The end of your comfortzone is the beginning of something bigger
09-11-2014
Gevoelens
Hey...
Gevoelens, wat zijn ze vreemd he? Waar dienen ze eigenlijk voor, die verdomde gevoelens? Ze kunnen het leven zoveel mooier maken, maar tegelijkertijd ook zoveel zwarter. Ik bedoel maar.... neem nou verliefdheid, mooi he? Dat voelt inderdaad heel erg geweldig en het kan je ook echt opbeuren en je goed laten voelen. Maar slechte gevoelens maken het allemaal veel zwarter. Dus zijn ze nou eigenlijk wel goed, die gevoelens? Laat ons zeggen van wel. Ookal vallen ze soms zo ontzettend hard tegen, je wordt je echt wel gewend. Je moet accepteren dat ze een deel van je zijn. Je kan je niet goed voelen zonder eerst enkele slechte gevoelens te ervaren, dat kan gewoon niet. Sommige mensen zeggen dat ik vaak teveel nadenk, nou laat me nou gewoon eens? Als ik me hier nou beter door voel, dan is dat toch gewoon zo?
Ik ben zo klaar met alle mensen die geen respect hebben voor wie ik ben en wat ik doe? En dit is echt alles wat ik hier nog over zeg.
Serieus, ik kon geen betere aanspreking verzinnen. Ik voel me zo belabberd. Ik had net een hele tekst geschreven... voor de blog. Duw ik toch wel op het verkeerde knopje en ben ik alles kwijt! Echt, stress.
Morgen heb ik een bespreking rond 3 boeken en het is echt onwaarschijnlijk dat ik zoveel stress heb. Ik voel me echt ongemakkelijk daar vooraan in de klas. Vreemd als je weet dat ik misschien later wel les wil gaan geven, is het niet? Ach ik snap het zelf ook allemaal niet meer. Toch zou ik geen stress mogen hebben, we zijn amper met 11 leerlingen in onze klas en allemaal dikke vrienden, dus waarom maak ik me nou in Gods naam zo druk?!
Ik koos voor drie verschillende aansprekingen, voor al die keren dat ik ze vergat. Dus bij deze, excuseer. Ik weet soms gewoon niet wat ik moet zeggen? Klinkt dat wel ok? Dat is de vraag die ik me de laatste tijd zo vaak stel. Bang om iets te zeggen, bang om verkeerd begrepen te worden. Wetend dat je echt de waarheid spreekt, maar toch nemen ze je woorden in twijfel. En toen kwam ik tot het besef dat iedereen deze vraag aan zichzelf stelt, ookal sta je er hoogstwaarschijnlijk niet eens bij stil. Hoe dan ook denk je altijd na over je woorden. Ookal floept er per ongeluk iets uit je mond, toch dacht je erover na. Anders zou je het toch nooit gezegd hebben? En we zijn altijd verrast en op onze tenen getrapt wanneer ze onze woorden in twijfel durven trekken, zelfs wanneer we zelf weten dat we in fout zijn.
Waarom blijven we dan steeds die vraag stellen? Ik dacht er lang over na. Nu, om eerlijk te zijn, ben ik er nog steeds niet helemaal uit. Toch zou ik willen zeggen dat je zonder de echte reden te vinden, wel dingen kan gaan beseffen. Zo besefte ik ook dat er nu eenmaal dingen zijn waar we totaal geen controle over hebben en dat we ons daar echt wel bij moeten neerleggen. Laat die dingen gewoon hun gang gaan, plan ze niet, probeer ze niet te forceren, laat ze echt gewoon hun ding doen. Je kan ze echt niet helpen, besef het. Hier én nu.
Neen, deze keer heet ik niemand welkom op mijn blog.
Er lopen toch echt wel rotzakken rond op deze wereld he? Belachelijk gewoon! Ik houd al jaren een dagboek bij en na zoveel jaren krijgt dat boek toch echt een speciale betekenis voor je. Ik hou ook van schrijven en het ergste wat je dan kan meemaken is dat je pc weg is, met al je werk... En ik, ik maakte dat gisteren mee.
We waren op restaurant geweest, vlak voor we op vakantie vertrokken. Toen we terug kwamen, was de ruit van de auto ingeslagen en mijn pc was weg, MET MIJN DAGBOEK. Ah... Ik ben er echt niet goed van! Komaan wie doet nou zoiets? Ik ben zo ongelofelijk boos... en bang, bang dat ik al die herinneringen, die in mijn dagboek stonden, zou gaan vergeten. Stel je voor... Oh ik ben hier zo klaar mee.
Dit is echt verschrikkelijk en zo voel ik me ook, Ik snap gewoon niet dat... waarom ik? Stonden er dan niet genoeg auto's? Waarom de onze? Waarom mijn laptop? Waarom mijn dagboek? En oh... waarom al deze gevoelens?
Hartelijk welkom. U, beste lezer, bent fantastisch. Ja, fantastisch. Lach maar eens. Doe het nou maar gewoon, lach, geniet.
Wat hou ik er toch van om deze woorden neer te schrijven. Het feit is dat ik de weken een beetje in de war ben. Ik word me steeds bewuster van de dingen rondom me, de personen, heel het gebeuren rond het ouder en volwassener worden. Ik denk dat ik het concept 'mensen komen en gaan', steeds beter en beter meen te begrijpen. Het is gewoon een beetje verwarrend. Ik leerde heel erg aangename mensen kennen in Frankrijk, ging twee volle weken met hen om, en nu, nu ik thuis ben, besef ik wat ze eigenlijk betekende voor me. Er was ook een jongen, G. Hij was zeg maar het buitenbeentje van de groep. Vanaf de eerste dag wist ik dat het zou klikken, moest ik het lef hebben met hem te kunnen praten, alleen. Mijn Frans is best ok, enkel vond ik nergens het lef. Nu het feit is, dat ik zijn nummer heb. Om eerlijk te zijn, ik ben totaal niet verliefd. Ik vond hem gewoon leuk en ik m'n hoofd had ik al een heel scenario uitgedokterd waarin we brieven (ja, échte brieven!) naar elkaar zouden schrijven, je weet wel, zoals in boeken en films. Helaas is het zo helemaal niet gegaan. Ik ben naar huis vetrokken, na een snelle knuffel, en dat was het dan. Ik heb zo goed als niets meer van hem gehoord. Nu vraag ik me af, is het dan we de moeite waard om zijn adres te vragen? Wel, ik ben er nog niet helemaal uit.
Sinds gisteren ben ik thuis van Griekenland, ook enkele meisjes ontmoet. Ik heb een fijne tijd gehad met hen. Maar was het wel zo verstandig om gsm-nummers uit te wisselen? Is dat niet een beetje om problemen vragen? Net zoals met G.? Ik bedoel, je ziet ze misschien toch nooit meer... Ze kunnen je enkel verdriet laten lijden, toch?
Het punt is, dat ik me te snel ga hechten een mensen, personen. Ik denk dat ik moet leren dat ze komen en gaan, en dat het niet zo slim is iedereen dicht bij je te houden, dan raak je verstikt. Ja, ik denk dat ik hier weer eens wijzer uit geworden ben. Durven loslaten.
Oh wat klinkt dit super ordinair en inspiratieloos. Al voel ik me de laatste tijd toch helemaal niet zo. Ik ben mega hongerig. En dan heb ik het niet over voedsel, maar schrijven. De laatste week heb ik niet anders gedaan dan afspraken gemaakt in verband met mijn boek. Het gaat allemaal zo snel en er moet nog zoveel gebeuren. Maar ik zie het echt helemaal zitten. Momenteel zit ik in Frankrijk. Je zou zeggen, oh vakantie... Maar toch voelt het dit keer ietsje anders. Normaal ben ik hier inderdaad om te luieren een het strand of zwembad, maar dit jaar is het anders. Ik loop de hele dag te denken, nieuwe ideen op te doen, inspiratie putten uit deze prachtige leefomgeving. Ik heb trouwens een prachtig boek gekocht. Het heet "Leid het leven dat jij wilt leiden". Het is geschreven door Dr. Freddy Jackson Brown. Het is eigenlijk het eerste echte boek over ACT. Acceptatie en Commitment Therapie. Het geeft je een betere kijk op het leven en leert je genieten van elke seconde. Aan de hand van proefjes ga je ook steeds ondervinden dat je sommige dingen in een iets ander/beter opzicht moet bekijken. Het is een beetje moeilijk om uit te leggen wat het net is, daarvoor moet je echt het boek eens lezen. Het is prachtig. Eigenlijk kan je het vergelijken met zweven, maar dan wel zweven met je voeten nog steeds op de grond. Je moet het maar eens lezen....
Vandaag kies ik ervoor om een keer niet eerst hallo te zeggen, iedereen welkom te heten... daar ben ik veel te opgewonden voor.
Ik kreeg vandaag dus telefoon... Van de uitgeverij. En ja... concrete plannen worden gemaakt... Een boek, vol gedichten, van mij, wordt in productie gesteld. Honderdduizend vragen overvallen me. Heeft u nog materiaal? Welke kleuren had u in gedachten? Omslagfoto? Pagina-indeling? ? ... Ik ben totaal stomverbaasd. Het gaat opeens allemaal zo snel. Ik word overdonderd met afspraken, contacten, wauw... Ik ben benieuwd wat de literaire wereld me nog te bieden heeft. Of ik hem, natuurlijk. Ik dank U voor het vertrouwen en de kansen die ik krijg. Ik ben U zo ontzettend dankbaar. Geen woorden kunnen beschrijven hoe ik me nu voel. Compleet gelukkig, hongerig, ongeduldig, nieuwsgierig. Zoiets...
Ik heb geen idee hoe ik deze blogtekst het best kan openen, dus start ik maar met een gemeend welkom.
Enkele dagen geleden waagde ik het er eindelijk op. Ik stuurde mijn gedichtenbundel op naar een uitgeverij. Enkele uurtjes later kreeg ik een mail met verdere informatie en een stevige portie geduld, want enkele weken/maanden wachten op een beoordeling en eventuele mogelijkheid tot publicatie, is normaal. Toen ik daarstraks op mijn gsm keek, had ik een gemiste oproep en een voicemail berichtje. Ik beluisterde het en ja... bleek dat de uitgeverij gebeld had. De vrouw aan de telefoon vertelde me dat ik haar op dit nummer niet kon bereiken, maar dat ze later op de dag nog eens zou terugbellen. De hele dag geen telefoontje meer gehad. Ik ben echt ontzettend zenuwachtig en nieuwsgierig. Hadden ze niet gezegd dat enkele weken wachten echt normaal is? Hadden ze niet gezegd dat ze gingen terugbellen? Ik zit nog niet eens in het echte cultuurwereldje, en ik vind het nu al onzeker en gevaarlijk, bijna onbetrouwbaar. Maar tegelijk ook erg spannend en ik hunker naar meer. Al weet ik als geen ander dat ik heel optimistisch en realistisch moet blijven. Ik probeer me rustig te houden, maar in deze situatie is dat zeer moeilijk. Ik hoop dat dit misschien het begin van iets groots is... Al moet ik echt stoppen met zweven. Het moet. Dromen zijn goed, gezond en ontzettend idealiserend. Maar soms is een flinke portie optimisme een zekere must. Laat ons hopen. Dankjewel voor deze kans. Dank U. Bedankt om me dit moment te gunnen, ik probeer hier verder zoveel mogelijk uit te halen, te leren. Laat ons hopen...
Vandaag val ik gewoon meteen met de deur in huis: Ik had een rotdag!
Weten jullie... Ik heb al zolang een droom... Enkele dagen geleden kwam ik zelfs zoo dichtbij... Maar neen, helaas. Vandaag kwam ik erachter dat er een probleempje is... Ik vertrek op reis... Droom naar de vaantjes... Herbeginnen van nul... Momenteel zie ik in deze ervaring echt niets positiefs... Hopelijk raak ik er in de toekomst wat wijzer uit... Toch bedankt voor die leuke herinnering... Want ik was o zo dichtbij... Ondanks het stomme einde van heel deze ervaring... Dank ik U voor de kansen die ik kreeg... Volgende keer doe ik het beter, hoop ik.
Oh wat klinkt dat weer cliché. Gisteravond schreef ik een microverhaal. Voor mensen die niet echt vertrouwd zijn met deze benamingen, een microverhaal bestaat (in dit geval) uit een kort verhaal van 500 woorden. Enkele afspraken die ik voor mezelf maakte voor ik het schreef: beginnend, beschrijvend verhaal, spannend, open einde, social media. En toen begon ik er aan....
Tragische
herinnering
Verveeld
keek ik om me heen.Weeral eens alleen
thuis.Ik liep naar de keuken.Onderweg stootte ik met mijn heup tegen de
eettafel.De krant, die op het hoekje
van de tafel lag, viel op de grond.Op
de opengevallen bladzijde stond een groot, rood hart.Nieuwsgierig raapte ik de krant van de
grond.Ontmoetingssite Loveskills
gevaarlijker dan verwacht, las ik bovenaan de bladzijde.Met grote ogen las ik de rest van het
artikel.Hoe verder ik in het artikel
gezogen werd, hoe harder ik moest lachen.Mannen die met jonge meisjes afspreken en ze dan verkrachten?Komaan, dat geloof je nu toch zelf niet?!
Bulderend
van het lachen nam ik mijn smartphone uit mijn broekzak en zocht de site even
op.En ja hoor, ik vond m.Meteen maakte ik een profiel aan en voegde er
een leuke foto bij.Nog steeds
giechelend om het krankzinnige artikel, nam ik een caffé latte uit de koelkast
en zette me op de bank.Plots voelde ik
mijn telefoon trillen.
Mike:
Hé knappe meid!
Ik
voelde de kriebels in mn buik al komen.Zonder na te denken antwoordde ik hem:
Jij: Hey
daar!
Mike: Hoe
heet je?
Jij: Nienke.
Mike: Wat
een mooie naam!Woon je ook in Antwerpen
dan? X
Jij: Ja,
jij ook?
Mike: Ja
binnen een kwartiertje aan de Starbucks Liefie? Ik wacht je daar op. X
En toen
was hij weer offline.Wat was ik
verliefd en wat was hij lief voor me geweest!Ik ritste nog snel mijn portemonnee en wat muntjes van te tafel en
huppelde de deur uit.
Tien
minuten later stond ik daar, in Antwerpen.Geen Mike te bespeuren.Ik opende
de app.Mike was online
Jij: Hé,
waar ben je nou? X
Mike: Lach
eens lief dan x
Ik lachte.Waarom vroeg hij dat nou?Oh, wat was ik verliefd
Mike: Kijk
achter je ;)
Mijn
hart maakte een driedubbele salto en mijn buik wist even niet waar hij het had.Wat was hij knap!Hij kwam naar me toe en drukte zijn lippen op
de mijne.Terwijl hij me van de grond
tilde als een echte prinses nam hij me mee naar een afgelegen plekje, ik vond
het best wel spannend.Gretig verkende
hij mijn lichaam.Ik vond het fijn.
Na een
tijdje begon Mike me zo hard tegen zich te drukken, dat het pijn deed.Hij trok mijn truitje los, trok aan mn
haren Ik wist meteen dat ik moest zien
weg te komen.Ik gaf Mike een harde trap
in zn middel en liep zo hard ik kon.Met enkel een broek en een bh aan, liep ik, zo hard ik kon, weg.Mike achtervolgde me.Ik was zo bang
Ik kreeg
vreemde blikken toegeworpen, maar dat kon me niet schelen.Ik voelde Mikes hete adem in mijn nek en
besloot snel naar rechts te draaien.Ik
draaide, zag lichten, ik weet niet juist een tram ofzo.Ik dacht terug aan die krant.En verder weet ik niets meer.Niets.
