Sinister

Het was een heel pijnlijk zicht toen Europees President Charles Michel en Commissievoorzitter Ursula von der Leyen op 7 april door president Tayyip Erdogan ontvangen werden. De arrogante en licht-op-de-tenen-getrapte Turkse president had het demonische plan opgevat om maar twee stoelen te voorzien voor deze ontmoeting: een stoel voor hemzelf en een stoel voor zijn mannelijke bezoeker. Mevrouw von der Leyen had geen andere keuze dan bedremmeld op een sofa te gaan zitten.

De heer Erdogan is in sneltempo bezig zijn land om te vormen van een seculiere tot een theocratische republiek waar de islam de staatsreligie aan het worden is. Eén van de kernpunten van de Turkse versie van de Islam is de ondergeschikte positie van de vrouw. (Ik ken te weinig van de Islam om te weten of dit al niet een correcte interpretatie is, maar het lijkt wel het meest gangbare standpunt.) En dat botst behoorlijk met de Europese en Westerse visie over de "gelijkwaardigheid" van de beide seksen. Voor Erdogan was het dus een logische stap om zijn land terug te trekken uit de "Europese Conventie over Vrouwenrechten". Want die conventie "ondermijnt" volgens de conservatieve en traditionele strekking in de Islam de "traditionele familiewaarden". (Erdogan heeft duidelijk heel veel geleerd van zijn idool Donald Trump: ook die trok zijn land systematisch terug uit conventies en verdragen met een doelstelling waar hij het niet mee eens was.)

Die "traditionele familiewaarden" in Turkije zijn helaas niet bepaald "vrouwvriendelijk". Veel Turkse vrouwen leven bijna constant in angst voor de agressie van hun man: "Huiselijk geweld en geweld tegen vrouwen is een plaag in Turkije. Volgens vrouwenorganisaties zouden er vorig jaar meer dan 300 vrouwen in het land vermoord zijn door hun mannelijke partner of ex-partner. Dit jaar zouden dat er al 77 zijn. Nog veel meer vrouwen zijn het slachtoffer van fysiek geweld en verwondingen. Onlangs werd Turkije geschokt door een video van een man die op straat zijn ex-vrouw aanviel in het bijzijn van hun dochtertje."

De beide Europese gezanten waren dus naar Turkije getrokken om de heer Erdogan tot inkeer te brengen. Om hem duidelijk te maken dat de Europese Unie niet opgezet was met die recente Turkse démarche, en meer in het algemeen om de boodschap over te brengen dat Europa erg veel belang hecht aan vrouwenrechten, en aan mensenrechten tout-court. Vergeten we niet dat Turkije nog altijd de ambitie of hoop heeft om te mogen toetreden tot de Europese Unie, en dus verondersteld wordt enig belang te hechten aan Europese bedenkingen.

Tayyip Erdogan was natuurlijk niet opgezet met de Europese bemoeienissen. De relatie tussen Europa en Turkije loopt trouwens al langer erg stroef. Omwille van het optreden van Turkije in de Koerdische gebieden, bijvoorbeeld. Of omwille van zijn dictatoriale trekjes en zijn nonchalante houding tegenover de mensenrechten.

Het is in die optiek dat zijn geniepige pesterij tegenover de Europese delegatie moet gezien worden. De heer Erdogan voelde zich zwaar beledigd en aangevallen door Europa, en had uiteraard besloten om met gelijke munt terug te betalen. Dat hij daarmee tegelijk de kans kreeg om een vrouw te vernederen, was heel mooi meegenomen.

Dus ja, de valse macho-arrogantie van Erdogan was weliswaar verwerpelijk, maar toch ook weer niet helemaal onverwacht. De man is nu eenmaal een onvervalste vrouwenhater, en een ongelikte beer. Hij behoort niet voor niets tot de fanclub van Donald Trump.

Maar Charles Michel, dat is een ander verhaal. De man is president van de Europese Unie, en als dusdanig (per definitie) een voorvechter voor de rechten van de vrouw. En wat deed hij zodra hij merkte dat zijn medegezant Commissievoorzitter von der Leyen geen stoel had om te zitten? Maakte hij daar een kritische opmerking over tegen zijn gastheer? Bood hij, als een ware gentleman, mevrouw von der Leyen zijn eigen stoel aan? Bleef hij in solidariteit dan ook maar recht staan? Niets van dat alles. De laffe hypocriet ging gewoon op de overgebleven stoel zitten, en deed alsof zijn neus bloedde.

Het was inderdaad een pijnlijk en erg vernederend schouwspel. Maar diegene die hier vooral een belachelijk figuur geslagen heeft, was niet de bedremmelde von der Leyen, maar wel de ruggengraatloze Michel. Ik heb altijd veel sympathie gevoeld voor die man, maar dat is nu wel compleet voorbij. Hij heeft zich een zielige en laffe meeloper getoond. Arm Europa, als dát onze leider is!