Toen Toon deze middag zijn jas uitdeed, viel ik bijna achterover.  In de eerste plaats van 't verschieten.  Nadien van 't lachen.  Was hij er toch in geslaagd naar school te gaan met een mooie gilet en daaronder...  zijn onderhemd.  Zijn longsleeve was hij vergeten aan te doen. Die hing nog klaar, over de zetel.  Waar ik het gisterenavond klaargelegd had. 

De eerste controlepost -meer bepaald de echtgenoot- was Toon probleemloos gepasseerd.  Op vestimentair gebied moet je van hem namelijk geen wonderen verwachten.  

Nu ja, de juf kan er maar eens goed om gelachen hebben...  

Vervelender vind ik situaties zoals gisteren.

Voetbaltornooi in de namiddag.  Dat betekent dat ik Toon in de voormiddag begin aan te porren.  Dat het tijd is om zijn tas te maken.  En of hij dat al gedaan heeft.  Net zolang tot ik een "ja" krijg als antwoord.

Namiddag.

"Nog acht minuten", laat ik Toon weten, die druk op de trampoline aan het springen is met de buurjongen.  

"Ok!  Dan kom ik meteen!" krijg ik als antwoord.

Waarop ik mij rustig vertrekkensklaar maak.  In de veronderstelling dat alles onder controle is.

En dan komt Toon tevoorschijn...

Zijn scheenlappen en zijn kousen is hij vergeten aandoen.  Waarop hij zijn scheenlappen gaat halen, maar zijn kousen niet vindt.  Waarop hij met zijn voetbalschoenen aan naar boven wil lopen om kousen uit zijn schuif te halen.  Wat uiteraard NIET de bedoeling is.  Waarop ik uiteindelijk zelf nog vlug naar boven spurt om rode kousen.

Tot mijn oog op zijn short valt.  Wat rood is, in plaats van wit.  Oeps, foutje...

Ik wijs Toon op zijn halflege drinkfles en vraag hem of dat voldoende lijkt voor een volledig tornooi.  Waarop ik -die geen voetbalschoenen aanheb- terug naar de keuken mag lopen om dat klusje te klaren.

Wanneer we uiteindelijk bijna de deur uit zijn, komt de echtgenoot af met de echte wedstrijdkousen van Toon.  Die zo onvindbaar waren dat ze gewoon in de zetel lagen...

Als je dan weet dat Toon wekelijks een voetbalmatch speelt.  Dat hij bijgevolg wekelijks een oefenmoment heeft om zich bij te scholen in het 'zich klaarmaken voor een match'.  Dan kan je je wel voorstellen dat ik op dat eigenste moment behoorlijk geïrriteerd geraak... Pissig, zeg maar...

En Toon, mijn gevoelige Toon, is daarvan onder den indruk.  Uiteraard.  Plannen is namelijk niet zijn sterkste kant...

Een valse start, noemen ze dat. 

Gelukkig hebben we dan nog een volledige rit met z'n tweetjes.  Eerst om rustig te zakken...  zodat ik kan stoppen met sakkeren.

Nadien om met mijn peptalk te beginnen...   Zodat de dieselmotor van Toon al een beetje voorverwarmd kan worden.  Om op tijd op toerental te komen.  Zonder de balast van slechte gevoelens...

Trien