Ik ben Ria Coeckelberghs, en gebruik soms ook wel de schuilnaam RiCo.
Ik ben een vrouw en woon in Houthalen-Helchteren (België) en mijn beroep is Freelancejournalist.
Ik ben geboren op 05/11/1956 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, schrijven, fotograferen, decoreren, koken.
Het is ruim tien weken geleden dat ik als correspondent mijn laatste artikel voor de Goednieuwskrant schreef. Nu zou ik meer tijd krijgen voor mijn gezinsleven en dat heb ik geweten! Als jonge oma mocht ik bijna elk weekend op mijn kleindochter passen. Kers op de taart was dat ze een weekje op vakantie kwam. Haar tante Freya was ook van de partij. Hoogtepunt was een middag waterpret aan De Plas. Kleine Lola van twee jaar had nog nooit gezwommen en ze gierde het uit van plezier tijdens het rondjes draaien en omhoog gooien uit het water. Moe en voldaan keerden we huiswaarts. De volgende ochtend had ik zowaar spierpijn in mijn rug. Tja, de enige spieren die bij mij veelvuldig worden gebruikt zijn mijn oogspieren en die van mijn vingers, om te lezen en te tikken. Ooit zei mijn leraar biologie dat, als je een ledemaat niet meer gebruikt, het ook zijn functie verliest. Ik kijk naar mijn vingers, bal ze tot een vuist en spreid ze weer open. Ik doe net of ik piano speel. Ze functioneren nog goed. Ik draag weliswaar een bril maar zoals mijn opticien opmerkte: "Je ogen zijn goed maar je hebt die glazen wel nodig". Wat je nodig hebt voelt voor elk persoon anders. Mijn echtgenoot is fervent sporter en zijn lijfspreuk is dan ook: "Een dag niet gesport is een dag niet geleefd." Elke middag stapt hij in zijn ligfiets en toert over de Limburgse fietspaden om zo zwart als een mijnwerker weer thuis te komen. Het stof en zweet laten sporen na op zijn gezicht. Ik help hem zijn strakke fietskleding uit te trekken want dat zit letterlijk aan zijn lijf vastgezogen. Vervolgens laat hij het bad vol lopen om een uurtje te chillen in het water en te recupereren. En wat doe ik ondertussen? Zo gauw hij de garage uit rijdt vlei ik me met een boek op de bank neer. Een uurtje maar, neem ik me voor. Na een half uur vallen mijn ogen dicht en is het uurtje twee uur geworden. Ik hou van de stilte maar het maakt me ook slaperig. Voor ik naar dromenland vertrek hoor ik het verkeer langs rijden en de kuikens piepen die een wandelingetje met de kloek over ons terras maken. De klok tikt genadeloos verder en dat doet me beseffen hoe snel een dag om is als je eenmaal de magische grens van vijftig jaar bent gepasseerd. Genieten en regelmatig de batterij opladen is de boodschap. Ik heb alvast twee vliegen in één klap.
