Persoonlijk vind ik het een heel moeilijke afweging, tussen risico en zelfstandigheid, tussen vrije tijd en tijdverlies, tussen tevredenheid en tegenstand...   kortom tussen even alleen thuisblijven en mee moeten rijden.  Voor 'nutteloze' ritten.  Ritten die dienen om broer of zussen ergens af te zetten of juist terug te halen.  En dat zijn er heel wat, dat kan ik je verzekeren.

De meisjes zijn oud genoeg om alleen thuis te blijven.  

Toon is oud genoeg om al even alleen thuis te blijven.

De jongens kunnen wel even alleen thuis blijven als minstens één van de zussen thuis is.

Abel kan wel even alleen thuisblijven als hij buiten aan het spelen is en als de buren thuis zijn.

Enkel de jongens in huis daarentegen...

Dat blijft een inschatting.  Een dansen op een slappe koord.

Die ene keer vorig jaar toen ik maar heel even weg was, die ben ik nog niet vergeten.  Toen ik ze al van buiten hoorde roepen. Mekaar achterna lopend rond de tafel.  Klaar om mekaar levend te villen.

Maar dat is ondertussen natuurlijk al een hele tijd geleden.  Zij zullen zich ook nog wel iets herinneren van hoe kwaad ik toen geworden ben. Van de preek die ik toen gegeven heb over vertrouwen dat moet gewonnen worden om zelfstandigheid te kunnen verdienen.  Van het feit dat ze de daaropvolgende maand elke verplaatsing sowieso mee moesten, hoe kort ook... 

De echtgenoot en ikzelf hebben een lichtjes andere mening over het thuisblijven van de jongens.  Hij is namelijk strenger.  Principiëler.  

Het grootste deel van het rondrijden met de kinderen komt echter op mijn rekening.  Waarschijnlijk dat ik daardoor iets losser ben.  Dat ik ze al sneller thuis durf te laten.  Omdat ik weet dat ze ook zo graag gewoon thuis zijn. Waarbij ik ze telkens heel goed instrueer wat ik precies van hen verwacht.   

Toegegeven, soms doe ik het gewoon voor mijn gemak.  Om geen gezeur te krijgen.  Erger nog, soms durf ik ze zelfs alleen thuis te laten met de toestemming om te schermen.  Televisie of computer, hangt ervan af.  Dan weet ik namelijk zeker dat ze rustig en flink zijn...

Toch blijft het altijd een beetje spannend.  Zelfs nog bij de meisjes.

Zie ik er telkens naar uit om terug thuis te komen.  Om met mijn eigen ogen te zien dat alles in orde is.

Weet jij trouwens wat nog zo'n verschil is tussen Toon en Abel?

Als Toon alleen thuis is en ik zeg hem dat ik een halfuur wegblijf en dat hij niet mag schermen, dan zal hij heel veel zin hebben om toch te schermen...  maar zal hij het uiteindelijk niet doen.  Daar kan ik prat op gaan.

Als Abel een halfuurtje alleen thuis is en ik zeg hem niet te schermen...  dan zal ik nooit weten of hij al dan niet aan de verleiding heeft kunnen weerstaan.  Tenzij ik hem zou controleren.  Wat ik nooit of te nimmer zal doen...

Trien

Toen Toon deze middag zijn jas uitdeed, viel ik bijna achterover.  In de eerste plaats van 't verschieten.  Nadien van 't lachen.  Was hij er toch in geslaagd naar school te gaan met een mooie gilet en daaronder...  zijn onderhemd.  Zijn longsleeve was hij vergeten aan te doen. Die hing nog klaar, over de zetel.  Waar ik het gisterenavond klaargelegd had. 

De eerste controlepost -meer bepaald de echtgenoot- was Toon probleemloos gepasseerd.  Op vestimentair gebied moet je van hem namelijk geen wonderen verwachten.  

Nu ja, de juf kan er maar eens goed om gelachen hebben...  

Vervelender vind ik situaties zoals gisteren.

Voetbaltornooi in de namiddag.  Dat betekent dat ik Toon in de voormiddag begin aan te porren.  Dat het tijd is om zijn tas te maken.  En of hij dat al gedaan heeft.  Net zolang tot ik een "ja" krijg als antwoord.

Namiddag.

"Nog acht minuten", laat ik Toon weten, die druk op de trampoline aan het springen is met de buurjongen.  

"Ok!  Dan kom ik meteen!" krijg ik als antwoord.

Waarop ik mij rustig vertrekkensklaar maak.  In de veronderstelling dat alles onder controle is.

En dan komt Toon tevoorschijn...

Zijn scheenlappen en zijn kousen is hij vergeten aandoen.  Waarop hij zijn scheenlappen gaat halen, maar zijn kousen niet vindt.  Waarop hij met zijn voetbalschoenen aan naar boven wil lopen om kousen uit zijn schuif te halen.  Wat uiteraard NIET de bedoeling is.  Waarop ik uiteindelijk zelf nog vlug naar boven spurt om rode kousen.

Tot mijn oog op zijn short valt.  Wat rood is, in plaats van wit.  Oeps, foutje...

Ik wijs Toon op zijn halflege drinkfles en vraag hem of dat voldoende lijkt voor een volledig tornooi.  Waarop ik -die geen voetbalschoenen aanheb- terug naar de keuken mag lopen om dat klusje te klaren.

Wanneer we uiteindelijk bijna de deur uit zijn, komt de echtgenoot af met de echte wedstrijdkousen van Toon.  Die zo onvindbaar waren dat ze gewoon in de zetel lagen...

Als je dan weet dat Toon wekelijks een voetbalmatch speelt.  Dat hij bijgevolg wekelijks een oefenmoment heeft om zich bij te scholen in het 'zich klaarmaken voor een match'.  Dan kan je je wel voorstellen dat ik op dat eigenste moment behoorlijk geïrriteerd geraak... Pissig, zeg maar...

En Toon, mijn gevoelige Toon, is daarvan onder den indruk.  Uiteraard.  Plannen is namelijk niet zijn sterkste kant...

Een valse start, noemen ze dat. 

Gelukkig hebben we dan nog een volledige rit met z'n tweetjes.  Eerst om rustig te zakken...  zodat ik kan stoppen met sakkeren.

Nadien om met mijn peptalk te beginnen...   Zodat de dieselmotor van Toon al een beetje voorverwarmd kan worden.  Om op tijd op toerental te komen.  Zonder de balast van slechte gevoelens...

Trien