|
Ze hebben een nieuwe hobby ontdekt. De echtgenoot en de vier kids.
Na het avondeten zijn ze vertrokken. Met de fiets.
Op zoek naar een cach...
Geocaching. Begeleid door de smartphone fietsen en wandelen met als doel de schat te ontdekken. Je naam bij op het vindersblad te schrijven, voor zo ver ik het goed begrepen heb. Er zijn absoluut verschillende niveaus en vele varianten, maar wij zijn nog maar beginners. Op zoek naar een tweede vondst. 't Is te zeggen, mijn man en de kinderen zijn nog maar beginners. Zelf laat ik ze nog even doen. Zorg ik ervoor dat ze het al wat in de vingers en de benen krijgen. Zodat ik me nadien op sleeptouw kan laten nemen. Want ja, het lijkt me wel wat. De combinatie van het sportieve met het spel-element.
't Is natuurlijk ook een beetje spannend om alleen thuis achter te blijven. Hoe komen ze straks terug? Blij en opgewonden met de duimen omhoog? Zoals de eerste keer. Of ontgoocheld en kwaad... 't Zou zomaar kunnen, he!
'Als er maar geen ongelukken gebeuren', zegt een stemmetje diep in mij. Een stemmetje dat ik meteen in de kiem probeer te smoren. Zoals elke mama, denk ik dan...
Alleszins, op mijn manier geniet ik mee.
Van de lichte spanning voor het resultaat.
En zeker ook van het feit dat de echtgenoot vertrokken is met de vier kinderen. Allemaal even enthousiast.
Zodat ze samen een avontuur kunnen beleven.
Een stukje papa-geschiedenis kunnen schrijven.
Al is het maar omdat de kracht van mooie herinneringen zo groot is. Zoals ik gisteren mocht ondervinden...
(zie: 'familie - RIP nonkel Hubert - 29-04-2017)
Trien
|
