Persoonlijk vind ik het een heel moeilijke afweging, tussen risico en zelfstandigheid, tussen vrije tijd en tijdverlies, tussen tevredenheid en tegenstand...   kortom tussen even alleen thuisblijven en mee moeten rijden.  Voor 'nutteloze' ritten.  Ritten die dienen om broer of zussen ergens af te zetten of juist terug te halen.  En dat zijn er heel wat, dat kan ik je verzekeren.

De meisjes zijn oud genoeg om alleen thuis te blijven.  

Toon is oud genoeg om al even alleen thuis te blijven.

De jongens kunnen wel even alleen thuis blijven als minstens één van de zussen thuis is.

Abel kan wel even alleen thuisblijven als hij buiten aan het spelen is en als de buren thuis zijn.

Enkel de jongens in huis daarentegen...

Dat blijft een inschatting.  Een dansen op een slappe koord.

Die ene keer vorig jaar toen ik maar heel even weg was, die ben ik nog niet vergeten.  Toen ik ze al van buiten hoorde roepen. Mekaar achterna lopend rond de tafel.  Klaar om mekaar levend te villen.

Maar dat is ondertussen natuurlijk al een hele tijd geleden.  Zij zullen zich ook nog wel iets herinneren van hoe kwaad ik toen geworden ben. Van de preek die ik toen gegeven heb over vertrouwen dat moet gewonnen worden om zelfstandigheid te kunnen verdienen.  Van het feit dat ze de daaropvolgende maand elke verplaatsing sowieso mee moesten, hoe kort ook... 

De echtgenoot en ikzelf hebben een lichtjes andere mening over het thuisblijven van de jongens.  Hij is namelijk strenger.  Principiëler.  

Het grootste deel van het rondrijden met de kinderen komt echter op mijn rekening.  Waarschijnlijk dat ik daardoor iets losser ben.  Dat ik ze al sneller thuis durf te laten.  Omdat ik weet dat ze ook zo graag gewoon thuis zijn. Waarbij ik ze telkens heel goed instrueer wat ik precies van hen verwacht.   

Toegegeven, soms doe ik het gewoon voor mijn gemak.  Om geen gezeur te krijgen.  Erger nog, soms durf ik ze zelfs alleen thuis te laten met de toestemming om te schermen.  Televisie of computer, hangt ervan af.  Dan weet ik namelijk zeker dat ze rustig en flink zijn...

Toch blijft het altijd een beetje spannend.  Zelfs nog bij de meisjes.

Zie ik er telkens naar uit om terug thuis te komen.  Om met mijn eigen ogen te zien dat alles in orde is.

Weet jij trouwens wat nog zo'n verschil is tussen Toon en Abel?

Als Toon alleen thuis is en ik zeg hem dat ik een halfuur wegblijf en dat hij niet mag schermen, dan zal hij heel veel zin hebben om toch te schermen...  maar zal hij het uiteindelijk niet doen.  Daar kan ik prat op gaan.

Als Abel een halfuurtje alleen thuis is en ik zeg hem niet te schermen...  dan zal ik nooit weten of hij al dan niet aan de verleiding heeft kunnen weerstaan.  Tenzij ik hem zou controleren.  Wat ik nooit of te nimmer zal doen...

Trien

Toen Toon deze middag zijn jas uitdeed, viel ik bijna achterover.  In de eerste plaats van 't verschieten.  Nadien van 't lachen.  Was hij er toch in geslaagd naar school te gaan met een mooie gilet en daaronder...  zijn onderhemd.  Zijn longsleeve was hij vergeten aan te doen. Die hing nog klaar, over de zetel.  Waar ik het gisterenavond klaargelegd had. 

De eerste controlepost -meer bepaald de echtgenoot- was Toon probleemloos gepasseerd.  Op vestimentair gebied moet je van hem namelijk geen wonderen verwachten.  

Nu ja, de juf kan er maar eens goed om gelachen hebben...  

Vervelender vind ik situaties zoals gisteren.

Voetbaltornooi in de namiddag.  Dat betekent dat ik Toon in de voormiddag begin aan te porren.  Dat het tijd is om zijn tas te maken.  En of hij dat al gedaan heeft.  Net zolang tot ik een "ja" krijg als antwoord.

Namiddag.

"Nog acht minuten", laat ik Toon weten, die druk op de trampoline aan het springen is met de buurjongen.  

"Ok!  Dan kom ik meteen!" krijg ik als antwoord.

Waarop ik mij rustig vertrekkensklaar maak.  In de veronderstelling dat alles onder controle is.

En dan komt Toon tevoorschijn...

Zijn scheenlappen en zijn kousen is hij vergeten aandoen.  Waarop hij zijn scheenlappen gaat halen, maar zijn kousen niet vindt.  Waarop hij met zijn voetbalschoenen aan naar boven wil lopen om kousen uit zijn schuif te halen.  Wat uiteraard NIET de bedoeling is.  Waarop ik uiteindelijk zelf nog vlug naar boven spurt om rode kousen.

Tot mijn oog op zijn short valt.  Wat rood is, in plaats van wit.  Oeps, foutje...

Ik wijs Toon op zijn halflege drinkfles en vraag hem of dat voldoende lijkt voor een volledig tornooi.  Waarop ik -die geen voetbalschoenen aanheb- terug naar de keuken mag lopen om dat klusje te klaren.

Wanneer we uiteindelijk bijna de deur uit zijn, komt de echtgenoot af met de echte wedstrijdkousen van Toon.  Die zo onvindbaar waren dat ze gewoon in de zetel lagen...

Als je dan weet dat Toon wekelijks een voetbalmatch speelt.  Dat hij bijgevolg wekelijks een oefenmoment heeft om zich bij te scholen in het 'zich klaarmaken voor een match'.  Dan kan je je wel voorstellen dat ik op dat eigenste moment behoorlijk geïrriteerd geraak... Pissig, zeg maar...

En Toon, mijn gevoelige Toon, is daarvan onder den indruk.  Uiteraard.  Plannen is namelijk niet zijn sterkste kant...

Een valse start, noemen ze dat. 

Gelukkig hebben we dan nog een volledige rit met z'n tweetjes.  Eerst om rustig te zakken...  zodat ik kan stoppen met sakkeren.

Nadien om met mijn peptalk te beginnen...   Zodat de dieselmotor van Toon al een beetje voorverwarmd kan worden.  Om op tijd op toerental te komen.  Zonder de balast van slechte gevoelens...

Trien

  

Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest.  Van nonkel Hubert, de oudste broer van mijn papa.  Vier jaar geleden overleed zijn jongste broer aan kanker.  Nu blijven ze nog met twee broers en een zus over.  

Nonkel Hubert stierf op 81-jarige leeftijd.  Vrij plotseling.  Op vrijdag.  Dag op dag dertig jaar nadat zijn vader, mijn opa, overleed.  Voor wie hij altijd grote bewondering gehad heeft.  (zie: 'Geloven jullie in tekens? - 14-03-2017)

Het was een prachtige viering.  Ontroerend mooi.

Over liefde.  Liefde van kinderen voor hun vader.  Liefde van een vrouw voor haar man.  Liefde van kleinkinderen voor hun opa.  

Over liefde die sterker is dan meningsverschillen.  Sterker dan conflicten, die er absoluut ook geweest zijn op zijn levenspad.  

Over liefde die sterker is dan de dood.

 

Twee zonen die een tekst schreven over hun vaders leven.  Vol leuke anekdotes.  Als ultiem eerbetoon.

Een kleindochter die de moed had om zomaar te komen vertellen wat haar op het hart lag.  Hoe ze niet echt afscheid heeft kunnen nemen van haar opa.  En dat we dat niet mogen nalaten, zeggen hoe graag we iemand zien.  Hier en nu.

Een tienjarige kleindochter die een liedje wou zingen voor haar opa.  Die prachtig begon, maar te ontroerd was om de hoge noten te halen.  Die daar verdriet om had, onmiddellijk erna moest komen voorlezen, en stante pede getroost werd door haar twee zussen. Vooraan in de kerk.

Een kleinzoon die een gedicht kwam voordragen.  Een prachtig gedicht.  Diepgaand.  Waarvan ik vermoed dat hij het zelf geschreven heeft.  

Na de viering werden we getrakteerd op een lekkere maaltijd.

Ik zat aan tafel met mijn oudste zus en met twee nichten.  We doken terug in de tijd.  Haalden herinneringen op.  Aan lang vervlogen tijden.  Toen de wereld nog één groot avontuur was.  Toen we nog met z'n allen waren.

Beseffende dat we ondertussen, samen dertien kinderen later, allemaal op tram vier zitten.  Onze jonge jeugd ver achter ons gelaten hebben...

Het heeft iets met mij gedaan, het weerzien.  

Het teruggaan naar de roots.

Het besef dat je deel uitmaakt van een groter geheel.

Het persoonlijke besef dat taal mij inderdaad in het bloed zit (zie: Even voorstellen...' 06-06-2017).  Net zoals zo ongeveer bij al mijn neven en nichten, en achterneven en achternichten.  Schitterend hoe er vandaag dag met taal gespeeld werd! 

We hebben afgesproken om nog eens samen te komen.  Met de neven en de nichten, de nonkels en de tantes.

In leukere omstandigheden, weliswaar.

Omdat we verbonden zijn.

Op meer manieren dan we soms zelf beseffen...

Trien

Toon volgt sinds dit schooljaar pianoles.  Een halfuur per week.  

Hij is gemotiveerd, oefent flink en leert goed bij.  Wat ik fantastisch vind!  Het is namelijk de eerste keer dat ik mee mag maken dat een instrument bij één van de kinderen echt aanslaat.  Dat er sprake is van intrinsieke motivatie.  Ongedwongen.  Vanuit zijn eigen drive.  De enige momenten waarop hij een beetje aangespoord moet worden, is wanneer hij een moeilijk nieuw lied moet beginnen ontleden.  Daar is hij nog niet zo gek op.  Maar voor de rest is het een plezier om de band tussen Toon en de piano te mogen aanschouwen.  Om het huis zich te horen vullen met intrinsiek geproduceerde pianomuziek.  

Dinsdag is pianolesdag.  Van 16.30.u tot 17u.  In Zelzate.  Ons naburig dorp.  Dat al begint in het midden van onze straat, eigenlijk.  Onze overburen wonen namelijk in Zelzate.  Wij in Wachtebeke.

Helaas, dwars door de gemeente Zelzate loopt het kanaal Gent-Terneuzen.  Waardoor Zelzate voor ons opgedeeld wordt in het deel voor de brug, en het deel achter de brug.  Waardoor een rit naar het verste deel van Zelzate normaal gezien zo'n vijf tot tien minuten duurt. Behalve wanneer je pecht hebt.  En de brug openstaat.  Dan kan je voor dezelfde rit op hetzelfde tijdstip van de dag soms 20 tot 25 minuten onderweg zijn.

Enfin, jullie raden het al...   de pianoles van Toon gaat door in een school achter de brug.  

Op een normale dinsdag rijd ik met Toon en Abel naar ginder.  Zet ik Toon af.  Rijd ik met Abel terug over de brug naar het voetbalveld van Wachtebeke.  Zet ik Abel af.  Pik ik de meisjes op aan de bushalte in Wachtebeke en voer ik ze naar huis.  Rijd ik terug over de brug naar Zelzate.  Pik ik Toon op die zich ondertussen al wachtend een halfuur op de tablet vermaakt heeft.  Rijd ik terug over de brug naar huis waar ik Nel oppik.  Rijden we naar het voetbalplein van Wachtebeke waar ik Abel afhaal.  Rijden we naar huis terug en stort ik me finaal op het organiseren van het avondeten.  Waarbij ik vaak het geluk heb dat de echtgenoot de allerlaatste rit op zich neemt om ook Nel terug thuis te brengen van het voetbalterrein.

Deze week dinsdag, pianolesdag.  Helaas...  wegens werken in de tunnel van Zelzate (het belangrijkste alternatief voor de brug over het kanaal) stropt dezer dagen het verkeer rond de brug vanaf ongeveer 16.10u hopeloos op.  Het normale dinsdagtraject is vandaag dan ook absoluut niet haalbaar. 

Omdat zowel de echtgenoot als ikzelf Toon toch de pianoles willen gunnen, hebben we een alternatief plan uitgedokterd.  Terwijl de echtgenoot -die glijdende werkuren heeft- vroeger op het werk vertrekt om de ritten naar het voetbalveld op zich te kunnen nemen, hoef ik me enkel om de pianoles van Toon te bekommeren.  

Ik ben van plan om goed op tijd te vertrekken.  Op het laatste moment bedenk ik echter dat de voetbalkleren van Abel nog niet klaar liggen.  Wat ik uiteraard snel nog even in orde breng.  

Wanneer we onze straat bijna uit rijden, merk ik dat ik mijn boek thuis vergeten ben.  Aangezien ik weinig zin heb om een halfuur met mijn vingers te draaien, en aangezien het verder lezen in mijn boek best wel een aantrekkelijke gedachte is, keer ik de auto om.  Rijden we nog even naar huis en pikken we het boek mee, net op het moment dat de echtgenoot thuiskomt.  Aan wie ik ook nog even moet uitleggen dat ik nu absoluut geen tijd heb om iets te zeggen.

Wanneer we het centrum van Zelzate naderen, merk ik dat er al een stevige -doch niet gigantische- opstopping is.  Aangezien we nog zo'n twaalf minuten de tijd hebben voordat de muziekles begint, besluit ik mijn wagen -niet reglementair, toegegeven- te draaien en via het land van onze Noorderburen te rijden.  Over de brug van 't Sas van Gent.  Wat nog net zou moeten lukken als de brug niet opengedraaid zou zijn om de schepen te laten passeren.

Neen, de brug is niet gedraaid.  De brug is doodgewoon afgesloten.  Ik kan niets anders doen dan stomweg het volledige ronde punt rond te rijden om in dezelfde richting te vertrekken als waarvan ik gekomen ben.  Net zoals trouwens alle auto's voor en achter mij...  Met z'n allen richting...   Zelzate.  Om daar lekker in de file te gaan staan.  De file die ondertussen -hoe kan het ook anders- stevig toegenomen is.

Een sorry is hier wel op zijn plaats.  Sorry aan alle mensen die ik toen voorgestoken ben in mijn poging om onze pianospelende zoon Toon op tijd bij zijn wachtende pianojuf te krijgen.  Ritsen is namelijk nog niet in bij ons.  Hier dient nog van achteren in de rij aangeschoven te worden.  Wat op dat moment natuurlijk geen optie is.  En waarbij ik heel veel geluk heb een mooi gat te zien en er vakkundig in te kunnen duiken.  Achter een chauffeur die zich nadien kapot manoevreert met zijn auto-met-kar om degenen die na mij van plan zouden zijn zo'n asociaal verdrag te tonen de weg af te snijden.  

Nu ja, als je rond 17.50u in Zelzate op deze dagen vanaf de staart van de file moet aanschuiven om helemaal over de brug te geraken op tien minuten tijd, dan ben je eraan voor de moeite.  Even schuiven we nog flink mee, centimeter per centimeter.  Gefrustreerd omdat langs alle kanten uit zijwegen chauffeurs blijven 'voorsteken', hierbij zowel de verkeersreglementen als de kleinste vorm van hoffelijkheid volledig aan hun laars lappend.  Dan bellen we de pianojuf op om te laten weten dat Toon ofwel te laat, ofwel helemaal niet komt.

Toon en ik zijn het er samen over eens dat tien minuten te laat komen geen ramp is.  Dat vijftien minuten te laat komen spijtig is.  Dat twintig minuten te laat komen zielig is.  En uiteindelijk ook dat vijfentwintig minuten te laat komen not done is.  

Op dat moment - enkele minuten vooraleer we daadwerkelijk de kans krijgen de brug over te steken- geven we er de brui aan.  En keer ik mijn wagen.  Reglementair, deze keer...

Tot volgende week, pianoles...

Al vertrekken we dan zeker en vast wèl goed op tijd.  Mèt een boek in de hand.  En zonder omwegen...

Trien

Een spannende dag is het vandaag.

Vrijaf op de huidige school.  Een dagje volgen op de nieuwe school.  De leefschool.

Zowel Toon als Abel zijn vol goede moed vertrokken.

Dat Abel overschakelt staat vast.  (zie: 'Een nieuwe school voor Abel; 23-03-2017)

Ik kan dus enkel maar duimen dat deze probeerdag goed meevalt.  Voor Abel had deze dag namelijk niet gehoeven.  Hem niet mee laten gaan terwijl Toon wel naar school zou 'moeten' gaan op een verlofdag, was natuurlijk ook geen optie.  Ik heb er alle vertrouwen in. Hoewel een eerste dag altijd spannend is, verwacht ik dat Abel zich zal voelen als een vis in het water.

Bij Toon is het een ander verhaal.  Hij weet nog niet welke school hij zal 'kiezen'.  Deze probeerdag zou hem daarbij moeten helpen.  Dat hij tenminste een zicht krijgt op de voor- en nadelen.  Het feit dat hij vanmorgen vroeger moest opstaan, bijvoorbeeld.  Dat moet hij van tevoren eens beleefd hebben...

Ik weet dat het dubbel is.  Dat één dagje niet zoveel zegt.  Zeker niet voor iemand als Toon.  Iemand die tijd nodig heeft om te wennen. Om op gang te komen.

Misschien komt hij vanavond thuis met een vaste zekerheid wat het zal worden voor volgend jaar.  Misschien doet deze dag zijn twijfel enkel toenemen.  We zullen wel zien...

Een feit is dat ik weet waar ik op hoop...

Ik hoop dat Abel helemaal vol is van zijn nieuwe school.  Dat hij bij wijze van spreken niet meer kan wachten tot september begint.

En ik hoop ook dat Toon enthousiast genoeg zal zijn om te durven springen.  Zodat zijn rechter hersenhelft (waar zich de creativiteit, intuïtie en het leggen van verbanden bevinden) gestimuleerd wordt om onder de onderdrukking van zijn linker hersenshelft (waar zich de logica en het rationele bevinden) uit te komen...

Wordt vervolgd...

Trien

Donderdagavond.

Sas-van-Gent, Nederland.

Een uurtje toestelturnen voor Abel.

Dat betekent een uurtje relaxen voor mezelf.  Lekker onderuitzakken in de stoel en zien hoe Abel zijn handstand oefent, rond de rekstok draait, aan de ringen hangt of salto's springt.  Zalig!

Vandaag niet helemaal.

Een mama komt op de stoel naast mij zitten.  Op de voet gevolgd door twee kinderen.

Gedaan met de rust.

Kinderen die achter mekaar aanrennen.  Gillende kinderen.  Tierende kinderen.  De mama die zich hierom bij mij wel excuseert, maar NIET ingrijpt.  Terwijl dat de turners toch ook moet storen.  Ongetwijfeld.

Aangezien kinderen kinderen zijn en aangezien het er blijkbaar vandaag toch niet inzit ongestoord te genieten van het enthousiasme van Abel, knoop ik een gesprekje aan met de mama.  Die best wel sympathiek is.

Dan valt mijn oog op de sokken van de kinderen.  Merk ik dat ze allebei twee -totaal- verschillende sokken aanhebben.  Dus vraag ik de mama of het in Nederland dan vandaag downsyndroomdag is.  Of ze ook de diversiteit willen vieren en dat op deze manier aan anderen duidelijk willen maken.

De mama valt uit de lucht.  Legt me al lachend uit dat ze het opgegeven heeft om sokken in paren te sorteren.  Dat ze gewoon één schuif heeft.  Een sokkenschuif.  Waar ieder gezinslid elke dag twee sokken uitneemt.  Lukraak.

Terug thuis kauw ik na over deze toevallige ontmoeting.

Ik krijg hem niet uit mijn hoofd, die sokkenschuif.  

Al is het voor mij absoluut een brug te ver.  Kinderen die met twee verschillende sokken rondlopen.  Op een doodnormale dag.  Dat lukt niet in mijn hoofd.  Niet mijn kinderen.

En toch...  toch zagen de rondrennende en gillende kinderen van de mama er niet ongelukkig uit.  Allerminst.  Ondanks hun gekke sokken.

En begin ik iets te beseffen...  

In mijn zoektocht naar RIMH (Rust In Mijn Hoofd) kan ik er niet aan voorbijgaan, aan de sokkenschuif.  Aan het besef dat een -groot?- deel van mijn drukte komt, doordat ik het mezelf aandoe...  Doordat sokken in mijn hoofd wel netjes per paar gevouwen moeten zijn, bijvoorbeeld...

Net nu ik dit stukje schrijf, speelt op de achtergrond een opgenomen aflevering van 'The Voice Kids'.  En zie ik een heel coole, vlotte jongen vlak voor zijn opkomst op het podium zijn broekspijpen ietwat omhoog trekken.  Om de tv-kijkend Vlaanderen iets mede te delen. Een statement te maken.  Dat hij de wereld wèl aandurft...  met twee totaal verschillende sokken aan!!!

Trien

Noem het een zwakte, noem het een eigenaardigheidje, noem het een uitspatting, noem het een hobby...

Er is iets waar ik veel belang aan hecht.

Waar ik veel tijd aan spendeer.

En met momenten misschien ook veel geld...  

Ik kan het niet laten om voor mijn kindjes mooie kleren te kopen.

Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat ik de laatste mode koop.  Integendeel, het leeuwenaandeel van de kinderkleding die ik koop, koop ik uit eerdere collecties.

Vrolijke en kleurrijke kleding.  Met leuke figuurtjes en toffe prints.  Van aangename stofjes en met mooie snits.  Daar houd ik dus van!

Ideaal zou het zijn als ik zelf achter de naaimachine zou kunnen kruipen en mijn eigen gang gaan.  Maar dat is absoluut niet aan mij besteed.  Daar kan ik geen plezier aan beleven.

Dus speur ik internetwinkeltjes en facebookgroepen af op zoek naar leuke koopjes.  Waarbij ik me vooral richt op Scandinavische merken en Beligsche (al dan niet designer)merkjes.

Al zeg ik het zelf, ik ben er goed in geworden.  Ik heb een neus voor koopjes.  Mijn piek in aankopen ligt absoluut in de maanden januari en juli.  En dan liefst nog telkens op het einde van de maand, wanneer alles nog een slagje goedkoper geworden is.  Ook koop ik af en toe tweedehands kleertjes.  Liefst van mensen die ik ken, al is het maar van naam.  

Het allermeeste tijd kruipt in het doorverkopen van de kleertjes.  Wanneer ze te klein geworden zijn.  Wanneer ze niet goed zitten. Wanneer ze niet meer mooi bevonden worden...  Dan gaan ze op zoek naar een nieuwe eigenaar!  Via 2dehands.be en via mijn eigen facebookgroep.   Wat altijd een leuk gevoel geeft: een tweede leven voor een leuke trui of jas, en terug een budget om op klerenjacht te gaan...

Soms, heel soms, besef ik dat ik overdrijf.  Dat de kleerkasten van de kinderen absoluut al vol genoeg zitten.  Dat ik me moet inhouden. Soms lukt dat.  Soms minder.  

Ik paai mezelf met de gedachte dat dit eindig is.  Zo heeft Nel al haar eigen kledingsbudget waarbij ik volledig overbodig geworden ben bij het aanschaffen van nieuwe kleding. Zo moet ik al niet meer kijken naar maten onder de acht jaar, en blijft deze grens gestaag opschuiven...

Toch zijn er ook heel belangrijke persoonlijke voordelen aan deze verslaving.

Eerst en vooral ben ik elke avond blij wanneer ik de kleren voor Kato (zij heeft hierbij graag nog wat hulp), Toon en Abel voor de volgende dag klaar mag leggen.

Bovendien kan het mij zelfs blij maken wanneer ik was en strijk, om al die vrolijke patroontjes te zien passeren.  

En uiteraard vind ik mijn kinderen nog meer om op te eten wanneer ze zo leuk gekleed gaan!

Kunnen jullie dan ook raden wat de eerste regel is als de jongens van school thuis komen?  Een regel die ik me nog heel goed herinner van mijn eigen jeugd...    Thuiskomen is...   speelkleren aantrekken!!!!  

Hoeveel leuke kleertjes er ook in de kasten liggen, we blijven er zuinig op zijn!

Trien

Of ze al een topje zou moeten dragen, vroeg Kato onlangs...  Dat iedereen van haar klas al een topje of een bh droeg en dat zij in de kleedkamer de enige was zonder iets.  Dat ze zich daardoor bekeken voelde.

Ik liet even mijn oog vallen op haar platte boezem -waar weliswaar de eerste tekenen van reliëf zich begonnen te voltrekken- en stelde dat hier absoluut nog niet van een noodzaak gesproken kon worden.  

Of het dan ontwikkelingsgewijs geen kwaad kon om zo rond te lopen, wou Kato nog weten.

Ik verzekerde Kato dat er absoluut nog geen nadeel aan was om geen topje te dragen.  Toevoegend dat ik met plezier naar de winkel wou om topjes in haar maat te kopen als ze zich daar beter bij zou voelen.  

Het feit dat Kato hier ontkennend op antwoordde, dat ze liet weten in dat geval liever nog te wachten, vind ik een uiting van haar sterke persoonlijkheid.  Kato vs groepsdruk: 1 - 0.

Heel vroeg begint het al, die groepsdruk.  Op ondergoed.  Sommige kinderen lijken er meer ontvankelijk voor dan anderen...  En wie zal zeggen wat het beste is?

Bij jongens lijken 'gewone' onderbroeken niet meer in te zijn.  Waar ik aanvankelijk steevast de meest comfortabel ogende, korte onderbroekjes kocht, was het Abel die me in het eerste leerjaar erop wees dat dat niet meer ok was.  Boxershorts, van het aanspannende type, dàt was de nieuwe norm.  En dat hij in het vervolg geen korte onderbroekjes meer wou dragen, stelde hij vastbesloten...

Moeilijk doe ik daar niet over.  Als de groepsdruk gewonnen heeft, geef ik me graag over.  Toch in dit geval.  Al betekent het wel dat de onderbroeken van broer Toon geen tweede leven meer krijgen bij broer Abel.  Dat er een verhoging van de kosten mee gepaard gaat...

Op het gebied van onderbroeken, en misschien ook wel in het algemeen, heeft Toon minder last van groepsdruk.  Bij hem is het simpel. Boxershorts kan hij niet verdragen.  Denkt hij, want iets nieuws uitproberen is niet zo meteen aan de orde bij Toon.  Het kan Toon dan ook helemaal niets schelen wat de groep ervan vindt.  Hij draagt korte onderbroeken.  Punt uit.

Ik hoop van ganser harte dat de 'produkten' van mijn opvoeding zelfstandig denkende wezens worden.  Die niet zomaar met de stroom meegaan.  Die zichzelf durven uiten op hun helemaal eigen en unieke manier.  Die hiervan de consequenties kunnen inschatten en durven trotseren.

Maar ik ben me er wel van bewust dat groepsdruk meespeelt en zal blijven meespelen.  Dat het een belangrijke factor is.

Ik wens mijn kinderen dan ook toe dat ze af en toe toegeven aan de groepsdruk.  Om zich comfortabel te kunnen voelen.  Maar dat ze, op de momenten waarop het écht belangrijk is, ook durven tegen de stroom in te gaan. Om helemaal zichzelf te zijn...  

Ooit.  Later...

Laat ze nu maar eens flink oefenen met hun ondergoed...

Trien

Familiefeest!

Alle vijf de neefjes op bezoek!!  Met de bijhorende tantes en nonkels, uiteraard.  (Enkel mijn jongste, kinderloze zus ontbrak wegens werkomstandigheden.)

Dat betekent...  zeven dagen op voorhand beginnen offeren aan de weergoden...

Dat betekent...  enkele dagen op voorhand zorgen dat alles van eten en drinken in huis of besteld is.

Dat betekent...  zorgen dat het huis opgeruimd is en dat alles klaarstaat.

Dat betekent...  

Eigenlijk valt het niet in één zin te zeggen wat het betekent om met de familie samen te zijn.  

Wij wonen allemaal nogal ver van mekaar.  We zien mekaar niet zo vaak, enkele keren per jaar.  Maar mekaar zien is telkens thuiskomen. Bijpraten.  Over de kindjes.  Over de koetjes en de kalfjes.  Over het leven zoals het is.  Het is een namiddag waarin heden en verleden moeiteloos in mekaar overgaan.  Om zin te geven aan het nu.

Mekaar zien is altijd feest.  Vieren hoeveel geluk we hebben om als familie samen te kunnen zijn.

Een topdag werd het.  Met buiten spelende kinderen en zich kind voelende volwassenen.  De warmte van de dag smeult nog na in mijn hart...

Helaas wordt het de komende jaren wat moeilijker om onze bende bijeen te krijgen.

Broerlief is toe aan een volgende stap in zijn leven.  Samen met z'n Mexicaanse vrouw en de twee kindjes trekt hij voor drie jaar naar Brazilië.  Dit feest was dan ook zo'n beetje een afscheid.  Een stel-het-daar-heel-goed.  En ook een hopelijk-voelen-jullie-je-ginder-snel-thuis.  Waarbij ik vooral mijn hand op het hart houd voor de twee neefjes.  Die na de combinatie Nederlands (papa) - Spaans (mama) -Duits (op school) overstappen naar de combinatie Nederlands (papa), Spaans (mama), Engels (school) en Portugees (de landstaal)...  Al zijn ze gelukkig te klein om dat voor hun vertrek volledig te beseffen...

Trien

Er is iets wat ik niet heb...  en ik ben best wel jaloers op mensen die dat wèl hebben...

Mijn echtgenoot, bijvoorbeeld.  Of Nel.  Zij zeker en vast ook.

Dadenkracht.

De kracht om ideeën om te toveren in daden.  Om deze dan ook volledig uit te voeren.  Tot het einde.

De kracht om door te werken.  Er gewoon voor te gaan.  Zonder te treuzelen omdat je tussendoor bedenkt dat je evengoed ondertussen dit en dat ook aan kan pakken.

De kracht om van niets naar iets te gaan, ondertussen alle hindernissen wegwerkend, zonder vermurwen.

Ik heb het niet.

Nooit gehad.

Waarom niet, dat is een goede vraag...

Kijk, ik ben een denker.  Ik heb vaak nieuwe ideeën.  Schitterende plannen.  Prachtige bedenkingen.  

Maar het lukt mij meestal niet om deze te realiseren.  Steevast heb ik er hulp voor nodig.  Een duwtje in de rug, of een grote duw zelfs.. Hier thuis komt het er vaak uiteindelijk op neer dat ik bedenk, en dat de echtgenoot uitvoert...

Bovendien lijk ik niet recht op een doel af te kunnen gaan.  Steeds opnieuw word ik afgeleid door wat op mijn weg komt.  Zie ik bergen waar anderen hooguit een heuveltje lijken te bespeuren.  Neem ik keer op keer de langste weg.  Met veel bochten.

Ook ontbreekt het mij aan volharding om eentonige fysieke taken uit te voeren.  Wil mijn lichaam dan vaak niet mee.  Wat ik niet zo goed begrijp.  Laat mij een voetbalmatch spelen en ik loop me te pletter.  Maar onkruid wieden, bijvoorbeeld, houd ik niet langer dan een kwartier vol.

Ten slotte is het voor mij vaak heel moeilijk om een overzicht te krijgen over wanorde.  Verlies ik mij in details.  Moet ik stukje per stukje kunnen bekijken.

Soms denk ik dat ik gewoon niet genoeg gestimuleerd ben in mijn dadenkracht.  Dat in mijn schoolcarrière een grote potentie aan dadenkracht verloren is gegaan.  Om nooit meer terug te komen...

Soms denk ik dat het gewoon aan mezelf ligt.  Dat ik eerder een lui type ben.

Soms denk ik dat ik gewoon teveel denk.

Alleszins, 

ik ben blij dat er mensen bestaan die wèl dadenkracht bezitten.  Die effectief en onverzettelijk te werk kunnen gaan.  In een rechte lijn tot aan de finish.

Zodat ik het niet hoef te doen.

Of tenminste, zodat ik me kan concentreren op de dingen waar ik wèl goed in ben...  en waar anderen misschien blij om zijn dat ik die dingen aanpak.  Zodat zij het niet hoeven te doen...

Trien

Waaaaaaaahhhh...

Hoe frustrerend kan het zijn om enkele uurtjes zoet te zijn met het bereiden van een nieuwe kookboek-maaltijd...  die nadien door niemand gesmaakt wordt...    Meer dan dat, die volledig tot aan de grond afgebroken wordt...

Ok, ik geef het toe.  Mijn verhouding zat fout.  De preien waren veel te groot en te dik, waardoor de spekblokjes in verhouding eilandjes werden.  Waardoor er veel te weinig smaak zat in de quiche Lorraine.  Deze keer had ik wel eens kwistig moeten zijn met zout, maar dat is tegen mijn principes...  

Ok, ik geef het toe.  Dat ik zelf ook speciaal om blikjes coca cola gereden ben naar de winkel.  Dat ik die extra smaak nodig had, ook al drink ik thuis normaliter geen cola meer.  Uit principe.  Of eigenlijk meer om mezelf te beschermen tegen overdaad.

Maar mèt die cola erbij vond ik het wèl lekker.  De quiche.  Met heel veel prei en weinig spek.

Gelukkig, want ik zal er nog enkele dagen mogen van eten, vrees ik...

Kato liet meteen blijken dat ze het NIET lustte en dat ze er bijgevolg ook NIET  van zou eten.  Op misschien een hapje na.  Voor de goede vrede.

Nel was daarentegen erg stil.  Maar ze zette wel door.  En mits ook wat cola, at ze toch haar stuk op.  Waarbij ze het niet naliet op te merken dat ze trots was op zichzelf.  (waaronder een goede verstaander mag aanvullen: 'dat ik zoiets smaakloos toch binnen gekregen heb...')

De jongens zijn nog niet thuis.  Ze zijn op triatlonkamp.  Straks mag ik ze afhalen.  Doodmoe en...  uitgehongerd.  Ik kan je nu al zeggen dat Toon NIET blij zal zijn.  Gisteren zat het er al op omdat hij mijn versgemaakte spaghetti moest eten.  Daar is deze quiche in vergelijking niets mee, dat kan ik je vertellen.

Gelukkig heb ik met de overschot van het deeg twee extra quichjes gemaakt, met veel minder prei en in verhouding meer spek.  Hopelijk slaat deze wel een beetje aan...  Dan kan hij achteraf nog een boterham eten...

En Abel?  Het blijft natuurlijk afwachten, maar Abel is -samen met Nel- mijn leukste eter.  Hij staat wel open voor nieuwe smaken.  Dat komt wel goed.

Of de echtgenoot vanavond mijn kookkunsten zal loven, valt zwaar te betwijfelen.  Hij is namelijk een functionele eter.  Voor hem doet het er veel minder toe of iets lekker is of niet, als het maar voldoende is.

Ik durf te voorspellen dat hij niet enthousiast zal zijn, maar wel in stilte zijn portie binnen zal werken.  Overgoten door een geutje wijn, natuurlijk...

Voila, 

dit heb ik ook al weer eens van mij afgeschreven.  

Al denk ik dat ik niet helemaal fair was...

zelf ben ik namelijk ook een heel slechte eter...

Altijd al geweest.

Heel gevoelig aan smaken en texturen.

Weinig leren eten omdat, tja...  waarom?  

Hadden mijn ouders strenger moeten zijn?  Mij meer moeten forceren?  Zou dat geholpen hebben?  Ik betwijfel het...  

Pas toen ik vrij was om zelf dingen te ontdekken, leerde ik nieuwe dingen eten...   al blijft het bij mij ook altijd beperkt...

Trien

Of hij nog een brood moet gaan halen in het winkeltje?

Ik herken de lach op Abel z'n gezicht...

Toen wij klein waren, kregen we thuis wekelijks evenveel (Belgische frank) zakgeld als we jaren oud waren.  Wat voor mij steevast een tocht naar het buurtwinkeltje zo'n kilometer verderop betekende.  Snoepen uitkiezen.  Uit de grote potten.  Goed uitrekenen.  Tot alle franken op waren.

Maar voor onze kinderen is het anders.

Eerst en vooral is er geen buurtwinkeltje.  Toch niet op veilige stap- of fietsafstand.  Eigenlijk begint het al met onze eigen straat die uitblinkt door de afwezigheid van voet- of fietspad.  En die, hoewel er maar vijftig kilometer per uur mag gereden worden, absoluut niet veilig is.

Ten tweede zijn snoepen in deze tijd niet meer wat snoepen in onze tijd waren; een uitzonderlijk privilege.  Iets waar je naar uitkeek, bereid was om de nodige moeite voor te doen om eraan te geraken en nadien met mondjesmaat van genoot.

In deze tijd worden kinderen overladen met snoepen.  Ze krijgen ze met zakken tegelijk.  Er staat absoluut geen maat meer op.  Genieten van één snoepje zoals wij toentertijd genoten, ik probeer het mijn kinderen bij te brengen.  Maar ik vecht tegen de bierkaai.

Alleszins, wij waren al van kleinsaf aan gewoon om alleen -lees: zonder volwassenen- naar de winkel te gaan.  En dat zijn mijn kinderen dus niet.

Dat was wat ik zag in de lach van Abel.

We zijn namelijk niet thuis, maar in een vakantiepark.  Hier kan het wel.  Het winkeltje ligt zo'n kilometer verderop.  De maximumsnelheid voor auto's is 10km/uur.  Abel geniet ervan om in z'n eentje -of samen met Toon- te gaan winkelen.  Met de step.  

Kijk, er worden soms foutjes gemaakt.  Dat wel.

Gisteren hadden de jongens geld genoeg mee om tien appels te kopen.  Bleek dat ze zich misteld hadden en maar negen appels uitgekozen hadden (terwijl ze aan de kassa wel zeiden dat ze er tien hadden, en dus ook voor tien appels betaalden).  

Dat de eerste appel die ik uit hun tas haalde helemaal rot was, dat hadden ze ook niet gezien...  

Zo waren ze nog met acht, de eetbare appels...

Maar wat kunnen foutjes ons schelen.

De lach van Abel.  De lach van Toon.

De trotsheid van de jongens wanneer ze thuiskomen met hun 'buit'.

Hun gevoel van zelfstandigheid.

Dàt is waar het leven hier om draait...

Trien

Ps Heb ik al gezegd dat Kato hier elke ochtend op tijd opstaat om alvast brood te halen in 't winkeltje zodat wij allen met vers brood kunnen ontbijten?  

Toon is geen durver.  Geen waaghals.  Hij zal geen onberekende risico's nemen.  Nooit.  (zie 'Toon, onze oudste zoon.')

Op zich is dat een goede eigenschap naar de zielenrust van de mama toe, ook op latere leeftijd.  

Nu speelt het hem parten.

Hij heeft er last van.

Het zorgt ervoor dat hij regelmatig erbuiten valt.  Buiten de kring van zich amuserende broer, zussen en soms ook vrienden.

Dat hij moet toekijken.

Gedegradeerd wordt tot toeschouwer.

Het gaat er niet om dat hij niet wil meedoen.  

Het gaat erom dat hij het niet durft.

Zo ook tijdens deze vakantie.

Zoals toen Nel, Kato en Abel zich inschreven om te klimmen op de hoge toren.  Beveiligd, weliswaar.  Dus eigenlijk helemaal niet echt gevaarlijk.  Maar toch als te risicovol ingeschat door Toon.

Waardoor hij als enige zich moest zien bezig te houden op het speelpleintje.  En toekijken hoe de zussen de top haalden en de broer halfweg telkens opgaf.  Ook bang, denk ik, maar hij had het tenminste wel geprobeerd.  Hij wel.

Zoals toen we in het zwembad waren.  Waar Nel, Kato en Abel zich kostelijk amuseerden op de wildwaterbaan.  Elke keer opnieuw.  En Toon alleen achterbleef...  Op den duur werd hij kwaad van de goed bedoelde aansporingen van zijn broer & zussen.  Dat het niet snel ging, dat je niet kopje onder ging, dat hij het ook superleuk zou vinden...  Allemaal goed en wel, maar bang is bang.  Het gaat er namelijk niet om dat hij niet wil meedoen, het gaat erom dat hij het niet durft... 

Op Toon inpraten helpt meestal niet.  Dat voelt hij aan als bedreigend.

Hem laten weten dat het ok is om bang te zijn, dat doen we wel.  Dat hij helemaal niet verplicht is iets te doen.  Weliswaar in het besef dat we hem daar niet echt mee vooruit helpen.  Dat hij nog steeds evenveel afgezonderd blijft van de anderen.

Daarom heb ik Toon toch even apart genomen. Hem gevraagd wat hij precies eng vond aan de wildwaterbaan.  Zo vertelde hij dat hij enkel het begin en het einde van de baan kon zien, maar helemaal niet wist wat er daartussen gebeurde...  

Toen we in het terugkeren naar onze bungalow de achterkant van het zwembad passeerden, kreeg ik een idee.  Van ietsje verder kon je namelijk wèl zien hoe de wildwaterbaan slingerde en wat het allemaal precies inhield.  Toon nam alles in zich op.

De volgende dag ging de echtgenoot met de vier kinderen naar het zwembad.  

Toen ze terugkeerden, zag ik Toon glunderen.  Hij had groot nieuws.  Hij was zomaar even DRIE keer van de wildwaterbaan gegleden!!!

Zalig!  Wéér een overwinning op zichzelf!

De echtgenoot vertelde mij later dat Toon na de eerste keer niet nog eens wou.  Dat de echtgenoot hem toen gevraagd had wat hij er precies niet leuk aan vond.  Het bleek het water te zijn dat van bovenuit op zijn hoofd terechtkwam, op het einde.  Daarop had de echtgenoot gezegd dat hij dat zelf eigenlijk ook niet zo leuk vond, maar dat hij dan tegen zichzelf zei "Ach, dat water op m'n hoofd, dat is niet zo leuk, maar dat duurt echt maar een fractie van een seconde.  Dat is heel snel voorbij. Daar ga ik het toch niet voor laten om te glijden.".  

Dat was voldoende geweest om Toon terug aan het glijden te krijgen...

Alleszins, ik heb net eens gekeken wanneer er weer een klimsessie georganiseerd wordt op de klimtoren.  Misschien is het het moment om Toon toch mee te laten doen.  En hem ervan te overtuigen dat het voor hem fantastisch is als hij twee delen beklimt, in plaats van de volledige toren.  Hij heeft nu eenmaal een duwtje nodig, die oudste zoon van ons.

Trien

nvdr   Zo gezegd, zo gedaan.  Het lukte ons om Toon warm te krijgen om zondag toch te proberen klimmen.  Door hem te laten weten dat we niet verwachtten dat hij helemaal boven raakte.  Dat twee delen (van de tien) voor hem al heel mooi zou zijn...

Uiteindelijk klom hij bij poging één zes delen hoog en bij poging twee zeven delen.  En was hij heel blij dat hij het toch gedaan had!!!!

Dertien jaar is Nel.  En eerder groot.

Zus Kato is daarentegen eerder klein.  

Waardoor Nel al haar hele leven zo'n hoofd boven Kato uittorent.  En waardoor de kans klein lijkt dat Kato ooit groter zal worden dan Nel.

Grappig genoeg is Toon eerder groot voor zijn leeftijd.  Eigenlijk ongeveer even groot als Kato.  Op enkele centimeters na misschien. Belangrijke centimeters, weliswaar, voor Kato.  Centimeters die Toon langzaamaan lijkt in te halen.  Heel langzaam.

Abel is dan weer klein voor zijn leeftijd.  Klein en geblokt.  Gespierd.  Ook Abel is al zolang hij zich kan herinneren een kop kleiner dan zijn anderhalf jaar oudere broer Toon.  

Samenvattend ziet ons gezin er momenteel als volgt uit:

De echtgenoot torent een dikke tien centimeter boven mij uit.  Hij verliest wel enkele centimeters door ietwat voorovergebogen te lopen...

Zelf ben ik niet groot, maar ook niet heel klein.

De dertienjarige Nel heeft mijn lengte bereikt.  Het feit dat haar bekken hoger komt dan het mijne doet mij vermoeden dat ze me de komende maanden met gemak het nakijken zal geven...

Kato van twaalf is een kop kleiner dan Nel, maar toch nog enkele centimeter groter dan Toon van bijna tien.

Abel van acht jaar staat helemaal onderaan de ladder en scheelt een kop met Toon.  Hij is sinds enkele maanden definitief uit zijn broeken gegroeid van maat 116 - zes jaar.  Gisteren had hij er zo nog eentje aan, maar er stond water in zijn kelder...

Heel erg intrigerend vind ik dit.

Ik vraag me namelijk af waar dit zal eindigen.

Wie wordt de grootste van de kinderen?  

Krijgen Abel en Kato nog een scheut?  Of blijven ze hun ganse leven klein?

Wie zal mij -behalve Nel- nog voorbijsteken?

Hoe groot wordt ons grootste kind?

Hoe groot wordt ons kleinste kind?

Lengte vormt mede je persoonlijkheid. 

Het kan niet anders dan compleet verschillend aan te voelen: hoog boven iedereen uittorenen of altijd de kleinste van de bende zijn.

Ook bij mijn opgroeiende kinderen heb ik een groot verschil gemerkt in reacties.

Als grote Nel of Toon op -ik zeg maar wat- vierjarige leeftijd vervelend deden dan zag je mensen afkeurend kijken.  "Wat een gedrag voor zo'n kleuter", voelde je ze denken.  Terwijl ze in werkelijkheid nog maar vier jaar waren...

Als kleine Kato of Abel op vierjarige leeftijd vervelend deden, werd daar nooit zo naar gekeken.

En omgekeerd...

Als grote Nel of Toon op -ik zeg maar wat- vierjarige leeftijd konden fietsen zonder zijwieltjes, vond niemand daar iets bijzonders aan.

Als kleine Kato of Abel op vierjarige leeftijd konden fietsen zonder zijwieltjes werd hen langs alle kanten toegeroepen hoe knap dat wel was voor zo'n kleintje...

Ja, er wordt echt anders gereageerd op grote kindjes dan op kleine kindjes. 

-Net zoals er anders wordt gereageerd op 'schattige' kindjes dan op 'gewone' kindjes, trouwens... --> heb ik het later misschien nog wel eens over-

Waarbij een voordeel dat je als kind hebt, misschien later als volwassene eerder een nadeel kan vormen...  Of misschien net niet, het ligt eraan hoe je het ervaart...

Alleszins,  in deze tijd gaat het dus gebeuren...  Mijn oudste dochter staat op het punt mij voorbij te steken...

Ik wens haar van harte een tiental centimeter extra toe.  Ik weet dat dat haar goed af zal gaan!!

Trien

Oefff...  

Het verjaardagsfeestje van Abel is achter de rug.  Met heel veel speelplezier.  Stralend mooi weer.  Slechts één korte ruzie.  En, heel belangrijk... zonder ongelukken!  

Erop kunnen terugblikken vind ik persoonlijk toch altijd leuker dan ervoor staan...   Het is en blijft toch een opdracht om een bende 8-9-jarigen een namiddag te animeren.  Of er tenminste voor te zorgen dat ze zichzelf animeren op een gepaste manier.  Zonder de boel af te breken, vrij vertaald.

Eerlijk...  het is heel goed meegevallen.  

Eerst en vooral was er de zon die er voor koos om de voorspellingen te negeren en volop te schijnen.  Check!

Dan was er ook de echtgenoot die werkelijk zijn best deed en deze keer niet besloot om ondertussen ook even het onkruid te wieden.

Bovendien was ik onder de indruk van het mooie samenspel van de kinderen, zelfs jongens en meisjes onder elkaar...

De wafels werden gesmaakt, het ijsje ging vlotjes binnen...

Iedereen tevreden, al zeker ons feestvarken-van-dienst, Abel.  Die het niet kon laten zijn gekregen geld te tellen terwijl het feestje in volle gang was...

En toch...

toch ben ik elke keer opgelucht als het tegen den vijven aanloopt en de ouders verschijnen om hun kapoentjes terug mee naar huis te nemen. 

En hoop ik dat de opluchting niet van mijn gezicht te lezen valt...

Trien

Wat een spannende dag vandaag...

Voornamelijk voor Kato, maar uiteraard ook voor de mama en de papa die supporteren vanop de eerste rij...  Figuurlijk, in mijn geval, althans vandaag...

Acrobatische gymnastiek, daar draaide alles rond.

Kato vormt samen met een toffe achttienjarige meid een duo, waarbij Kato bovenpartner is.  Degene die opgetild wordt en hoog in de lucht de bewegingen zo perfect mogelijk moet uitvoeren.  Ze komen uit in de laagste reeks in Nederland, de E-reeks.  Wat vrij normaal is aangezien Kato beginnelinge is en ze slechts eenmaal per week trainen, terwijl in de hogere reeksen soms dagelijks getraind wordt.  Dit alles schrijf ik om jullie duidelijk te maken dat er hier dus absoluut niets belangrijks op het spel staat.  Dat dit puur een hobby is.  Niets meer en niets minder.   

En toch...  en toch...   spanning!!!

In haar reeks neemt Kato het in drie wedstrijden op tegen negentien andere duo's, waarvan de vier 'beste' doorstoten naar de halve finale van Nederland.  Kato en haar partner maakten grote kans om in die top vier te eindigen als ze vandaag een foutloos parcours af zouden leggen...

De eerste wedstrijd waren ze namelijk onverwacht eerste geëindigd.

De tweede wedstrijd maakten ze een fout in de opbouw en moesten ze zich tevreden stellen met een zeventiende plaats.  

Vandaag - 1 april- was een cruciale dag...   nu goed presteren zou een plaatsje in de halve finale waard zijn...  Wat toch een mooie pluim op de acro-hoed zou zijn!

Om 13.50u moesten ze aantreden, Kato en haar partner.  Als twintigste -en dus laatste- duo van hun reeks.  In die enkele minuten moest het gebeuren.  Ze moesten beiden schitteren.  En vooral...  ze konden zich geen fouten permitteren...

  

Stress...   Help!!!

Kijk, ik ben een voetbalster.  Ik houd ervan om naar voetbalmatchen te kijken.  Goede en minder goede acties wisselen elkaar af en je maakt als het ware een balans op van beiden.  Een voetbalmatch kan ook heel spannend zijn.  De laatste minuten totdat de scheidsrechter affluit... daarin kan nog zoveel gebeuren.  Ten goede of ten kwade...   Zalig, zo'n voetbalwedstrijd.  Zeker wanneer de eigen kinderen tussen de lijnen staan.

Maar acrobatische gymnastiek.  Of voltige.  Of toestelturnen.  (Zo heb je meteen de drie hobby's die Kato uitoefent...)

Dat is iets helemaal anders.

Je oefent uren en weken en maanden aan één bepaalde oefening.  Telkens opnieuw.  En opnieuw.  En opnieuw.

En dàn, in enkele minuten (of soms zelfs in enkele seconden bij toestelturnen), dan moet het helemaal goed zitten.  Eén kans.  Eén moment om te schitteren.  Met alle ogen op jou gericht...  Bam!

Brrrr...  niets voor mij!!!

Niets voor mij om te moeten doen.

Maar ook niets voor mij om te moeten meemaken vanop de tribune...  Eén brok zenuwen ben ik dan.  Wat uiteraard totaal zinloos en uitermate nutteloos is, ik weet het.

Vandaag was ik dan ook niet kwaad dat de echtgenoot met Kato richting Nederland reed.  Terwijl ik me logistiek en emotioneel bekommerde om de  andere drie kapoenen, die elk mochten aantreden met hun voetbalploeg.

Zodat ik het opzij kon schuiven.  Mijn zinnen verzetten.  Niet denken aan 13.50u.  Aan de dochter.  Knoop in de maag.  Zelfs al ben ik er niet live bij.

Ik ga hier niet uitleggen hoe het kwam dat ik uiteindelijk, hoewel we net op tijd thuis waren van het voetbal, er toch in slaagde de livestream-beelden van de dochter in actie nog te missen.  Stress doet iets met een mens.

Maar het superformidabele gevoel toen ik een berichtje kreeg van de echtgenoot dat alles goed verlopen was...  het ongelooflijk trotse en blije gevoel toen de echtgenoot meedeelde dat Kato en haar partner door waren naar de volgende ronde...  dàt is wat ik van vandaag wil onthouden.

En dat er mij binnen een dikke maand nog zo'n stressdag te wachten staat...  al weet ik dat de kansen van de dochter om door te stoten naar de Nederlandse finale echt wel klein zijn.  En al staat er -zoals ik eerder al uitvoerig beschreef- eigenlijk helemaal niets op het spel...

Trien

Rust in huis. 

Eindelijk nog eens enkele uurtjes helemaal voor mezelf.  De dametjes zijn bij een vriendinnetje en gaan deze namiddag lekker zwemmen. De jongens moeten op school blijven eten.  Sobere maaltijd.  Mijn boodschappen zijn gedaan, dus ik hoef me niet meer te verplaatsen tot de schoolbel rinkelt...  zalig!!!

Het was weer enkele dagen geleden dat ik het huis even voor mij alleen had, en eerlijk...  ik snakte ernaar.  Ik heb daar namelijk behoefte aan.  En ik weet ook hoe dat komt.  Ik ben hoog-sensitief.  Hooggevoelig.    

Als kind heb ik mij altijd anders gevoeld dan de anderen.  Ik had last van dingen waar andere kinderen geen (of toch duidelijk minder) last van hadden.  Zoals van een erg sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel.  Ik voegde me vrijwillig bij kinderen die uitgesloten werden, ook al maakte me dat in de klasgroep niet altijd populair. 

Een juf of een meester die kwaad was op iemand van de klas, dat raakte mij persoonlijk.  

Een juf of een meester die in een slechte bui was om god-weet-welke-reden, het haalde mij onderuit.

Mijn hele kindertijd deed ik mijn uiterste best om mijn leerkrachten te behagen.  Omdat ik absoluut niet om kon gaan met het idee dat ze ontgoocheld zouden zijn in mij.

Pas toen ik wat ouder was, kon ik me wat vrijer voelen.  Besefte ik dat ik sowieso niet iedereen kon blijven plezieren.

Ook in de middelbare school heb ik nooit echt aansluiting gevonden met mijn klasgenoten.  Uitsluitend meisjes, trouwens.  De zaken waar de 'populaire' groep mee bezig was, konden mij niet boeien.

Erg druk doen over pietluttigheden, daar ben ik nooit goed in geweest.   Mijn muziekkennis was erg beperkt aangezien ik enkel naar zachte muziek luisterde.  Mijn televisieprogramma- en filmkennis was abominabel, aangezien ik enkel heel-erg-vredelievende-films-zonder-spanning uit kan kijken.

Ik houd niet van dansen en  uitgaan.  Het lawaai en de drukte verstikken mij.  Ik drink geen alcohol, dus ik blijf nuchter.  Altijd.  Ik kan er niet tegen om te laat op te blijven.  Ik heb heel veel nood aan slaap.  Bovendien kan ik niet genieten van dansen.  De rem die mij tegenhoudt om mezelf te durven laten gaan is veel te krachtig.  

Het flirten met jongens interesseerde mij niet.  Ik was op zoek naar een jongen die mij wilde nemen zoals ik was.  Iemand die mijn idealen kon delen.  Iemand die doorheen de buitenkant rechtstreeks mijn ziel aanschouwde.  Kortom, iemand die niet te vinden was.   Al zeker niet in een plaatselijke dancing of in een feestzaal.

Tijdens mijn jeugdjaren voelde dit gebrek aan zielsverwanten aan als een grote leegte.  Een gevoel nergens bij te horen.  Niet begrepen te worden.  Een gevoel van totaal anders zijn, maar daar geen vinger op te kunnen leggen.

Pas op, ik wil hier absoluut niet mee zeggen dat ik een slechte jeugd gehad heb.  Integendeel.

Ik heb heel veel plezier beleefd met mijn zussen en broer, met mijn voetbalvrienden.  En in het bijzonder heb ik heel veel te danken aan mijn toenmalig buurmeisje en tevens voetbal- en klasgenote.  Zij was (en is ;-) ) een durver.  Een avonturier.  Met een heel goed gevoel voor humor en met duizend talenten.  Iemand die iedereen als vriendin wou.  Hoewel het tussen ons niet altijd koek en ei was, heeft zij mij mee gemaakt tot wie ik ben.  Heeft zij mij vele keren uit mijn tent gelokt.  Heeft ze me mee laten proeven van het plezier van niet-atlijd-in-de-pas-moeten-lopen.  En daar ben ik haar nog steeds ongelooflijk dankbaar voor.

Aan de universiteit, op kot, vond ik voor het eerst in mijn leven echte zielsverwanten.  Uuuuuuren en uuuuuren en uuuuuuuren zijn opgegaan aan het openleggen van onze diepste verlangens en wensen.  Aan het analyseren van onze levens.  Aan het filosoferen over onszelf en over de hele wereld.  Daar kon ik niet genoeg van krijgen.  Nooit.

Voor mezelf is er nog een puzzelstuk op zijn plaats gevallen toen ik als twintiger mijn moeders dagboek te lezen kreeg.  Eén passage daarin heeft mij buitengewoon geraakt.  Omdat het ikzelf had kunnen zijn, die deze woorden schreef...  Het klonk ongeveer zo...

-mijn moeder over zichzelf-  "Zou iedereen zo gevoelig zijn?  Dat is toch niet goed.  Een gevoelig mens is zo kwetsbaar..."

Het was mij tot dan toe niet opgevallen dat ook mijn moeder hier -ooit- mee worstelde.  Toch heb ik altijd het gevoel gehad dat zij me ergens wel begreep.  Bij haar kon ik veel kwijt.

Pas toen we in de zoektocht naar hoe we Nels gedrag konden kaderen en aanpakken, stootten op de literatuur van Elaine Aron rond hoogsensitiviteit, kon ik de volledige puzzel leggen.  Wat zij schreef, was zo herkenbaar.

Mijn anders zijn, kreeg een naam.  Hoogsensitiviteit.  En een plausibele uitleg.  

Zonder twijfel blijft dit een woord dat een erg grote verscheidenheid aan ladingen dekt.  Zonder twijfel zijn geen twee hoogsensitieve personen aan mekaar gelijk.  Toch denk ik te mogen stellen dat ik best wel hoog hoogsensitief ben.  En dan leer ik uit het boek van Aron dat ik enorm veel geluk gehad heb om in een warm en begripvol nest terechtgekomen te zijn...

Alleszins, hoewel ik me nog steeds vaak een buitenbeentje voel, ervaar ik persoonlijk mijn hoogsensitiviteit als een enorme verrijking in mijn leven.  Ik kan het me natuurlijk ook niet anders voorstellen.  Anderzijds besef ik terdege dat ik mijn grenzen moet bewaken.  Dat ik mijn beperkingen heb.  Dat ik heel zorgzaam moet omspringen met mijn energie...

Als ik mezelf -ter afsluiting- mag voorstellen met een metafoor, dan ben ik degene die houdt van gezelligheid, van ambiance en van plezier.  Maar op het moment dat het feest losbarst in al z'n glorie...  dan glip ik er stilletjes onderuit...  Elke keer opnieuw...

Trien