Ik ben Ria Coeckelberghs, en gebruik soms ook wel de schuilnaam RiCo.
Ik ben een vrouw en woon in Houthalen-Helchteren (België) en mijn beroep is Freelancejournalist.
Ik ben geboren op 05/11/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, schrijven, fotograferen, decoreren, koken.
Medische dictatuur drijft jonge ouders tot wanhoop, Gezond Nu -Zorgvuldig?!
"Heb je wel eens het gevoel dat je je kind iets zou kunnen aandoen?" Deze zin trof mijn jongste dochter, die pas moeder was geworden, als een mokerslag. De woorden werden uitgesproken door een maatschappelijk werker van het Atrium ziekenhuis Heerlen. Na een zware bevalling op 5 juli 2011, die uiteindelijk met een keizersnee eindigde, kon mijn schoonzoon zijn dochtertje in de armen sluiten. Lola kwam gezond ter wereld. Later bleek dat het kindje van alles mankeerde. Eenmaal thuis bleef ze maar huilen en steeds werden de jonge ouders door het consultatiebureau en het ziekenhuis met een kluitje in het riet gestuurd. De mededeling volgde dat ze nog moesten wennen aan een baby, een ritme moesten zoeken of dat het kindje wel een huiluurtje zou hebben. Daar gaat het toch niet om? Luisteren is een kunst. Het ergste is dat zij niet serieus genomen werden. Als ouder voel je instinctief aan dat er iets scheelt met je baby. Als je dan na weken, zelfs maanden leuren met je kind eens eindelijk bij een kinderarts in het ziekenhuis terecht komt wordt het pas een echte nachtmerrie."Opname ter observatie", heet het dan. Van enig medeleven voor de ouders is al helemaal geen sprake. Geen troostende of opbeurende woorden. Een maatschappelijk werker verschijnt op het toneel die meteen met de deur in huis valt en insinueert: "Heb je wel eens het gevoel dat je je kind iets zou kunnen aandoen?" Over vooringenomenheid gesproken. Omdat een huilende baby een mens kan slopen wordt er al meteen vanuit gegaan dat elke huilbaby aan gevaar blootstaat in het gezin. "Ze kunnen de situatie niet aan en hebben psychologische begeleiding nodig", klinkt het. Mijn schoonzoon is ondernemer en verkeerde niet in de luxe positie om elk moment van de dag bij zijn kind in het ziekenhuis te kunnen zijn. Dat werd wel verwacht van mijn dochter. Een eis die ze mijns inziens niet konden stellen vermits zij haar man parttime hielp in zijn bedrijf. Er moest immers brood op de plank komen. Het werd dan zo uitgelegd alsof ze hun kind niet graag zagen en er alles aan moesten doen om een band te kweken. Als je dan niet meewerkt aan de procedure wordt er een zorgmelding geplaatst bij Bureau Jeugdzorg en heb je niks meer te zeggen over je eigen kind. Het enige dat je als ouder wilt is dat je baby geen pijn meer heeft, toch?
ZOL Genk De ultieme manier om haar kind daar weg te halen was om de baby voor een second opinion naar het Belgische ziekenhuis in Genk te brengen. Vanaf de eerste dag dat ze daar was constateerde men reflux, iets waar ze in Heerlen na twee weken observatie nog niet achter waren. Ook werd bekend dat ze een koemelkallergie had. Het enige dat het Nederlandse ziekenhuis had ontdekt was spruw en dan ook nog in een later stadium. Als de ouders van in het begin gehoor hadden gekregen was hun een hoop stress bespaard gebleven. Mijn schoonzoon diende een klacht in tegen het Heerlense ziekenhuis. Daarop werd hij uitgenodigd voor een gesprek. Zij erkenden dat er fouten waren gemaakt, ook tijdens de bevalling en het kraambed. Mijn dochter kreeg een groot boeket bloemen toegestuurd. Lola is nu een half jaar oud en ontwikkelt zich goed. Dank zij de medicatie voor de reflux en speciale anti-allergische flesvoeding huilt ze nog maar zelden.
