Het was een heel pijnlijk zicht toen Europees President Charles Michel
en Commissievoorzitter Ursula von der Leyen op 7 april door president Tayyip
Erdogan ontvangen werden. De arrogante en licht-op-de-tenen-getrapte Turkse
president had het demonische plan opgevat om maar twee stoelen te voorzien voor
deze ontmoeting: een stoel voor hemzelf en een stoel voor zijn mannelijke
bezoeker. Mevrouw von der Leyen had geen andere keuze dan bedremmeld op een
sofa te gaan zitten.
Wat was de aanleiding voor deze ultieme belediging?
De heer Erdogan is in sneltempo bezig zijn land om te vormen van een seculiere tot
een theocratische republiek waar de islam de staatsreligie aan het worden is. Eén
van de kernpunten van de Turkse versie van de Islam is de ondergeschikte positie van
de vrouw. (Ik ken te weinig van de Islam om te weten of dit al niet een
correcte interpretatie is, maar het lijkt wel het meest gangbare standpunt.) En
dat botst behoorlijk met de Europese en Westerse visie over de "gelijkwaardigheid" van de beide seksen.
Voor Erdogan was het dus een logische stap om zijn land terug te trekken uit de "Europese Conventie over Vrouwenrechten". Want die conventie "ondermijnt" volgens de conservatieve en
traditionele strekking in de Islam de "traditionele
familiewaarden". (Erdogan heeft duidelijk heel veel geleerd van zijn idool
Donald Trump: ook die trok zijn land systematisch terug uit conventies en
verdragen met een doelstelling waar hij het niet mee eens was.)
Die "traditionele familiewaarden" in Turkije zijn helaas niet bepaald "vrouwvriendelijk". Veel Turkse
vrouwen leven bijna constant in angst voor de agressie van hun man: "Huiselijk geweld en geweld tegen vrouwen is
een plaag in Turkije. Volgens vrouwenorganisaties zouden er vorig jaar meer dan
300 vrouwen in het land vermoord zijn door hun mannelijke partner of
ex-partner. Dit jaar zouden dat er al 77 zijn. Nog veel meer vrouwen zijn het
slachtoffer van fysiek geweld en verwondingen. Onlangs werd Turkije geschokt
door een video van een man die op straat zijn ex-vrouw aanviel in het bijzijn
van hun dochtertje."
De beide Europese gezanten waren dus naar Turkije getrokken om de heer
Erdogan tot inkeer te brengen. Om hem duidelijk te maken dat de Europese Unie
niet opgezet was met die recente Turkse démarche, en meer in het algemeen om de
boodschap over te brengen dat Europa erg veel belang hecht aan vrouwenrechten,
en aan mensenrechten tout-court. Vergeten we niet dat Turkije nog altijd de
ambitie of hoop heeft om te mogen toetreden tot de Europese Unie, en dus verondersteld wordt enig belang te hechten aan Europese bedenkingen.
Tayyip Erdogan was natuurlijk niet opgezet met de Europese
bemoeienissen. De relatie tussen Europa en Turkije loopt trouwens al langer erg
stroef. Omwille van het optreden van Turkije in de Koerdische gebieden,
bijvoorbeeld. Of omwille van zijn dictatoriale trekjes en zijn nonchalante
houding tegenover de mensenrechten.
Het is in die optiek dat zijn geniepige pesterij tegenover de Europese delegatie
moet gezien worden. De heer Erdogan voelde zich zwaar beledigd en aangevallen
door Europa, en had uiteraard besloten om met gelijke munt terug te betalen. Dat hij daarmee
tegelijk de kans kreeg om een vrouw te vernederen, was heel mooi meegenomen.
Dus ja, de valse macho-arrogantie van Erdogan was weliswaar
verwerpelijk, maar toch ook weer niet helemaal onverwacht. De man is nu eenmaal
een onvervalste vrouwenhater, en een ongelikte beer. Hij behoort niet voor
niets tot de fanclub van Donald Trump.
Maar Charles Michel, dat is een ander verhaal. De man is president van
de Europese Unie, en als dusdanig (per definitie) een voorvechter voor de rechten van de vrouw.
En wat deed hij zodra hij merkte dat zijn medegezant Commissievoorzitter von der
Leyen geen stoel had om te zitten? Maakte hij daar een kritische opmerking over tegen
zijn gastheer? Bood hij, als een ware gentleman, mevrouw von der Leyen zijn eigen stoel aan? Bleef hij
in solidariteit dan ook maar recht staan? Niets van dat alles. De laffe
hypocriet ging gewoon op de overgebleven stoel zitten, en deed alsof zijn neus
bloedde.
Misschien dacht hij gewoon dat ze een spelletje "Stoelendans" gingen spelen?
Het was inderdaad een pijnlijk en erg vernederend schouwspel. Maar diegene
die hier vooral een belachelijk figuur geslagen heeft, was niet de bedremmelde von
der Leyen, maar wel de ruggengraatloze Michel. Ik heb altijd veel sympathie
gevoeld voor die man, maar dat is nu wel compleet voorbij. Hij heeft zich een
zielige en laffe meeloper getoond. Arm Europa, als dát onze leider is!
Kijk, er zijn de (zeldzame) heel rijke mensen, er zijn de minder rijke
mensen, en er zijn de (grote massa) arme mensen. Dat is al (bijna) altijd zo
geweest. Voor de rijke mensen is dat heel leuk, want die kunnen zonder zorgen
alles kopen wat ze nodig hebben. Maar er zijn ook de héél rijke mensen die véél
meer hebben dan ze nodig hebben, véél meer zelfs dan ze ooit kunnen uitgeven.
En dan zou ik denken: "Als je écht veel
te veel geld hebt, geef er dan wat van weg aan zij die véél te weinig hebben."
Ja toch? Maar dat is blijkbaar voor een aantal van die superrijken niet iets
waar ze zo direct aan denken. Nee, ze gooien het liever gewoon weg. Of anders
gezegd: ze spenderen het aan "kunst".
Herinnert u zich nog dat idiote verhaal van die banaan die in een museum
aan de muur was geplakt, en hoe dat kunstwerk voor véél geld (120.000 dollar)
gekocht werd door zo iemand die "schandalig
rijk" was? En herinnert u zich nog dat het "kunstwerk" nadien gewoon opgepeuzeld werd door een "performance artist"? Precies, ja:
weggegooid geld.
Of herinner u dat kunstwerk van Banksy dat geveild werd bij
veilinghuis Sotheby en dat na de verkoop (voor méér dan één miljoen euro) door
een papierversnipperaar vermangeld werd. Weggegooid geld.
Maar het kan blijkbaar nog gekker...
Zo heeft de oprichter van Twitter,
Jack Dorsey, de allereerste "tweet"
ooit, te koop aangeboden via een openbare veiling. De tweet is uiteindelijk voor ongeveer 2,5 miljoen euro verkocht aan
een zakenman uit Maleisië. Een tweet! Niet een reëel, tastbaar iets, maar een
berichtje dat verstuurd werd via een smartphone: "just setting up my twttr". Wie komt op het idee om daar geld voor
te geven? Wat is zoiets écht "waard"?
Hoe komt zoiets aan zijn "waarde"?
Het is niets meer dan een reeks "bytes",
eentjes en nullen. Het is ongrijpbaar, je kan het niet tentoonstellen of op je
trofeekast plaatsen. Maar... "het is de
allereerste tweet!" En bijgevolg zijn er mensen die gek genoeg zijn om daar
een fortuin voor te geven.
En het kan nóg gekker...
Een "digitale mozaïek", met
de titel "Everydays", is onlangs, via
een veiling bij Christie's, door een anonieme kunstliefhebber gekocht voor...
69,3 miljoen dollar. "Veel geld voor een
kunstwerk" zal u zeggen. Inderdaad, want het gaat om een "virtueel" kunstwerk. Je kan het niet vastpakken,
je kan het niet aan de muur hangen. Eigenlijk "bestaat" het zelfs niet eens, want het is "virtueel". Het is een NFT: een "non
fungible token", een "digitaal
eigendomsbewijs". Het is vergelijkbaar met de "bitcoin": niemand kan een bitcoin vastpakken, niemand kan een
bitcoin in zijn portefeuille steken, het is puur een computergegeven. Opnieuw: een
serie nullen en eentjes.
Maar terwijl een bitcoin (in eerste instantie) wel bedoeld is om
gebruikt te worden als betaalmiddel, is dat voor dit "kunstwerk" niet het geval. Dat is niets meer dan een nutteloos
stukje computercoding, dat op het scherm van de kunstenaar, en nu dus van de
koper, kan verschijnen als een soort mozaïek.
Ik wil niets afdoen aan de creativiteit van de "maker" van het "kunstwerk",
die een soort "collage" gemaakt heeft van 5000 foto's of tekeningen die hij
de voorbij 13 jaar op zijn pc had verzameld. Maar wie koopt er nu in godsnaam
zoiets? En dan nog voor zo'n hallucinant bedrag? Daarvoor moet je toch goed zot
zijn, toch? Of écht niet meer weten wat je nog zou kunnen verzinnen om je geld
te verkwisten. In plaats van er iets nuttigs mee aan te vangen...
Of zoals een computerwetenschapper het "kunstwerk" omschreef: "Digitale
spielerei voor mensen met te veel geld."
Het nieuwste staaltje amateuristisch corona-geklungel van onze
regering is ongetwijfeld de fameuze reservatie-tool voor de vaccinaties. De
site "QVAX.be".
Uit nieuwsgierigheid heb ik op dinsdag 6 april, de eerste dag dat de applicatie
beschikbaar was, 's morgens om 10 uur al geprobeerd om een plaatsje te
reserveren. Ik bleek "wachtrij nummer 200227" te hebben: 200226 mensen waren vóór
mij al aan het proberen geslagen. Uiteindelijk ben ik om acht uur 's avonds op
de site geraakt om mijn reservering in te brengen. Ik had 10 uur in de wachtrij
gestaan. Niet dat mijn geslaagde reservatie ook maar iets betekende, want het
vaccinatiecentrum te Wetteren waar wij naartoe moeten, werkt nog niet met
reserveringen. De triomfantelijke aankondiging in het journaal dat iedereen vanaf 6 april zou kunnen
reserveren, was dus nog maar eens een leugen, of in elk geval "een alternatieve realiteit". Want de
werkelijkheid is dat in die eerste week of weken nog maar twee vaccinatiecentra
met die reserveringslijsten zullen werken.
En wat is nu het nut van zo'n reservering waarvoor duidelijk heel veel
mensen heel veel moeite gedaan hebben? Geen enkel! Die reservering heeft
werkelijk geen enkele waarde. Want wanneer zou je vanuit die reservelijst
kunnen opgeroepen worden? Pas als je sowieso normaal gezien al aan de beurt
bent.
Ik zal vanzelf uitgenodigd worden als ze (ooit eens) met de (jonge)
65-plussers beginnen. Ik kan nu wel hopen dat ik niet op mijn uitnodiging hoef
te wachten, en dat ik "eerder" zal
opgeroepen worden omdat ik op de reservelijst sta. Maar wanneer zal dat dan
zijn? Ten vroegste als de (jonge) 65-plussers aan de beurt zijn, want een
reservering is géén recht om "voor te
kruipen". Is er iemand die een verschil kan ontdekken tussen de beide
situaties? Ik alvast niet. Met of zonder reservatie, ik kom aan de beurt als
het mijn beurt is...
Die "reservatie-tool" is een
luchtbel, een publiciteitsstunt, een strohalm. Niet meer dan dat. Het spijtige
is dat heel veel mensen zich de moeite getroost hebben. En er grote
verwachtingen bij hebben. Maar ze zijn bij de neus genomen, als in een slechte
1-aprilgrap. Eens ze dat allemaal gaan beseffen, komt dit spelletje als een
boemerang in het gezicht van onze overheid terug. En dan zal men nog maar eens
verwonderd staan kijken omdat de bevolking niet meer mee wil...
Wat dit overdonderend succes van QVAX
wél vooral heeft aangetoond, is dat de mensen stilaan wanhopig worden en hun
geduld aan het verliezen zijn. Vermoedelijk zijn er een heleboel mensen die het
concept niet helemaal door hebben, en op die manier toch hopen "voor te kruipen". Omdat het allemaal véél
te lang aansleept. Want jammer maar helaas: wat minister Wouter Beke ook moge
beweren, het gaat nog altijd aan een slakkengang. (In de Verenigde Staten van
Joe Biden zal tegen eind april iedereen
ingeënt zijn die dat wil!)
Volgens de eerder vooropgestelde planning zouden de mensen in de
leeftijdsgroep tussen 75 en 65 hun eerste spuitje moeten gekregen hebben in de
periode tussen 21 maart en 18 april. En waar staan we nu, vandaag, 9 april? Er zijn
nog altijd 275.000 Vlaamse 75-plussers die wachten op hun eerste spuitje, en er
zijn er nog bijna 640.000 in de leeftijdscategorie 65 tot 75 (of bijna 91% van
die groep) die nog op hun eerste prik wachten. Het duurt allemaal dus echt wel
oneindig lang; het schiet niet op. Is het dan te verwonderen dat ongeduldige en
(vooral) bange mensen gaan voorkruipen,
of dat toch willen proberen dank zij die onnozele applicatie die als een
ongrijpbare wortel voor onze neus bengelt?
De waarheid is, jammer genoeg, even pijnlijk als onloochenbaar: we
verliezen kostbare tijd in de hemeltergende bureaucratie van de vaccinatiecampagne
omdat alles op een kinderlijk knullige manier georganiseerd wordt. En in die kostbare
tijd vallen nu al elke dag (volgens de officiële cijfers) 35 of meer onnodige dodelijke
slachtoffers!
En dan waren er op diezelfde 6 april ook de fameuze "zelftesten" die je in de apotheek kon kopen.
Voor "8 à 10 euro", naar het schijnt. Ook dát was een
overdonderend succes. En ook dát is niet meer dan een stunt, een luchtbel, een
zandkasteel. Want zo'n zelftest
bewijst helemaal niets. Of liever: zo'n zelftest bewijst exact wat de gebruiker
wil bewezen zien. Als ik graag negatief zou testen, dan zal mijn zelftest een
negatief resultaat geven. Dat kan ik je op een briefje geven. En dan? Wat ben
ik daar dan mee?
Tenzij men natuurlijk al wil anticiperen op 1 mei? Want de horeca is
de belofte nog niet vergeten dat ze op 1 mei weer zullen mogen openen. "Als de cijfers goed genoeg zijn..." Het
is nu al duidelijk dat "de cijfers"
niet goed zullen zijn op 1 mei. Verre van. Maar op die belofte zal geen enkele
politicus willen of durven terugkomen. (Behalve waarschijnlijk Frank Vandenbroucke.) En
dus zal men een foefje moeten zien te verzinnen om zonder gezichtsverlies toe te geven
dat de horeca wél open mag, terwijl de cijfers eigenlijk nog te slecht zijn.
En dat verzinsel, dat
heeft men nu dus al gelanceerd: de zelftest.
Wie een negatieve zelftest kan voorleggen, die zal op café of op restaurant
mogen gaan. Iedereen die wil dus, eigenlijk. We gaan daar nu niet moeilijk over
doen, toch?
Volgens de harde logica van de virologen gaan we daarmee regelrecht de "vierde golf" tegemoet. Maar dat zien
we dan wel weer als het zover is, zeker? En... wie weet zijn we tegen dan al allemaal ingeënt?
Steden en gemeenten mogen niet met de lotto spelen, en lopen zo de
kans op fabuleuze inkomsten mis. Geef toe, dat is toch niet eerlijk! Of wel?
Gelukkig hebben ze er iets op gevonden dat nog beter is dan de lotto:
de GAS-boete. Een hoge jackpot verzekerd, winstkans 100%. Wie zou daar niet
voor tekenen? En het mooiste is: de mogelijkheden om een GAS-boete uit te
schrijven, zijn eindeloos. Als de opbrengsten een beetje zouden tegenvallen,
dan verzin je gewoon een nieuwe "overtreding"
waarvoor je een GAS-boete kan uitschrijven. De gemeentekas kan er maar wel bij
varen. Zéker als de andere inkomsten onder de verwachtingen zouden blijven: de
belastingen, de dividenden van de intercommunales, de parkeerboetes.
In 2018 hebben de Belgische steden en gemeenten samen zowat 42,5
miljoen euro geïnd, dat was 10 keer zo veel als in 2014. Vanaf 2014 mochten de
gemeenten immers ook een GAS-boete uitschrijven voor foutparkeerders, en die
hebben veel geld in het laatje gebracht. En de invoering van de LEZ was voor de
grote steden een ware goudmijn. De stad Antwerpen werd zo 15,5 miljoen rijker
in 2018, en Gent incasseerde 10 miljoen euro.
En dan zijn er nog de balorige hangjongeren en amokmakers. Die waren
er al vóór corona, en leken er een sport van te maken om gevechten uit te
lokken of weerloze slachtoffers te terroriseren. Of om dingen kapot te maken. Om
de ene of andere reden begrijpen die niet dat niet alles kan, en dat er
sancties volgen. Zoals die bendes in Londerzeel, die vonden dat ze het
samenscholingsverbod dat uitgevaardigd was omdat ze het elke keer opnieuw té
bont maakten, fijntjes aan hun laars konden lappen. Maar al bij al: waarom zouden
ze zich zorgen maken om een GAS-boete van 150 euro? Het gaat over
minderjarigen, en mama en papa betalen die wel, dus waarom zouden die jonge
gasten zich daar iets van aantrekken?
Zoals ik in het begin al heb opgemerkt: de creativiteit en
inventiviteit van de gemeentes om centjes binnen te halen, kent geen grenzen.
De kampioen van vindingrijkheid was heel zeker wijlen Leopold graaf Lippens,
burgemeester van het mondaine en chique Knokke: die wilde een GAS-boete van 350
euro opleggen aan de zedelozen die in zijn kustgemeente op de dijk in ontbloot bovenlijf
of bikini-topje rondliepen. Wie dus van het strand weg ging, en er in de
zomerse zon niet aan dacht om een T-shirt of een bloes aan te trekken, die
maakte de gemeente Knokke-Heist meteen 350 euro rijker. Als dát niet goed
gevonden is, dan weet ik het ook niet meer.
Maar het moet natuurlijk nóg beter kunnen, en daar was corona de
gedroomde aanzet voor: GAS-boetes wegens het niet respecteren van de
corona-richtlijnen zijn een onuitputtelijke bron van nieuwe inkomsten. Vooral
in het begin van de lockdown was het geld gemakkelijk verdiend, want de verwarring
omtrent wat nu wel of niet mocht, was zó groot dat heel wat mensen ongewild en
onbewust tegen een boete van 250 euro aangelopen zijn. De laatste maanden
krijgen we eerder meer gevallen van mensen, jongeren vooral, die het allemaal
spuugzat zijn en niet langer in het eeuwigdurende gareel willen blijven lopen.
Wat maakt dat er opnieuw veel geld te verdienen valt aan onverantwoorde types die denken dat zij zich alles mogen permitteren. (En van wie jammer
genoeg de hersencapaciteit omgekeerd evenredig slinkt met de hoeveelheid
alcohol die ze binnen slokken.) Voor mijn part mogen ze die hardleerse
feestvierders een tienvoudige GAS-boete aansmeren. Ware het niet dat die in
veel gevallen toch door de ouders moeten betaald worden.
En ware het niet dat het al bij al de overheid zélf is die er met haar
geklungel en verwarrende communicatie verantwoordelijk voor is dat veel mensen
het niet meer trekken...
Het heeft lang genoeg geduurd, maar de internationale sportbonden zijn
uiteindelijk toch geplooid voor het argument dat zij niet blijvend aan de
impact van de corona-crisis kunnen ontsnappen. Ze hebben al te lang gedaan
alsof zij op een andere planeet wonen, waar men nog nooit over corona gehoord
heeft. Daar is breed-gedragen maatschappelijke kritiek op gekomen, en ze zijn
dan toch gezwicht. Zij het met tegenzin, want die internationale sportbonden
zijn bijzonder machtig, en de sportbonzen zijn het niet gewend om tegengesproken te
worden. Ze hebben de arrogante gewoonte om zich alléén aan hun eigen bekrompen
regels gelegen te laten, en zich niets aan te trekken van maatschappelijke
problemen of politieke standpunten. Waardoor bijvoorbeeld het
wereldkampioenschap voetbal in 2022 in Qatar zal mogen plaatsvinden. Omdat de
FIFA zéér gul betaald werd door de Qatarese regering om even te vergeten dat
het klimaat ginder helemaal geen langdurige voetbalcompetitie toelaat, en
(vooral) dat de stadions die nodig waren, enkel konden opgetrokken worden door het
inzetten van buitenlandse slaven (en dat mag u letterlijk nemen).
Maar goed: de meeste sportbonden zijn uiteindelijk overstag gegaan. En
het resultaat is dat veel reglementen voor professionele sportcompetities
drastisch aangepast zullen worden om helemaal in lijn te zijn met de aanpak van de
corona-pandemie.
Zo heeft de Internationale Wielerunie (UCI) beslist om de "vod van de laatste kilometer" bij elke
wielerwedstrijd niet meer op 1 kilometer van de eindstreep te hangen, maar
wél al op 10 kilometer van de aankomst. En om die daarna elke kilometer te
herhalen. Dat moet de wielrenners die na een lange koers zowat aan het eind van
hun krachten zijn, meer moed geven om nog even door te zetten: ze hoeven niet
tot de laatste kilometer op dat hoopgevend signaal te wachten. Goed idee!
Ook in de atletiek passen ze zich aan de corona-realiteit aan. De
Internationale Atletiek Federatie (IAAF) heeft beslist om bij de lange
afstandsnummers op de piste (5 en 10 kilometer) de "bel van de laatste ronde" al te laten luiden op 5 ronden van het
einde, en daarna elke ronde opnieuw. Dat moet de stervende atleten nieuwe hoop
geven om nog even vol te houden: ze hoeven niet tot die allerlaatste ronde te
wachten om de verlossende bel te horen.
In de bokssport hebben ze de boodschap van deze corona-tijden eveneens goed
begrepen. Wie nu 10 seconden uitgeteld op de grond ligt na een uppercut, wordt
nog niet direct "KO" verklaard: er
worden daarna nog eens 10 seconden afgeteld, en daarna nog eens. De "10 seconden regel" wordt ook hier een
aantal keer herhaald, omdat zoiets beter aansluit bij de globale aanpak van
corona.
In het voetbal lachen ze in hun vuistje, want daar bestond die
werkwijze al langer. In de voetbalwereld is een wedstrijd bijlange na nog niet afgelopen
na de reglementaire 90 minuten. Daar spelen ze gewoon nog enkele minuten
verder, en als het moet daarna nog enkele extra minuten. De voetbalbonzen van
de FIFA werden daar altijd op aangekeken door hun collega's van andere sporten,
maar zie: "Wie laatst lacht, best lacht!"
Zo zie je maar: zélfs de machtige sportbonden ontsnappen niet aan de
ijzersterke logica van onze regering in de strijd tegen corona. En vooral dan
als het erom gaat de motivatie van de mensen hoog te houden en ervoor te zorgen
dat iedereen de inspanningen blijft volhouden. Het principe van onze leiders is
simpel: kondig om de zoveel maanden of weken aan dat we "in de laatste rechte lijn" zitten, en iedereen zal verse moed
putten.
Ik begrijp niet waarom de sportbonden zó lang dwars zijn blijven
liggen, terwijl het ook voor hen zonneklaar moest zijn dat dit de enige gezonde
aanpak is. We gaan nog veel spannende sportwedstrijden mogen beleven!
Zowat iedereen die jonger is dan 70, kent ongetwijfeld de "27 Club". Hiermee wordt verwezen naar
een aantal muzikanten die allemaal, toevallig, gestorven zijn op of rond hun 27ste
verjaardag. Het gaat dan onder andere over Brian Jones (van The Rolling
Stones), Jimmy Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison (van The Doors), Gram
Parsons, Kurt Cobain (Nirvana), Amy Winehouse.
De "27 Club" is voor veel
jonge mensen een soort "cult" groep
geworden: gestorven idolen naar wie ze opkijken en die ze bewonderen. Sommige
jongeren zijn gefascineerd door het idee dat die heren en dames hun vroegtijdig
levenseinde in een soort ultiem verbond zouden hebben afgesproken. Sommigen
gaan zó ver om te overwegen zich bij die "club"
aan te sluiten in de illusie dat dit ook hén "onsterfelijkheid" zal bezorgen.
De talenten van die popidolen waren inderdaad bijzonder. Maar hun
levensstijl was niet bepaald voorbeeldig, en hun dood was niet echt iets dat
navolging verdient. Het is een vreselijke vaststelling dat al te veel jongeren
zich (hebben) laten verblinden door de "romantiek"
van een jonge dood. Het is trouwens niet onwaarschijnlijk dat de vroege dood
van Kurt Cobain en van Amy Winehouse een soort "ode" was aan de oorspronkelijke "27 Club" van rond de jaren zeventig van
de vorige eeuw. Er was trouwens bij die "oorspronkelijke
club" hoegenaamd geen sprake van een "verbond"
of wat dan ook. Dat die allemaal op ongeveer dezelfde leeftijd gestorven zijn,
is puur toeval. En het is (alweer) de schuld van de media dat daar een mystiek
en verlokkend waas rond geweven is.
De "oorzaak" van hun
vroegtijdig overlijden was bij elk van die beroemdheden in grote lijnen dezelfde:
hun onvermogen om met hun status en de bijhorende aandacht om te gaan, hun onvermogen
om te weerstaan aan de vele verleidingen die opeens op hen af kwamen. Maar het
lijkt me toch dat er méér aan de hand was, want heus niet alle zangers en
muzikanten zijn op hun 27ste bezweken onder de druk van de roem en
door een overmaat aan drank en drugs.
Het zou verstandiger en positiever geweest zijn als de media niet op die beroemdheden hadden gefocust, maar
eerder op diegenen die de druk wél hebben aangekund en die daar niet aan ten
onder zijn gegaan. Omdat de media naar mijn gevoel flagrant tekort geschoten
zijn, en zelfs noch min noch meer in de fout zijn gegaan, wil ik dat bij deze
graag een beetje rechtzetten. Door enkele helden in de bloemetjes te zetten die
zich wél sterk getoond hebben.
Neem nu Jimmy Hendrix. Zijn
grote doorbraak is er vooral gekomen na zijn legendarisch optreden op
Woodstock, in 1969. Goed een jaar later was hij er niet meer. Ook Janis Joplin
heeft op het muziekfestival van Woodstock het beste van zichzelf gegeven, en
ook zij is amper een jaar nadien gestorven. Aan een overdosis heroïne. En dat
was geen toeval, want ze kampte lang daarvoor al met een zwaar drugsprobleem.
Maar zij waren heus niet de enigen die daar hebben mogen optreden en
voor wie daarna de deuren naar roem en succes wijd open zijn gegaan. Ook Melanie stond, als piepjong zangeresje
van 22 jaar, op Woodstock. En Joan Baez
bijvoorbeeld ook. En geen van beiden is daar later aan ten onder gegaan. Sterker:
ze leven allebei nog, en treden ook nu nog op. Dat Jimmy Hendrix en Janis
Joplin nauwelijks een jaar na Woodstock al gestorven zijn, aan een combinatie
van slaappillen en drank, of drugs, zal dus niet louter te wijten geweest zijn
aan de druk van het succes.
Hieronder volgt een fragment van Melanie's bijdrage aan dat ultieme
muziekfestival:
Gram Parsons is bij het
grote publiek vermoedelijk veel minder gekend, maar toch was ook hij een héél
succesvolle zanger/songwriter. Onder andere bij The Byrds en The Flying
Burrito Brothers. Hij was de grondlegger van de "countryrock", en zelfs de
Rolling Stones hebben zich door hem laten inspireren. Later is hij solo
gegaan, en heeft hij een heel succesvolle periode gekend samen met Emmylou Harris. Ook Gram Parsons had een
pijnlijk verleden van drugs- en alcoholverslaving, waaraan hij uiteindelijk
bezweken is. Kort voor zijn 27ste verjaardag. Maar zie: zijn
(muzikale) partner Emmylou Harris is er wél nog altijd, en ook zij treedt nog
altijd op. Ook al deelde zij in de roem en het succes, zij heeft er wél kunnen aan
weerstaan.
Hierna is een voorbeeld te horen van hun samenwerking:
Mijn punt is vooral dat de romantische bewondering voor de "leden" van de "27 Club", en het geïdealiseerde beeld van hun vroege dood, totaal
onterecht is. Het zijn stuk voor stuk mensen geweest die begenadigd waren met
speciale en uitzonderlijke talenten, maar ze hebben die verkwist omdat ze niet
de inwendige kracht hadden om ermee om te gaan. Als er artiesten zijn die wél
onze bewondering verdienen, dan zijn het deze die in diezelfde omstandigheden geleefd
hebben, en die wél met hun talent hebben kunnen omgaan. Het is erg jammer dat
de media door het creëren van het concept van de "27 Club" de aandacht op de verkeerde voorbeelden getrokken heeft.
Maar ja, en ik weet dat ik in herhaling val: er is geen sensatie te
beleven aan een brave zanger of zangeres die vredig oud wordt. Des te meer aan
de dood van een jonge god. En "sensatie",
daar draait het in de media uiteindelijk allemaal om...
De zomer komt eraan, en zie: we zullen als bij toverslag allemaal onze
vrijheid herwonnen hebben, en weer (bijna) alles kunnen doen wat we willen. We
zullen op vakantie kunnen gaan naar het buitenland, we zullen naar een concert
kunnen gaan, en naar de cinema, en naar de pretparken.
Want we zullen gewapend zijn met ons "vaccinatiecertificaat".
(Maar helaas: om weer bij elkaar thuis te mogen komen, telt dat "paspoort" vermoedelijk niet...)
Laat dit duidelijk zijn: de zomer van 2020 was een rampzomer voor de
toeristische sector. (Het hele jaar 2020 was sowieso een rampjaar voor
iedereen.) Nóg een keer zo'n zomer zou desastreus zijn. Zéker voor die landen
die een groot deel van hun inkomsten uit het toerisme putten: landen zoals
Oostenrijk, Spanje, Griekenland, Zwitserland. Dat ook de zomer 2021 voor die
landen geheel in het water zou vallen, is dus een scenario dat ten allen koste
moest en zou vermeden worden. Die landen die heel veel inkomsten halen uit het
toerisme, kunnen zich simpelweg geen tweede zomer zonder vakantiegangers
veroorloven. En dus MOET het toerisme komende zomer absoluut weer volledig op
gang komen.
In eerste instantie werd hiervoor op de vaccinatiecampagne gerekend:
als iedereen in Europa (en in de rest van de welgestelde wereld) tegen de zomer
zou ingeënt zijn, dan zouden de grenzen weer helemaal open kunnen, en de horeca
ook, en het toerisme zou weer op gang komen. Het zou bovendien heel zeker een topseizoen
worden, want veel mensen zouden hun schade van het vorige jaar willen inhalen.
Maar helaas: de vaccinatiecampagne sputtert in heel Europa. Tegen de zomer zal
lang niet iedereen een spuitje gehad hebben. Verre van: hoogstens de helft. Als
het mee zit.
Zou de nachtmerrie van nóg een rampzomer zich dan toch voltrekken?
Nee, dat nooit! Het toerisme moet op
gang komen. Kost wat kost! Vandaar de geniale vondst van het "vaccinatiepaspoort". De "groene kaart" die ons in alle vrijheid
weer laat reizen. Het ingenieuze aan die vondst is dat je niet eens hoeft
ingeënt te zijn om zo'n certificaat te krijgen. Uiteraard niet, want anders
zouden er niet veel groene kaarten uitgedeeld worden. En dus werden een aantal
bijkomende mogelijkheden voorzien. (Dat is het grote privilege van zij die de
regels opstellen: ze kunnen ze ook naar believen aanpassen...) Ook als je
(recent) een negatieve corona-test hebt afgelegd, kan je een groene kaart
bekomen. En zélfs als je (recent?) Covid gehad hebt, ook dan kan je een groene
kaart krijgen.
Dat zo'n test eigenlijk alléén bewijst dat je op dát precieze moment
negatief was, en dus de volgende dag tóch besmet kan geraakt zijn, daar gaan we
nu even niet moeilijk over doen. En dat er altijd gezegd werd dat de natuurlijke
immuniteit nadat je de ziekte hebt doorgemaakt, maar van korte duur is, ook
daar gaan we niet over vallen. (Dat was nochtans eerder één van de redenen
waarom het experiment om via "natuurlijke
weg" tot groepsimmuniteit te komen, in bijvoorbeeld Nederland of Engeland,
na korte tijd is stopgezet.) En dat je ook na het vaccin nog altijd besmettelijk
kan zijn, dat negeren we ook maar.
Het enige wat hier telt, is dat de mensen een officieel "certificaat" hebben dat de illusie geeft
dat alles okee is. En dus dat er geen enkele belemmering meer is om
ongebreideld en ongestoord rond te reizen.
En zie: het toerisme is gered. Dankzij een ingenieus bedacht
schaamlapje.
Even geniaal is trouwens het idee om vanaf vandaag, 6 april, "zelftesten" te koop aan te bieden.
(Voor wie het zou vergeten zijn: ik had de oplossing van een "zelftest" lang geleden al voorgesteld in
mijn blog: op 13 september 2020.)
Onze eigenste horeca en evenementensector is op bloedens na dood, en
overleeft geen tweede lockdown in de zomer. En dus moeten de klanten kost wat
kost weer op restaurant of op café of naar een concert of festival kunnen gaan.
Maar ook hier weer: het slakkengangetje van onze vaccinatiecampagne dreigt roet
in het eten te gooien! De oplossing is even ingenieus als simpel: geef iedereen
de kans om zichzelf te testen, en wie "negatief"
test, mag van de vrijheid proeven. Voor een luttele 8 euro kan je zo'n zelftest
kopen in de apotheek. Dan doe je vlugvlug een testje en de totale vrijheid
lonkt. Volle terrassen, volgeboekte restaurants, gezellige drukte op café,
gedrum als vanouds op de festivalweide, ...
Dat die "zelftest" langs geen
kanten betrouwbaar is, en (vooral) dat je hiermee de deur wagenwijd open zet
voor gesjoemel, is hierbij van geen belang. Belangrijk is dat we weer in de
gelegenheid zullen zijn om de horeca verse zuurstof te geven. En dát terwijl de
overheid de handen in onschuld kan wassen.
Maar goed... De mensen moeten toch geld kunnen verdienen, nietwaar? En de
Europese landen hebben de inkomsten hard nodig om de kosten van alle
corona-maatregelen te dekken. Als de regels daarvoor een beetje moeten verbogen
worden, dan moet het maar.
1 april 2021... Een anarchistisch kunstenaarscollectief had een
schitterend idee voor een aprilvis. Er is al zo weinig reden tot vrolijkheid
dezer dagen, een grapje leek wel gepast om een beetje humor te brengen in deze
sombere en grimmige wereld. En dus kondigden de anarchisten een "festival" aan, op 1 april, in het Ter
Kamerenbos nabij Brussel. Een klein kind kon zien en weten dat het nep was,
maar in elk geval zouden veel mensen daar eens hard om kunnen lachen.
Het is jammer genoeg anders gelopen, en op het einde van die bewuste 1
april was er niemand die het hele gebeuren ook maar een piepklein beetje
grappig vond. Wel integendeel. Want de jongeren waren massaal op de
aankondiging van het BOUM-festival
ingegaan, en het Ter Kamerenbos werd bezet door enkele duizenden "onverantwoordelijke" jonge mensen. Waren
die te stom geweest om te beseffen dat dit een 1-aprilgrap was? Voor een deel
wel, vermoedelijk. (Wat nog maar eens te denken geeft over het
intelligentiepeil van de hedendaagse jeugd...) Maar heel veel van de opgedaagde
jongeren wisten natuurlijk heel goed dat dit allemaal "fake" was, en ze zijn tóch afgekomen. Waarom? Ik weet het niet
goed. Uit balorigheid, vermoedelijk: omdat ze het allemaal spuugzat zijn. Uit
verveling misschien. Om een "statement"
te maken, wellicht. Of gewoon om die unieke kans niet te missen om met z'n
allen te kunnen "feesten".
Er is heel wat commotie ontstaan rond deze "schandalige" actie van onze jeugd. Niet in het minst ook omdat het,
nog maar eens, ontaard is in een regelrechte oorlog met de politie. Want de
rebelse jongeren wilden niet vertrekken toen hen dat "vriendelijk maar dringend" gevraagd werd. En uiteraard was er weer
een bende hooligans opgedaagd die van de gelegenheid hebben geprofiteerd om
amok te maken en de confrontatie met de politie te doen escaleren. Met als
resultaat méér dan 30 gewonden, ook (en vooral) bij de politie.
Dit hele gebeuren is door iedereen zwaar veroordeeld: door de
politiek, door de media, door de zorgverleners, door de virologen, door de
ouderen, door alle verantwoordelijke mensen. Onze eerste minister zei: "Wat in het Ter Kamerenbos gebeurd is, is
totaal onaanvaardbaar. Ik begrijp dat iedereen corona beu is. Maar de regels
zijn er met reden, en voor iedereen. Ziekenhuizen lopen vol. Solidariteit nu is
de sleutel voor vrijheid morgen." Ook ik voelde verontwaardiging, trouwens.
Toen ik de beelden zag, in het journaal, van die losbandige jongeren, dicht
opeen gepakt, roepend en zingend en (vooral) drinkend, zonder mondmasker, toen
dacht ik ook: "Moest jij mijn
zoon/dochter geweest zijn, het zou niet je beste avond/week/maand worden!"
De jongeren kwamen vooral met het "excuus"
dat ze nood hadden aan "vrijheid". Mijn
eerste reactie was: "Ook wij hebben nood
aan vrijheid. Ook wij hebben er nood aan om weer buiten te komen, en elkaar te
ontmoeten." En het zielige geklaag dat hun jeugd aan hen aan het voorbij
vliegen is zonder dat ze "echt jong"
kunnen zijn, en dat zij hun kostbare jeugdjaren door die corona-maatregelen
helemaal dreigen te verliezen, maakt ook niet veel indruk op de oudere mensen
die bijvoorbeeld in méér dan een jaar hun (klein)kinderen niet meer hebben
kunnen vastpakken. Er zijn zelfs grootouders die door de corona-beperkingen hun
jongste kleinkinderen nog niet eens in het echt gezien hebben. Ook voor de oudjes geldt dat
ze deze (misschien hun laatste) levensjaren graag nog voluit hadden willen koesteren, en dat
wordt hen afgenomen. Maar ik zie de ouderen nog niet direct met duizenden in
protest samen troepen en de ordediensten met geweld trotseren.
En toch... En toch is het al té gemakkelijk om met een boze vinger naar
die onverantwoorde jongeren te wijzen. Want hun frustraties zijn te begrijpen,
hun onvrede is terecht, hun boosheid is gerechtvaardigd. De échte schuldige van
wat op die pijnlijke 1 april is fout gelopen, dat is onze regering en dat zijn
onze experten. Zij houden ons al maandenlang aan het lijntje met loze beloftes,
afgewisseld met paniekerige en alarmerende doemboodschappen.
Ik ben trouwens de tel kwijt hoe dikwijls ze ons al hebben wijsgemaakt
dat we "nog heel even" moeten
volhouden, en dat we "in de laatste
rechte lijn" zitten. Voor zover ik weet, is er maar één "laatste rechte lijn". Toch? Eens je in
die "laatste rechte lijn" bent, ben
je zo goed als aan de finish. In dit geval niet, dus. Integendeel. Of misschien
zitten we wél in die "laatste rechte lijn",
maar gaan we gewoon de verkeerde richting uit: wég van de finish?
Nee, het was niet fraai wat onze jongeren op 1 april hebben laten
zien. Maar ik kan nu al voorspellen dat dit niet de laatste keer zal geweest
zijn. En misschien is de tol van deze pandemie alles samen genomen véél erger
dan de (zware) tol aan zieken en doden, maar betekent dit ook wel het einde van
de harmonie tussen de verschillende generaties. De jongeren en de "volwassenen"... het komt misschien wel
nooit meer goed. En al zeker niet als er alléén maar met de vinger gewezen
wordt in plaats van naar elkaar te luisteren.
Deze pandemie heeft véél meer kapot gemaakt dan mensenlevens, veel
meer ook dan de economie. Deze pandemie heeft onze hele samenleving ontwricht.
En daar bestaat geen enkel geneesmiddel voor.
Als men voldoende draagvlak bij de grote massa wil creëren voor de
corona-maatregelen en als men onze motivatie op peil wil houden, dan is het van
fundamenteel belang erover te waken dat de mensen vertrouwen kunnen hebben. En dan
moet men er in de eerste plaats voor zorgen dat onze experten onbetwistbaar
geloofwaardig over komen.
Maar de recente berichten en evoluties zijn helaas niet van aard om
dat vertrouwen te versterken. Wel integendeel: meer en meer lijkt het er op dat
ook die experten incompetent zijn, en zomaar om het even wat vertellen. Waarbij
ze er niet voor terugschrikken om vandaag exact het tegenovergestelde te
verkondigen van wat ze gisteren beweerd hebben.
Neem nu de heisa rond het AstraZeneca vaccin.
Voor wie het al zou vergeten zijn: bij het begin van de
vaccinatiecampagne was de boodschap dat het vaccin van AstraZeneca beter NIET
zou gebruikt worden voor 65-plussers, wegens onvoldoende bewezen en zelfs twijfelachtige
werkzaamheid. En dus werd dat vaccin voorbehouden aan de jongeren. Wat als
gevolg had dat er (alweer) vertragingen waren bij de vaccinatie van de ouderen,
en dat jongere mensen lukraak voorrang kregen omdat de vaccinatiecentra nu
eenmaal met die voorraad van AstraZeneca opgezadeld zaten en er toch iets
moesten mee doen...
Daarna kwam de trombose-hetze bovendrijven: misschien kon dat vaccin,
in uitzonderlijke gevallen, wel een trombose veroorzaken, gecombineerd met een
verlaagd aantal bloedplaatjes. Het gevolg was dat heel wat landen toen besloten
hebben "tijdelijk" te stoppen met het
gebruik van AstraZeneca. Wegens té veel onzekerheid over de mogelijke
bijwerkingen. Maar dat was loos alarm volgens het Europees Geneesmiddelenbureau
EMA.
En nu is er opnieuw trammelant rond dat vaccin. Want wat horen we nu?
Dat het ALLEEN maar zou mogen gebruikt worden voor 65-plussers. Het vaccin zou
volgens de laatste informatie wél veilig zijn voor de oudjes, maar misschien
niet veilig voor de jongeren. Wat dus exact het tegenovergestelde is van de
oorspronkelijke stelling van de experten. Is er iemand die nog kan volgen?
(Ik vraag me trouwens af wat we daar moeten van denken. Is het vaccin
veilig voor de oudjes? Of maakt het gewoon niet zo veel uit als die een
trombose krijgen want ze zijn toch oud en versleten?)
Nu, heel erg is dat niet, dat het gebruik van dit vaccin beperkt
wordt. Want we hebben toch vaccins van AstraZeneca tekort. Er zijn er immers véél
minder geleverd dan overeengekomen was: in plaats van de 120 miljoen dosissen
die oorspronkelijk voor Europa beloofd waren in het eerste trimester van 2021,
zijn er maar 17 miljoen geleverd. Er zijn dus sowieso vaccins van AstraZeneca
te weinig. Vandaar misschien de beslissing om die alléén nog voor te behouden voor de
ouderen?
En neem nu het vermeende positief effect van de vaccinatie-strategie
op de belasting van de ziekenhuizen.
Het onderliggende idee van de gekozen strategie, waarbij de ouderen en
kwetsbaren eerst ingeënt werden, was immers dat het die bevolkingsgroep is die
het rapst en het ergst ziek wordt, en die dus in de ziekenhuizen en op de
Intensieve Zorg afdelingen terecht komt. Als die zouden ingeënt zijn, en niet
meer ziek zouden worden, dan is dat probleem al opgelost. Dat de jongeren wél
nog ziek worden en elkaar besmetten, is in die logica niet zo erg: die worden
minder zwaar ziek, en komen véél minder in het ziekenhuis en al helemaal niet
op Intensieve Zorgen terecht.
Maar wat blijkt? De ziekenhuizen lopen weer vol: er liggen nu méér
Covid-patiënten dan bij het begin van de vaccinaties. En de Intensieve Zorg
afdelingen zijn alweer aan het verdrinken: de bezetting ligt véél hoger dan bij
het begin van het jaar, en nadert stilaan weer de kritische piek waarbij het
niet meer doenbaar wordt. Het hele opzet van de gekozen strategie heeft dus
gefaald. Niets van wat de experten
hadden voorspeld, is bewaarheid geworden. En die zwaar zieken, dat blijken nu
opeens tóch jongere mensen te zijn. U weet wel: diegenen die wel besmet werden
maar zelden ziek, en in elk geval nooit ernstig...
Wat de geloofwaardigheid van de experten ook niet echt ten goede komt,
is de oproep van de virologen dat we "nu"
moeten reageren of dat we anders "binnen
10 dagen" hoogstwaarschijnlijk 1000 bedden zullen nodig hebben in de IZ-afdelingen.
Maar hebben ze zélf niet altijd beweerd dat het ongeveer 7 à 10 dagen duurt eer
de besmettingen zich weerspiegelen in de ziekenhuisopnames, en nog eens een
week eer de belasting op IZ stijgt? Wat zich dus binnen 10 dagen op de
Intensieve Zorg afdelingen zal afspelen, is het gevolg van de besmettingen die
er nu al zijn, die er een week geleden al waren. Wat we vandaag ook doen, of
niet doen, dat maakt niets meer uit voor de belasting op IZ binnen 10 dagen.
Ze kramen zomaar wat uit, onze "experten",
en hun beweringen slaan werkelijk nergens op.
Hoe kan men dan verwachten dat de mensen zich aan de richtlijnen
houden waartoe die experten hebben opgeroepen? Hoe kan men verwachten dat de
mensen gemotiveerd blijven om vol te houden, als geen enkele voorspelling
klopt? Hoe kan men verwachten dat de mensen geloven in dat "lichtpunt aan het eind van de tunnel",
als de experten zélf in complete duisternis rond dwalen en duidelijk ook niet
weten hoe het nu precies zit? Hoe kan men verwachten dat de mensen gemotiveerd
blijven als de situatie ondanks alles alléén maar verslechtert?
Eén van de experten heeft trouwens al "een vierde golf" aangekondigd voor het najaar. Blijkbaar gelooft
die zélf niet eens in die beloofde vrijheid als we allemaal gevaccineerd zullen
zijn...
De grote idolen van de hedendaagse kinderen en jongeren, zijn niet
meer de popsterren of filmacteurs, maar wel de "influencers". Dat zijn (meestal jonge) mannen of vrouwen die elke
dag een filmpje of iets dergelijks posten op TikTok of op YouTube of op
Instagram, en die om één of andere reden heel veel "volgers" hebben. Omdat ze zo veel "volgers" hebben, hebben ze ook veel invloed: als zij een product of
een trend aanprijzen, of afkraken, dan is de kans groot dat dat product heel
sterk zal aanslaan, of juist niet, bij de jeugd. Vandaar "influencers": omdat zij een enorme impact hebben op de hedendaagse
jongeren. Slimme marketingspecialisten hebben dat natuurlijk ook in de gaten,
en dus worden die influencers
betaald om (al dan niet terloops) voor één of ander product een beetje reclame
te maken.
Bij Studio 100 hebben ze ook
slimme marketingspecialisten, en die zijn met het briljante idee gekomen om één
van de attracties in Plopsaland, de "Rox
Flyer" om te dopen tot "CEMI",
naar Céline & Michiel, het meest
populaire TikTok-duo in Vlaanderen. Wat ze daarmee precies hoopten te bereiken,
is mij niet helemaal duidelijk. Vermoedelijk was het idee erachter dat dan
misschien ook kinderen (en hun ouders) die anders niet in een bezoekje aan
Plopsa geïnteresseerd waren, nu wél zouden komen. Enkel en alléén omdat er een
attractie staat die (tijdelijk) vernoemd is naar hun favoriete TikTokker?
Volgens de CEO van Plopsa: "Influencers
zijn ontzettend populair bij kinderen. Daarom wilden we hen ook graag betrekken
in ons pretpark."
Het moge duidelijk zijn: influencers
hebben een gigantisch "gezag" bij
kinderen. Niet alléén als het gaat over smaak of voorkeuren, maar ook in hun
gedachtengoed. De influencers zijn de hedendaagse rolmodellen voor onze jeugd.
Als een influencer morgen zou zeggen
dat we allemaal links moeten gaan rijden op de weg in plaats van rechts, dan
gaan héél veel kinderen dat dan ook doen. Dat zou positief kunnen zijn, als de influencers hun invloed zouden gebruiken
om positieve signalen te verspreiden. Zoiets hebben ze in Gent en bijvoorbeeld
ook in Hoogstraten gedacht toen ze influencers
wilden inzetten om de jongeren te motiveren om de corona-regels beter na te
volgen. Dat bleek niet echt een groot succes te zijn. Het probleem is namelijk
dat die TikTok- en andere filmpjes vooral uitblinken in oppervlakkigheid. Als
er iets is wat vooral niet aan de
orde is bij het bekijken van zo'n filmpje, dan is het "nadenken". De kans dat je de jongeren aan het denken zet door een
filmpje van een influencer, is quasi nihil. Veel van die influencers wilden de
boodschap over corona trouwens alléén in hun filmpje(s) verwerken tegen
betaling. Van "idealisme" zal je hen
niet vlug kunnen beschuldigen.
Acht op de tien Vlaamse jongeren volgen één of andere influencer. En
heel veel van hen zijn daarin bijzonder fanatiek. Erger nog dan voetbalsupporters. Als
de influencers dan onder elkaar gaan ruziën, en dat niet in stilte doen maar
open en bloot via hun filmpjes en boodschappen, ook op Twitter, dan betrekken
zij daar ook hun fanatieke supporters bij. Het gevolg is dat zo'n ruzie
ontaardt in een regelrechte haatcampagne en in een robbertje cyberpesten.
Waarbij vooral het bedenkelijk taalgebruik opvalt. Terwijl het kennisniveau van
het Nederlands in ons onderwijs alsmaar dieper zakt, lijkt de woordenschat aan
beledigingen en verwijten en bedreigingen bij de jeugd te floreren als nooit te
voren.
Dat hebben ze dus bij Plopsa ook mogen merken: tegenstanders, of "concurrenten" van het duo CEMI hebben een regelrechte haatcampagne
opgestart, en bij Plopsa zijn ze een beetje wit weggetrokken. Ze hebben hun
boude plannen bijgevolg onmiddellijk weer ingetrokken.
Het was trouwens niet voor het eerst dat het immens populaire TikTok-duo
in een cyber-oorlog betrokken geraakt is, en ook toen zijn de sociale media
verzopen onder een tsunami van vuiligheid en ranzige boodschappen. Wat mij het
gevoel geeft dat de invloed van die influencers op onze jeugd niet bepaald
positief is, of bevorderlijk voor hun moreel bewustzijn. Als dát de volgende
generatie wordt, dan ziet het er voor de mensheid écht niet goed uit...
Waarmee ik nog maar eens op diezelfde nagel wil kloppen: de sociale
media, dat is werkelijk het allergrootste gif dat ooit op de mens is losgelaten.
En het haat-virus dat op die sociale media vrijelijk en ongecontroleerd
circuleert, is véél gevaarlijker dan het corona-virus. Wanneer zal daar eens
een remedie tegen gezocht worden?
Herinnert u zich nog de heisa rond de feestende studenten op de Leuvense
en Gentse pleinen? Weliswaar in open lucht, maar toch met véél te veel bij
elkaar. De boetes werden gretig uitgedeeld, en in de media werd luidruchtig
schande gesproken. Die verdomde studenten altijd! "Het is hun schuld dat deze corona-pandemie blijft aanslepen en dat de
cijfers niet willen zakken!"
En herinnert u zich nog de heisa rond die verboden Joodse bijeenkomsten
in een synagoge, ergens rond de jaarwisseling? De richtlijnen waren nochtans
duidelijk: maximaal met 15 samen in een religieus gebouw. Ze kwamen nog
aandraven met het foefje dat ze er "niet
samen" waren, maar elk apart. Maar dat excuus pakte niet. Elk apart of
samen, dat maakt niet uit. Maximaal 15 personen in een religieus gebouw! Punt.
Die verdomde Joden ook! "Het is hun
schuld dat deze corona-pandemie blijft aanslepen!" In de media werd daar
dan ook uitgebreid en kritisch verslag over gedaan.
Het is toch waar, zeker? We moeten ons allemaal aan de regels houden. Anders raken we er niet uit. Vraag
het maar aan de virologen en de andere experten. Als we ons deze keer niet heel
strikt aan de regels houden, dan loopt het weer mis. Dan raken de afdelingen
Intensieve Zorgen weer overvol, en dan zullen de dokters zelfs keuzes moeten
maken wie een bed krijgt en wie niet. Dat heeft onze premier zélf gezegd! Ook
de statistische modellen bewijzen het: als we ons niet met z'n allen héél
nauwgezet aan de nieuwe strengere richtlijnen houden, dan zitten we binnen de
kortste keren met méér dan 1000 patiënten op Intensieve, en dat kunnen onze
zorgverleners écht niet meer aan.
Nee, er kunnen géén uitzonderingen toegestaan worden. Iedereen moet
zich nauwgezet aan de beperkingen houden. Iedereen!
Hoewel...
Voor professionele sporters gelden de beperkingen niet. Toch niet in
hun hoedanigheid van sporter. In privékring moeten ze zich aan dezelfde regels
houden als u en ik, en als ze het wagen om met vijf een feestje te organiseren,
dan hebben ze een boete aan hun been, en misschien zelfs een gevangenisstraf.
Maar eens ze "sporter" geworden zijn,
vallen alle beperkingen weg. Met 15 of 20 man in een afgesloten bus? Moet
kunnen. Met 20 of meer samen zweten in een kleedkamer? Geen probleem. Mekaar
knuffelen en vastpakken op het veld? Waarom niet. Idem dito voor de
profwielrenners, trouwens. Met honderd of meer dicht opeen gepakt in een
peloton? Waarom niet? En naar het buitenland reizen en weer terugkeren zonder
in quarantaine te gaan? Uiteraard.
Maar de allerbeste sportgrap was wel voorzien voor vorige zondag, 28
maart. Dan moest Gent-Wevelgem gereden worden. En uiteraard moest de pers
daarover kunnen rapporteren, hee. Er moest dus in Wevelgem een perscentrum
voorzien worden. Maar helaas: de gebruikelijke grote zaal was dit jaar niet
vrij, want ingericht als vaccinatiecentrum. Het is wat met die corona! Niet
getreurd: in het centrum van Wevelgem staat een mooie grote kerk, en daar is
ruimte zat. Waarom dat dan niet als perscentrum ingericht? God zou daar wel
niets op tegen hebben, zeker? En het was maar voor die ene keer. Zo gezegd, zo
gedaan: de journalisten hebben allemaal een plaatsje gekregen in de mooie
Wevelgemse Sint-Hilariuskerk. (What's
in a name!) Zo'n 80 à 100 man.
Oei... 100 man in een kerk? Dat mag toch niet? De regel was toch
duidelijk en onverbiddelijk: maximum 15 personen tegelijk in een kerk. Anders
volgen corona-boetes, en voor de recidivisten misschien zelfs een tijdelijke
sluiting van het gebouw. Geen excuses, géén uitzonderingen!
Behalve deze ene, dus. Mét toestemming van de burgemeester én van de
gouverneur van West-Vlaanderen én van de minister van Binnenlandse Zaken. Corona-proof een eredienst bijwonen met
méér dan 15 mensen, dat is uitgesloten; maar corona-proof met 80 journalisten een wielerwedstrijd verslaan, dat
is wél okee. Tja... "Iedereen gelijk voor
de wet", weet u wel. "Maar sommigen
iets gelijker dan anderen?"
En dan is het wel erg cynisch dat een paar wielerteams niet zijn mogen
starten in Gent-Wevelgem omdat er binnen het team iemand positief getest had op
Covid-19. Onze minister van Sport was erg streng: als er ook maar één iemand
Covid heeft, dan wordt de hele ploeg geweerd. Géén uitzonderingen! De regels
gelden voor iedereen, en zijn onwrikbaar. Daar wordt in ons land niet mee
gelachen.
Het vreemdste aan deze hilarische
(...) klucht is nog niet eens dát dit gebeurd is, maar wél de reactie van de
media. Of liever: de stilte van de media. Het is één keer aan bod gekomen in
het journaal. Als een "fait-divers",
als een curiositeit: een perscentrum in een kerk, nooit eerder gezien. Maar
daarna: volkomen stilte. Terwijl men soms dagen lang een "sappig" onderwerp blijft uitmelken in de media, is het hier bij die
ene vermelding gebleven. En dan nog zonder daar ook maar één kritische vraag
bij te stellen, of er een bedenking bij te maken. Alsof dit helemaal normaal
was, en er geen vuiltje aan de lucht zou zijn.
In datzelfde journaal werd wél nog maar eens benadrukt hoe belangrijk
het wel is dat we ons allemaal héél
strikt aan de richtlijnen houden. Als slag in ons gezicht kan dat wel tellen,
vind ik...
Enkele jaren geleden zijn we eens met een Mercedes Vito naar Spanje op vakantie getrokken. Een Mercedes Vito is eigenlijk een bedrijfsvoertuig,
maar het exemplaar dat wij hadden gehuurd, was omgebouwd voor personenvervoer.
En bovendien had de auto een verlengd chassis, zodat het in de praktijk een
klein busje was. Uitstekend geschikt voor onze doeleinden, want we waren met zeven
in ons gezelschap, en we hadden behoorlijk veel bagage mee voor die twee weken
vakantie.
Maar die verlengde auto was wel een beetje te groot voor onze
stuurmanskunst. En ook voor de plannen die we er mee hadden. Dat bleek onder
andere toen we een ondergrondse parkeergarage wilden inrijden: we zijn met
doodsangsten de wentelende helling naar verdieping "min 2" afgedaald, biddend en hopend dat we niet ergens klem zouden
blijven hangen. En het bleek nog een andere keer toen we per ongeluk in een
klein dorpje waren binnen gereden en terecht kwamen in smalle steegjes met loodrechte
bochten; we hebben toen écht gedacht dat we op één of ander kwalijk moment
volledig vast zouden komen te zitten en noch vooruit noch achteruit zouden
raken. Ik lig tot vandaag soms nog wakker van de vraag wat we dan zouden gedaan
hebben?
Ik vermoed dat het reusachtige containerschip "Ever Given" ook te groot was voor de stuurmanskunsten van de
kapitein. Hem is overkomen waar ik in mijn ergste nachtmerries van droom: hij
is compleet vast komen te zitten met zijn schip. Al begrijp ik niet goed hoe de
man er in geslaagd is dat schip dwars over het Suezkanaal te maneuvreren, want
er zijn daar geen bochten te bekennen: het is de hele tijd gewoon rechtdoor.
Naar het schijnt zou het schip uit koers geraakt zijn door de harde wind en een
stofstorm die de bemanning alle zicht ontnam. We zullen die uitleg dan maar
geloven, zeker? Al vermoed ik toch dat die kapitein de eerstvolgende jaren zo'n
oceaanreus niet meer onder zijn hoede zal krijgen...
Resultaat van het "ongeluk":
het Suezkanaal was volledig geblokkeerd, en er is een file ontstaan van minstens
250 schepen die geen kant uit konden. En de file zou weleens nog enkele dagen kunnen
aanslepen. Het gaat dan vooral over containerschepen, maar ook over
olietankers, autoschepen, enzovoort. Allemaal met goederen en grondstoffen voor
Europa: vermoedelijk minstens 30 miljoen ton aan geblokkeerde lading. Zodat mag
verwacht worden dat de Europese industrie binnen de kortste keren volledig zal
stilvallen bij gebrek aan grondstoffen, en dat veel winkels zonder stock zullen
komen te zitten.
Dit incident toont volgens mij vooral hoe kwetsbaar Europa wel is. Er
is maar één schip voor nodig om hier bij ons alles te laten stroppen en onze
industrie lam te leggen. Ik kan er niet goed bij dat onze vooruitziende leiders
daar niet aan gedacht hebben. Hebben ze de mogelijkheid zelfs niet eens
overwogen dat zoiets ooit wel een keer zou kunnen gebeuren? Blijkbaar niet,
want niemand heeft een antwoord klaar, of een alternatief. Behalve dan de lange
omweg maken rond de zuidpunt van Afrika, maar dan ben je vermoedelijk nog
onderweg als de file al opgelost is.
De totale waarde van wat de geblokkeerde schepen vervoeren, bedraagt
om en bij 8 miljard euro. Méér dan een tiende van de wereldhandel moet via het
Suezkanaal passeren. Je zou dus gaan denken dat men alle mogelijke voorzorgen
zou nemen om ervoor te zorgen dat daar niets kán mis lopen. Niet dus,
blijkbaar... Men kan onze wereldleiders veel eigenschappen toe dichten, maar "vooruitziendheid" is daar in elk geval
niet bij.
De kostprijs van het hele grapje wordt geraamd op vele honderden
miljoenen. Het laat zich al raden wie de rekening uiteindelijk zal betalen,
zeker?
Sommigen onder ons gaan het in elk geval voelen: wie een nieuwe fiets
besteld heeft, zal enkele weken extra geduld moeten hebben; of wie meubelen
besteld had die uit Azië komen, of een Chinese smartphone.
Misschien komen we binnenkort zelfs weer zonder toiletpapier te
zitten...
Als ik mijn blog-stukjes van de voorbije twaalf maanden vandaag
opnieuw lees, dan merk ik pas goed hoe cynisch ik, vooral in het begin, wel
klonk als het ging over de "corona-pandemie".
En hoe "ontkennend" ook.
Ik vond vooral de niet-aflatende en allesoverheersende berichtgeving
omtrent het virus bijzonder irritant en overdreven. En zelfs verdacht: nooit
eerder is een nieuwsitem zó intens gehypet als "corona". Dat de berichtgeving zwaar overdreven was en onbegrijpelijk
dominant, dat vind ik overigens nog altijd. Covid-19 was en is heus niet het
ergste wat zich de voorbije twaalf maanden op onze planeet heeft afgespeeld,
maar het was héél dikwijls zowat het enige waar over gesproken werd. En, hoe
erg de ziekte, achteraf gezien, ook heeft toegeslagen, er waren en zijn nog
andere catastrofes die minstens even erg waren en zijn, en waar zo goed als
geen interesse voor was.
Maar goed... Ik heb de impact en de ernst van de epidemie zwaar
onderschat. (En ik was daarin niet de enige.) En mijn achterdocht omtrent
eventuele snode bijbedoelingen waren vermoedelijk onterecht en misplaatst. Ik
weet het niet.
Ik ben nooit zo ver gegaan om te beweren dat het allemaal één groot
complot geweest is. Maar ik heb wél van bij het begin de bedenking gemaakt dat
de hele heisa één grote winnaar zou opleveren: de farma-industrie. En nu blijkt
meer en meer dat ik dat zelfs nog onderschat heb. Niet alléén hebben de
farma-reuzen duidelijk de jackpot gewonnen, ze zijn bovendien machtiger dan ooit
en zo goed als onaantastbaar. Ze leveren aan wie ze willen leveren, dus aan wie
hen het meest betaalt. En ze leveren wanneer en hoeveel ze willen. Niemand kan
hen onder druk zetten, niemand kan hen tot de orde roepen, niemand kan hen iets
maken. Zij zijn de nieuwe machthebbers. En ze weten het zélf maar al te goed.
Maar al bij al: nee, ik weet niet of die hele drukte omtrent de
pandemie al dan niet opportunistische bijbedoelingen had. En ik weet ook niet
of de aanpak van de pandemie de juiste en meest geschikte geweest is. Als ik
zie dat de epidemie na twaalf maanden nog altijd niet onder controle is, wel
integendeel, dan zou ik denken dat men het wereldwijd niet echt efficiënt heeft
aangepakt.
Er is wél goed nieuws: tegen 2022 zou de pandemie voorbij moeten zijn,
volgens de WHO. Niet omdat het virus zal verdwenen zijn, maar omdat we "allemaal" zullen ingeënt zijn. En dan
zullen we allemaal weer "vrij" zijn.
Althans de gelukkigen die toegang hebben tot medische voorzieningen. Want de
kans is héél groot dat we jaarlijks ons spuitje zullen nodig hebben, zoals bij
de griep. Wie de pech heeft dat hij/zij geen (jaarlijks) spuitje kan krijgen...
Tja, "jammer maar helaas, zeker?"
Wat ik wél met stellige zekerheid weet, is dat dit zeker niet de
laatste keer geweest is dat zo'n virus ons overvalt. Er komen zonder enige
twijfel nog dergelijke virussen op ons af. En die zullen misschien nog véél
besmettelijker zijn, en/of véél dodelijker. Zijn we daar op voorbereid? Hebben
we een strategie om met een volgende mogelijke pandemie om te gaan? Hebben we
lessen getrokken uit deze keer? Ik vrees er een beetje voor, want dit was niet
het eerste corona-virus dat ons in de nek gevallen is, en toch waren we er
totaal niet op voorzien. De kans is groot dat we ook bij de volgende keer
helemaal onvoorbereid zullen zijn.
Wat zullen we dan moeten doen, wanneer het nog eens gebeurt? Zal men
dan opnieuw de hele wereld voor twee jaar op slot zetten? Ik kan me echt niet
voorstellen dat de mensheid nog een toekomst heeft als we om de zoveel tijd
moeten zwichten voor een nieuw virus dat onze gehele samenleving lam legt en
onze economie in de afgrond duwt.
Het zou mij niet verwonderen als de wereld in de toekomst "selectief" op zo'n nieuwe verschrikking
zal reageren. Voor de "elite" zal wel
een oplossing gevonden worden zodat zij ongestoord en zorgeloos kunnen verder
leven. En de rest... Tja, die zullen nog dikwijls in hun kot moeten blijven. En
vermoedelijk een volgende keer zonder die steunmaatregelen die gigantisch veel
geld kosten.
Dat zou wel eens "het nieuwe
normaal" kunnen worden: de gelukkige elite die zich alles mag permitteren,
en de "rest" die niets mag. Het zou
zonder twijfel het scenario voor een science-fiction thriller kunnen zijn, maar
het zou best wel eens realiteit kunnen worden.
Het voorgestelde "vaccinatiepaspoort"
is daar misschien al een voorbode van?
25 mei 2020, Minneapolis, USA: George Floyd, een Afro-Amerikaan, komt
om als gevolg van buitensporig en nodeloos politiegeweld, gepleegd door blanke
agenten.
Hierop ontstaat een golf van verontwaardiging, niet alléén in de Verenigde
Staten, maar overal in de Westerse wereld. De "Black Lives Matter" beweging krijgt vleugels en er groeit een
wereldwijde sfeer van afschuw tegenover de discriminatie van kleurlingen. Wij
blanken voelen ons schuldig om onze racistische houding, en we schamen ons om
wat we in Afrika uitgespookt hebben. Standbeelden sneuvelen, excuses worden
geformuleerd, film en literatuur worden gecensureerd. De impact en de nasleep
van die wandaad is gigantisch, en overstijgt alle tegenstellingen en meningen. Maanden
later waren er nog altijd dagelijks betogingen, protestmarsen, uitingen van woede.
16 oktober 2020, Conflans-Sainte-Honorine, Frankrijk: Samuel Paty, een
blanke leraar, wordt onthoofd door een moslim-extremist.
Er zijn enkele vreedzame optochten in en rond Parijs, en er is een
plechtigheid om de vermoorde leraar te eren. En daar stopt het. Géén
wereldwijde verontwaardiging, géén dagenlange protestmarsen. Géén excuses ook
van de moslimgemeenschap. Wel integendeel: alle Moslimlanden riepen op tot een
boycot van Franse producten omdat de Franse president het aangedurfd had de
oorlog te verklaren tegen het moslim-extremisme in zijn land.
Het contrast kon eigenlijk moeilijk groter zijn: het wereldwijde
kabaal na de dood van een zwarte man door de schuld van blanke agenten,
tegenover de bijna oorverdovende stilte na de moord op een blanke man door een
moslim-extremist.
De vraag is dan ook: "Vanwaar
dit flagrant verschil?"
Voor een deel ligt het antwoord bij het "slachtoffer"-imago van de zwarten en het "dader"-imago van de blanken. Als we terugkijken in de geschiedenis,
dan komen we altijd uit bij de onderdrukking van het zwarte ras door de blanke
kolonialisten. (Over de slavenhandel door de Arabieren, indertijd, wordt zedig
gezwegen...) Zoals de meeste "historische
slachtoffers" halen de zwarten daar een privilege uit om luidop verontwaardigd
te mogen zijn als hen onrecht wordt aangedaan. Dat is trouwens ook de reden
waarom Israël altijd met alles weg komt zonder dat daar veel poeha rond gemaakt
wordt: ook zij houden vast aan hun "slachtoffer-imago",
en refereren consequent naar de Joodse slachtoffers van Hitler. Blanken hebben dat "privilege" niet.
Ook in ons land zie je trouwens hoe immens verschillend de reacties op
een wandaad zijn naargelang het ras van de dader en van het slachtoffer.
Zo'n zes maanden geleden, in september vorig jaar, ontploften de Vlaamse media
zowat in verontwaardigde berichten over de racistische pesterijen die de
tragisch overleden student Sanda Dia
had moeten doorstaan. De verontwaardiging was heel terecht, en er kan niet
genoeg over bericht worden. Maar over het incident, zowat een maand later, in
Puurs, waarbij een Vlaamse jongen gepest en aangevallen werd door een aantal
allochtone jongeren: geen woord. Het is pas nadat een stel (allochtone)
jongeren ingereden is op een (weliswaar verboden) betoging van
Vlaams-Nationalisten die tegen die pesterij meenden te moeten protesteren, dat
het incident enige weerklank gekregen heeft. En dan ging het eigenlijk niet
eens over die pesterij. Want dat was volgens de burgemeester "afgehandeld". Het ging alléén over de
vraag of die jongeren in die auto al dan niet in fout waren geweest: "Misschien hadden ze wel in paniek gehandeld?"
Waardoor ik het gevoel krijg dat de "verontwaardiging" die in de media en in de politiek aan bod komt,
toch wel héél selectief is.
Dat er aandacht wordt besteed aan discriminatie en achterstelling van
de allochtonen, dat is heel terecht. Het is niet omdat iemand een vreemde naam
heeft, of een donkere kleur, dat hij/zij geen recht zou hebben op een woning. Of
zou mogen afgewezen worden bij een sollicitatie. Iedereen die het goed meent,
die wil werken, die zich wil integreren in onze maatschappij en zich wil
inschrijven in onze wetten en voorschriften, moet dezelfde privileges en
rechten krijgen. Als de "plichten"
voor iedereen gelijk gelden, dan ook de "rechten".
Maar er wordt opvallend weinig aandacht besteed aan incidenten waarbij
allochtonen of migranten of vluchtelingen in de fout zijn gegaan. Alsof er in
die bevolkingsgroepen geen bandieten of geweldenaars zouden rondlopen.
Aangezien we allemaal gewoon "mensen"
zijn, zijn er ook agressieve allochtonen of misdadige migranten; net zoals bij
de autochtone blanke bevolking. Ja toch? Op één of andere manier is het
politiek "niet correct" om dat luidop
te zeggen.
En als er dan eens over bericht moet worden, zoals bij die
vechtpartijen op het strand van Blankenberge de voorbije zomer, of de seksuele
agressie van een bende losgeslagen asielzoekers tegenover jonge vrouwen op de
Kerstmarkt in Keulen, begin 2016, dan schrikt men ervoor terug om het woord "allochtoon" te gebruiken. Want zij zijn "slachtoffers", en moeten bijgevolg
altijd ontzien worden.
Ik vrees alléén dat de "politiek
correcte" media het omgekeerde effect bereiken met die selectieve,
gefilterde en omfloerste berichtgeving over allochtonen of kleurlingen of
andere minderheden, en dat ze racistische gevoelens op die manier alléén maar
aanwakkeren.
Kent u het verhaal van het laatste militaire slachtoffer van de Eerste
Wereldoorlog? Het betreft een Duitse soldaat, een jonge man, die op 11 november
1918 om 11u45 nog getroffen werd door een Amerikaanse kogel. Dat was drie
kwartier nadat de bevelhebbers en
regeringsleiders de oorlog officieel hadden beëindigd. De dood van die jongen
was dus geheel en al vermijdbaar geweest, als de informatie over het einde van de
vijandelijkheden de troepen op het slagveld tijdig had bereikt.
(Dit gezegd zijnde: alle slachtoffers van een oorlog zijn eigenlijk "vermijdbaar"...)
Die gedachte overviel mij opeens bij de zoveelste vertraging in de
vaccinatiecampagne: "Stel dat ik tussen
nu en het moment dat ook ik eindelijk mijn vaccin zal krijgen, alsnog besmet raak?"
Als ik de media en de virologen mag geloven, dan is het virus nu véél
gevaarlijker en dodelijker dan bij het begin van de pandemie: véél meer mensen
worden véél erger ziek en komen op de Intensieve Zorg afdeling te liggen. Ik
moet dus aannemen dat het virus zich aangepast heeft om méér slachtoffers te
maken. Vooral dan bij mensen die er in het begin nauwelijks last zouden van
gehad hebben. Zoals ik al een paar keer heb gesuggereerd: dit moet bijgevolg
een intelligent virus zijn. Dat wordt ook elke keer opnieuw in verhulde termen
toegegeven door onze leiders en experten, door uitspraken in de zin van: "Het virus houdt van contacten." Het
virus is blijkbaar niet alleen intelligent, maar het heeft ook gevoelens (want
het is in staat om van iets te houden). Waarmee mijn stelling opnieuw bevestigd
wordt: dit kan géén Aards virus zijn, en dus is het een "Alien".
Hoe dan ook: als ik de pers en de virologen moet geloven (en waarom
zou ik aan hen twijfelen, gezien ze het altijd bij het rechte eind hebben?),
dan ben ik een vogel voor de kat als ik nu besmet zou raken: ik behoor tot de
categorie mensen die tijdens deze "derde
golf" in de meerderheid zijn op de Intensieve Zorg afdelingen.
En zo dringt zich onvermijdelijk de rancuneuze bedenking op: "Als ik nu nog besmet zou raken, dan is dat
de schuld van de overheid die té lang talmt met de vaccinaties!" Want dan
ben ik eigenlijk een slachtoffer van een oorlog die in feite al achter de rug
had moeten zijn. Die opmerking is trouwens ook al eens gemaakt door dokter
Philippe Meersseman, een longarts/intensivist in het UZ van Leuven. Die heeft
vlakaf gezegd dat elke patiënt die nu nog aan Covid-19 zou overlijden, op
rekening van de falende vaccinatiecampagne mag geschreven worden: "We weten eigenlijk al sinds april vorig jaar
dat een vaccin het enige is wat ons uit de miserie zou helpen. Je zou
verwachten dat er op dat moment iemand is die een plan opstelt tegen de zomer.
En dat dat onmiddellijk kan starten zodra er een vaccin is, of dat nu januari
of februari is. Dat dat vaccin onmiddellijk gegeven kan worden en dat er geen
kinderziektes waren. Dat kan in mijn ogen niet zo moeilijk zijn. Het had
sneller gekund en sneller gemoeten. Elke patiënt die nu sterft, is er volgens
mij een te veel omdat het vaccinatiebeleid gefaald heeft."
Elke nieuwe Covid-dode in 2021 was volkomen vermijdbaar geweest als de overheden efficiënt en daadkrachtig
hadden opgetreden. Want, zo krijgen we te horen: "Wie gevaccineerd is, wordt niet meer ziek, en sterft dus niet meer aan
Covid-19."
Mensen laten sterven terwijl je hen had kunnen redden, dat heet "nalatigheid" volgens mij. Of erger nog: "Schuldig verzuim!" Als het
kwaadaardige virus mij nu nog te pakken krijgt en ik kom te overlijden, terwijl
ik ongeduldig op mijn prik aan het wachten was, dan zal ik onze overheden zeker
aanklagen. (En al héél zeker nu bovendien gebleken is dat wij begin dit jaar in België
zowat 2,5 miljoen vaccins zijn misgelopen doordat onze federale minister van
Volksgezondheid een bestelbon had vergeten te tekenen!)
Die "nalatigheid" is des te
schrijnender omdat onze verantwoordelijken héél goed op de hoogte zijn van de
ernst van de situatie. Want: "Er
circuleert nu véél meer virus", volgens de virologen. Het excuus van de "eerste golf", dat we immers niet wisten wat er
op ons afkwam, is nu niet meer bruikbaar. Onze verantwoordelijken weten nu héél
goed dat de situatie kritisch is, en dat elke verloren minuut er voor iemand
één te veel kan zijn. En tóch schiet het vaccineren langs geen kanten op. In de
bevolkingsgroep tussen 65 en 84 is nog altijd minder dan 12% minstens één keer
ingeënt. Negen op de tien mensen in die leeftijdsgroep, en dat zijn volgens de
experten nu de meest kwetsbaren voor deze virusvariant, zijn dus een "vermijdbaar" potentieel slachtoffer.
Een mens zou zich gaan afvragen: "Wie
zijn eigenlijk de échte ontkenners?" Diegenen die onomwonden volhouden dat
het allemaal niet zo erg is als men ons probeert voor te houden? Of diegenen
die zeggen dat het wél heel erg is, maar die tóch niet doen wat volgens hun eigen
logica nodig is om mensen die het slachtoffer dreigen te worden van deze "heel ernstige toestand" te redden?
Is iemand van jullie al in het spoorwegstation van Luik (Liège Guillemins) geweest? Een prachtig
gebouw, een architecturaal hoogstandje! Dat zal wel één en ander gekost hebben,
vermoed ik. Wie zou dat dan betaald hebben? NMBS of Infrabel? Ik weet het eigenlijk
niet. Ik weet wel dat de beide organisaties zwaar verlieslatend zijn, en alléén
met subsidies kunnen overleven.
Wij hebben dat dus betaald: u en ik. Al heeft niemand ons vooraf
gevraagd of wij wel bereid waren ons geld uit te geven aan zo'n prestigieus
gebouw. De journalisten van De Tijd
hebben het uitgezocht. En hoeveel hebben wij betaald, dacht u? 610 miljoen
euro, naar het schijnt. Nét iets méér dan de 150 miljoen euro die
oorspronkelijk begroot waren geweest.
Ook het station van Antwerpen-Centraal is een parel geworden. Echt
fenomenaal! Het Amerikaanse weekblad "Newsweek"
heeft het zelfs op plaats 4 gezet van de mooiste spoorwegstations ter wereld.
Het heeft dan ook genoeg gekost, méér nog dan dat van Luik: 1,6 miljard euro
voor het hele project. En ook dát hebben wij mogen betalen, u en ik. Want de
spoorwegmaatschappijen hebben geen geld.
Het station van Brugge is ook helemaal gerenoveerd. En Brussel-Noord
ook. Het kan niet op!
Dan kon Gent niet achterblijven, toch? Vandaar: het "Project Gent Sint-Pieters" dus. Geen
volledig nieuw futuristisch station zoals dat van Luik, maar wel een grondige
renovatie van het bestaande station en van de gehele stationsomgeving.
Helaas is ook hierbij weer het budget compleet ontspoord: eind 2020
lag de kostprijs van de werken al zowat 20 miljoen euro boven het voorziene
budget, en volgens het Rekenhof zou de totale kostprijs (voorlopig) op 85
miljoen euro uitkomen in plaats van de geraamde 58 miljoen. Daarom ook had de
NMBS besloten om het te houden bij een "afgeslankte
versie": alléén de perrons 8 tot 12 zouden volledig vernieuwd en overkapt
worden, en de rest zou het moeten stellen met een beperkte opknapbeurt en een
globale overkapping. Maar dat was buiten de burgemeester van Gent gerekend,
want die vond dat er voor het drukste station van Vlaanderen toch wel een
inspanning mocht gedaan worden om het station de uitstraling te geven die het
verdient.
En dus is er nu toch een "Fase 2"
voorzien, waarbij de sporen 7 tot en met 1 zouden aangepakt worden. Die fase
zou moeten starten in het derde kwartaal van 2021. Tenminste als de
onderhandelingsprocedure voor de Openbare Aanbesteding niet al te lang meer zal
aanslepen. Die fase zou nog eens vijf à zes jaar moeten duren. Tegen eind 2026
zou het station dan volledig "afgewerkt"
zijn, zij het in een meer bescheiden versie dan het oorspronkelijk project. Dat
is amper 20 jaar na de start. Het record van de Sagrada Familia in Barcelona zal dus niet gebroken worden: ook voor
dat kunstwerk wordt de voltooiing verwacht in 2026, maar daar zijn ze al iets
langer bezig. Het zal mij wel benieuwen wat het finale prijskaartje dan zal geworden zijn...
Het moge duidelijk zijn: de NMBS/Infrabel gaat op een bijzonder
spaarzame manier met ons belastinggeld om, en daar kunnen we alléén maar blij
om zijn. Bij wijze van afsluiter wil ik dat graag illustreren met dit kleine
weetje dat grotendeels aan de media-aandacht is ontsnapt... Het station van
Bergen (of Mons) wordt op dit moment ook vernieuwd. De werken hadden eigenlijk
in 2015 moeten afgerond zijn, maar nu wordt eerder gemikt op 2023. Maar het zal
dan ook een echt architecturaal kunstwerk worden, net zoals dat van Luik. Door
al die vertragingen is de kostprijs, ook hier, wel een klein beetje opgelopen.
Vermoedelijk zal het finale budget ergens rond 324 miljoen euro draaien,
terwijl de oorspronkelijke schatting eerder 170 miljoen was.Dat het station
van Mons op een weekdag minder dan 10.000 opstappende reizigers heeft, terwijl
dat er bijvoorbeeld in Gent Sint-Pieters meer dan 55.000 zijn, geeft aan dit
verhaal toch wel een zekere absurde klank. Maar er is natuurlijk een geheel
logische verklaring voor: Mons is de stad van PS-kopstuk en ex-premier Elio Di Rupo.
Er zijn zó veel dingen die totaal fout lopen in de wereld, vandaag.
Regeringen die hun politieagenten de opdracht geven op hun eigen landgenoten te
schieten, laffe "strijders" die
schoolmeisjes ontvoeren om ze te verkopen of te misbruiken, leiders die hun
bevolking aanzetten tot haat en verdeeldheid, militairen die zich schuldig
maken aan massa-executies in een vluchtelingenkamp, presidenten die steden laten bombarderen in hun eigen land, ... De lijst is deprimerend
eindeloos.
En tóch zijn er opiniemakers die al hun energie en tijd besteden aan
het "belangrijke" debat omtrent het
gebruik van de persoonlijke voornaamwoorden "hij/zij".
Voor wie niet helemaal mee is: het gaat over "genderneutraliteit". Volgens de dame die op VRT NWS haar opinie
mocht openbaren, gebruiken we veel te dikwijls "hij" om een persoon aan te duiden als niet expliciet duidelijk is
of het om een man dan wel om een vrouw gaat. Zoals in: "De mens is zeer inventief. Hij
vindt voor alles een oplossing." En we gebruiken veel te dikwijls "zijn" als bezittelijk voornaamwoord,
wanneer we niet weten of het om een man dan wel om een vrouw gaat. Zoals in: "De mens is zeer inventief. Zijn denkvermogen blijft verbazen."
Dat is seksistisch en discriminerend tegenover de vrouw, vindt de
opiniemaakster in kwestie: "Het gebruik
van mannelijke persoonsvormen in teksten waarin het geslacht eigenlijk onbekend
is, is niet genderinclusief en bovenal seksistisch."
Ook, en vooral,
juridische en religieuze teksten bezondigen zich héél sterk aan dit foutief
taalgebruik.
Maar pas op: "zij" en "haar" is ook niet goed, want dan
discrimineren we diegenen die niet "binair"
zijn. Het gaat dus niet zozeer over de discriminatie van de vrouw, maar wél
over de discriminatie van zij die zélf niet goed weten wat ze (willen) zijn. En
blijkbaar spreken we dan over ongeveer 30% van alle transgender personen. Mensen die we dus, volgens de opiniemaakster,
discrimineren door naar hen te verwijzen als "hij" of "zij". (Waarbij
ik me dan onwillekeurig afvraag: "Als je
het toch niet weet of je een vrouw of een man bent, of geen van beide, waarom
zou je dan persé van geslacht willen veranderen?")
Deze discriminatie zou moeten opgelost worden door "genderinclusief taalgebruik". In plaats
van "zij" of "hij" moeten we voortaan namelijk "die" gebruiken. Het zou bijgevolg moeten worden (vermoed ik): "De mens is zeer inventief. Die vindt voor alles een oplossing.
Diens denkvermogen blijft verbazen." Door een
onpersoonlijk voornaamwoord te gebruiken, is alles dus weer okee.
Ik heb het hier eerder al een paar keer over gehad, en eerlijk gezegd:
ik vind het een hoop nonsens, ik vind het een non-issue.
Vind ik vrouwendiscriminatie en geweld op vrouwen dan geen belangrijk
probleem? Toch wel. Maar ik zou die opiniemakers en voorvechters van
vrouwenrechten toch willen aanraden om hun energie te sparen voor échte
problemen waar al te veel vrouwen nog altijd mee te maken hebben. Vrouwen die
er heus niet wakker van liggen dat we het over "hij" hebben als we "de mens"
in het algemeen bedoelen. Vrouwen ook die niet de luxe hebben om erover te
piekeren tot welke sekse ze nu eigenlijk (willen) behoren.
En dan heb ik het over vrouwen die gekocht worden om deel uit te maken
van de harem van één of andere sjeik. Of over jonge meisjes die als kind al
seksueel verminkt worden omwille van één of andere voorhistorische traditie. Of
kindvrouwtjes die uitgehuwelijkt worden door hun vader omwille van de
bruidsschat, omdat hij (bijvoorbeeld door de corona-maatregelen) geen andere
inkomsten heeft. Of jonge vrouwen die het slachtoffer zijn van een, dikwijls
straffeloze, groepsverkrachting. Of meisjes die zodanig online gepest worden
door exposing of andere vormen van
cyberpesten, dat ze het leven niet meer zien zitten. Of de vele slachtoffers
van familiaal seksueel geweld. Of vrouwen die constant met de angst leven dat
hun man hen op een kwade dag zal vermoorden.
Zijn dat geen thema's die véél meer aandacht verdienen dan het "onrecht" tegenover wie "niet binair" is, omdat we over "hij" spreken terwijl we "de mens" bedoelen? Zouden die
voorvechters voor vrouwenrechten niet beter hun energie steken in het gevecht
tegen dát soort mistoestanden? Eerder dan in het geklaag van transgenders die
niet kunnen besluiten of ze zich man dan wel vrouw voelen?
Onze federale superminister van Volksgezondheid, Frank "ik-weet-alles-beter" Vandenbroucke,
heeft de regionale ministers van Onderwijs een ferme sneer gegeven. Omdat hun
voorstellen voor bijkomende maatregelen om de tsunami aan corona-uitbraken op
de scholen een halt toe te roepen, naar zijn mening duidelijk onvoldoende zijn. "Daarmee zullen we er niet komen!" was
het harde oordeel van meester Frank. Waarop onder andere onze Vlaamse
Onderwijsminister Ben Weyts liet weten dat er geen andere maatregelen komen, en
dat wat hem betreft de federale overheid op de proppen mag komen met "prioritaire" vaccins voor de leerkrachten.
Waarna meester Frank te kennen gaf dat hij daar het nut niet van in ziet.
Ik begrijp de gepikeerde reactie van minister Weyts wel: niet alléén
omwille van de arrogante betweterigheid van meester Frank, maar ook omdat het
niet bepaald "netjes" is om naar het
onderwijs te wijzen als enige schuldige voor het (opnieuw) opflakkeren van de
epidemie. Waarbij men trouwens al vergeten is dat amper enkele maanden geleden
de stelling nog luidde dat de kinderen zeker niet de motor zijn van de pandemie...
Ik heb zo een vermoeden dat dit soort welles-nietes spelletjes tussen
onze ministers niet direct erg nuttig zijn om ons uit deze miserie te helpen.
Misschien zouden ze beter wat constructiever met elkaar samen werken? Maar het
probleem is natuurlijk dat nieuwe, strenge, maatregelen "zich opdringen". Nog maar eens! En niemand wil daarvoor de zwarte
piet toegeschoven krijgen, want de mensen raken het stilaan méér dan kotsbeu.
Vooral omdat het allemaal toch niet lijkt te helpen. En dus probeert meester
Frank om de boosheid van de moe getergde bevolking naar de onderwijsministers af
te leiden.
Los daarvan: nee, ik denk niet dat het van fundamenteel belang zou
zijn dat de leerkrachten "prioritair"
zouden ingeënt worden. Volgens minister Ben en de onderwijsvakbonden zou dat
noodzakelijk zijn om te kunnen garanderen dat de scholen inderdaad zullen open
blijven. Het achterliggend idee is hetzelfde als bij de prioritaire inenting
van het zorgpersoneel: als men wil dat de ziekenhuizen blijven functioneren en
dat de zorg op peil blijft, dan moet men er eerst en vooral over waken dat de
zorgverleners niet ziek worden. En dus moesten die, logischerwijs, zo vlug
mogelijk gevaccineerd worden. Diezelfde redenering geldt in principe ook voor
het onderwijs, natuurlijk: als het onderwijzend personeel ziek zou worden door
Covid-19, dan kan het onderwijs niet meer gegarandeerd worden. En dus zou
het onderwijspersoneel "voorrang"
moeten krijgen.
Maar als men dan consequent wil zijn... We willen toch allemaal dat de "essentiële winkels" open blijven? We
moeten toch boodschappen kunnen blijven doen om aan eten en drinken te raken?
En dus moeten we er "prioritair" voor
zorgen dat het winkelpersoneel in de buurtwinkels en supermarkten, waar we ons
brood en vlees en groenten en water moeten halen, zéker niet ziek wordt.
Bijgevolg moet het personeel in de Retail sector "prioritair" gevaccineerd worden! Dat is zo logisch als wat. Of
niet? En er zijn heel zeker nog een aantal categorieën te bedenken die met
recht en reden kunnen stellen dat zij "prioritair"
moeten ingeënt worden...
Minister Ben is wel niet zó veeleisend als de vakbonden: het
onderwijzend personeel mag voor wat hem betreft best wachten tot ná de
65-plussers en de risicogroepen. Heel redelijk van minister Ben. Maar ik heb
dan wel slecht nieuws. Want volgens meester Frank zijn we zéker eind mei eer die
groep helemaal aan bod gekomen is, en gezien de "snelheid" van onze vaccinatiecampagne is dat zelfs nog
optimistisch. Het schooljaar zal dus zo goed als voorbij zijn eer het
onderwijzend personeel ooit aan de beurt komt... en dan hoeft het ook niet meer zo
dringend, want dan zijn ze toch twee maanden thuis.
En trouwens: als het van meester Frank en meester Marc afhangt, komt
er deze week sowieso een nieuwe "harde"
lockdown voor een viertal (?) weken. Dan is alles dicht. Ook de scholen. En dan is er helemaal géén haast meer
met de vaccinaties. (Dat Alexander, de marionet van meester Frank, nog niet zo
lang geleden gezegd had dat als een sector, zoals de kappers, zou mogen open
gaan, dat dan voor altijd zou zijn, is een pijnlijke lapsus waar bij voorkeur
niet meer over gepraat wordt...)
Alle experten roepen nu om een nieuwe "harde lockdown", want de cijfers evolueren "onrustwekkend". De vraag is alléén: "Ging het allemaal niet vanzelf véél beter gaan eens de oude en
kwetsbare mensen gevaccineerd waren?" Blijkbaar niet, dus... Ik blijf met
verbijstering wachten op een verklaring waarom de vaccinatie-strategie langs
geen kanten het gewenste en verwachte effect heeft. Daarover hullen de meesters
zich in oorverdovend stilzwijgen.
Of het zou moeten zijn dat ze niet durven erkennen dat de vaccinaties bij ons gewoon
niet opschieten. Globaal genomen niet, want we zijn nog altijd maar aan 8,5 %
geraakt. Maar ook niet voor de "prioritaire"
groepen van de ouderen: we zitten nog altijd maar aan 43 % van de 85-plussers,
dat is minder dan de helft!
In elk geval, zoals een onderwijzeres het formuleerde: "We zijn een jaar later, en we lijken nog
geen stap verder..." En dat vat het zo ongeveer wel samen: we zitten al
twaalf maanden lang in diezelfde miserie, en ondanks alle strenge maatregelen
en richtlijnen in die periode is de situatie er alléén maar slechter op
geworden. Om over de 22.000 doden niet te spreken.
Dan is het ook niet verwonderlijk dat mensen minder en minder bereid
zijn om nog altijd braaf in de pas te lopen. Een nieuwe lockdown mag dan
volgens de virologen en andere experts "onvermijdelijk"
zijn, de kans dat die nog enig draagvlak krijgt, is onbestaande. Ik heb het
eerder al geschreven: er wordt geen enkel geloofwaardig perspectief geboden (en
de horeca mag de beloofde opening op 1 mei nu al vergeten), en je kan het
geduld van de mensen niet eeuwig op de proef blijven stellen.
Zou ik de enige zijn die trauma's heeft overgehouden aan de ritjes op
de draaimolen op de kermis in zijn kindertijd? Ik vermoed van niet...
Zo'n ritje op de kindermolen, dat was toch voor een peuter van vier
of vijf jaar, of daaromtrent, het mooiste en leukste wat je kon beleven. Toch?
Die schier eindeloze rondjes te mogen draaien, gezeten in een helikopter of een
vliegtuig of op een fietsje... Heerlijk! Of niet?
Een vreselijke beproeving was het! Als kind, al. En ook later als ouder
van een vijfjarige koter.
Het begon al met de strijd om het favoriete "voertuig". Iedereen wou in dat vliegtuigje of in die helikopter,
want dat was "stoer", en bovendien
gingen die ook nog eens op en neer tijdens het draaien. Niemand wou op dat stomme
fietsje gaan zitten, of in dat onnozele autootje. Zodra de draaimolen tot
stilstand kwam, stormden bijgevolg alle gegadigden, de kinderen dus, naar voor,
om zich een weg te banen naar het favoriete voertuigje. Er werd geduwd en
getrokken. En niet zelden stormden de ouders mee naar voren om voor hun baby
een mooi plaatsje te veroveren. De ongelukkigen die het moesten stellen met de
ongewenste plaatsjes, konden ofwel hun frustraties wegslikken, of de hele rit
wenend en snikkend op dat idiote fietsje doorstaan. Wie mij kent, weet dat ik
zelden een vliegtuigje veroverd heb.
Een vreselijke ervaring!
Maar goed: eens je een mooi plaatsje veroverd had, of eens je je had
verzoend met wat er over bleef, kon je toch enkele minuten genieten van die
heerlijke carrousel-ervaring. Althans... dat had je gehoopt. Maar het allerergste
moest nog komen! Het allerergste, dat was die verdomde "floche". Als het de bedoeling was geweest om die enkele minuten
verzaligd en ongestoord weg te dromen op die ronddraaiende kindermolen, alsof
je op een écht paard zat of in een échte brandweerauto, dan was er binnen de
kortste keren die duivelse floche
die je rust kwam verstoren. Vanaf dan was er alléén maar stress! De stress om
die floche te pakken te krijgen. Want
blijkbaar was dát toch vooral de bedoeling, afgaande op de roepende en tierende
ouders die stonden toe te kijken. Iets anders was er binnen je leefwereld op
dat moment niet meer aanwezig. De paardenmolen was verengd tot alléén die
vermaledijde floche. Die
overduidelijk ontzettend belangrijk was, te oordelen naar het gejoel van de
ouders. Uiteraard lukte dat nooit.
Vreemd genoeg was er altijd wel iemand die de pluizige kwast te pakken
kreeg, maar ik in elk geval nooit. Ik neem aan dat dit bedoeld was als een
vroege levensles. Het besef dat je er meestal toch naast grijpt als zich een
buitenkansje voor doet. Het besef dat je in je leven nog heel dikwijls zal
mogen grabbelen naar iets wat je ontzettend graag wil, om dan te moeten
accepteren dat een ander ermee aan de haal gaat. Niet alléén was dat een vroege
levensles, het was ook de eerste kennismaking met het begrip "stress". Wat een moment van ontspanning
had moeten voorstellen, was een flits van immense stress. Maar goed: een mens
kan niet vroeg genoeg leren omgaan met stress, zeker?
Het is pas later, als ouder, dat ik het principe van de "floche" helemaal begrepen heb. Dat was
toen onze beide kinderen op een zeldzame keer ook op de kindermolen mochten, op
de plaatselijke kermis. Toen viel het mij op dat één van beiden af en toe wél
die floche te pakken kreeg. Die
mocht dan nog een ritje maken, gratis. En uiteraard kon de ander dan niet aan
de kant blijven staan. Dus waren we wel verplicht om nóg een ticketje te kopen,
wat we eigenlijk helemaal niet van plan waren geweest. Zodat ze allebei nog een paar
rondjes konden draaien... Slimme commerçanten, die foorkramers!
Nee dus: ik ben geen fan van kindermolens of draaimolens of paardenmolens,
of hoe die dingen ook heten. Ik heb er zware trauma's aan over gehouden, en een
héél zwartgallige kijk op de wereld...
De "sage" rond de digitale
meter voor mensen met zonnepanelen lijkt stilaan een "never ending story" te worden. Jammer genoeg wordt het verhaal er
met elke volgende aflevering niet bepaald mooier op. Wel integendeel: het wordt
alsmaar pijnlijker en schrijnender. En het neigt ook meer en meer naar complete
absurditeit.
Wat meteen de vraag doet rijzen: "Spreken
we hier over onvoorstelbare onkunde van diegenen die dit allemaal beslist
hebben? Of gaat het gewoon om arrogante onverschilligheid voor de gevolgen van
hun beslissingen?" Ik weet het niet. De beide opties zijn even erg, en even
wraakroepend, en zelfs misdadig. Dat de superslimme dames en heren van onze "energie-waakhond" niet aan het "spijtig" neveneffect van hun
beslissingen zouden gedacht hebben, laat vermoeden dat ze te dom zijn om te
helpen donderen, en dan houd ik mijn hart vast voor het toekomstig energiebeleid
in dit land. Maar dat ze er wél zouden aan gedacht hebben, en dit dus bijna
wetens en willens hebben veroorzaakt en daarmee duizenden mensen doelbewust in
de problemen gebracht hebben, is misschien nóg erger.
Voor wie het verhaal niet in detail zou gevolgd hebben...
We weten al langer dat het overgrote deel van onze energie-factuur
door de kosten en belastingen opgesoupeerd wordt, en véél minder door de prijs
van de elektriciteit op zich. Die kosten en belastingen worden vooral berekend à
rato van je verbruik: hoe méér je verbruikt, hoe hoger die kosten en bijdragen
en belastingen. Daar wrong natuurlijk het schoentje bij al die onverlaten met
zonnepanelen: door de terugdraaiende teller is hun gemeten jaarlijks verbruik
bijna nul, of zelfs negatief. Die snoodaards betalen dus ook geen kosten en
bijdragen op de elektriciteit die ze verbruiken. Om die onrechtvaardigheid
recht te zetten, werd enkele jaren geleden (in 2015) de "prosumententaks" uitgevonden: de eigenaars van zonnepanelen betalen
een "bijdrage" omdat zij met hun
geproduceerde elektriciteit het elektriciteitsnet belasten. Die prosumententaks is afhankelijk van het
maximaal vermogen van de omvormer. (Dus niet van wat de zonnepanelen werkelijk
hebben opgebracht.)
Maar het probleem is dat die prosumententaks blijkbaar het verlies aan
kosten en belastingen onvoldoende compenseert. En dus moest een andere
oplossing verzonnen worden waardoor de staat weer méér inkomsten zou krijgen.
Vandaar dus het verplichten van een digitale meter die niet meer mag
terugdraaien. Ook als je zonnepanelen hebt, vertoont je meter nu sowieso opnieuw
een positief verbruik, en dus zijn daar wél taksen en kosten op te betalen. In
ruil daarvoor wordt de prosumententaks
geschrapt.
Zo gezegd zo gedaan: vanaf 1 maart 2021 krijg je als eigenaar van
zonnepanelen een digitale meter door de neus geboord, en die mag niet meer "terugdraaien".
En wat is het "onverwachte"
gevolg?
Stel dat de jaarlijkse meteropname elk jaar in oktober gebeurde, zoals
in mijn geval. Nu werd er een bijkomende tussentijdse opname voorzien op 28
februari, omdat vanaf 1 maart de nieuwe regeling (zonder terugdraaiende teller)
ingaat. Vanaf 1 maart betaal je dus géén prosumententaks meer. Maar voor de
periode vanaf oktober tot eind februari ben je wél nog prosumententaks
verschuldigd (want je had nog een terugdraaiende teller). Plus, uiteraard, de
kosten en bijdragen die berekend worden op je gemeten verbruik. Omdat je in de
wintermaanden wél veel elektriciteit verbruikt (zéker als je met elektriciteit
of met een warmtepomp verwarmt), terwijl je zonnepanelen weinig opbrengen, heb
je bovenop die prosumententaks bijgevolg ook nog eens een flinke bijdrage voor
die kosten en taksen te betalen. Je "mag"
de staat dus in de praktijk twee keer betalen voor die periode.
Oeps! Daar hadden ze bij de VREG/CREG niet aan gedacht, en die knappe
koppen van het Grondwettelijk Hof ook niet. Brute pech voor de getroffen gezinnen...
De vraag is dus inderdaad: "Is dat nu puur
onkunde? Zijn die hoge heren écht zó stom dat ze dit niet hadden voorzien? Of
hadden ze het wél voorzien, en kon het hen gewoon niet schelen dat dit een
pijnlijk resultaat kon hebben voor veel gezinnen?"
Laten we het er maar op houden dat het géén misdadig opzet geweest is.
Zó gewetenloos zullen ze wel niet zijn, zeker? Het was dus gewoon een flater.
De zoveelste in een lange rij. Een brave werknemer in een gewoon bedrijf zou al
lang, en voor véél minder, ontslagen geweest zijn.
Eén ding is zeker: dit is het zoveelste bewijs van wat in dit land
allemaal verkeerd loopt. Jammer genoeg is het tevergeefs zoeken naar zaken die goed lopen...
