Als Betty na een lange vlucht aankomt op het vliegveld van Teheran realiseert ze zich dat deze reis een grote vergissing is. Ze kijkt naar zichzelf in de spiegel en ziet een vrouw die op de rand van instorten balanceert. Hoe kon het gebeuren dat ze, negenendertig jaar oud, totaal geen greep meer op haar leven had?

De Amerikaanse Betty trouwt met de Iraanse Moody, ze krijgen een dochtertje, Mahtob, en zijn gelukkig. Totdat ze Moody's familie in Teheran bezoeken. Dan ontpopt Moody zich tot een gewelddadige man en moet ze zich aan zijn grillen en strenge regels onderwerpen. Een vakantie verandert in een hel. Anderhalf jaar lang zit ze met de kleine Mahtob gevangen in een onbekend land, totdat ze eindelijk iemand bereid vindt om hen het land uit te smokkelen. Het begin van een levensgevaarlijke tocht door de bergen.

Mijn recensie

Zomer 1994- Ik krijg het boek te leen van mijn nicht Mieke die twee jaar ouder is dan mij. Ze vindt dat ik het ook moet lezen. Met ons gezin ga ik op vakantie en neem het mee. Vanaf de eerste pagina's grijpt het me bij de keel. Het leest als een thriller maar het is bittere realiteit. Een vrije westerse vrouw komt terecht in een vijandige omgeving waar ze continu bewaakt wordt door de familieleden van haar man. Geestelijke en lichamelijke mishandeling zijn aan de orde van de dag. Ik heb zo te doen met Betty dat ik het boek halverwege sluit en niet meer verder kan lezen. Ik beslis dat ik de rest bewaar voor thuis zodat ik nog van mijn vakantie kan genieten.

Het is twintig jaar geleden dat ik dit boek heb gelezen maar haar verhaal blijft levendig in mijn herinnering. Het heeft een onuitwisbare indruk op mij nagelaten.  Bloedstollend wat deze vrouw heeft moeten doorstaan!  Zal ze ooit uit deze nachtmerrie ontwaken? Betty's gevoelens slaan om van verbijstering naar paniek en woede tot alleen nog haat overblijft. Ze wil kost wat kost aan deze gruwel ontsnappen en zet een doelgerichte strategie uit.  Vluchten is de enige weg. Uit liefde voor haar kind verricht ze bovenmenselijke inspanningen en maakt ze talrijke ontberingen mee. Deze vrouw is een heldin. 

De schaduw van mijn vader

Nu heeft haar dochter Mahtob het vervolg geschreven in 'De schaduw van mijn vader'. Bij het uitpakken van verhuisdozen vindt Mahtob een oud album met foto's gemaakt door haar vader. Hoe anders zou haar leven verlopen zijn als ze niet met haar moeder had weten te vluchten uit Iran?

Recensie redactie bol.com

De moeder van de schrijfster, de Amerikaanse Betty Mahmoody, schreef de internationale, verfilmde bestseller 'Not without my daughter' over haar gedwongen verblijf in Iran en de vlucht met haar dochter Mahtob. Dit is het verhaal van Mahtob (1979) zelf. Mahtob en haar ouders gaan in augustus 1984 voor twee weken op vakantie naar Iran, het land waar haar vader Moody vandaan komt. Maar Moody besluit om niet meer terug te keren naar Amerika en hij houdt Mahtob en Betty in gijzeling. Begin 1986 weten ze te ontsnappen en keren naar Amerika terug. Hier leven ze jarenlang in angst voor vergelding van Moody. Betty en Moody zijn niet gescheiden en hij zou Mahtob mee kunnen nemen naar Iran. Als het boek van haar moeder een internationale bestseller wordt, reizen Mahtob en Betty de hele wereld af. Mahtob, die met een grote tegenslag te maken krijgt als bij haar de auto-immuunziekte lupus wordt geconstateerd, is altijd op haar hoede voor haar vader. Moody overlijdt in 2009. Hij heeft dan nog geprobeerd om in contact te komen met Mahtob. Voor haar is hij echter al overleden op de dag waarop hij haar en Betty zei dat ze niet terug mochten gaan naar Amerika. Vlot geschreven persoonlijk relaas waarin Mahtob vertelt hoe ze in staat was haar trauma te overwinnen en nu een normaal leven kan leiden.

Bijlagen:
Mahtob Mahmoody.jpg (137.2 KB)   

28-01-2014 om 00:00 geschreven door RiCo  

Bijlagen:
http://kw.knack.be/west-vlaanderen/nieuws/algemeen/anne-bovyn-uit-lo-bundelt-bijzondere-getuigenissen-in-leef-alsof-alles-een-wonder-is/article-4000403769942.htm   
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=dmf20130927_00763043   

Bijlagen:
http://www.schrijverspunt.nl/55-woorden   

UTRECHT-04/01/2014- Het eerste schrijverssymposium Schrijf!2014 van Boekschrijven.nl is een groot succes. Place to be: een sfeervolle oude kerk met de naam 'Zaalverhuur7' in de Boothstraat. 185 deelnemers worden verwelkomd met een gratis kop koffie of thee. Daarna zoekt iedereen een zitplaats uit in de Grote Zaal die volstaat met rijen stoelen voor het podium. Ik neem plaats op de tweede rij uiterst links, naast een jonge mannelijke collega.

Koen van Huijgevoort is oprichter van Boekschrijven.nl en uitgever van Cursusschrijven.nl. Als organisator mag hij de spits af bijten met de keynote: Willen schrijven.Waar gaat het bij het schrijven om? Schrijven als passie of om te willen publiceren? Daar moet het publiek over nadenken.

Schrijver en schrijfcoach David Mulder geeft het seminar: Eerste pagina van jouw boek. Hij legt uit hoe het schrijfproces verloopt en demonstreert hoe ontdekkend schrijven werkt. David wil enkele onderwerpen horen en kiest dan voor het café waar een verlegen man zit. Samen bouwen we aan de eerste regels en alinea's. De locatie, het personage, het thema en de situatie begint te leven. De deelnemers hebben er schik in.

De rondbuikige Nanda Huneman- in blijde verwachting- wil ons laten ontdekken wát we willen schrijven. We moeten onze schrijfwens serieus nemen en tot actie overgaan. Daarvoor is lef en ondernemingszin nodig. We maken een verlanglijstje- nee niet voor Kerst – en visualiseren wat we over precies een jaar willen gerealiseerd hebben. Daarvoor schrijven we een verhaal met een terugblik op het jaar 2014. Wat voor schrijver willen we zijn? Bedenk een metafoor. Het realistische brein is altijd in conflict met het droombrein. Dat moeten we dus uitschakelen. We maken een plan van aanpak met haalbare doelen.

Schrijfwedstrijd

Tussendoor wordt de winnaar van de schrijfwedstrijd bekend gemaakt. Opdracht was een jeugdverhaal met 500 woorden te schrijven. De gelukkige is Edy van de Midde die zijn verhaal mag komen voorlezen. “Ik moest gewoon even plassen”, klinkt het verontschuldigend. Hij vertelt over een tor die hij in de pisbak bijna had weggeschoten met zijn straal. Hij mocht op veel bijval rekenen en nam de gewonnen schrijfcursus blij in ontvangst.

Acquirerend redacteur bij Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, Willemijn Tillmans somt de do's en dont's op bij het toesturen van je manuscript. Voeg een synopsis bij. Ook de context is belangrijk zoals je schrijfverleden en of je beroepsmatig schrijft. De beoordeling van het manuscript laat enkele maanden op zich wachten omdat ze heel veel toegezonden krijgt. Ga dan niet tussendoor bellen of mailen.

Revolutionair is de twee jaar geleden gelanceerde crowdfundingwebsite TenPages.com. De auteur plaatst de eerste tien bladzijden van zijn boek online en laat het door lezers beoordelen. Die kunnen dan aandelen van vijf euro per stuk kopen. De auteur krijgt vier maanden de tijd om 2000 aandelen te verkopen. Het is wel van belang om daarna de juiste uitgever te zoeken. Alle aandeelhouders krijgen in het boek een eervolle vermelding.

Inez Risseeuw helpt ons over de schrijfdrempel heen. We moeten non-stop tien minuten schrijven en telkens als we afgeleid worden door een negatieve gedachte die meteen noteren. De foute personages of bedenkingen worden verder uitgewerkt.

Debutanten

Dan is het tijd voor de drie debutanten van TenPages.com: Ria Schopman, Gerard van De Schootbrugge (Gerard Espunt) en Brenda Beukering. De Hagenese Ria Schopman kende ik al van Facebook en Schrijverspunt.nl. Leuk om haar nu eens in het echt te ontmoeten. Haar eerste boek 'Alea' komt uit in maart bij uitgeverij De Brouwerij/brainbooks. Het is een psychologische roman over een meisje dat naar een eiland vlucht.

Gerard Espunt uit Hilversum heeft het spannende jongensboek 'Zwerg' geschreven en uitgegeven bij kinderboekenuitgeverij 'De Vier Windstreken'. Archeologie en bijzondere vondsten die hij vroeger met zijn zoon deed, vormden de aanzet tot het verhaal.

Voor Brenda Beukering heb ik buitengewone interesse omdat zij een autobiografisch relaas heeft geschreven. In 2007 wordt zij plotsklaps weduwe en blijft achter met twee kleine kinderen. “Twee jaar na het overlijden van mijn man heb ik mijn dagboek hierover in verhaalvorm gegoten”, zegt ze. 'De binnenkant van verdriet' zag een half jaar geleden het levenslicht bij Uitgeverij van Brug.

Party

Tijd om op het nieuwe jaar te klinken en te netwerken. Ik heb nader kennis gemaakt met mijn buurman Reda Aitihda uit Breda die ook freelance journalist blijkt te zijn.

Mijn buurvrouw Rianne Uijtdewillegen uit Roosendaal kende ik al van Facebook. Zij wil eveneens haar familiekroniek schrijven. Bij de schrijfwedstrijd behaalde ze een vierde plaats met 'Sneeuw en chocolademelk'.

De vrouw die voor mij zit heet Ishwari en is de pleegdochter van journalist en schrijver Van Teylingen. Zij wil autobiografische elementen verwerken in een roman.

Ria Schopman stelt me voor aan Krista van der Hulst die haar chicklit 'Dwaze dates en echte liefde' in februari gepubliceerd ziet bij Uitgeverij Zilverspoor. De Utrechtse behaalde de vijfde plaats bij de schrijfwedstrijd met 'De vlucht'.

Brenda Beukerink, wiens boek ik al heb aangeschaft, signeert het voor mij en ik beloof het eerst te lezen alvorens ik contact opneem voor een interview. Haar thuisbasis ligt in Amstelveen.

De boekenmarkt wordt druk bezocht. Ook ik kan me weer niet inhouden en verlaat met de Schrijfbijbel in de hand de kerk, terug richting zuiden.

Fotoreportage: op mijn Facebookpagina:  https://www.facebook.com/riacoeckelberghs

Bijlagen:
http://www.boekschrijven.nl   
http://www.tenpages.com   
https://www.facebook.com/riacoeckelberghs   

Bijlagen:
Solo.jpg (74.1 KB)   

12-12-2013 om 11:14 geschreven door RiCo  

HOUTHALEN- 15/11/2013- Miriam Perrone (33) werd in 2004 op een ochtend wakker met een verhaal in haar hoofd. Ze ging aan haar computer zitten schrijven en hield pas na 11 uur op. Het leek op een filmscript dat zich afspeelde tijdens de Tweede wereldoorlog. Ze is er voor naar Dachau gereisd om de historische feiten te verifiëren. Als beginnend auteur vond ze het beter om er een roman van te maken en heeft ze het herschreven.

“Het verhaal gaat over een echtpaar dat aan de Bodensee woont, een meer op de grens van Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland”, vertelt Miriam. “Tijdens een boottochtje met hun dochtertje Céleste (3) op het meer steekt er een hevige storm op. De boot kapseist en Linde, de vrouw van Patrick slaat over boord. De zoektocht van enkele dagen levert niets op. De politie denkt dat zijn vrouw verdronken is. Ze wordt dan ook dood verklaard. Wat hij niet weet is dat Linde in Duitsland aanspoelt en op het strand door een visser wordt gevonden. Ze heeft een flinke hoofdwond en is haar geheugen kwijt. Na een jaar begint Linde er een nieuw leven als Sarah Neue. Negen jaar later in 1945 ontmoet ze haar man weer maar ze herkent hem niet. Patrick, die dan kampcommandant is, laat haar arresteren omdat haar papieren niet in orde zijn en omdat ze een joodse naam heeft. Dit is de enige manier om haar bij zich te hebben.”

Achtergrond

“Ik heb heel wat opzoekwerk gedaan, geschiedenisboeken gelezen en documentaires bekeken.

“Ik werk voor een uitzendbureau. Daarnaast ben ik bezig met een eigen bedrijf op te starten. Het heet Assodem en verleent administratieve diensten op maat. Ik geef ook lezingen bij bedrijven over autisme. Elk bedrijf heeft wel zo iemand in dienst. Zelf heb ik een autismespectrumstoornis. Ik wijs hun erop hoe je het beste met autisme kunt omgaan. Het levert voor werkgever en werknemer een win-winsituatie op.

Als kind schreef ik al graag sprookjes en verhaaltjes. Nu ligt er een manuscript in de la waar ik niet aan verder ben gegaan vanwege mijn drukke werkzaamheden. Onlangs heb ik nog een tweede bachelordiploma gehaald in avondonderwijs.

Het boek is in eigen beheer uitgegeven en kost 15 euro.

Te bestellen bij de auteur via de website: www.ikzalleven.be

Bijlagen:
http://www.assodem.weebly.com   
http://www.ikzalleven.be   

HASSELT- 05/12/2013- Spiegeltje spiegeltje aan de wand...Tijdens de zevende les mochten we onszelf eens goed bekijken. Daarvoor had onze docente op iedere tafel een spiegeltje in tegelvorm neergelegd.

Eerst leest ze ons voor uit 'Dagboek van een dichter'. Bij Leonard Nolens is elke alinea een verhaaltje. In 'Laat alle deuren op een kier' neemt hij in het gedicht 'Roes' afstand van zichzelf door in de derde persoon enkelvoud te schrijven.

Al onze uiterlijke kenmerken moeten we opschrijven, niet alleen van ons gezicht maar van ons hele lichaam.” Met of zonder kleren? vraagt Staf. “Ik wist dat die vraag zou komen!”, lacht Ingeborg. “Dat mag je zelf bepalen.” Gegniffel in de klas.

“Daarna keren we ons naar binnen en beschrijven de karaktereigenschappen, ook de eventueel tegenstrijdige. Wat vind je belangrijk in je leven? Is dat je beroep? Hoe drukt zich dat uit? Wat is de kern van jouw identiteit? Wat is jouw leidraad? Waar sta je nu voor? Wat zijn je dromen, wensen en verlangens? Wat voel je als je naar jezelf kijkt”? dicteert Ingeborg ons de vragen.

We mogen een totaal portret schetsen of een deel ervan uitvergroten. Ik kies voor het laatste, terwijl de rest van de klas het op het eerste houdt. Enige voorwaarde is dat het over het NU gaat en niet over het verleden.

Hendrik merkt op dat je in Het Stadsmus-het stadsmuseum- in Hasselt in verschillende spiegels kunt kijken en er dan steeds anders uitziet. Hij schrijft zijn verhaal in de wij-vorm. Hendrik en zijn spiegelbeeld zijn aan het woord.

Ingeborg is onder de indruk van onze schrijfsels. Thuis mogen we het verder uitwerken.

Bijlagen:
http://www.hetstadsmus.be   

HASSELT-27/11/2013-

Daarna mogen we ons nachtverhaal een andere wending geven door er fictie van te maken. We leveren ons schilderij in dat we thuis hebben gemaakt.

We zijn nu over de helft van de tweede lessenreeks. Het einde komt in zicht en dat bezorgt iedereen een weemoedig gevoel. Er wordt een balletje opgegooid of we toch niet bij elkaar kunnen blijven komen en zo een schrijfclub vormen. Ingeborg raadt ons alvast het boek 'The Artist's Way' van Julia Cameron aan om alles uit ons schrijftalent te halen. Het is de bijbel voor kunstenaars.

02-12-2013 om 16:48 geschreven door RiCo  

BRUNSSUM (NL)- 1979-

Het is elf uur 's avonds. Mijn nachtdienst op de afdeling Chirurgie in het ziekenhuis begint. Ik was er al een kwartier eerder om mijn uniform aan te trekken en het rapport door te lezen. Wat heeft ons afdelingshoofd toch een vreselijk handschrift. Hadden we toen maar al een computer. Samen met mijn collega proberen we de zinnen te ontcijferen. Als alles duidelijk is wensen we de collega's van de avonddienst een goede thuiskomst.

Wij beginnen aan onze eerste ronde. Gewapend met een zaklamp en een bloeddrukmeter starten we in de meest afgelegen kamer. De slapende patiënten observeren we goed. Wie nog wakker is informeren we naar hun toestand. Sommigen hebben pijn en vragen naar een pijnstiller in de vorm van een tablet of zetpil. Een injectie wordt alleen direct na de operatie gegeven. De pas geopereerden hangen met hun arm aan een infuus en daarvan controleren we de druppelsnelheid . Als de zak met fysiologisch zout of plasma leeg is moet die op tijd gewisseld worden. Er mag absoluut geen lucht in de slang komen want dan is er kans op een luchtembolie.

Als we patiënten hun bloeddruk moeten meten maken we hen wakker. Bij hersenletsel is het heel belangrijk om de pupilreactie te controleren. Dat doen we door met een fel lampje van zeer dichtbij in hun ogen te schijnen. Wonden inspecteren we op nabloedingen en vervangen het verband zo nodig. Kamer na kamer komt aan de beurt.

Opeens hoor ik een alarmsignaal af gaan. Ik kijk in de gang en zie een rode lamp branden boven een kamer verderop in de gang. Ik ren erheen. Eerst zet ik de rode alarmbel uit die meteen rechts om de hoek zit en druk de groene aanwezigheidsknop in. Ik zie een gezette mevrouw languit op haar buik op de grond liggen. Haar kamergenote heeft op de bel gedrukt want ze kan zelf ook niet uit bed.

Ik help haar op een stoel te gaan zitten en vraag hoe ze zich voelt. “Een beetje slap en een droge mond”. Voor ik met haar naar het toilet ga neem ik eerst haar bloeddruk op die aan de lage kant is. De polssnelheid is te hoog. Die gegevens zijn normaal in zo'n situatie. “U bent waarschijnlijk flauw gevallen. Ik breng u naar bed en geef u een glas water”, spreek ik haar geruststellend toe. Ondertussen is mijn collega bij mij gearriveerd en praten we nog even met de twee dames. Als alles verder in orde blijkt zetten we onze tocht voort. We maken er een melding van in het rapport. De nachthoofdzuster van alle afdelingen noemen we heel plastisch 'zwerfhoofd '. Ook bij haar melden we het voorval.

Elke twee uur doen we de ronde. Om drie uur drinken we met de collega's van de ernaast gelegen afdeling Orthopedie samen koffie in de gemeenschappelijke keuken. Het is een moeilijk tijdstip, voor mij toch. De slaap begint me te overmeesteren. Sloten koffie heb ik nodig en goed sterk. Ik lach mijn vermoeidheid weg bij het horen van amusante verhalen. Zo helpen ze mij over het dode punt heen.

28-11-2013 om 00:00 geschreven door RiCo  

HASSELT- 23/11/2013-Een dertigtal mensen, had zich ingeschreven voor 'Luistervinken'. Drie Limburgse schrijvers, Ivo Konings, Joris Iven en Rita Jouck verzorgden de lezing. Onder leiding van moderator Dirk Duwijn volgde eerst een kennismakingsronde voor het publiek, daarna een voorleessessie en tenslotte een debat over het wel of niet zelf uitgeven.

Rita Youck uit Kuringen: “ In het dagelijks leven ben ik vertegenwoordigster in de informatica en zit dus veel op de baan. Daarnaast geef ik computerles en dat is nu mijn hoofdbezigheid. Om mijn korte verhalen en poëzie te schrijven kruip ik zelf enkele dagen per week achter de computer. Ik heb al dichtbundels en kinderboeken uitgegeven.

Nu lees ik iets voor uit mijn verhalenbundel 'High in midlife'. Het gaat over hoe je soms op een verkeerd moment op de verkeerde plaats kunt zijn. De verhalen hebben allemaal een prik uit de werkelijkheid en zijn verweven met fictie. Ze zijn ontstaan uit de vele ontmoetingen die mijn job met zich meebrengt.”

Ivo Konings is een creatieve duizendpoot en een spraakwaterval. Oprichter van 'Luistervinken' in de jaren 80. Hij is beeldhouwer, schilder, columnist, zanger, dichter, toneelauteur, choreograaf en romancier. Van origine leraar Nederlands, daarna politicus en provincieraadslid. Hij was drie jaar journalist voor de krant De Morgen en drie jaar columnist voor de Nederlandse radio-omroep, choreograaf voor het festival van Vlaanderen en.acteur met een hoofdrol in 'De Vermiste 'in de serie 'Met voorbedachte rade' en regisseur van eigen toneelstukken.

Door een 'dom' ongeval in 1992, waardoor hij in een rolstoel terecht kwam, moest hij het beeldhouwen vaarwel zeggen. Omdat zijn rechter handfunctie nu beperkt is, schildert en tekent hij voornamelijk op de computer.

“In 1991 heb ik de debuutprijs voor literatuur gewonnen. Van te voren had ik al enkele theaterstukken geschreven. Twee romans stonden op stapel maar na mijn ongeval was ik niet in de stemming om te schrijven. Ik heb wel nog drie jaar les gegeven. Tijdens de studie van de scholieren heb ik poëzie geschreven over tetraplegie om zo mijn handicap te verwerken. Ik ben nu ondervoorzitter van het Toegankelijkheidsbureau. Een gedichtenbundel heb ik gratis ter beschikking gesteld via mijn website aan mensen met een beperking.

Waar ik mijn inspiratie vandaan haal ? Vrouwen ! Zij zijn de fijnste wezens (lacht). Mijn vrouw was eens ondergoed aan het passen in een lingeriezaak in Luik. Ik zat voor de winkel te kijken naar passerende vrouwen. Ik dacht toen wat die mooie schepsels zouden doen in het dagelijks leven?

Ik vatte het idee op om gedichten over hen te schrijven. Maar hoe pakte ik dat aan? Met hulp van mijn vrouw heb ik in een jaar tijd toch dertig vrouwen kunnen interviewen. Drie hebben er afgehaakt omdat het te confronterend was. Eén vrouw kwam tot de bevinding dat ze door haar vader was misbruikt. Zo'n twintig tot dertig procent van die vrouwen had te lijden  onder geweld in de vorm van incest en verkrachting. Dat was een slag in mijn gezicht.

Mijn vader was gevangenisdirecteur.  Zelf  heb ik ook eens een week in de cel gezeten om te ondervinden wat dat betekende. Met menig gedetineerde heb ik gesproken. Eigenlijk zijn tachtig procent van die mensen sukkelaars die niet slechter of beter zijn dan wij.

Ik ga enkele stukjes voorlezen uit mijn boek 'De Val'. Het bevat autobiografische elementen die aangepast of aangedikt worden maar verder fictie is. Het eerste stuk gaat over hoe ik als zestienjarige in de Jail House Nightclub terecht kwam.

Bij het tweede deel word ik wakker in het ziekenhuis na mijn ongeval. Twee dagen zijn uit mijn geheugen gewist.

In 1987 debuteerde ik en kreeg de Mathias Kempprijs uitgereikt in Maastricht.

Voor Het Belang van Limburg schreef ik poëzierecensies. Samen met Marcel Graus heb ik een boek geschreven over Latijns-Amerikaanse literatuur.

Mijn eigen werk heb ik met hulp van een studente vertaald in het Marokkaans en het Turks omdat we hier toch met grote allochtone gemeenschappen zitten.

Vanaf de jaren 90 schrijf ik ook Ierse gedichten.

In 1998 overleed de moeder van een Ierse vriendin op 56-jarige leeftijd aan darmkanker. Ik kon niet bij de begrafenis zijn vanwege mijn werk en ben het weekend daarop naar Ierland gevlogen. Zij woonde in het kleine dorpje Mc Nulty waar 40 tot 50 huizen stonden waarvan de helft onbewoond was. Mijn eerste gedicht beschrijft hoe ik aan haar graf sta.

In het volgende gedicht verwerk ik twee ervaringen.

Mijn vader is in 2000 overleden.Tijdens de oorlog moest hij in Kassel dwangarbeid verrichten. Hij heeft veel te lijden gehad van de Amerikaanse en Engelse bombardementen.

Een Joodse man die ik heb ontmoet op Poetry International vertelde hoe hij de oorlog heeft overleefd door ondergronds in rioleringsbuizen te vertoeven.”

Kun je van het schrijversschap leven ?

Op die vraag werd unaniem ontkennend geantwoord. Er worden meer boeken verkocht maar er zijn andere problemen. Er heerst een prijzenslag. De boekhandels moeten het onderspit delven tegen internetbedrijven en supermarkten.

” De media maken de schrijvers,”zegt Ivo.“Je moet al op een speciale manier in het nieuws komen om de aandacht op je te vestigen. Dat heb ik gedaan met de onderwatertentoonstelling. Die beelden zijn de hele wereld rond gegaan. “Voor poëzie is altijd weinig interesse”, beaamt Joris. “Daarvoor is internet wel het ideale medium”, weet Rita.

Boekhandel Markies van Carabas in Hasselt heeft de deuren moeten sluiten en er volgen er steeds meer in Vlaanderen. “Het komt zo ver dat er nog maar één boekhandelketen is en de boeken online kunnen worden besteld,”meent Ivo. “Het is voordeliger om in eigen beheer uit te geven. De auteur houdt een groter percentage over. Je moet dan wel zelf voor de distributie en de promotie zorgen. ”

Waar zijn jullie nu mee bezig?

Rita: “Ik werk aan een dichtbundel die al heel lang ligt te rijpen”.

Joris: “Ik ben een roman aan het herschrijven die ik al jaren heb liggen.”

Bijlagen:
http://www.blog.seniorennet.be/rita_jouck‎   
http://www.ivokonings.be/   
http://www.joris-iven.be/   
http://www.limburg.be/pbl   

Baktijd: 1 uur op 185°C

Verwarm de oven voor .

Meng de eieren met de roomkaas en de olie (kokosolie eerst vloeibaar maken op lage temperatuur).

Meng de overige droge ingrediënten in een andere kom. Meng daar vervolgens het fruit doorheen.

Bekleed een bakvorm met bakpapier en giet het mengsel erin. Strooi er wat pitten op.

Zet ongeveer 60 min. in de oven of tot hij goudbruin en gaar is.

25-11-2013 om 12:32 geschreven door RiCo  

HASSELT-20/11/2013-

Vorige week viel de les uit want onze docente was ziek. Begin januari krijgen we een inhaalsessie.

Als we in het leslokaal binnen komen brandt er op elke tafel een kaarsje. We zijn benieuwd wat Ingeborg nu weer voor ons in petto heeft. Ook horen we zachte muziek op de achtergrond. Gaan we mediteren? Nee, we moeten in het donker onze gedachten laten gaan over het thema NACHT.

Daarna mogen we onze associaties hiermee opschrijven. Daaruit kiezen we een woord of enkele woorden waarmee we weer nieuwe associaties vormen. We krijgen dan een half uur om ons verhaal op papier te zetten. Ik vertel over mijn nachtdienst in het ziekenhuis.

Intermezzo

Na de pauze konden we niet meteen verder met de les omdat de receptioniste vast hing in de lift.

Jeanne maakte hier melding van waarop Ingeborg en Hendrik mee naar de gang liepen. De vrouw had haar leesbril en mobieltje niet bij zich. Wij belden 112. De brandweer was onderweg.

Ondertussen kwamen in de klas de verhalen los over DE LIFT. Ik vertelde over mijn claustrofobie en dat ik nooit in een lift stap. Toen ik op de twaalfde verdieping woonde nam ik altijd de trap. De boodschappen zette ik erin en drukte vervolgens op knop 12 in de hoop dat ze hun bestemming zouden bereiken. Mijn conditie was indertijd top!

Opdracht

Haal thuis verf en kwast tevoorschijn en maak een schilderij waarop je de sfeer van je nachtverhaal uitdrukt.

21-11-2013 om 14:02 geschreven door RiCo  

JANUARI 1981

We wonen op de twaalfde etage van een flatgebouw. Het is winter. Bij elke windvlaag rammelt de ijzeren balustrade. De feestdagen zijn achter de rug. Twee dagen na de positieve zwangerschapstest begint de misselijkheid. Het braken beperkt zich niet tot de ochtend maar wordt steeds heviger en gaat dag en nacht door. Ik heb dorst. Zelfs een slok water kan ik nog niet binnen houden. Mijn slokdarm en keel staan in brand. Hier lig ik dan in bed, te ziek om eruit te komen. In de aanpalende woonkamer hoor ik de klok tikken. De uren kruipen voorbij. De wind en het getik zijn zenuwslopend en ik krijg barstende hoofdpijn.

Na een week komt de huisarts. Ik moet naar het ziekenhuis want ik ben uitgedroogd. Mijn man Bert helpt me aankleden. Hij ondersteunt me terwijl we naar de deur lopen. Eenmaal buiten op de galerij hoor ik een gesuis in mijn oren en zak ik door mijn knieën. Ik voel hoe ik naar de lift wordt gedragen en in de auto wordt gelegd. In het ziekenhuis beland ik in een rolstoel en kom ik terecht op de afdeling Gynaecologie en Obstetrie. Mijn gezicht heeft een asgrauwe kleur.

Ik lig alleen op een kamer. Elk uur brengt de verpleegster een medicijnpotje met 20 milliliter water . Vierentwintig uur per dag, zeven op zeven. Er mag niemand op bezoek komen, ook mijn man niet. De gordijnen zijn dicht en zullen pas na weken weer open gaan. Geen radio, geen TV, geen lectuur, geen bloemetje. Elke prikkel vermijden. Alleen nog sterven, denk ik.

Geleidelijk aan mag ik meer drinken. De aanhoudende dorst bezorgt me visioenen van geconserveerd fruit met veel sap dat ik gulzig opdrink. Dromen over ijsjes in allerlei kleuren en smaken dringen zich in me op om het brandende gevoel in mijn keel te blussen. Als ik wakker word voelt mijn voorhoofd warm aan. Mijn lippen zijn gesprongen. Ik neem nog maar eens een ijsklontje om op te zuigen. Eén gedachte tolt door mijn hoofd: waar ben ik aan begonnen?

Mijn bed wordt opgemaakt en ik moet op de weegschaal gaan staan. De wijzer blijft steken op tweeënveertig kilo, zes kilo minder dan toen ik trouwde. Bert mag officieel weer op bezoek komen. Het valt hem op dat ik mijn trouwring niet meer draag. Verschrikt kijk ik naar mijn rechterhand.We zoeken tussen de lakens, onder het bed en in het nachtkastje maar we vinden hem niet.

12-11-2013 om 00:00 geschreven door RiCo  

HASSELT-06/11/2013

In de vierde les mogen we in groepjes van vier onze brief voorlezen.De vrouwen zijn in de meerderheid. Per groep is er slechts één man.

Daarna krijgt iedereen een kopie van het schilderij 'Hoofdweg en zijwegen' van Paul Klee. Aan de hand daarvan mogen we onze eigen hoofdweg en zijwegen tekenen en inkleuren op een vel tekenpapier. Van te voren moesten we een opsomming maken van hoe die wegen eruit zagen en welke 'verkeersborden' we tegen kwamen. Zo creëerden we het landschap van ons leven.

Na de pauze beginnen we te schrijven over één van die wegen of een overzicht van allemaal. Daarbij moeten we zo beschrijvend mogelijk te werk gaan.Ieder leest na een kwartier zijn stukje tekst voor. Ik schrijf over mijn eerste kind. We mogen er thuis aan verder werken tot een lengte van een A4-tje. We mailen het dan naar onze docente ter correctie.

08-11-2013 om 11:28 geschreven door RiCo  

Wat ben ik blij dat je me na 37 jaar op Facebook hebt gevonden. Dank zij jou is het contact met onze vrienden in Brakel weer hersteld. Het voelt alsof ik mijn familie terug heb. Ik ben onbeschrijflijk gelukkig.

Toen ik de eerste keer na al die jaren bij jou op bezoek kwam raakten we niet uitgepraat. Er was ook zoveel gebeurd. Zo vertelde je dat je zelf ook onze vrienden uit het oog had verloren omdat je 12 kilometer verderop in Bad Driburg was gaan wonen. Je had een goede baan gekregen als huismeester in het kasteel van de graaf en de gravin von Oeyenhausen-Sierstorpff.

Je woonde bijna dertig jaar met je vrouw Silvia op het landgoed in een houten rentmeesterwoning en was zeven op zeven dag en nacht beschikbaar voor de adellijke familie. Er liepen reeën rond die jullie in de zomer op het terras bij het ontbijt kwamen begroeten. De honden van de graaf waren dol op jou en dat gold niet alleen voor hen. Ook bij de gravin kon je een potje breken. Je was haar vertrouwenspersoon. In het boek dat ze heeft geschreven, richtte ze in het voorwoord een speciaal dankwoord tot jou. Door jouw alertheid en ingrijpen is het kasteel van een uitslaande brand gespaard gebleven en heb je de familie in veiligheid kunnen brengen.

Koningin Beatrix en prins Claus kwamen regelmatig logeren omdat Beatrix een tante is. Haar moeder Juliana heette met haar meisjesnaam ook von Oeyenhausen. Je leerde het hoog bezoek van een andere kant kennen en maakte grapjes met prins Claus.

Jammer dat aan die mooie tijd een einde kwam doordat zoon Marcus het roer overnam. Hij trouwde als eerste met een burgermeisje, Annabelle Hünermann, ondanks de afkeuring van zijn ouders. Na de dood van de graaf en de gravin werden alle oudgedienden afgedankt, waaronder ook jij, en vervangen door jong personeel. Er waaide een nieuwe wind. De huidige familie is de zevende generatie die sinds 225 jaar op het landgoed woont. Het 60 hectare grote park is toegankelijk voor het publiek. Ze bezitten vier revalidatieklinieken, een luxehotel met wellness en een natuurlijke waterbron. Er is voor 25 miljoen euro gerenoveerd. Het betekende een nieuwe doorstart of het faillissement. Inmiddels heeft het paar drie kinderen die de traditie van kuuroord kunnen voortzetten.

Je keerde terug naar Brakel en betrok je voormalig ouderlijk huis. Ondertussen was ook jouw vader overleden en je hulpbehoevende moeder kwam onder de hoede van je zus Helga.

Toen je veertien jaar was wilde je een opleiding tot bakker volgen maar dat mocht niet van je vader. Je moest gaan werken omdat er acht kindermonden te voeden waren en je ouders het geld hard nodig hadden.

Ik bewonder je dat je het toch nog zo ver hebt geschopt, mede door je flair en omgangskunde. Al die mooie ervaringen kun je koesteren als je het prachtig geïllustreerde boek van de oude gravin nog eens ter hand neemt.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=_K39CZJBKXQ   

LEUVEN- 20/06/1956- Janineke (8) overlijdt aan meningitis

Vandaag gedenken we onze dierbaren die niet meer onder ons zijn. Het ergste dat een ouder kan overkomen is zijn kind verliezen. Het overkwam mijn grootouders langs vaders kant in 1956, het jaar waarin ik ben geboren. Het veertien jaar jongere zusje van mijn vader, Jeanineke, kwam op woensdag 19 juni thuis van school met hevige hoofdpijn. Toen hadden de kinderen nog hele dagen les. Ook leek het of ze een beetje verkouden was. "Als je morgen nog niet in orde bent blijf je maar thuis want het is toch bijna vakantie", opperde mijn grootmoeder Amelie.

De volgende ochtend troffen ze haar ijlend van de koorts in bed aan. Mijn overgrootmoeder, die naast hen woonde, werd erbij gehaald.  Na een blik op haar kleindochter te hebben geworpen zei ze: "Ga de pastoor maar halen want dat kind is stervende." Mijn tante Monique, toen zestien jaar, werd erop uit gestuurd. Het was tien uur toen ze bij het bed van Jeanineke arriveerden. Helaas was ze  al overleden.Aan hersenvliesontsteking zoals later zou blijken. "Vader was helemaal in shock”, vertelt tante Monique." 's Avonds gingen mama en mijn jongere zus Jacqueline boven slapen.  Ik bleef met papa beneden in de keuken zitten. Een groot koksmes uit zijn restaurant lag voor hem op tafel. Hij pakte het beet en wees ermee in mijn richting."Ik     heb jullie allemaal niet meer nodig”, brieste hij. "Ik omarmde hem. Luid snikkend stortte hij compleet in. Zijn verdriet was overweldigend. De hele nacht ben ik bij hem gebleven.”

02-11-2013 om 00:00 geschreven door RiCo  

De broers Gerd (+) en Rainer  10-2011

HASSELT-23/10/2013- Tijdens onze derde les autobiografisch schrijven werd er nagedacht en gesproken over het thema vriendschap. We moesten op een A3-vel een tijdlijn uitzetten met jaartallen waarin we vriendschappen hadden gesloten, wie dat waren en waarom. Ook moesten we aangeven of het vanuit een positieve dan wel negatieve ervaring was ontstaan. Dus boven de horizontale lijn of eronder. Daaruit kozen we één persoon of een groepje waaromheen we associaties maakten. Na de pauze gingen we aan de slag met ons verhaal.

Ware vrienden

SEPTEMBER 2010 – Ik krijg een vriendschapsverzoek op Facebook. Mijn mond valt open van verbazing. Het is Rainer, één van onze boezemvrienden van mijn broer en mij uit onze kindertijd. Dat is toch wel 37 jaar geleden ! Meteen accepteer ik hem en er ontstaat een chatgesprek. “Eindelijk heb ik je gevonden”, roept hij uit als we later op Skype zitten. We praten twee uur lang want er is zoveel gebeurd in bijna vier decennia.“Ik wist niet hoe ik je moeilijke achternaam moest spellen op Facebook. Ik heb van alles geprobeerd maar het is uiteindelijk gelukt.” Zijn woordenstroom is niet te stoppen.” Plots was je weg, verhuisd zonder afscheid te nemen”, klonk er een licht verwijt en droefheid in zijn stem. Ja, het ging toen allemaal zo snel. We maakten plannen om elkaar te ontmoeten en het jaar daarop zou ik op vakantie naar Brakel gaan. De herinneringen en heimwee naar mijn fantastische jeugd zijn altijd gebleven. In gedachten ga ik terug naar 1965. Mijn vader, die beroepsmilitair was, werd daar in dat idyllische dorp gestationeerd. Lopend naar de lagere school kwamen we altijd langs een huis waar veel kinderen speelden. Het was het ouderlijk huis van Rainer waar hij woonde met zijn twee broers en vijf zussen. We bleven er wel eens hangen als we van school kwamen. Zij waren al eerder klaar omdat ze ook vroeger begonnen. Rainer nam ons mee naar zijn vriend Franz die op een boerderij woonde. Daar mochten we op de hooizolder spelen en in de koeien-en paardenstallen kijken. Van de boerin kregen we rijstpap met bruine suiker. Later maakten we een ritje op hun paarden. Mèt teugels maar zonder zadel. Wat voelde ik de volgende dag mijn staartbeentje!

In bijlage URL: 'Vriendschap is een illusie' van Het Goede Doel

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=L_wshZx1QyY   

LEUVEN 1964- Mijn eerste herinneringen aan de ontluikende liefde voor lezen gaan terug naar de derde klas van de lagere school. Ik woonde toen in Ijzerenwegstraat 2 in de wijk Blauwput in Kessel-Lo en mocht regelmatig in het weekend bij mijn overgrootmoeder op de Trolieberg 86 (Boven-Lo) logeren. De vroegere jongenskamer van drie bij vier meter lag aan de voorzijde van het vierbloksrijtjeshuis.  Het kleine raam keek uit op de weg met hobbelige kasseien waarvan ik dacht dat het een oude Romeinse heirbaan was. Daarachter uitgestrekte velden en bos.Ik sliep in een bed dat men nu een twijfelaar noemt. Het was te breed voor een éénpersoonsbed en te smal voor een tweepersoons. De matrasvulling van kapok voelde aan alsof ik op een zak met stro lag. Mijn tengere lichaam liet er een afdruk na als een voet in het zand. Met een stok klopte Moeke het matras 's anderendaags op zodat ik de volgende nacht weer op een gladde ondergrond kon liggen.

Boven het bed hing een plank waar voorraad op stond. Naast de Sunlightzeep vond ik een stapeltje stripverhalen in oblongformaat van Eric de Noorman. De cover van de Reis naar Atlantis trok mijn aandacht en ik sloeg het boekje open. De bovenste helft van het blad was voor tekeningen en daaronder stond het verhaal geschreven. Gelukkig kon ik al goed lezen en werd ik meteen meegezogen in het avontuur. De historische tekenverhalen over die stoere Viking zijn me altijd bij gebleven. Nu vraag ik me af waarom die boekjes daar lagen? Misschien behoorden ze wel toe aan één van haar vier zonen, zeker niet aan mijn overgrootvader want die was analfabeet. Moeke kon wèl lezen en schrijven. Ze deed de huisadministratie en verzorgde de post. “Ik ben een beetje geleerder dan mijn man”, lachte ze terwijl ze ons van boven haar leesbril aankeek.

Eric de Noorman was een Nederlandse tekststripreeks, getekend door Hans G. Kresse, die van 1946 tot 1964 als krantenstrip werd gepubliceerd. De verhalen draaien rond een vikingkoning, Eric, en zijn avonturen overzee. Vanaf 1948 werden ze in oblongformaat tegen 75 cent in grote oplagen verspreid, wat mede het grote verkoopsucces verklaart.

Samen met Kapitein Rob en Tom Poes behoort "Eric de Noorman" tot de 'grote drie' uit de Nederlandse stripgeschiedenis. De goed gedocumenteerde verhalen en tekentechnische kwaliteit worden nog steeds geroemd en beïnvloedden vele andere Europese stripauteurs. "Eric de Noorman" is ook één van de weinige Nederlandse strips die ook in het buitenland populair was. In Vlaanderen werd de serie in Het Laatste Nieuws en De Nieuwe Gazet gepubliceerd.

Bron: Wikipedia

Blauwput is een wijk en een parochie van Kessel-Lo, een deelgemeente van de Belgische stad Leuven.

Bron: Wikipedia

20-10-2013 om 00:00 geschreven door RiCo