's avonds nog op
de kamer te blijven van een vrouwelijke studente in een meisjeshome. En evenmin
voor vrouwelijke studenten in een jongenshome. Bezoek van iemand van het andere
geslacht bleef wel nog mogelijk tot middernacht, maar dan alléén op het
gelijkvloers, in de gemeenschappelijke ruimtes. De bedoeling van deze maatregel
was, denk ik, de kans op ontucht in
de studentenwereld te verkleinen.
(Voor wie hierbij in stomme verbazing steil achterover valt: bedenk
dat we het hier hebben over het jaar 1973 of 1974, het begin van de seksuele revolutie. De gezagdragers
hadden de film Woodstock óók gezien,
en vreesden wellicht een uitbarsting van losbandigheid in de studentenmiddens...)
Het protest bij de studenten was immens, en luid. Niet zozeer omwille
van de beperking in de mogelijkheden om ontucht te plegen (vermoed ik toch).
Maar wél tegen de betutteling, tegen de inperking van onze vrijheid, tegen die
aanslag op ons "zelfbeschikkingsrecht".
Protest ook omwille van het gebrek aan vertrouwen in onze
verantwoordelijkheidszin. We werden behandeld als kleuters die door de juf de
les gespeld moesten worden.
Er is al bij al niets nieuws onder zon: de jongeren van vandaag
protesteren nog altijd om precies diezelfde redenen.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik mij eigenlijk helemaal niet stoorde
aan die idiote beperking. Want ik ontving geen vrouwelijk bezoek op mijn
studentenkamer in Home Astrid. Zéker
niet 's nachts. En ik ging ook nooit bij een vrouwelijke studente op bezoek in
de late uurtjes. Maar mijn vriend Paul was bijzonder verontwaardigd, en wilde absoluut
meedoen aan de protestactie. En dus heb ik dat ook maar gedaan, uit
solidariteit. En die protestactie, dat was een sleep-in: we zijn met een groot aantal studenten enkele nachten in Home Fabiola, één van de meisjeshomes,
gaan overnachten. Allemaal samen in de grote zalen beneden. Voor mij was dat
een foltering en een ware opoffering, want op de kille grond slapen, in een
deken gewikkeld, dat was écht niets voor mij. Ik ben al zo'n slechte slaper,
zélfs in een comfortabel bed; een nacht op de grond, dat was voor mij helemaal
een nachtmerrie. Veel heb ik dus niet geslapen, die paar nachten. Dat zou
sowieso moeilijk geweest zijn, met al dat geroezemoes en gebabbel. Maar bon:
het was voor de goede zaak. Al heeft het wellicht bij de universitaire
overheden weinig indruk gemaakt. Het heeft ook niets uitgehaald, trouwens.
Om te zorgen voor een grote opkomst, hadden de leiders van de "opstand" (wellicht studenten psychologie
of sociologie, denk ik zo) ook posters laten drukken, om in de Gentse straten
te verspreiden. In de hoop zo véél mogelijk studenten op te roepen om deel te
nemen aan deze belangrijke actie tegen die conservatieve dictatuur. En om de
Gentse bevolking op te roepen tot solidariteit en begrip voor onze acties.
Ik heb me toen ook laten overhalen om, samen met Christine, een
mede-studente, 's avonds laat in Gent rond te trekken om overal een poster te
gaan aanplakken: aan bushokjes, aan de muren, aan de verlichtingspalen, ... Helaas
was zoiets verboden, en helaas zijn we "betrapt"
door de Gentse politie. Die ons, met de nodige dubbelzinnige en suggestieve
commentaar, in een politiecombi gestopt hebben en naar het politiekantoor Zone Gent gebracht hebben. Alwaar we
enkele uren mochten contempleren over onze misdaad. Het was al in de vroege
uurtjes eer we weer mochten beschikken, en te voet naar ons kot mochten
terugkeren vanuit de Antonius Triestlaan:
Christine naar Home Fabiola, aan de Overpoort; ik naar Home Astrid aan de
Sterre.
Ik vermoed dat mijn ouders ook verontwaardigd zouden geweest zijn als
daar beelden van verschenen waren in het journaal, destijds: hun zoon die
opgepakt werd door de politie wegens illegaal aanplakken van posters, hun zoon
die met een hele bende andere rebellen in een meisjeshome de nacht ging
doorbrengen !
Het hoort er nu eenmaal bij, dat soort opstandig en "onverantwoord" gedrag, als je jong bent.
Alléén hoort geweld daar toch niet bij. Vernielingen horen daar niet
bij. Met andermans leven spelen hoort daar ook niet bij.
Wie gedacht had dat alléén de mens, als enige diersoort, in staat was
tot gevoelens van "empathie", en dat
alle andere dieren per definitie puur egoïstisch
reageren, die heeft het verkeerd voor. En wie dacht dat altruïsme en zorg voor een ander, iets is dat wij als mensen kunnen "leren" omdat wij een "ethisch bewustzijn" hebben, die is ook
mis.
Wetenschappers hebben ontdekt dat ook ratten "empathische", en zelfs "altruïstische"
reacties vertonen. In een experiment met ratten is namelijk gebleken dat zij ervoor
kiezen om voor zichzelf de minst
grote beloning na te streven als ze daarmee een andere rat pijn kunnen
besparen. Die reactie wordt "harm
aversion" genoemd: een "afkeer"
om een ander individu letsel toe te brengen. En dat bestaat dus ook bij dieren.
(Misschien zelfs méér dan bij veel mensen?)
Al zijn er blijkbaar toch wel grenzen aan hun altruïsme: als de
beloning maar groot genoeg was, aarzelden de proef-ratten niet om hun
lotgenoten toch de duvel aan te doen. Al bij al niet zó verschillend van
menselijk gedrag, zou ik zo denken. Ook wij mensen zijn maar "altruïstisch" zolang we er zélf niet al
té slecht bij varen. Ook wij zullen "gemakkelijk"
toegeven zolang het ons niet té veel kost. Maar zodra het ons pijn riskeert te
doen, of ons zelf ernstig kan benadelen, is het toch weer "elk voor zich".
Ratten kennen trouwens ook het "omstaander-effect",
net als wij. Net als bij mensen zal een rat minder geneigd zijn om een
soortgenoot te helpen als er ook andere ratten in de buurt zijn. Wat lijkt aan
te tonen dat ratten, net als wij, die verantwoordelijkheid proberen te ontlopen
als ze daar een excuus voor kunnen vinden.
Aan de andere kant bleek uit verdere experimenten dat ratten wél extra
gestimuleerd worden om behulpzaam te zijn, alléén maar door de waarneming van
een andere behulpzame rat. Bij ratten gebeurt die "waarneming" via de geur die een dier verspreidt als ze een
soortgenoot aan het helpen is. Ik vermoed dat wij, mensen, zo'n geur niet
verspreiden, of toch in elk geval niet kunnen waarnemen. En ik ben ook niet
helemaal zeker of "hulpvaardigheid" ook
bij ons, mensen, aanstekelijk zou zijn?
En hoe dan ook is er bij elk altruïstisch gedrag een stukje
eigenbelang gemoeid: als we iets positiefs doen voor een ander, dan hopen we
stilletjes dat een ander dat ook voor ons zal doen. "Wie goed doet, goed ontmoet."
Dat is trouwens ook gebleken bij die experimenten met de ratten. Ook
die waren méér geneigd om bij het zoeken naar een beloning andere ratten te "sparen", als ze eerder al zélf het
slachtoffer geweest waren: ze toonden zich méér bereid tot "altruïsme",
als ze zélf ook die ervaring hadden doorstaan waarvan ze liever "gespaard" waren gebleven. In een geest
van: "Wat gij niet wilt dat u geschiedt,
doet dat ook een ander niet." En nochtans hadden die ratten, voor zover ik
weet, niet de Bijbel gelezen.
Het mechanisme voor dat gedrag bij ratten blijkt ergens in de hersenen
te liggen, in precies hetzelfde deel van het brein waar bij ons, mensen, de prikkels
voor "empathie" geactiveerd worden.
En als dat deel van de hersenen verdoofd werd, dan verdween het empathisch
gedrag bij de ratten volledig.
Dat zou ook voor de mens gelden. En dus is "empathie" of "altruïsme"
niet zozeer een ethische of morele houding, aangeleerd tijdens onze opvoeding,
maar gewoon een chemisch proces dat zich ergens in een stukje van onze hersenen
voltrekt. Ik ben daar eerlijk gezegd toch een beetje onthutst over. Ik heb
altijd gedacht dat het vermogen tot empathie en altruïsme aangeleerd was, en
dat we onze (klein)kinderen kunnen "leren"
om minder egoïstisch te zijn. Niet dus! Althans niet volgens deze studie.
Bij psychopaten ontbreekt het gevoel van empathie volledig. In een artikel uit EOS-Wetenschap is te lezen
dat bij psychopaten het "beloningscentrum"
in de hersenen veel sterker geactiveerd wordt dan bij "gezonde" mensen. Psychopaten zijn dus van nature uit vooral
gefixeerd op de eigen beloning,
desnoods ten koste van anderen. Met opvoeding of ethische principes heeft het
weinig te maken.
Met dat soort experimenten hopen de onderzoekers nu te achterhalen
waarom bij psychopaten die empathie ontbreekt, en hoe ze het brein van een
psychopaat kunnen "genezen" om dat "defect" te corrigeren. Voor figuren
als Donald J. Trump komen die inzichten wellicht te laat, maar wie weet kan de
wereld in de toekomst van andere psychopaten verlost worden?
En ja, als u een volgende keer met afschuw een stel ratten ziet lopen,
bedenk dan dat zij misschien wel socialer en minder egoïstisch van aard zijn
dan wij zelf...
Belangrijk nieuws: "Justitieminister
Van Quickenborne wil sekswerk uit het strafwetboek."
Ik vraag me dan onwillekeurig af: "Zou
de minister daar misschien een persoonlijk belang bij hebben?"
Maar goed:
blijkbaar vertoeft het "sekswerk" nu
in een wazige sfeer van eerder hypocriete dubbelzinnigheid, en dat is nooit
goed. Als ik het goed begrepen heb, is "vrijwillige
prostitutie" in België wettelijk toegelaten, maar "het organiseren of faciliteren ervan" is verboden en dus strafbaar.
Wat er in de praktijk op neer komt dat alle "reguliere georganiseerde vormen" van sekswerk eigenlijk onmogelijk
zijn.(Maar wel gedoogd worden.)
Eén van de consequenties van die halfslachtige situatie was dat
sekswerkers géén recht hadden op één of andere vorm van vergoeding in de periode
dat ze door corona op non-actief gezet werden. Ze zijn geen werknemers en
konden dus niet genieten van een soort werkloosheidsvergoeding, en ze zijn geen
zelfstandigen en kregen dus geen compensatie voor gederfde inkomsten. Ik
vermoed trouwens dat ze sowieso heel weinig "officiële" inkomsten hebben. Ik weet eigenlijk niet hoe dat gaat?
Moet een prostituee ook een belastingaangifte invullen? En op basis waarvan
moet die dan haar/zijn inkomsten staven? Wordt er trouwens btw betaald op de
prestaties van een prostituee? En krijgt de klant dan desgewenst een "btw-attest"? Geen idee. Ik heb geen ervaring terzake.
Hoe dan ook: de sekswerkers zijn héél blij met het voorstel om hun "beroep" uit de criminele sfeer te halen.
Dat zou veel misbruiken uit de wereld moeten helpen. (Terwijl het verbod op het
organiseren van prostitutie net bedoeld was als wapen tégen vrouwenhandel...) En
het zou de sekswerkers ook een sociaal statuut geven, en hen financieel beter
beschermen tijdens een nieuwe lockdown bijvoorbeeld. De sekswerkers waren naar
het schijnt "tot tranen toe ontroerd"
en ze zijn de minister "héél erg dankbaar".
Wat mijn vermoeden versterkt dat minister Q misschien wel een wederdienst mag
verwachten.
Maar ik heb toch mijn bedenkingen...
Om te beginnen begrijp ik het concept van prostitutie al niet. Maar ik
geef toe dat ik ouderwets ben, en misschien ook erg naïef. Het principe van "seks tegen betaling" is iets wat ik
gewoon niet kan bevatten. Voor mij is seks, of "de liefde bedrijven" zoals het vroeger in meer poëtische
bewoordingen klonk, niet mogelijk zonder liefde, of in elk geval genegenheid,
warme gevoelens. Seks zonder diepere gevoelens, of op z'n minst een sterke
wederzijdse aantrekking, kan in mijn gedachtewereld niet. Seks met een vreemde,
tegen betaling, dat is in mijn optiek even absurd of onrealistisch als... omhoog
vallen, om maar iets te noemen. Ik kan nu wel aannemen dat het mogelijk is om
fysieke bevrediging te zoeken bij een prostituee. Maar tegenwoordig bestaan er
genoeg gesofisticeerde speeltjes, voor mannen én voor vrouwen, waarmee je exact
hetzelfde kan bereiken, zou ik denken. Een man, of een vrouw, kan met een ding evengoed die fysieke bevrediging
bekomen als bij een prostituee.
En daarmee kom ik eigenlijk aan mijn fundamentele bedenking: een
prostituee laat haar (of zijn) lichaam tegen betaling gebruiken door iemand die daar genot in vindt. Waardoor een
prostituee haar (of zijn) lichaam, en zichzelf, eigenlijk degradeert tot een
gebruiksvoorwerp. Zoiets heet "objectificatie": "Bij seksuele objectificatie wordt iemand
als lustobject beschouwd. Alleen het seksuele voorkomen en de fysieke
aantrekkelijkheid van iemand tellen dan. De persoon dient uitsluitend het
seksueel genot van iemand anders."
Ik begrijp het gejubel en hoerageroep van de diverse belangengroepen
dus niet. Was heel de strijd van de feministen en de voorvechters voor
vrouwenrechten niet nét bedoeld om te vechten tégen de "objectificatie" van de vrouw? De aanklachten tegen reclamefilmpjes
of -affiches waarop de vrouw "sensueel"
wordt afgebeeld hebben precies dit als basis: dat die reclameboodschappen zich
bezondigen aan "objectificatie" van
de vrouw, en dus vrouwonvriendelijk zijn omdat ze de vrouw verlagen tot een
(lust-)object.
Dát is nu exact ook wat prostitutie inhoudt. Per definitie zelfs. En
tóch wordt het voorstel om prostitutie uit de criminele sfeer te halen en een
wettelijk kader te geven, toegejuicht.
Ja, ik heb toch enkele bedenkingen. Maar ik ben dan ook maar een
ouderwetse naïeve romanticus...
Het was een heel pijnlijk zicht toen Europees President Charles Michel
en Commissievoorzitter Ursula von der Leyen op 7 april door president Tayyip
Erdogan ontvangen werden. De arrogante en licht-op-de-tenen-getrapte Turkse
president had het demonische plan opgevat om maar twee stoelen te voorzien voor
deze ontmoeting: een stoel voor hemzelf en een stoel voor zijn mannelijke
bezoeker. Mevrouw von der Leyen had geen andere keuze dan bedremmeld op een
sofa te gaan zitten.
Wat was de aanleiding voor deze ultieme belediging?
De heer Erdogan is in sneltempo bezig zijn land om te vormen van een seculiere tot
een theocratische republiek waar de islam de staatsreligie aan het worden is. Eén
van de kernpunten van de Turkse versie van de Islam is de ondergeschikte positie van
de vrouw. (Ik ken te weinig van de Islam om te weten of dit al niet een
correcte interpretatie is, maar het lijkt wel het meest gangbare standpunt.) En
dat botst behoorlijk met de Europese en Westerse visie over de "gelijkwaardigheid" van de beide seksen.
Voor Erdogan was het dus een logische stap om zijn land terug te trekken uit de "Europese Conventie over Vrouwenrechten". Want die conventie "ondermijnt" volgens de conservatieve en
traditionele strekking in de Islam de "traditionele
familiewaarden". (Erdogan heeft duidelijk heel veel geleerd van zijn idool
Donald Trump: ook die trok zijn land systematisch terug uit conventies en
verdragen met een doelstelling waar hij het niet mee eens was.)
Die "traditionele familiewaarden" in Turkije zijn helaas niet bepaald "vrouwvriendelijk". Veel Turkse
vrouwen leven bijna constant in angst voor de agressie van hun man: "Huiselijk geweld en geweld tegen vrouwen is
een plaag in Turkije. Volgens vrouwenorganisaties zouden er vorig jaar meer dan
300 vrouwen in het land vermoord zijn door hun mannelijke partner of
ex-partner. Dit jaar zouden dat er al 77 zijn. Nog veel meer vrouwen zijn het
slachtoffer van fysiek geweld en verwondingen. Onlangs werd Turkije geschokt
door een video van een man die op straat zijn ex-vrouw aanviel in het bijzijn
van hun dochtertje."
De beide Europese gezanten waren dus naar Turkije getrokken om de heer
Erdogan tot inkeer te brengen. Om hem duidelijk te maken dat de Europese Unie
niet opgezet was met die recente Turkse démarche, en meer in het algemeen om de
boodschap over te brengen dat Europa erg veel belang hecht aan vrouwenrechten,
en aan mensenrechten tout-court. Vergeten we niet dat Turkije nog altijd de
ambitie of hoop heeft om te mogen toetreden tot de Europese Unie, en dus verondersteld wordt enig belang te hechten aan Europese bedenkingen.
Tayyip Erdogan was natuurlijk niet opgezet met de Europese
bemoeienissen. De relatie tussen Europa en Turkije loopt trouwens al langer erg
stroef. Omwille van het optreden van Turkije in de Koerdische gebieden,
bijvoorbeeld. Of omwille van zijn dictatoriale trekjes en zijn nonchalante
houding tegenover de mensenrechten.
Het is in die optiek dat zijn geniepige pesterij tegenover de Europese delegatie
moet gezien worden. De heer Erdogan voelde zich zwaar beledigd en aangevallen
door Europa, en had uiteraard besloten om met gelijke munt terug te betalen. Dat hij daarmee
tegelijk de kans kreeg om een vrouw te vernederen, was heel mooi meegenomen.
Dus ja, de valse macho-arrogantie van Erdogan was weliswaar
verwerpelijk, maar toch ook weer niet helemaal onverwacht. De man is nu eenmaal
een onvervalste vrouwenhater, en een ongelikte beer. Hij behoort niet voor
niets tot de fanclub van Donald Trump.
Maar Charles Michel, dat is een ander verhaal. De man is president van
de Europese Unie, en als dusdanig (per definitie) een voorvechter voor de rechten van de vrouw.
En wat deed hij zodra hij merkte dat zijn medegezant Commissievoorzitter von der
Leyen geen stoel had om te zitten? Maakte hij daar een kritische opmerking over tegen
zijn gastheer? Bood hij, als een ware gentleman, mevrouw von der Leyen zijn eigen stoel aan? Bleef hij
in solidariteit dan ook maar recht staan? Niets van dat alles. De laffe
hypocriet ging gewoon op de overgebleven stoel zitten, en deed alsof zijn neus
bloedde.
Misschien dacht hij gewoon dat ze een spelletje "Stoelendans" gingen spelen?
Het was inderdaad een pijnlijk en erg vernederend schouwspel. Maar diegene
die hier vooral een belachelijk figuur geslagen heeft, was niet de bedremmelde von
der Leyen, maar wel de ruggengraatloze Michel. Ik heb altijd veel sympathie
gevoeld voor die man, maar dat is nu wel compleet voorbij. Hij heeft zich een
zielige en laffe meeloper getoond. Arm Europa, als dát onze leider is!
Kijk, er zijn de (zeldzame) heel rijke mensen, er zijn de minder rijke
mensen, en er zijn de (grote massa) arme mensen. Dat is al (bijna) altijd zo
geweest. Voor de rijke mensen is dat heel leuk, want die kunnen zonder zorgen
alles kopen wat ze nodig hebben. Maar er zijn ook de héél rijke mensen die véél
meer hebben dan ze nodig hebben, véél meer zelfs dan ze ooit kunnen uitgeven.
En dan zou ik denken: "Als je écht veel
te veel geld hebt, geef er dan wat van weg aan zij die véél te weinig hebben."
Ja toch? Maar dat is blijkbaar voor een aantal van die superrijken niet iets
waar ze zo direct aan denken. Nee, ze gooien het liever gewoon weg. Of anders
gezegd: ze spenderen het aan "kunst".
Herinnert u zich nog dat idiote verhaal van die banaan die in een museum
aan de muur was geplakt, en hoe dat kunstwerk voor véél geld (120.000 dollar)
gekocht werd door zo iemand die "schandalig
rijk" was? En herinnert u zich nog dat het "kunstwerk" nadien gewoon opgepeuzeld werd door een "performance artist"? Precies, ja:
weggegooid geld.
Of herinner u dat kunstwerk van Banksy dat geveild werd bij
veilinghuis Sotheby en dat na de verkoop (voor méér dan één miljoen euro) door
een papierversnipperaar vermangeld werd. Weggegooid geld.
Maar het kan blijkbaar nog gekker...
Zo heeft de oprichter van Twitter,
Jack Dorsey, de allereerste "tweet"
ooit, te koop aangeboden via een openbare veiling. De tweet is uiteindelijk voor ongeveer 2,5 miljoen euro verkocht aan
een zakenman uit Maleisië. Een tweet! Niet een reëel, tastbaar iets, maar een
berichtje dat verstuurd werd via een smartphone: "just setting up my twttr". Wie komt op het idee om daar geld voor
te geven? Wat is zoiets écht "waard"?
Hoe komt zoiets aan zijn "waarde"?
Het is niets meer dan een reeks "bytes",
eentjes en nullen. Het is ongrijpbaar, je kan het niet tentoonstellen of op je
trofeekast plaatsen. Maar... "het is de
allereerste tweet!" En bijgevolg zijn er mensen die gek genoeg zijn om daar
een fortuin voor te geven.
En het kan nóg gekker...
Een "digitale mozaïek", met
de titel "Everydays", is onlangs, via
een veiling bij Christie's, door een anonieme kunstliefhebber gekocht voor...
69,3 miljoen dollar. "Veel geld voor een
kunstwerk" zal u zeggen. Inderdaad, want het gaat om een "virtueel" kunstwerk. Je kan het niet vastpakken,
je kan het niet aan de muur hangen. Eigenlijk "bestaat" het zelfs niet eens, want het is "virtueel". Het is een NFT: een "non
fungible token", een "digitaal
eigendomsbewijs". Het is vergelijkbaar met de "bitcoin": niemand kan een bitcoin vastpakken, niemand kan een
bitcoin in zijn portefeuille steken, het is puur een computergegeven. Opnieuw: een
serie nullen en eentjes.
Maar terwijl een bitcoin (in eerste instantie) wel bedoeld is om
gebruikt te worden als betaalmiddel, is dat voor dit "kunstwerk" niet het geval. Dat is niets meer dan een nutteloos
stukje computercoding, dat op het scherm van de kunstenaar, en nu dus van de
koper, kan verschijnen als een soort mozaïek.
Ik wil niets afdoen aan de creativiteit van de "maker" van het "kunstwerk",
die een soort "collage" gemaakt heeft van 5000 foto's of tekeningen die hij
de voorbij 13 jaar op zijn pc had verzameld. Maar wie koopt er nu in godsnaam
zoiets? En dan nog voor zo'n hallucinant bedrag? Daarvoor moet je toch goed zot
zijn, toch? Of écht niet meer weten wat je nog zou kunnen verzinnen om je geld
te verkwisten. In plaats van er iets nuttigs mee aan te vangen...
Of zoals een computerwetenschapper het "kunstwerk" omschreef: "Digitale
spielerei voor mensen met te veel geld."
Het nieuwste staaltje amateuristisch corona-geklungel van onze
regering is ongetwijfeld de fameuze reservatie-tool voor de vaccinaties. De
site "QVAX.be".
Uit nieuwsgierigheid heb ik op dinsdag 6 april, de eerste dag dat de applicatie
beschikbaar was, 's morgens om 10 uur al geprobeerd om een plaatsje te
reserveren. Ik bleek "wachtrij nummer 200227" te hebben: 200226 mensen waren vóór
mij al aan het proberen geslagen. Uiteindelijk ben ik om acht uur 's avonds op
de site geraakt om mijn reservering in te brengen. Ik had 10 uur in de wachtrij
gestaan. Niet dat mijn geslaagde reservatie ook maar iets betekende, want het
vaccinatiecentrum te Wetteren waar wij naartoe moeten, werkt nog niet met
reserveringen. De triomfantelijke aankondiging in het journaal dat iedereen vanaf 6 april zou kunnen
reserveren, was dus nog maar eens een leugen, of in elk geval "een alternatieve realiteit". Want de
werkelijkheid is dat in die eerste week of weken nog maar twee vaccinatiecentra
met die reserveringslijsten zullen werken.
En wat is nu het nut van zo'n reservering waarvoor duidelijk heel veel
mensen heel veel moeite gedaan hebben? Geen enkel! Die reservering heeft
werkelijk geen enkele waarde. Want wanneer zou je vanuit die reservelijst
kunnen opgeroepen worden? Pas als je sowieso normaal gezien al aan de beurt
bent.
Ik zal vanzelf uitgenodigd worden als ze (ooit eens) met de (jonge)
65-plussers beginnen. Ik kan nu wel hopen dat ik niet op mijn uitnodiging hoef
te wachten, en dat ik "eerder" zal
opgeroepen worden omdat ik op de reservelijst sta. Maar wanneer zal dat dan
zijn? Ten vroegste als de (jonge) 65-plussers aan de beurt zijn, want een
reservering is géén recht om "voor te
kruipen". Is er iemand die een verschil kan ontdekken tussen de beide
situaties? Ik alvast niet. Met of zonder reservatie, ik kom aan de beurt als
het mijn beurt is...
Die "reservatie-tool" is een
luchtbel, een publiciteitsstunt, een strohalm. Niet meer dan dat. Het spijtige
is dat heel veel mensen zich de moeite getroost hebben. En er grote
verwachtingen bij hebben. Maar ze zijn bij de neus genomen, als in een slechte
1-aprilgrap. Eens ze dat allemaal gaan beseffen, komt dit spelletje als een
boemerang in het gezicht van onze overheid terug. En dan zal men nog maar eens
verwonderd staan kijken omdat de bevolking niet meer mee wil...
Wat dit overdonderend succes van QVAX
wél vooral heeft aangetoond, is dat de mensen stilaan wanhopig worden en hun
geduld aan het verliezen zijn. Vermoedelijk zijn er een heleboel mensen die het
concept niet helemaal door hebben, en op die manier toch hopen "voor te kruipen". Omdat het allemaal véél
te lang aansleept. Want jammer maar helaas: wat minister Wouter Beke ook moge
beweren, het gaat nog altijd aan een slakkengang. (In de Verenigde Staten van
Joe Biden zal tegen eind april iedereen
ingeënt zijn die dat wil!)
Volgens de eerder vooropgestelde planning zouden de mensen in de
leeftijdsgroep tussen 75 en 65 hun eerste spuitje moeten gekregen hebben in de
periode tussen 21 maart en 18 april. En waar staan we nu, vandaag, 9 april? Er zijn
nog altijd 275.000 Vlaamse 75-plussers die wachten op hun eerste spuitje, en er
zijn er nog bijna 640.000 in de leeftijdscategorie 65 tot 75 (of bijna 91% van
die groep) die nog op hun eerste prik wachten. Het duurt allemaal dus echt wel
oneindig lang; het schiet niet op. Is het dan te verwonderen dat ongeduldige en
(vooral) bange mensen gaan voorkruipen,
of dat toch willen proberen dank zij die onnozele applicatie die als een
ongrijpbare wortel voor onze neus bengelt?
De waarheid is, jammer genoeg, even pijnlijk als onloochenbaar: we
verliezen kostbare tijd in de hemeltergende bureaucratie van de vaccinatiecampagne
omdat alles op een kinderlijk knullige manier georganiseerd wordt. En in die kostbare
tijd vallen nu al elke dag (volgens de officiële cijfers) 35 of meer onnodige dodelijke
slachtoffers!
En dan waren er op diezelfde 6 april ook de fameuze "zelftesten" die je in de apotheek kon kopen.
Voor "8 à 10 euro", naar het schijnt. Ook dát was een
overdonderend succes. En ook dát is niet meer dan een stunt, een luchtbel, een
zandkasteel. Want zo'n zelftest
bewijst helemaal niets. Of liever: zo'n zelftest bewijst exact wat de gebruiker
wil bewezen zien. Als ik graag negatief zou testen, dan zal mijn zelftest een
negatief resultaat geven. Dat kan ik je op een briefje geven. En dan? Wat ben
ik daar dan mee?
Tenzij men natuurlijk al wil anticiperen op 1 mei? Want de horeca is
de belofte nog niet vergeten dat ze op 1 mei weer zullen mogen openen. "Als de cijfers goed genoeg zijn..." Het
is nu al duidelijk dat "de cijfers"
niet goed zullen zijn op 1 mei. Verre van. Maar op die belofte zal geen enkele
politicus willen of durven terugkomen. (Behalve waarschijnlijk Frank Vandenbroucke.) En
dus zal men een foefje moeten zien te verzinnen om zonder gezichtsverlies toe te geven
dat de horeca wél open mag, terwijl de cijfers eigenlijk nog te slecht zijn.
En dat verzinsel, dat
heeft men nu dus al gelanceerd: de zelftest.
Wie een negatieve zelftest kan voorleggen, die zal op café of op restaurant
mogen gaan. Iedereen die wil dus, eigenlijk. We gaan daar nu niet moeilijk over
doen, toch?
Volgens de harde logica van de virologen gaan we daarmee regelrecht de "vierde golf" tegemoet. Maar dat zien
we dan wel weer als het zover is, zeker? En... wie weet zijn we tegen dan al allemaal ingeënt?
Steden en gemeenten mogen niet met de lotto spelen, en lopen zo de
kans op fabuleuze inkomsten mis. Geef toe, dat is toch niet eerlijk! Of wel?
Gelukkig hebben ze er iets op gevonden dat nog beter is dan de lotto:
de GAS-boete. Een hoge jackpot verzekerd, winstkans 100%. Wie zou daar niet
voor tekenen? En het mooiste is: de mogelijkheden om een GAS-boete uit te
schrijven, zijn eindeloos. Als de opbrengsten een beetje zouden tegenvallen,
dan verzin je gewoon een nieuwe "overtreding"
waarvoor je een GAS-boete kan uitschrijven. De gemeentekas kan er maar wel bij
varen. Zéker als de andere inkomsten onder de verwachtingen zouden blijven: de
belastingen, de dividenden van de intercommunales, de parkeerboetes.
In 2018 hebben de Belgische steden en gemeenten samen zowat 42,5
miljoen euro geïnd, dat was 10 keer zo veel als in 2014. Vanaf 2014 mochten de
gemeenten immers ook een GAS-boete uitschrijven voor foutparkeerders, en die
hebben veel geld in het laatje gebracht. En de invoering van de LEZ was voor de
grote steden een ware goudmijn. De stad Antwerpen werd zo 15,5 miljoen rijker
in 2018, en Gent incasseerde 10 miljoen euro.
En dan zijn er nog de balorige hangjongeren en amokmakers. Die waren
er al vóór corona, en leken er een sport van te maken om gevechten uit te
lokken of weerloze slachtoffers te terroriseren. Of om dingen kapot te maken. Om
de ene of andere reden begrijpen die niet dat niet alles kan, en dat er
sancties volgen. Zoals die bendes in Londerzeel, die vonden dat ze het
samenscholingsverbod dat uitgevaardigd was omdat ze het elke keer opnieuw té
bont maakten, fijntjes aan hun laars konden lappen. Maar al bij al: waarom zouden
ze zich zorgen maken om een GAS-boete van 150 euro? Het gaat over
minderjarigen, en mama en papa betalen die wel, dus waarom zouden die jonge
gasten zich daar iets van aantrekken?
Zoals ik in het begin al heb opgemerkt: de creativiteit en
inventiviteit van de gemeentes om centjes binnen te halen, kent geen grenzen.
De kampioen van vindingrijkheid was heel zeker wijlen Leopold graaf Lippens,
burgemeester van het mondaine en chique Knokke: die wilde een GAS-boete van 350
euro opleggen aan de zedelozen die in zijn kustgemeente op de dijk in ontbloot bovenlijf
of bikini-topje rondliepen. Wie dus van het strand weg ging, en er in de
zomerse zon niet aan dacht om een T-shirt of een bloes aan te trekken, die
maakte de gemeente Knokke-Heist meteen 350 euro rijker. Als dát niet goed
gevonden is, dan weet ik het ook niet meer.
Maar het moet natuurlijk nóg beter kunnen, en daar was corona de
gedroomde aanzet voor: GAS-boetes wegens het niet respecteren van de
corona-richtlijnen zijn een onuitputtelijke bron van nieuwe inkomsten. Vooral
in het begin van de lockdown was het geld gemakkelijk verdiend, want de verwarring
omtrent wat nu wel of niet mocht, was zó groot dat heel wat mensen ongewild en
onbewust tegen een boete van 250 euro aangelopen zijn. De laatste maanden
krijgen we eerder meer gevallen van mensen, jongeren vooral, die het allemaal
spuugzat zijn en niet langer in het eeuwigdurende gareel willen blijven lopen.
Wat maakt dat er opnieuw veel geld te verdienen valt aan onverantwoorde types die denken dat zij zich alles mogen permitteren. (En van wie jammer
genoeg de hersencapaciteit omgekeerd evenredig slinkt met de hoeveelheid
alcohol die ze binnen slokken.) Voor mijn part mogen ze die hardleerse
feestvierders een tienvoudige GAS-boete aansmeren. Ware het niet dat die in
veel gevallen toch door de ouders moeten betaald worden.
En ware het niet dat het al bij al de overheid zélf is die er met haar
geklungel en verwarrende communicatie verantwoordelijk voor is dat veel mensen
het niet meer trekken...
Het heeft lang genoeg geduurd, maar de internationale sportbonden zijn
uiteindelijk toch geplooid voor het argument dat zij niet blijvend aan de
impact van de corona-crisis kunnen ontsnappen. Ze hebben al te lang gedaan
alsof zij op een andere planeet wonen, waar men nog nooit over corona gehoord
heeft. Daar is breed-gedragen maatschappelijke kritiek op gekomen, en ze zijn
dan toch gezwicht. Zij het met tegenzin, want die internationale sportbonden
zijn bijzonder machtig, en de sportbonzen zijn het niet gewend om tegengesproken te
worden. Ze hebben de arrogante gewoonte om zich alléén aan hun eigen bekrompen
regels gelegen te laten, en zich niets aan te trekken van maatschappelijke
problemen of politieke standpunten. Waardoor bijvoorbeeld het
wereldkampioenschap voetbal in 2022 in Qatar zal mogen plaatsvinden. Omdat de
FIFA zéér gul betaald werd door de Qatarese regering om even te vergeten dat
het klimaat ginder helemaal geen langdurige voetbalcompetitie toelaat, en
(vooral) dat de stadions die nodig waren, enkel konden opgetrokken worden door het
inzetten van buitenlandse slaven (en dat mag u letterlijk nemen).
Maar goed: de meeste sportbonden zijn uiteindelijk overstag gegaan. En
het resultaat is dat veel reglementen voor professionele sportcompetities
drastisch aangepast zullen worden om helemaal in lijn te zijn met de aanpak van de
corona-pandemie.
Zo heeft de Internationale Wielerunie (UCI) beslist om de "vod van de laatste kilometer" bij elke
wielerwedstrijd niet meer op 1 kilometer van de eindstreep te hangen, maar
wél al op 10 kilometer van de aankomst. En om die daarna elke kilometer te
herhalen. Dat moet de wielrenners die na een lange koers zowat aan het eind van
hun krachten zijn, meer moed geven om nog even door te zetten: ze hoeven niet
tot de laatste kilometer op dat hoopgevend signaal te wachten. Goed idee!
Ook in de atletiek passen ze zich aan de corona-realiteit aan. De
Internationale Atletiek Federatie (IAAF) heeft beslist om bij de lange
afstandsnummers op de piste (5 en 10 kilometer) de "bel van de laatste ronde" al te laten luiden op 5 ronden van het
einde, en daarna elke ronde opnieuw. Dat moet de stervende atleten nieuwe hoop
geven om nog even vol te houden: ze hoeven niet tot die allerlaatste ronde te
wachten om de verlossende bel te horen.
In de bokssport hebben ze de boodschap van deze corona-tijden eveneens goed
begrepen. Wie nu 10 seconden uitgeteld op de grond ligt na een uppercut, wordt
nog niet direct "KO" verklaard: er
worden daarna nog eens 10 seconden afgeteld, en daarna nog eens. De "10 seconden regel" wordt ook hier een
aantal keer herhaald, omdat zoiets beter aansluit bij de globale aanpak van
corona.
In het voetbal lachen ze in hun vuistje, want daar bestond die
werkwijze al langer. In de voetbalwereld is een wedstrijd bijlange na nog niet afgelopen
na de reglementaire 90 minuten. Daar spelen ze gewoon nog enkele minuten
verder, en als het moet daarna nog enkele extra minuten. De voetbalbonzen van
de FIFA werden daar altijd op aangekeken door hun collega's van andere sporten,
maar zie: "Wie laatst lacht, best lacht!"
Zo zie je maar: zélfs de machtige sportbonden ontsnappen niet aan de
ijzersterke logica van onze regering in de strijd tegen corona. En vooral dan
als het erom gaat de motivatie van de mensen hoog te houden en ervoor te zorgen
dat iedereen de inspanningen blijft volhouden. Het principe van onze leiders is
simpel: kondig om de zoveel maanden of weken aan dat we "in de laatste rechte lijn" zitten, en iedereen zal verse moed
putten.
Ik begrijp niet waarom de sportbonden zó lang dwars zijn blijven
liggen, terwijl het ook voor hen zonneklaar moest zijn dat dit de enige gezonde
aanpak is. We gaan nog veel spannende sportwedstrijden mogen beleven!
