“Ben je bereid je organen af te staan, ook als je zeker weet dat je nog leeft, maar wel hersendood wordt verklaard, omdat je lichaam (lees:hersenen) niet meer reageert op bepaalde prikkels? Ben je bereid om je dan zonder narcose open te laten snijden, terwijl de kans groot is dat je alles voelt en je vóór de operatie wellicht nog bij had kunnen komen?'Hoeveel mensen willen dan nog donor zijn?"stelt Ger Lodewick zich de vraag.

De Nederlandse overheid formuleert het zo: “Ben je bereid om na je dood je organen af te staan voor een ziek iemand die hiermee verder kan leven?” Onderdanen worden moreel onder druk gezet met als gevolg dat zich 3,5 miljoen mensen hebben laten registreren als orgaandonor. Zij beseffen echter niet waartegen ze "Ja" hebben gezegd. Er zijn nu zelfs plannen in de maak om het vrijblijvende systeem te veranderen in een dwingende wet: de Actieve Donor Registratie (ADR), een variant van het Geen Bezwaar Systeem (GBS) dat in België gehanteerd wordt. Iedereen is daar vanaf zijn geboorte donor tenzij men zich heeft laten registreren als niet-donor. Via misleidende terminologie probeert de overheid meer orgaandonoren te werven. Bij ADR zou je verwachten dat je actie moet ondernemen om donor te worden, toch? Het tegenovergestelde is waar! De woorden worden bewust verdraaid waarmee de regering hun respectloze wil aan ons tracht op te leggen.

Ger Lodewick heeft jarenlang onderzoek gedaan naar de werkelijke toedracht van deze orgaankwestie en heeft daarvoor artsen, verpleegkundigen, nabestaanden en weer tot leven gewekte patiënten geïnterviewd voor zijn boek: “Wat je over orgaandonatie zou moeten weten”. Hij komt tot de schokkende vaststelling dat hersendood NIET dood is zoals men ons wil doen geloven. De term 'hersendood' is een juridisch verzinsel om de transplantatiechirurgen te behoeden voor vervolging wegens moord. Slechts twintig procent van de hersenen is ontgonnen gebied. Over het grootste deel is nog niets bekend. Hoezo hersendood?

Foute diagnoses

In Duitsland komt journaliste Christina Berndt negen foute diagnoses op twee jaar tijd op het spoor, waarvan één met dodelijke afloop. In acht gevallen werd de foute diagnosestelling opgemerkt vóórdat de organen werden verwijderd. Voor een klein kind liep het fataal af. Ondanks de gebrekkige vaststelling van hersendood verzekerden de specialisten dat het kind dood was. Oftewel, hoe redden we ons uit de penarie? Volgens de Duitse chef-arts Andrea Zieger is dit nog maar een topje van de internationale ijsberg.

Hoe is het mogelijk dat tekens van leven stelselmatig worden genegeerd? Niet het belang van de donor primeert maar die van de orgaanontvanger. De comateuze patiënt krijgt daarom niet de behandeling die hij zou moeten krijgen om hem weer tot bewustzijn te brengen. Potentiële donoren worden gedood met de apneutest: het herhaaldelijk stoppen van de beademing gedurende tien minuten. Zestig procent van de patiënten zou het overleven indien deze 'test' niet werd gedaan.

Operatieverpleegkundigen en anesthesisten getuigen in het boek over hun gewetensbezwaren en weigering om nog mee te werken aan orgaantransplantaties. Intuïtief voelen zij aan dat er iets niet klopt, zoals: bij aanvang van de transplantatieoperatie wordt een significante stijging van de bloeddruk en de polsslag gemeten, net zoals bij mensen die pijn en stress ervaren. Een 'dode' behoeft immers geen verdoving, toch? Een horrorscenario!

Ook zijn er legio verhalen van bijna doden die het nog kunnen navertellen.Jan Kerkhofs wordt in 1992 aan een hersentumor geopereerd. Na de operatie treden er complicaties op, raakt hij in coma en wordt 'klinisch dood' verklaard. Gelukkig voor hem wilt de familie niet dat hij orgaandonor wordt. Een week later komt hij weer bij bewustzijn.Zes jaar later vertelt hij zijn verhaal: “Ik hoorde hoe mijn naam geroepen werd, maar kon niet reageren. Evenmin kon ik fysiek reageren op de hevige pijn die ik voelde toen men mijn nagels met de punt van een balpen bewerkte en men in mijn oren kneep. Ik voelde de pijn, maar kon er niets tegen doen. Ook kon ik geen contact krijgen met mijn vrouw die vlak bij mij was.”

Levensbeschouwing

In de Wet op de Orgaandontie (WOD) wordt het woord sterven genegeerd alsof het niet bestaat.Je bent dood of levend terwijl het stervensproces van essentieel belang is voor de patiënt en zijn naasten. Het levensbeschouwelijke wordt met voeten getreden. Is een ernstig beschadigd stervend mens niet meer de moeite waard en wordt hij daarom van het ene op het andere moment dood verklaard om zo snel mogelijk zijn organen te kunnen oogsten? Met een materialistische blik wordt hij beschouwd als een onderdelenleverancier. Een mens bestaat niet enkel uit het fysieke lichaam maar is via het fluïdumkoord, een soort energetische navelstreng, verbonden met de ziel.

Al vóór de geboorte wordt in het lichaam informatie uit vorige levens opgeslagen. Tijdens het nieuwe leven op aarde komt er weer informatie bij en wordt opgeslagen in het celgeheugen van de organen. Tijdens het sterven haalt de ziel alle informatie op uit de organen. Als dat voltooid is laat het koord los en kan de ziel zich blijvend onthechten van het lichaam. Dit kan enkele uren tot dagen duren en is voor elk mens verschillend.

Bij orgaantransplantatie wordt het stervensproces onderbroken met alle gevolgen van dien. Marieke De Vrij: “Voor de donor betekent dit dat hij een specifiek deel van zijn informatiebestand mist in zijn opgang naar de onstoffelijke wereld. Dit creëert de wens om vaker in de nabijheid van de ontvanger te vertoeven, om zo meer in contact te zijn met de missende informatie van de eigen zielsaspecten. Dat wordt steeds moeilijker want in het getransplanteerde orgaan vindt steeds meer vermenging van informatie plaats met die van de ontvanger. Donor en ontvanger kunnen hun route niet meer volledig volgens het eigen zielsprogramma afleggen, maar zijn deels op elkaar aangewezen. Orgaandonatie en transplantatie is dus niet vrijblijvend.”

Mijn recensie

Je kan maar beter goed en uitgebreid geïnformeerd zijn. Het boek geeft duidelijke en volledige informatie waar iedereen recht op heeft. De burger dient niet af te gaan op overheidsvoorlichting want die is eenzijdig, onvolledig en misleidend. Lobbyisten van de orgaanhandel weten hoe ze de regering naar hun hand kunnen zetten die op hun beurt de publieke opinie beïnvloedt. Neem je verantwoordelijkheid en laat de beslissing over orgaandonatie NIET over aan je familieleden. Zij handelen meestal onder grote druk. Pas later beseffen zij dat ze een foute beslissing hebben genomen. Wroeging en nachtmerries achtervolgen hen. Ook het niet rustig en in alle sereniteit afscheid hebben kunnen nemen van hun dierbare laat blijvende sporen na.

Waarom vernemen we hiervan niets in de mainstream media? Omdat journalisten zich niet de vingers hieraan willen verbranden, is in het boek te lezen. Zijn ze bang om als staatsvijand te worden behandeld als ze de regering ter verantwoording roept? Moord met voorbedachte rade zou ik het noemen. De daders worden beschermd door justitie in opdracht van de overheid. 

Ik had een donor codicil maar heb hem verscheurd. Bij mijn gemeente heb ik verzet aangetekend tegen het donorschap en me laten registreren als niet-donor.

Ik ben wakker geschud. U ook?