Sinister

Zowat iedereen die jonger is dan 70, kent ongetwijfeld de "27 Club". Hiermee wordt verwezen naar een aantal muzikanten die allemaal, toevallig, gestorven zijn op of rond hun 27^steverjaardag. Het gaat dan onder andere over Brian Jones (van The Rolling Stones), Jimmy Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison (van The Doors), Gram Parsons, Kurt Cobain (Nirvana), Amy Winehouse.

De "27 Club" is voor veel jonge mensen een soort "cult" groep geworden: gestorven idolen naar wie ze opkijken en die ze bewonderen. Sommige jongeren zijn gefascineerd door het idee dat die heren en dames hun vroegtijdig levenseinde in een soort ultiem verbond zouden hebben afgesproken. Sommigen gaan zó ver om te overwegen zich bij die "club" aan te sluiten in de illusie dat dit ook hén "onsterfelijkheid" zal bezorgen.

De talenten van die popidolen waren inderdaad bijzonder. Maar hun levensstijl was niet bepaald voorbeeldig, en hun dood was niet echt iets dat navolging verdient. Het is een vreselijke vaststelling dat al te veel jongeren zich (hebben) laten verblinden door de "romantiek" van een jonge dood. Het is trouwens niet onwaarschijnlijk dat de vroege dood van Kurt Cobain en van Amy Winehouse een soort "ode" was aan de oorspronkelijke "27 Club" van rond de jaren zeventig van de vorige eeuw. Er was trouwens bij die "oorspronkelijke club" hoegenaamd geen sprake van een "verbond" of wat dan ook. Dat die allemaal op ongeveer dezelfde leeftijd gestorven zijn, is puur toeval. En het is (alweer) de schuld van de media dat daar een mystiek en verlokkend waas rond geweven is.

De "oorzaak" van hun vroegtijdig overlijden was bij elk van die beroemdheden in grote lijnen dezelfde: hun onvermogen om met hun status en de bijhorende aandacht om te gaan, hun onvermogen om te weerstaan aan de vele verleidingen die opeens op hen af kwamen. Maar het lijkt me toch dat er méér aan de hand was, want heus niet alle zangers en muzikanten zijn op hun 27^ste bezweken onder de druk van de roem en door een overmaat aan drank en drugs.

Het zou verstandiger en positiever geweest zijn als de media niet op die beroemdheden hadden gefocust, maar eerder op diegenen die de druk wél hebben aangekund en die daar niet aan ten onder zijn gegaan. Omdat de media naar mijn gevoel flagrant tekort geschoten zijn, en zelfs noch min noch meer in de fout zijn gegaan, wil ik dat bij deze graag een beetje rechtzetten. Door enkele helden in de bloemetjes te zetten die zich wél sterk getoond hebben.

Neem nu Jimmy Hendrix. Zijn grote doorbraak is er vooral gekomen na zijn legendarisch optreden op Woodstock, in 1969. Goed een jaar later was hij er niet meer. Ook Janis Joplin heeft op het muziekfestival van Woodstock het beste van zichzelf gegeven, en ook zij is amper een jaar nadien gestorven. Aan een overdosis heroïne. En dat was geen toeval, want ze kampte lang daarvoor al met een zwaar drugsprobleem.

Maar zij waren heus niet de enigen die daar hebben mogen optreden en voor wie daarna de deuren naar roem en succes wijd open zijn gegaan. Ook Melanie stond, als piepjong zangeresje van 22 jaar, op Woodstock. En Joan Baez bijvoorbeeld ook. En geen van beiden is daar later aan ten onder gegaan. Sterker: ze leven allebei nog, en treden ook nu nog op. Dat Jimmy Hendrix en Janis Joplin nauwelijks een jaar na Woodstock al gestorven zijn, aan een combinatie van slaappillen en drank, of drugs, zal dus niet louter te wijten geweest zijn aan de druk van het succes.

Gram Parsons is bij het grote publiek vermoedelijk veel minder gekend, maar toch was ook hij een héél succesvolle zanger/songwriter. Onder andere bij The Byrds en The Flying Burrito Brothers. Hij was de grondlegger van de "countryrock", en zelfs de Rolling Stones hebben zich door hem laten inspireren. Later is hij solo gegaan, en heeft hij een heel succesvolle periode gekend samen met Emmylou Harris. Ook Gram Parsons had een pijnlijk verleden van drugs- en alcoholverslaving, waaraan hij uiteindelijk bezweken is. Kort voor zijn 27^ste verjaardag. Maar zie: zijn (muzikale) partner Emmylou Harris is er wél nog altijd, en ook zij treedt nog altijd op. Ook al deelde zij in de roem en het succes, zij heeft er wél kunnen aan weerstaan.

Mijn punt is vooral dat de romantische bewondering voor de "leden" van de "27 Club", en het geïdealiseerde beeld van hun vroege dood, totaal onterecht is. Het zijn stuk voor stuk mensen geweest die begenadigd waren met speciale en uitzonderlijke talenten, maar ze hebben die verkwist omdat ze niet de inwendige kracht hadden om ermee om te gaan. Als er artiesten zijn die wél onze bewondering verdienen, dan zijn het deze die in diezelfde omstandigheden geleefd hebben, en die wél met hun talent hebben kunnen omgaan. Het is erg jammer dat de media door het creëren van het concept van de "27 Club" de aandacht op de verkeerde voorbeelden getrokken heeft.

Maar ja, en ik weet dat ik in herhaling val: er is geen sensatie te beleven aan een brave zanger of zangeres die vredig oud wordt. Des te meer aan de dood van een jonge god. En "sensatie", daar draait het in de media uiteindelijk allemaal om...