Ik heb iets bijgeleerd.  

Over talenten.

Dat een talent niet noodzakelijk te maken heeft met wat je goed kan.  Het is niet omdat je iets nog niet zo goed kan, dat het geen talent kan zijn.  En omgekeerd, het is niet omdat je iets goed kan, dat het sowieso een talent is.

Wat is een talent dan wel?  Een talent is iets wat je graag doet.  Iets waar je helemaal voor wil gaan.  Waar je je met plezier in verdiept, waardoor je je uitgedaagd voelt.  Wat je een drive geeft...   dat is een talent.

Zodat je op momenten dat het even wat moeilijker gaat niet meteen op wil geven.  

Dat heb ik bijgeleerd. 

Zo had ik het namelijk nog nooit bekeken.

Als kind was ik in veel dingen goed.  Ook in schoolse zaken.  En daarom werd ik in een bepaalde richting 'geduwd': eerst latijn, nadien latijn-wiskunde.  Het was niet mijn ding.  Ik moest overleven.  Mijn sport hield mij recht.  Ik leefde als het ware van de training naar de match.  En van de match naar de training.

Pas aan de universiteit ben ik echt mijn eigen keuzes beginnen maken.  Gelukkig...  want daar leefde ik helemaal op.  Maar nu besef ik dat het anders had kunnen lopen.  Als ik van meet af aan gestimuleerd was in waar mijn èchte talenten liggen...  dan stond ik nu waarschijnlijk dichter bij mezelf...

En dan kijk ik naar mijn achtjarige jongste zoon, Abel.  Hij leert heel vlot.  Op school vindt hij het 'oersaai' en 'poepsimpel'.  Wanneer hij daarentegen buiten mag helpen klussen met zijn papa leeft hij helemaal op.  Gisterenavond voor het slapengaan vroeg hij me nog of hij niet het hulpje zou mogen worden van tuinman Andy.  Hij bleef niet bij de pakken zitten en schreef hem meteen een email (waar weliswaar nog wat werk aan is voor hij verzendklaar is...  ;-) )

Abel leert snel en zit een jaartje voor op zijn leeftijdsgenoten.  Alleen, het boeit hem niet.  Als we Abel echt gelukkig willen maken, zullen we rekening moeten houden met zijn èchte talenten.  En die zouden wel eens ergens anders kunnen liggen dan op de schoolbanken...

Trien

Je beseft het niet ten volle.  Maar van zodra je mama of papa wordt, krijg je er een extra'tje bij: het Moeten.  In alle hevigheid komt het vanaf die eerste dagen je nieuwe leven binnen geslopen.  Vermomd, weliswaar, onder een roze wolk.  Zodat je niet meteen beseft dat je er voor pakweg zo'n twintig jaar aan vasthangt...  Zodat je niet meteen de biezen neemt... het Moeten.

Baby Moet drinken, baby Moet ververst worden, baby Moet gewassen worden, baby Moet opgepakt worden als hij of zij huilt...  

Uiteraard doe je dit alles met heel veel liefde en toewijding.  Je hebt er immers (meestal) zelf voor gekozen.  Maar het put je uit. Lichamelijk in de eerste plaats.  Baby kent het verschil nog niet tussen dag en nacht.  Maar ook mentaal, op een iets langere termijn. Slaaptekort is namelijk de grootste vijand van helderheid. 

Het meest schadelijke van het Moeten, is de standvastigheid.  Het neemt in de loop der jaren andere vormen aan, dat wel.  Het wordt meer handelbaar.  Meer voorspelbaar.  Maar het blijft alomtegenwoordig.  Dagdagelijks. Week na week.  Maand na maand.  Jaar na jaar.

Kijk, wij zijn sociale wezens, wij leven in een maatschappij die draait rond regels.  Dus wij Moeten allemaal.  Dat is een feit.  Geld verdienen, bijvoorbeeld, als je ietwat comfortabel wil leven op deze planeet...  Bij het uitoefenen van een job komt er ook heel wat Moeten kijken.  Onvermijdelijk.

Maar als niet-ouder kun je op vrije momenten in principe doen wat je wil.  Je kiest wat je doet en laat...

En laat het nou net dàt zijn wat het voor een ouder zo zwaar maakt.  Als ouder Moet je voortdurend.  Volcontinu.  Misschien wel in hevigheid evenredig met het aantal kinderen dat je opvoedt...  Van zodra je het Moeten van de job van je afgeschud hebt, begint het Moeten op het thuisfront.

En dat is niet min.  Er Moet heel wat, of zoals mijn mama wel eens pleegt te zeggen: "Er is veel werk in een huishouden...".  Het houdt nooit op. Kinderen Moeten gekleed worden,  kinderen Moeten proper zijn, kinderen Moeten eten, kinderen Moeten huiswerk maken, kinderen Moeten slapen.  Er Moeten boodschappen gedaan worden: voeding, verzorgingsprodukten, kleding, schoenen, een ditje voor school, een datje voor de hobby's ...  noem maar op.

Bovendien Moet er heel wat geregeld worden.  We zijn niet dag en nacht bij onze kinderen, maar we blijven wèl verantwoordelijk voor hun dagelijkse verloop.  Dat ze veilig van de ene plaats naar de andere plaats geraken, bijvoorbeeld.  Ook dat kost tijd en energie. Plannen en organiseren.  Het is nooit mijn ding geweest.  Maar het Moet.

Het Moeten vult een meer dan behoorlijk stuk van mijn tijd.  Mijn halftijdse job zit vol met Moeten.  Ik ben fysiek èn psyschisch moe als ik thuiskom  Moe, en gelukkig ook vaak voldaan. -hier kom ik later zeker nog op terug-

Het Moeten vult een meer dan behoorlijk stuk van mijn tijd.  Thuis ben ik nooit klaar.  Als de kinderen naar school gebracht zijn, begin ik aan mijn huishoudelijke taken.  Taken die altijd terugkomen.  Taken die een hele hap van mijn tijd nemen. Zonder dat ik ook maar één stap vooruit gekomen bent...  Eèn minuut later kan het pasgewassen pulleke al weer onder de choco hangen en valt er een beker melk neer op de pasgedweilde vloer...  

Wanneer ik de kinderen afgehaald heb van school, begint een nieuwe dagtaak.  Er Moet rondgereden worden.  En georganiseerd.  En onderhandeld.  En begripvol geluisterd.  En gestudeerd.  En een brandje geblust.  En...en...en...  

Het Moeten vult ook een heel stuk van mijn hoofd.  Ik ben ermee bezig.  Het maalt voortdurend in mijn hoofd.  Alles draait om timing en planning.  Dit mag ik niet te lang doen, want ik Moet nog dat en dat en dat...  En plotseling, uit het niets, schiet er me nog iets te binnen. Iets waar ik nog nèt op tijd -of nèt te laat- aan denkt...   en wat alle plannen opnieuw in de war stuurt...

Het Moeten loslaten is niet eenvoudig.  Omdat het dominant aanwezig is in het leven van een ouder.  Omdat het je hoofd is binnengeslopen en je hersenen heeft hertekend.  Op momenten van rust, voel je nog steeds die timer die straks af zal gaan.  En kan je geen echte rust vinden.  Dat is wat het Moeten met je doet.

Het Moeten doordringt het leven van een ouder.  Het handelen en Het denken.  Volledig.  En daar betaal je als ouder een prijs voor.  De prijs van de rust.  De rust die de toegansgpoort is tot de creativiteit.  Tot de gedrevenheid.  Tot de reflectie.

De kunst van het opvoeden ligt misschien voor een deel wel in hoe we kunnen omgaan met het Moeten.  Hoe we ertegenover staan.  Hoe we kunnen delegeren.  Hoe we erin slagen een haalbaar evenwicht te vinden.  

Dit stuk wil geen negatieve reclame zijn voor het ouderschap.  Dit stuk wil jonge mensen er niet van weerhouden ouder te worden.  Dit stuk gaat zomaar voorbij aan alle wonderlijke geneugten van het ouderschap (want daar zal ik het in de toekomst nog uitvoerig over hebben).

Door het Moeten te benoemen probeer ik enkel voor mezelf, en voor wie me hierin wil volgen, erkenning te geven aan een realiteit.  Een realiteit die er mede voor zorgt dat ik niet alijd de moeder ben die ik gehoopt had te zullen zijn.

Trien

ps Zelf heb ik vier kinderen die elkaar vrij snel opvolgen.  En spreek ik vanuit die ervaring.  Ik kan me voorstellen dat ouders met één tot twee kinderen dit anders -of misschien gewoon kortstondiger- aanvoelen.  Alle reacties zijn welkom.  

pps Ondertussen besef ik beter waarom ik het misschien de komende drie maanden ook niet zal vinden, die RIMH.  Hoewel ik nu sowieso meer tijd heb om mijn ding te doen -getuige deze blog-, er Moet nog steeds zoveel...