Sinister

Als ik mijn blog-stukjes van de voorbije twaalf maanden vandaag opnieuw lees, dan merk ik pas goed hoe cynisch ik, vooral in het begin, wel klonk als het ging over de "corona-pandemie". En hoe "ontkennend" ook.

Ik vond vooral de niet-aflatende en allesoverheersende berichtgeving omtrent het virus bijzonder irritant en overdreven. En zelfs verdacht: nooit eerder is een nieuwsitem zó intens gehypet als "corona". Dat de berichtgeving zwaar overdreven was en onbegrijpelijk dominant, dat vind ik overigens nog altijd. Covid-19 was en is heus niet het ergste wat zich de voorbije twaalf maanden op onze planeet heeft afgespeeld, maar het was héél dikwijls zowat het enige waar over gesproken werd. En, hoe erg de ziekte, achteraf gezien, ook heeft toegeslagen, er waren en zijn nog andere catastrofes die minstens even erg waren en zijn, en waar zo goed als geen interesse voor was.

Maar goed... Ik heb de impact en de ernst van de epidemie zwaar onderschat. (En ik was daarin niet de enige.) En mijn achterdocht omtrent eventuele snode bijbedoelingen waren vermoedelijk onterecht en misplaatst. Ik weet het niet.

Ik ben nooit zo ver gegaan om te beweren dat het allemaal één groot complot geweest is. Maar ik heb wél van bij het begin de bedenking gemaakt dat de hele heisa één grote winnaar zou opleveren: de farma-industrie. En nu blijkt meer en meer dat ik dat zelfs nog onderschat heb. Niet alléén hebben de farma-reuzen duidelijk de jackpot gewonnen, ze zijn bovendien machtiger dan ooit en zo goed als onaantastbaar. Ze leveren aan wie ze willen leveren, dus aan wie hen het meest betaalt. En ze leveren wanneer en hoeveel ze willen. Niemand kan hen onder druk zetten, niemand kan hen tot de orde roepen, niemand kan hen iets maken. Zij zijn de nieuwe machthebbers. En ze weten het zélf maar al te goed.

Maar al bij al: nee, ik weet niet of die hele drukte omtrent de pandemie al dan niet opportunistische bijbedoelingen had. En ik weet ook niet of de aanpak van de pandemie de juiste en meest geschikte geweest is. Als ik zie dat de epidemie na twaalf maanden nog altijd niet onder controle is, wel integendeel, dan zou ik denken dat men het wereldwijd niet echt efficiënt heeft aangepakt.

Er is wél goed nieuws: tegen 2022 zou de pandemie voorbij moeten zijn, volgens de WHO. Niet omdat het virus zal verdwenen zijn, maar omdat we "allemaal" zullen ingeënt zijn. En dan zullen we allemaal weer "vrij" zijn. Althans de gelukkigen die toegang hebben tot medische voorzieningen. Want de kans is héél groot dat we jaarlijks ons spuitje zullen nodig hebben, zoals bij de griep. Wie de pech heeft dat hij/zij geen (jaarlijks) spuitje kan krijgen... Tja, "jammer maar helaas, zeker?"

Wat ik wél met stellige zekerheid weet, is dat dit zeker niet de laatste keer geweest is dat zo'n virus ons overvalt. Er komen zonder enige twijfel nog dergelijke virussen op ons af. En die zullen misschien nog véél besmettelijker zijn, en/of véél dodelijker. Zijn we daar op voorbereid? Hebben we een strategie om met een volgende mogelijke pandemie om te gaan? Hebben we lessen getrokken uit deze keer? Ik vrees er een beetje voor, want dit was niet het eerste corona-virus dat ons in de nek gevallen is, en toch waren we er totaal niet op voorzien. De kans is groot dat we ook bij de volgende keer helemaal onvoorbereid zullen zijn.

Wat zullen we dan moeten doen, wanneer het nog eens gebeurt? Zal men dan opnieuw de hele wereld voor twee jaar op slot zetten? Ik kan me echt niet voorstellen dat de mensheid nog een toekomst heeft als we om de zoveel tijd moeten zwichten voor een nieuw virus dat onze gehele samenleving lam legt en onze economie in de afgrond duwt.

Het zou mij niet verwonderen als de wereld in de toekomst "selectief" op zo'n nieuwe verschrikking zal reageren. Voor de "elite" zal wel een oplossing gevonden worden zodat zij ongestoord en zorgeloos kunnen verder leven. En de rest... Tja, die zullen nog dikwijls in hun kot moeten blijven. En vermoedelijk een volgende keer zonder die steunmaatregelen die gigantisch veel geld kosten.

Dat zou wel eens "het nieuwe normaal" kunnen worden: de gelukkige elite die zich alles mag permitteren, en de "rest" die niets mag. Het zou zonder twijfel het scenario voor een science-fiction thriller kunnen zijn, maar het zou best wel eens realiteit kunnen worden.